ตอนที่ 511 ขอจบชีวิตอย่างรวดเร็ว
ไป๋ชิงเหยียนที่ไม่มีถุงทรายถ่วงน้ำหนักตามร่างกาย คล่องแคล่วราวกับนกนางแอ่น หญิงสาวผลักไป๋จิ่นจื้อออก แววตาของหญิงสาวนิ่งขรึม ไม่ได้หลบคมดาบที่พุ่งตรงเข้ามา หญิงสาวชักดาบยาวออกมาจากฝัก ทันทีที่คมดาบพุ่งเข้ามาตรงหน้า เลือดสดฟุ้งกระจายทั่วบริเวณ ศีรษะของชายผู้นั้นกลิ้งตกไปตามเนินเขา ศีรษะที่หลุดออกจากบ่าเหี้ยมโหด แววตาเกรี้ยวกราด
เสิ่นเยี่ยนฉงเตรียมพร้อมแต่เนิ่นแล้ว ทว่า เขานึกไม่ถึงว่ามือสังหารของซีเหลียงจะลงมือรวดเร็วถึงเพียงนี้ เมื่อมือสังหารเริ่มลงมือ องครักษ์ของตระกูลเสิ่นรีบชักดาบออกมาต่อสู้
“ถอยไปเจ้าค่ะพี่หญิงใหญ่!” ไป๋จิ่นจื้อรีบชักดาบออกไปยืนคุ้มกันอยู่ด้านหลังของไป๋ชิงเหยียน
กลิ่นคาวเลือดคลุ้งอยู่ในป่าทึบ ก้อนเมฆลอยทับแสงของดวงจันทร์ รอบบริเวณมืดลงถนัดตา รอบด้านเงียบกริบ ไม่มีแม้แต่เสียงนกร้อง
หัวหน้ามือสังหารมองไปทางไป๋ชิงเหยียนซึ่งร่างเปื้อนเลือด ดาบยาวมีคราบเลือดติดอยู่ ถูกไป๋จิ่นจื้อและองครักษ์คุ้มกันไว้ทางด้านหลังด้วยแววตาอาฆาต แม้จะมีความรู้สึกช้าสักเพียงใด บัดนี้เขาก็ตระหนักได้แล้วว่าไป๋ชิงเหยียนเตรียมพร้อมรับมือกับพวกเขาตลอดเวลา ที่วันนี้ไป๋ชิงเหยียนมาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาก็เพื่อล่อให้พวกเขาติดกับเท่านั้นเอง
ใจของหัวหน้ามือสังหารกระตุกวูบ ลมหายใจติดขัด ทว่า ในเมื่อถูกจับได้แล้ว หากไม่ทำภารกิจให้สำเร็จ พวกเขาหนีไปก็มีแต่ตายสถานเดียว หากทำภารกิจสำเร็จแล้วหนีไปได้ พวกเขาอาจมีชีวิตรอด!
เมื่อตัดสินใจได้ หัวหน้ามือสังหารผิวปากให้สัญญาณ จากนั้นพุ่งเข้าไปต่อสู้กับองครักษ์ของตระกูลเสิ่น
ทั่วบริเวณเต็มไปด้วยเสียงดาบกระทบกัน เต็มไปด้วยเงาของคนใช้ดาบต่อสู้
ไป๋จิ่นจื้อกำดาบแน่น คุ้มกันไป๋ชิงเหยียนไว้ทางด้านหลัง ไม่นานมือสังหารที่ขึ้นไปจับโจรบนภูเขาก็วกกลับมาด้านล่างทั้งหมด องครักษ์ตระกูลไป๋ก็บุกขึ้นมาเช่นเดียวกัน
ไป๋จิ่นจื้อคุ้มกันไป๋ชิงเหยียนให้ถอยหลังหนี ไป๋ชิงเหยียนยกมือจับบ่าของไป๋จิ่นจื้อ น้ำเสียงสงบนิ่งของไป๋ชิงเหยียนดังขึ้นข้างใบหูของไป๋จิ่นจื้อ “มิเป็นอันใด ไม่ต้องกลัว เจ้าปกป้องพี่ได้แน่!”
ใช่ ไป๋จิ่นจื้อกำลังกลัว นางไม่ได้กลัวการบาดเจ็บหรือความตาย ทว่า นางกลัวว่าจะปกป้องพี่หญิงใหญ่เอาไว้ไม่ได้
บัดนี้เผชิญหน้ากับศัตรู สู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับพี่หญิงใหญ่อีกครั้ง ไป๋จิ่นจื้ออดนึกถึงคืนที่ไปช่วยพี่ชายเก้าไป๋ชิงอวิ๋นที่ชิวซานกวนขึ้นมาไม่ได้ หากไม่ใช่เพราะเซียวรั่วเจียงปกป้องนางเอาไว้ บัดนี้นางคงเสียชีวิตไปนานแล้ว
จากนั้นนึกถึงเหตุการณ์ที่ภูเขาหั่วเสิน หากพี่หญิงใหญ่ไปไม่ทัน นางคงเสียชีวิตอยู่ในกองเพลิงไปแล้ว
“คุณหนูใหญ่!” องครักษ์ตระกูลไป๋เอ่ยเรียกไป๋ชิงเหยียน จากนั้นโยนธนูเซ่อรื้อส่งให้หญิงสาว
ไป๋ชิงเหยียนรับธนูมาไว้ในมือ หยิบลูกธนูออกมาจากกระบอกธนูซึ่งไป๋จิ่นจื้อสะพายอยู่ที่หลัง ง้างสายธนูเต็มเหนี่ยว
เสิ่นเยี่ยนฉงที่กำลังต่อสู้อยู่กับมือสังหารซีเหลียงสัมผัสถึงความเย็นของลูกธนูที่เฉียดผ่านใบหูของเขาไปอย่างรวดเร็ว เขาเห็นเพียงเงาเลือนลางของลูกธนูเท่านั้น ทันใดนั้น เลือดสาดกระจายเปื้อนเต็มใบหน้าของเขา มือสังหารที่อยู่ตรงหน้าเขาถูกลูกธนูแทงทะลุลำคอ ลูกธนูพุ่งปักต้นไม้จนเกือบทะลุออกไปอีกด้าน ปลายลูกธนูสั่นไหวอย่างรุนแรง
ชายหนุ่มรู้ว่าฝีมือการยิงธนูของไป๋ชิงเหยียนเก่งกาจมาก ทว่า เมื่อเห็นกับตาของตัวเองกลับเป็นความรู้สึกอีกอย่างหนึ่ง เสิ่นเยี่ยนฉงตกตะลึงอย่างมาก
ไม่รอให้เสิ่นเยี่ยนฉงได้สติ ลูกธนูลอยมาจากด้านหลังหลายดอก ทุกดอกล้วนปลิดชีวิตของมือสังหารเหล่านั้นอย่างแม่นยำเพียงคนละดอก
ลูกธนูลอยเฉียดใบหูขององครักษ์ตระกูลเสิ่นไปเพียงนิดเดียว พวกเขาต่างรู้สึกหวาดเสียว ทว่า องครักษ์ตระกูลไป๋ต่อสู้ต่อราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ไม่กลัวว่าจะโดนลูกหลงจากธนูของคุณหนูใหญ่ของพวกตนแม้แต่น้อย
หัวหน้ามือสังหารมองเล็งไปทางไป๋ชิงเหยียน ใช้แผ่นอกรับการโจมตีขององครักษ์ตระกูลไป๋ ง้างมือปล่อยอาวุธลับไปทางไป๋ชิงเหยียน จากนั้นตะโกนลั่น “ถอย!”
เขาเป็นคนพาทุกคนมาที่นี่ หากเขาสามารถแลกชีวิตของตัวเองเพื่อปลิดชีพไป๋ชิงเหยียนได้ เมื่อบรรดาสหายของเขากลับไปอาจมีชีวิตรอดต่อไปได้ มิเช่นนั้นวันนี้พวกเขาต้องตายอยู่ที่นี่ทั้งหมดแน่
ไป๋ชิงเหยียนมีสัมผัสไวต่ออันตราย หญิงสาวกระชากคอเสื้อของไป๋จิ่นจื้อเข้ามาโดยสัญชาตญาณ กดศีรษะของน้องสาวลงต่ำ หมุนตัวไปหลบอยู่หลังต้นไม้ เสียงแหลมคมของอาวุธบางอย่างเฉียดเส้นผมของไป๋ชิงเหยียนไปเพียงนิดเดียว
เข็มบางซึ่งบริเวณปลายเข็มมีของเหลวสีเขียวชุบอยู่สิบกว่าเล่มปักอยู่บนต้นไม้นิ่ง หากไป๋ชิงเหยียนและไป๋จิ่นจื้อช้ากว่านั้นแม้เพียงนิดเดียว บัดนี้คงเสียชีวิตเพราะเข็มอาบยาพิษนั่นแล้ว
หัวหน้ามือสังหารซึ่งถูกดาบขององรักษ์ตระกูลไป๋แทงเข้าที่หน้าอกเห็นไป๋ชิงเหยียนวิ่งหลบอาวุธลับของเขาไปยังหลังต้นไม้ได้อย่างปลอดภัย หญิงสาวง้างสายธนูขึ้น ปลิดชีวิตมือสังหารได้อีกหนึ่งราย หัวหน้ามือสังหารรู้สึกท้อแท้ กระอักเลือดออกมา จากนั้นล้มลงบนพื้น
เมฆที่บดบังดวงจันทร์อยู่ค่อยๆ เคลื่อนย้ายไป แสงของดวงจันทร์สาดส่องไปบนพื้น เงาของต้นไม้เด่นชัด
เสียงเข่นฆ่าบนภูเขาดังขึ้นอย่างชัดเจน นกในป่าทึบต่างตื่นตระหนก รังโจรบนภูเขาวุ่นวายแตกตื่นราวกับมดแตกรัง
กลางภูเขาเต็มไปด้วยศีรษะของมนุษย์และเลือดที่แดงฉาน
องครักษ์ตระกูลไป๋และตระกูลเสิ่นจับเป็นมือสังหารได้อย่างละคน พวกเขาบังคับให้มือสังหารที่ร่างโชกเลือดทั้งสองคนคุกเข่าลงบนพื้น
“คุณหนูใหญ่ นำยาพิษที่ซ่อนไว้ใต้ลิ้นออกมาแล้วขอรับ สามารถนำตัวไปสืบสวนที่จวนได้ขอรับ” องครักษ์ตระกูลไป๋ก้าวไปรายงานด้านหน้า
องครักษ์ตระกูลเสิ่นที่เหนื่อยหอบก็ก้าวไปรายงานองค์หญิงเจิ้นกั๋วและเสิ่นเยี่ยนฉงเช่นเดียวกัน “องค์หญิง คุณชาย นำยาพิษที่ซ่อนไว้ใต้ลิ้นของคนผู้นี้ออกมาแล้วขอรับ”
“หากองค์หญิงวางพระทัย มอบตัวสองคนนี้ให้กระหม่อมสอบสวนเถิดพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะทำให้พวกเขาสารภาพให้ได้พ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นเยี่ยนฉงรีบร้อนอยากสร้างผลงานต่อหน้าไป๋ชิงเหยียนจึงรีบก้าวไปด้านหน้า
“ไม่ต้องสืบสวนแล้ว” ไป๋ชิงเหยียนรับผ้าเช็ดหน้ามาจากมือของไป๋จิ่นจื้อ เช็ดเลือดที่เปื้อนบนใบหน้าออก “องค์หญิงหลี่เทียนฟู่แห่งซีเหลียงส่งพวกเจ้ามาใช่หรือไม่”
ทั้งสองคนก้มหน้างุด ไม่กล่าวสิ่งใดออกมาทั้งสิ้น
“นอกจากองค์หญิงหลี่เทียนฟู่ ซีเหลียงไม่มีผู้ใดจะโง่เขลาเช่นนี้อีกแล้ว” แววตาของไป๋จิ่นจื้อเยือกเย็น นางยังไม่เคยลืมว่าองค์หญิงแห่งซีเหลียงผู้นั้นตั้งใจจะลอบสังหารพี่หญิงใหญ่ของนางในงานแต่งงานขององค์รัชทายาท โชคดีที่นางเป็นองค์หญิง มิเช่นนั้นไป๋จิ่นจื้อไม่ปล่อยนางเอาไว้แน่
เสิ่นเยี่ยนฉงมองไปทางคนทั้งสองที่คุกเข่าอยู่บนพื้นแวบหนึ่ง “ในเมื่อองค์หญิงรู้ที่มาของพวกเขาหมดแล้ว สังหารพวกเขาให้สิ้นเรื่องเถิดขอรับ”
“ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย จะจบชีวิตอยู่ที่นี่หรือจะให้ข้าส่งพวกเจ้าไปยังเมืองหลวง พวกเจ้าสารภาพเรื่องที่หลี่เทียนฟู่ส่งพวกเจ้ามาสังหารข้าให้องค์รัชทายาทฟัง แน่นอนว่าข้าสามารถช่วยพวกเจ้าถอนพิษที่จะออกอาการเดือนละครั้ง ครึ่งปีปลิดชีวิตให้พวกเจ้าได้”
สิ้นเสียงของไป๋ชิงเหยียน ทั้งสองคนเริ่มลังเล ทว่า ผ่านไปครู่หนึ่ง หนึ่งในนั้นเงยหน้าขึ้นกล่าว “จะฆ่าก็รีบฆ่าเสีย ไม่ต้องกล่าวให้มากความ!”
สิ้นเสียงของคนผู้นั้น ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้าให้เสิ่นเยี่ยนฉง เสิ่นเยี่ยนฉงยกดาบขึ้น ศีรษะของคนผู้นั้นร่วงลงพื้น เลือดสดกระจายไปทั่วบริเวณ
“เจ้าเล่า หัวแข็งเหมือนกันหรือไม่” ไป๋ชิงเหยียนเอ่ยถามอีกคน
“ขอจบชีวิตอย่างรวดเร็ว!” คนผู้นั้นกล่าว
“เป็นคนใจกล้า วางใจเถิด ข้าจะฝังพวกเจ้าไว้ด้วยกัน” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวจบก็หมุนตัวลงไปจากภูเขา
เสิ่นเยี่ยนฉงใช้ดาบปลิดชีวิตคนผู้นั้นอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย มือสังหารของหลี่เทียนฟู่จบชีวิตลงที่นี่ทั้งหมด
บนภูเขาเต็มไปด้วยความวุ่นวาย เดิมทีตระกูลหวังแห่งซอยจิ่วชวีก็เป็นคนไม่ได้เรื่องอยู่แล้ว คนที่เขาส่งมาไม่ใช่ยอดฝีมือ พวกนั้นแค่อวดอ้างบารมีของโจรป่าและพอมีฝีมืออยู่บ้างเท่านั้น พวกเขาพอต่อกรกับชาวบ้านธรรมดาได้ ทว่า เมื่อเผชิญหน้ากับชาวบ้านที่ได้รับการฝึกฝนทหารมาก่อน อีกทั้งมีจำนวนมากเช่นนี้ พวกเขาย่อมพ่ายแพ้อย่างราบคาบ!