ตอนที่ 558 ซากปรักหักพัง

ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ

เริ่ม​มี​คน​กรู​กัน​เข้ามา​เรื่อยๆ​ ​แล้ว​คุกเข่า​ลง​ตรงหน้า​อวี​้​จิ​่น​โดย​ไม่สน​ใจ​พื้นที่​สกปรก

ความ​ซาบซึ้ง​ที่​ทุกคน​มีต​่​ออ​วี​้​จิ​่น​ในเวลานี้​ไม่​อาจ​อธิบาย​เป็น​คำพูด​ได้​ ​มี​เพียงแค่​การ​คำนับ​หัว​ลง​กับ​พื้นเพื​่​อระ​บาย​ความตึงเครียด

ที่​พวกเขา​โค้ง​หัวคำ​นับ​ไม่ใช่​เพื่อ​อวี​้​จิ​่น​เท่านั้น​ ​แต่​ยัง​เพื่อ​โชคชะตา​ที่​การ​เลือก​เพียง​ชั่ววูบ​ทำให้​มีชีวิตรอด​ได้​ ​โดยเฉพาะ​คนที​่​เห็น​เมือง​ที่​คุ้นตา​กลายเป็น​ซากปรักหักพัง​ ​ยิ่ง​รู้สึก​ว่าการ​มีชีวิต​อยู่​เป็นเรื่อง​โชคดี​มาก

“​ท่าน​อ๋อง​ ​ตอนนี้​ควร​ทำ​อย่างไร​ดี​”​ ​หลี​่​เจิ​้ง​เคารพ​เลื่อมใส​ใน​ตัว​อวี​้​จิ​่น​ทั้งกายและใจ​ ​ยอม​ทำตาม​ทุกอย่าง

“​คนที​่​กลับ​ไป​ใน​เมือง​มี​เยอะ​หรือไม่​”

“​มีพ​วก​ผู้ชาย​ที่​มีครอบครัว​ ​แล้วก็​พี่น้อง​ลุง​อา​ที่​โวยวาย​จะ​กลับ​ไป​ ​แต่​ถูก​กระหม่อม​ขวาง​ไว้​”

อวี​้​จิ​่​นพ​ยัก​หน้า​ ​“​หลี​่​เจิ​้ง​ทำได้​ไม่เลว​เลย​ ​ปกติ​แล้ว​หลังจาก​เกิด​แผ่นดินไหว​ขึ้น​หนึ่ง​ครั้ง​ ​อาจจะ​มี​แผ่นดินไหว​ตามมา​ใน​ระลอก​หลัง​อีก​หลาย​รอบ​ ​บวก​กับ​ตอนนี้​ฟ้า​ยัง​มืด​ ​กลับ​ไป​ตอนนี้​ไม่เพียงแต่​ไร้ประโยชน์​ ​อาจจะ​พบ​เจอ​กับ​อันตราย​ได้​อีกด้วย​”

หลี​่​เจิ​้ง​ปาดเหงื่อ​ออก​ด้วย​ความดีใจ​ ​แล้ว​ตะโกน​ออก​ไป​ ​“​ทุกคน​ได้ยิน​ท่าน​อ๋อง​พูด​แล้ว​ใช่​หรือไม่​ ​ก่อน​ฟ้าสาง​อย่า​ได้คิด​จะ​ไป​ใน​เมือง​!​ ​ก่อนหน้านี้​ท่าน​อ๋อง​บอกว่า​จะ​เกิด​แผ่นดินไหว​ ​ทั้ง​เกลี้ยกล่อม​ทั้ง​เอา​เงิน​ให้​ ​แต่​ก็​ยัง​มี​คน​จะ​กลับ​ไป​ให้​ได้​ ​ตอนนี้​เป็น​อย่างไร​ ​ครั้งนี้​พวก​เจ้า​จะ​ต้อง​ฟัง​ท่าน​อ๋อง​!​”

“​พวกเรา​จะ​ทำตาม​ที่​ท่าน​อ๋อง​พูด​…​”​ ​ชาวบ้าน​ใน​เมือง​ต่าง​ทยอย​ตะโกน​ออกมา​ ​มีทั​้ง​น้ำเสียง​หวาดกลัว​ ​และ​เสียงสะอื้น​ไห้

ทุ่ง​กว้าง​มืดสนิท​ ​มี​เพียง​ด้าม​คบเพลิง​ที่​ส่องสว่าง​อยู่​รอบ​ๆ​ ​พอ​จะ​เห็น​รูปร่างหน้าตา​ซึ่งกันและกัน​ได้

อวี​้​จิ​่น​ไม่ได้​มอง​คน​พวก​นั้น​อีก​ ​เอ่ย​พูด​กับ​หลี​่​เจิ​้​งอ​อก​ไป​ ​“​พวก​เจ้า​ไป​พักผ่อน​ก่อน​เถิด​ ​เดี๋ยว​ฟ้า​เปิด​แล้วยัง​มีเรื่อง​ให้​ต้อง​ทำ​อีก​มากมาย​”

“​แล้ว​ท่าน​อ๋อง​…​”

“​พวกเรา​จะ​กลับ​ไป​ก่อน​ ​รอฟ​้า​เปิด​จะ​กลับมา​พร้อมกับ​กำลังคน​”

หลี​่​เจิ​้​งก​ระ​ตือ​รือ​ร้น​ออก​ไป​ส่ง​อวี​้​จิ​่น​และ​คณะ​ออก​ไป​ไกล​ ​“​ท้องฟ้า​ยัง​มืด​ ​ถนนหนทาง​ก็​ลื่น​ ​ขอ​ท่าน​อ๋อง​เดินทาง​ปลอดภัย​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

การ​ไป​ส่ง​ครั้งนี้​ ​มัน​ออกมา​จาก​ใจจริง​ๆ

“​ส่ง​เท่านี้​พอ​หลี​่​เจิ​้ง​”

อวี​้​จิ​่น​โบกมือ​ปัด​ ​พา​จ้าว​ซื่อ​หลาง​และ​คณะ​เดิน​ออก​ไป

เมื่อ​ทุกคน​กลับมา​ถึง​เมือง​อู​จี​กลับ​ไม่ได้​ไป​นอน​ ​แต่​รวมตัวกัน​เพื่อ​ปรึกษาหารือ​แทน

“​เกิด​แผ่นดินไหว​ขึ้น​ที่​เมือง​จิ๋น​หลี​่​จริงๆ​ ​ด้วย​ ​ในเมื่อ​เป็น​เช่นนี้​ ​เงิน​ที่​ท่าน​อ๋อง​รับปาก​ว่า​จะ​ให้​ชาวบ้าน​ใน​เมือง​ก็​มีทาง​ออก​แล้ว​…​”​ ​ขุนนาง​จาก​กรม​พระ​คลัง​ท่าน​หนึ่ง​ไม่รู้​ว่า​พูด​ออกมา​จาก​ใจจริง​ ​หรือ​รู้สึก​โล่งใจ

กรม​พระ​คลัง​จะ​รับผิดชอบ​ดูแล​เรื่อง​เงิน​สงเคราะห์​ผู้ประสบภัย​ ​ถึงแม้​เยี​่​ยน​อ๋อง​จะ​พูด​ไว้​ก่อนหน้า​นั้นแล​้ว​ ​แต่​หาก​กลับ​ไป​ที่​เมืองหลวง​แล้ว​เยี​่​ยน​อ๋อง​กลับ​ไม่ยอมรับ​ ​สุดท้าย​เงิน​ที่​ขาด​ไป​ก็​ต้อง​เป็น​ภาระ​ของ​พวก​ขา​เหล่า​เสนาบดี​กรม​พระ​คลัง​ ​เมื่อถึง​เวลา​นั้น​ก็​ไม่​อาจ​เลี่ยง​ได้

แต่​นี่​เกิด​แผ่นดินไหว​ขึ้น​แล้ว​ ​จึง​แตกต่าง​ออก​ไป​ ​เดิม​ราชสำนัก​มีเงิน​ช่วยเหลือ​ประชาชน​หลังจาก​ประสบภัย​พิบัติ​อัน​ใหญ่หลวง​อยู่​แล้ว​ ​บางครั้ง​อาจจะ​ช่วย​สงเคราะห์​ผ้าแพร​ไหม​ให้​ด้วยซ้ำ

“​ตอนนี้​ใช่​เวลา​คิด​เรื่อง​นี้​หรือ​”​ ​จ้าว​ซื่อ​หลาง​จ้อง​ขุนนาง​พลาง​ด่า​ออก​ไป​ ​ทว่า​ความรู้สึก​ภายในใจ​กลับ​ซับซ้อน​เสีย​ยิ่งกว่า​ลูกน้อง​อีก

ถ้าหากว่า​เมือง​จิ๋น​หลี​่​ไม่มี​อะไร​เกิดขึ้น​ ​สิ่ง​ที่​พวกเขา​ทำไปทำมา​ก็​จะ​กลายเป็น​เรื่องตลก​ ​เมื่อ​ฮ่องเต้​รู้​เข้า​ก็​จะ​ถูก​ด่าว่า​อย่างหนัก​แน่​ ​แต่​ตอนนี้​…​ ​พอ​มาคิด​ดู​ที่​หลี​่​เจิ​้​งบ​อก​ว่า​เมือง​จิ๋น​หลี​่​กลายเป็น​ซากปรักหักพัง​ ​และ​มี​ความเป็นไปได้​ว่า​มี​ประชากร​หนึ่ง​พัน​กว่า​คนที​่​รอดชีวิต​ ​ผลงาน​ใน​การปฏิบัติ​หน้าที่​ครั้งนี้​ช่าง​น่าทึ่ง​เกินไป​แล้ว​…

จ้าว​ซื่อ​หลาง​รู้สึก​ผิด​เล็กน้อย​เมื่อ​จะ​คิด​ต่อไป

อย่างไรก็ตาม​การ​เกิด​แผ่นดินไหว​มี​คนที​่​ได้รับบาดเจ็บ​และ​เสียชีวิต​ ​ไม่​ควร​เห็น​ว่า​เป็นเรื่อง​น่า​ดีใจ

เมื่อ​เห็น​ว่า​ทุกคน​ปรึกษาหารือ​กัน​อย่าง​ออกรส​ออก​ชาติ​ไม่รู้​ว่า​จะ​หารือ​กัน​ไป​ถึง​เมื่อไร​ ​ผู้​ที่​มีประสบการณ์​น้อย​ใน​เรื่อง​ฟื้นฟู​บ้านเมือง​หลังจาก​เกิด​ภัยพิบัติ​อย่าง​อวี​้​จิ​่​นลุก​ขึ้น​ ​“​ทุกท่าน​ค่อยๆ​ ​ปรึกษาหารือ​กัน​ ​ข้า​ขอตัว​ไป​พัก​ก่อน​”

เมื่อ​อวี​้​จิ​่น​แยก​ไป​ ​ทุกคน​ที่​เหลืออยู่​ต่าง​ก็​มองหน้า​กัน​ไปมา​ ​ไม่รู้​ว่า​ใคร​พูด​ออกมา​ ​“​หรือว่า​พวกเรา​ก็​แยกย้าย​กัน​เถอะ​ ​จะ​สงเคราะห์​ผู้ประสบภัย​ได้​เรา​ต้อง​รอดู​สภาพ​ที่เกิดเหตุ​ของ​เมือง​จิ๋น​หลี​่​ก่อน​ค่อย​ว่า​กัน​”

“​อืม​ ​แยกย้าย​กัน​เถอะ​”

เมื่อ​ไม่มี​อวี​้​จิ​่​นอยู​่​ ​การ​ร่วมกัน​หารือ​ก็​ไม่มี​เรื่อง​อะไร​จะ​ให้​ยิบ​ยก​มา​พูด​โดยไม่รู้ตัว

จ้าว​ซื่อ​หลาง​ที่​กลับ​ไป​ถึง​ห้อง​ ​นอน​พลิกตัว​ไปมา​อยู่​บน​เตียง​ที่นอน​ไม่​ค่อย​สบาย​ตัว​ ​และ​ไม่มี​ความง่วง​เลย​ ​จึง​มองออก​ไป​ด้านนอก​หน้าต่าง

หน้าต่าง​เปิด​อยู่​ ​บรรยากาศ​ด้านนอก​มืดสนิท

เมือง​จิ๋น​หลี​่​เกิด​แผ่นดินไหว​ขึ้น​ ​เช่นนั้น​เรื่อง​ที่​มี​เทพ​เข้ามา​เตือน​เยี​่​ยน​อ๋อง​ใน​ฝัน​ก็​ต้อง​ถูก​เล่า​ต่อ​ออก​ไป​ทั่วหล้า​เลย​น่ะ​สิ​…

จ้าว​ซื่อ​หลาง​ทำ​หน้า​ซับซ้อน​ ​ไม่รู้​ว่า​กำลัง​คิด​อะไร​อยู่​ ​แต่​สุดท้าย​ก็​ค่อยๆ​ ​ผล็อย​หลับ​ไป

ณ​ ​เวลา​รุ่งสาง​ของ​เช้า​วันรุ่งขึ้น​ ​ทุกคน​รีบ​ตื่นขึ้น​มา​ ​จัดเตรียม​ทหาร​เพื่อมุ​่ง​หน้า​ไป​ช่วย​ผู้ประสบภัย​ที่​ ​เมือง​จิ๋น​หลี​่

ปฏิกิริยา​แรก​ของ​ไท่​จื่อ​ก็​คือ​ปฏิเสธ

การ​ไป​ช่วย​ผู้ประสบภัย​ทั้ง​ลำบาก​ทั้ง​อันตราย​ ​เขา​ไม่​อยาก​เอา​ด้วย​หรอก

แต่​ข้าหลวง​ก็​พูด​เกลี้ยกล่อม​ออก​ไป​ ​“​ไท่​จื่อ​ ​แผ่นดินไหว​เพิ่งจะ​เกิดขึ้น​ ​เป็นช่วง​เวลา​อ่อนไหว​ง่าย​ที่​ชาวบ้าน​พวก​นั้น​จะ​รู้สึก​ซาบซึ้ง​ใน​ความเมตตา​ของ​ท่าน​ ​หาก​ท่าน​ไม่​ไป​ ​เยี​่​ยน​อ๋อง​ก็​จะ​เหนือกว่า​ท่าน​เอา​นะ​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

ไท่​จื่อ​ลังเล​อยู่​ครู่หนึ่ง

ที่​ข้าหลวง​พูด​ก็​มีเหตุผล​อยู่เล็ก​น้อย​ ​เขา​ออกมา​ทั้งที​ ​แน่น​อว​่า​ก็​อยาก​จะ​ได้รับ​ชื่อเสียง​ที่​ดี​ ​เพียงแต่​รู้สึก​ว่า​ชื่อเสียง​ไม่สำคัญ​เท่า​ความปลอดภัย​ของ​ชีวิต​ก็​เท่านั้น

แต่​ถ้า​ไม่​อันตราย​…

ข้าหลวง​ราวกับ​เดา​ได้​ว่า​ไท่​จื่อ​กังวล​อะไร​ ​จึง​เอ่ย​ขึ้นเสียง​เบา​ ​“​ไท่​จื่อ​ ​สุนัข​ตัว​นั้น​ของ​เยี​่​ยน​อ๋อง​ไม่ใช่​ว่า​สามารถ​ล่วงรู้​อันตราย​ล่วงหน้า​ได้​หรือ​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​ ​หาก​มีสุนั​ขตั​วนั​้​นอยู​่​ ​เมื่อมี​อันตราย​ก็​จะ​สามารถ​รับรู้​ได้​ก่อน​ ​ถึง​ตอนนั้น​พวกเรา​ค่อย​แยก​ออกมา​ก็ได้​แล้ว​พ่ะ​ย่ะ​ค่ะ​”

ไท่​จื่อ​ถูก​โน้มน้าวใจ​ได้​ทันที​ ​พลาง​เอ่ย​ขึ้น​อย่าง​ไม่สบอารมณ์​ ​“​สุนัข​ตัว​นั้น​อะไร​กัน​ ​นั่น​คือ​เอ้อร​์​หนิว​ ​ขุนนาง​ขั้น​ห้า​ที่แท้​จริง​ ​จะ​ว่า​ไป​แล้วก็​เก่ง​พอ​ๆ​ ​กับ​พวก​เจ้า​เลย​”

ข้าหลวง​แอบ​เบะ​ปาก​เงียบๆ

ไท่​จื่อ​ยัง​ไม่ได้​ครอบครอง​เอ้อร​์​หนิว​ไว้​ใน​มือ​เลย​ ​ปกป้อง​ก่อน​แล้ว​หรือ

ใน​ฐานะ​ที่​ติดตาม​ไท่​จื่อ​มายี​่​สิบ​กว่า​ปี​ ​ข้าหลวง​ก็​รู้​เลย​ว่า​ไท่​จื่อ​คิด​จะ​ทำ​อะไร​บางอย่าง​กับ​เอ้อร​์​หนิว

ไท่​จื่อ​ผู้​นี้​ไม่สน​ใจ​ข้าหลวง​อีกต่อไป​ ​แล้ว​เดิน​ไปหา​อวี​้​จิ​่น​ ​“​น้อง​เจ็ด​ ​วันนี้​เอ้อร​์​หนิ​วจะ​ไป​ด้วย​หรือไม่​”

อวี​้​จิ​่​นม​อง​หน้า​ไท่​จื่อ​สักพัก​ ​แล้ว​พยักหน้า​ลง​เล็กน้อย​ ​“​ไป​”

ไท่​จื่อ​ยิ้ม​ร่า​ออกมา​ ​“​เช่นนั้น​ข้า​ก็​ไป​ด้วย​”

อวี​้​จิ​่น​ ​“​…​”

ไท่​จื่อ​พูดจา​แปลก​ๆ

ทั้ง​ไท่​จื่อ​และ​ทุกคน​ที่อยู่​ด้วย​ ​กลุ่มคน​รีบ​เคลื่อนตัว​ไป​ยัง​ที่พัก​ของ​ชาวบ้าน​เมือง​จิ๋น​หลี​่​หลังจากที่​รวมตัว​กับ​ชาวบ้าน​ใน​เมือง​เสร็จ​ก็​มุ่งหน้า​ไป​เมือง​จิ๋น​หลี​่​ทันที

จาก​ที่นี่​ไป​ถึง​เมือง​จิ๋น​หลี​่​ใช้เวลา​ไม่​เกิน​สอง​ชั่วโมง​ ​ทว่า​เนื่องจาก​ความรีบร้อน​ใน​ใจ​จึง​ทำให้​เพิ่ม​ความเร็ว​ขึ้น​ ​เวลา​ที่​ใช้​จึง​สั้น​ลง

เมื่อมา​ถึง​ ​ทุกคน​ก็​นิ่งเงียบ​ขึ้น​มาทัน​ที

ภายใต้​แสงอาทิตย์​ยามเช้า​ ​ทุกอย่าง​มัน​ชัดเจน​จน​น่า​สะเทือนใจ​เสีย​ยิ่งกว่า​เมื่อ​ตอนกลางคืน​เสียอีก

เมือง​ที่​พลุกพล่าน​และ​คึกคัก​ได้​พังทลาย​กลายเป็น​ซากปรักหักพัง​ไป​แล้ว​ ​และ​ดูเหมือนว่า​หาก​มองออก​ไป​ก็​ไม่มี​บ้านเรือน​ที่ตั้ง​ตระหง่าน​ ​ใน​อากาศ​ก็​เต็มไปด้วย​กลิ่น​แปลก​ๆ​ ​ทั้ง​กลิ่น​โคลน​และ​เลือด​ผสม​ปะปนกัน

ชาวบ้าน​เมือง​จิ๋น​หลี​่​ที่​หลี​่​เจิ​้ง​เป็น​ผู้นำ​คุกเข่า​ลง​กับ​พื้น​ ​หมอบ​ร้องไห้​ลง​กับ​พื้น​อย่าง​เจ็บปวด

พวกเขา​ไม่​อาจ​ควบคุม​ความเศร้า​โศก​นี้​ไว้​ได้​เลย

ผู้​ที่​เลือก​กลับ​เข้า​เมือง​มี​ร้อย​กว่า​คน​ ​ต่าง​ก็​เป็น​ญาติพี่น้อง​กัน​ ​ถึงแม้ว่า​จะ​ไม่มี​ญาติ​เสียชีวิต​ใน​เหตุการณ์​แผ่นดินไหว​ครั้งนี้​ ​แต่​บ้านเรือน​ที่​พังทลาย​ลง​มัน​ก็​เพียงพอ​ที่​จำ​ทำให้​ชาย​ร่าง​สูง​ร้องไห้​ฟูมฟาย​ออกมา​ได้​แล้ว

นี่​เป็น​สถานที่​พักอาศัย​จาก​รุ่น​สู่​รุ่น​ของ​พวกเขา​ ​ทว่า​ตอนนี้​มัน​กลับกลาย​เป็น​นรก​บน​ดิน

ทุกคน​เริ่ม​เข้าไป​ค้นหา​ผู้รอดชีวิต​ใน​เมือง​ตามที่​จัด​กำลัง​ไว้

เนื่องจาก​ทหาร​ที่​เข้ามา​ใน​เมือง​จิ๋น​หลี​่​มีประสบการณ์​ใน​การ​ช่วยเหลือ​ที่​เมือง​เฉียน​เห​อมา​ก่อน​จึง​ปฏิบัติการ​ได้​อย่าง​มีระเบียบ​ขั้นตอน​ ​หาก​เทียบ​กับ​พลทหาร​ที่​ใจเย็น​ ​ชาวบ้าน​เมือง​จิ๋น​หลี​่​นั้น​อ่อนแอ​มาก​ ​โดยเฉพาะ​เมื่อ​เห็น​ศพ​ที่​ขาด​รุ่ย​ใน​กอง​ซากปรักหักพัง​ก็​มักจะ​อด​ไม่ได้​ที่จะ​ร้องไห้​โฮ​ออกมา

ไท่​จื่อ​เบื่อ​ที่จะ​รอ​อยู่​ใน​เมือง​ ​จึง​เอ่ย​พูด​กับ​อวี​้​จิ​่​นขึ​้น​ ​“​น้อง​เจ็ด​ ​ข้า​จะ​ไปดู​ที่พัก​ชั่วคราว​ของ​คน​พวก​นี้​สักหน่อย​”

“​ไป​เถอะ​พี่​รอง​”

ไท่​จื่อ​เหลือบมอง​เอ้อร​์​หนิว​ ​“​เอา​เอ้อร​์​หนิว​…​”

ยัง​ไม่ทัน​พูด​จบ​ ​ก็​ถูก​เอ้อร​์​หนิ​วก​ลอก​ตา​ใส่​ ​สุนัข​ตัว​ใหญ่​สะบัด​ขนของ​มัน​แล้ว​วิ่ง​ไป​ที่​กอง​ซากปรักหักพัง