ลี่จุนถิงอุ้มเจียงหยุนเอ๋อลงมาชั้นล่างด้วยความรวดเร็ว ผ่านห้องจัดงานเลี้ยง ทุกคนต่างพากันตกใจ รีบเปิดทางให้กับลี่จุนถิง
ลี่จุนซินและโม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นลี่จุนถิงอุ้มเจียงหยุนเอ๋อออกมาอย่างรีบร้อน ก็รีบเข้าไปถามว่าเจียงหยุนเอ๋อเป็นอะไร
ลี่จุนถิงสีหน้าเรียบตึง ไร้อารมณ์ แววตาเต็มไปด้วยความโมโห ลี่จุนซินเห็นท่าทางของลี่จุนถิง ก็ไม่กล้าถามอะไรมาก จึงได้แต่ตามลี่จุนถิงไปที่โรงพยาบาล
ตอนที่มาถึงโรงพยาบาล หลันเยว่เฉินกำลังผ่าตัดอยู่ เลยปลีกตัวมาไม่ได้
ผ่านไปสักพัก หลันเยว่เฉินก็รีบวิ่งมา ขณะที่รีบมาเขายังไม่ทันได้ถอดชุดผ่าตัดออกเลย
เมื่อเห็นหลันเยว่เฉินมาแล้ว ลี่จุนถิงก็พยักหน้าทักทายเขา
หลันเยว่เฉินตรวจร่างกายเจียงหยุนเอ๋อสักพัก เมื่อแน่ใจว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ก็จ่ายยาบำรุงครรภ์ให้กับเธอ ส่วนอื่น ๆ ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว
หลันเยว่เฉินตรวจเสร็จก็พูดกับลี่จุนถิงว่า :
“ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่เป็นอะไรแล้ว ถูกวางยาสลบน่ะ ฉันจ่ายยาบำรุงครรภ์ให้เธอนิดหน่อย รอเธอตื่นขึ้นมาก็ให้เธอทานยาแล้วกัน”
ลี่จุนถิงโล่งใจแล้ว อารมณ์เขาจึงไม่ได้ฉุนเฉียวเหมือนเมื่อกี้นี้ เขาพยักหน้าขอบคุณหลันเยว่เฉิน
หลันเยว่เฉินตบบ่าลี่จุนถิง แล้วยิ้มให้เขา
“นายกับฉันไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันหรอก ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะ มีอะไรค่อยเรียกฉันแล้วกัน”
พูดจบ หลันเยว่เฉินก็จากไป
หลังจากนั้น ลี่จุนถิงก็หันไปพูดกับลี่จุนซินและโม่เสี่ยวฮุ่ยที่คอยอยู่ข้างเขาว่า :
“แม่ พี่ กลับไปก่อนเถอะครับ หยุนเอ๋อมีผมคอยดูก็พอแล้ว”
ลี่จุนซินและโม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นว่าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ก็โล่งใจ
“ก็ได้ งั้นพวกเราไม่อยู่เกะกะตรงนี้แล้ว พวกเราจะไปเยี่ยมปู่ของแก”
โม่เสี่ยวฮุ่ยตบ ๆ มือของลี่จุนถิง แล้วพาลี่จุนซินกลับไป
ลี่จุนถิงนั่งลงครู่หนึ่ง ก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง คิดว่าเป็นหลันเยว่เฉินจะมาบอกว่าเจียงหยุนเอ๋อเป็นอะไร เลยรีบลุกขึ้นแล้วขมวดคิ้ว
แต่ว่า เมื่อลี่จุนถิงหันหน้าไป ก็เห็นว่าคนที่มาเป็นชิงโม่นั่นเอง
“ประธานลี่ครับ นี่คือบัตรประชาชนสองใบที่บอดี้การ์ดเจอตอนค้นห้องครับ คุณดูสักหน่อย”
ชิงโม่หน้านิ่วคิ้วขมวด มองลี่จุนถิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
ลี่จุนถิงเห็นชิงโม่ที่ปกติยิ้มแย้มแจ่มใสมองเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ก็รู้สึกเอะใจ รีบเอาของที่ชิงโม่ยื่นให้มาดู
บัตรประชาชนใบที่อยู่ด้านบน ลี่จุนถิงมองแวบหนึ่ง ก็ไม่รู้จัก ในใจจึงยิ่งนึกสงสัย เขาหยิบบัตรใบแรกออกไป ตอนที่เห็นบัตรใบล่างนั้น ก็รู้สึกช็อก
ที่แท้ บัตรประชาชนใบที่อยู่ด้านบน คือบัตรประชาชนปลอมของลี่จีถองหลังจากศัลยกรรมแล้ว ส่วนบัตรใบล่างนั้นคือบัตรประชาชนตัวจริงของเธอ
ตอนนั้นลี่จีถองฆ่าตัวตายอย่างไม่มีเหตุผล ต่อมาศพของเธอก็หายไป ลี่จุนถิงก็รู้สึกว่าแปลกประหลาดมาก คิดไม่ถึงเลยว่าลี่จีถองจะยังไม่ตาย ซ้ำยังกลับมาทำร้ายเจียงหยุนเอ๋ออีก
“ที่แท้หล่อนยังไม่ตาย! ดูท่าก่อนหน้านี้ที่เขียนข้อความไว้บนกระจกของหยุนเอ๋อ แล้วฉีดยาทำแท้งให้เธอก็คงเป็นลี่จีถองนั่นเอง ต่อให้ไม่ใช่หล่อน ก็ต้องเกี่ยวข้องกับหล่อนแน่นอน”
ลี่จุนถิงสีหน้าดูบึ้งตึงมาก เขาพูดกับชิงโม่ด้วยสีหน้าโมโหว่า
“ไป! ชิงโม่นายไปสืบเรื่องนี้อย่างละเอียดให้ฉัน จากนั้นพาคนไปตามจับลี่จีถองมาให้ได้ ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหนีก็ต้องจับมาให้ฉันให้ได้!”
หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อเข้าโรงพยาบาล ซูซานก็รู้ข่าวที่ลี่จีถองทำพลาด
“ไองี่เง่าเอ้ย แป๊บเดียวก็ทำพลาดแล้ว ก่อนหน้านี้ยังรับปากซะดิบดีว่าไม่มีทางพลาดแน่นอน ขยะไร้ค่าจริง ๆ ไม่ได้เรื่องเลยสักนิด ฉันก็ดันไปเชื่อมันได้”
“พึ่งพาไม่ได้สักคน ดูท่าความสุขของตัวเองคงต้องแย่งชิงด้วยตัวเองเท่านั้น ต่อไป ฉันคงต้องลงมือเองแล้ว”
ผ่านไปหลายชั่วโมง เจียงหยุนเอ๋อก็ฟื้นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล จู่ ๆ ก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงแรมก่อนหน้านี้ จึงรีบลูบท้องตัวเองดู ถึงได้รู้สึกโล่งใจ
ลี่จุนถิงที่กำลังนั่งทำงานอยู่บนโซฟาได้ยินเสียงเคลื่อนไหว ก็รีบลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ข้างเตียงเจียงหยุนเอ๋อ จับมือเจียงหยุนเอ๋อ
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่ต้องกลัว แค่ยาสลบน่ะ ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“จุนถิง ฉันรู้แล้วว่าคนที่ทำร้ายฉันคนนั้นคือใคร คือน้าลี่จีถอง หล่อนยังมีชีวิตอยู่”
เจียงหยุนเอ๋อจับมือลี่จุนถิงแล้วพูดอย่างตื่นตระหนก
ลี่จุนถิงเห็นเจียงหยุนเอ๋อท่าทางตื่นตระหนก ก็ตบมือเธอเบา ๆ แล้วพูดปลอบโยนเธอ :
“ฉันรู้แล้ว ฉันส่งคนไปตามหาแล้ว เธอไม่ต้องตื่นตระหนกไปนะ เพิ่งฟื้นขึ้นมา ต้องพักผ่อนมาก ๆ นะ”
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า แต่ยังคงหวาดผวากับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้อยู่
ลี่จุนถิงเห็นเจียงหยุนเอ๋อยังคงหวาดกลัวมาก เลยกอดเจียงหยุนเอ๋อเบา ๆ ลูบหัวเจียงหยุนเอ๋อ แล้วพูดที่ข้างหูเจียงหยุนเอ๋อเบา ๆ ว่า :
“ไม่เป็นไรแล้วนะ มันผ่านไปแล้ว มีฉันอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกลัวนะครับ”
เจียงหยุนเอ๋อกอดลี่จุนถิงกลับ ซบเข้าที่ไหล่ของเขาแล้วพยักหน้า รู้สึกพึงพอใจมาก
“ช่วงนี้ เธอพักผ่อนอยู่บ้านนะ ในเมื่อฉันกลับมาแล้ว เรื่องที่บริษัทเธอก็ไม่ต้องกังวลแล้ว อยู่บ้านพักผ่อนรอให้ลูกของพวกเราคลอดออกมาก็พอ ถ้าหากเบื่อ ก็ไม่ต้องให้ถวนจื่อไปโรงเรียนแล้ว ให้เขาอยู่เป็นเพื่อนเธอที่บ้าน ยังไงเรียนที่บ้านก็ไม่ต่างกัน”
ลี่จุนถิงพูดจบ ก็ประคองเจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเองขึ้น แล้วจูบที่หน้าผากของเธอ
“ไอหยา น่าอายจัง” เสียงใส ๆ เสียงหนึ่งดังเข้ามาในหูของลี่จุนถิงและเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อที่เดิมทีตกอยู่ในโลกที่มีแต่ลี่จุนถิง แต่เสียงใส ๆ เสียงนี้ก็ทำให้เจียงหยุนเอ๋อหลุดออกจากภวังค์
ลี่จุนถิงหันหน้าไปมอง ก็เห็นพ่อบ้านยืนกับถวนจื่อที่ใช้สองมือปิดตาตัวเองยืนอยู่หน้าประตู
เจียงหยุนเอ๋อเห็นถวนจื่อกับพ่อบ้านยืนมองตัวเองและลี่จุนถิงอยู่หน้าประตู ก็หน้าแดงขึ้นมา แล้วมุดหน้าซุกอกลี่จุนถิง
เห็นเจียงหยุนเอ๋ออายแบบนี้ ลี่จุนถิงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบา ๆ
“ถวนจื่อ เข้ามานี่”
พ่อบ้านส่งถวนจื่อมาอยู่ข้าง ๆ ลี่จุนถิง แล้วก็กลับออกไป
ลี่จุนถิงอุ้มถวนจื่อขึ้นไปบนเตียงผู้ป่วย แล้วเจียงหยุนเอ๋อก็แตะจมูกถวนจื่อ
“เจ้าเด็กแสบ”
จากนั้น เจียงหยุนเอ๋อก็เงยหน้าพูดกับลี่จุนถิงว่า :
“ฉันไม่เป็นไรแล้ว พวกเราไปเยี่ยมคุณปู่กันเถอะ เขาก็อยู่ที่โรงพยาบาลนี้เหมือนกัน”
ลี่จุนถิงรู้แล้วว่า หลังจากที่ตัวเองหายตัวไป คุณปู่ก็มารักษาการณ์บริษัทแทน แต่ถูกลี่หยูนห่วนและลี่หุยทำร้ายจนเป็นโรคหลอดเลือดสมอง เลยต้องพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้มาตลอด
ลี่จุนถิงพยักหน้า แล้วช่วยถวนจื่อประคองเจียงหยุนเอ๋อ ทั้งสามคนเดินไปที่ห้องผู้ป่วยของท่านปู่ลี่ด้วยกัน
ตอนที่ลี่จุนถิงเห็นท่านปู่ลี่หลับตาสนิท นอนปากเบี้ยวอยู่บนเตียง ถึงได้เข้าใจเรื่องนี้ขึ้นมาจริง ๆ ถึงแม้เขาจะจำเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้แล้ว แต่เมื่อเห็นท่านปู่ลี่ก็รู้สึกใกล้ชิดสนิทสนมและรู้สึกเคารพอย่างบอกไม่ถูก
เขาเห็นคุณปู่นอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่ขยับ ลี่จุนถิงก็รู้สึกปวดใจมาก เขาสาบานกับตัวเองว่า ต้องจัดการลี่หยูนห่วนและลี่หุยให้ได้ ต้องให้พวกมันชดใช้อย่างสาสม