บทที่ 575 ส่งแกะเข้าถ้ำหมาป่า
บทที่ 575 ส่งแกะเข้าถ้ำหมาป่า
หงจงและฉู่เทียนเซิงเริ่มส่งคนออกไปตามล่าซูอัน ทั้งยังสั่งให้ฆ่าได้ทันทีหากซูอันพยายามต่อต้าน
เมื่อผู้ที่ได้รับมอบหมายคำสั่งนี้จากไป เฟิงต้าหนิวและคนอื่น ๆ ก็หันไปหาเฉิงโซวผิงอย่างเย็นชา “ไอ้เด็กปากเหม็นแซ่เฉิง! ข้าเชื่อว่านายน้อยปฏิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างดีเสมอมา ตอนนี้เขากำลังลำบาก เจ้าไม่ช่วยเขา แถมยังห้ามเราไม่ให้พูดแทนเขาด้วยซ้ำ นี่มันหมายความว่ายังไงกัน!?”
“เจ้าด้วย เจียวซานเหอ เจ้าเป็นคนที่ชอบพูดพล่ามมากที่สุด แต่แล้วทำไมเวลาสำคัญเช่นนี้เจ้ากลับนิ่งเป็นคนใบ้ไปซะอย่างนั้น!?”
เฉิงโซวผิงตอบกลับเสียงเบา “พวกเจ้าไม่ได้สังเกตหรือว่าหงจงกำลังร่วมมือกับนายท่านรอง! ขืนเจ้ายังคงเถียงต่อไป ชีวิตของพวกเจ้าจบสิ้นแน่!”
เฟิงต้าหนิวและโจวหลูจวิ้นเย้ยหยัน “เจ้าอาจกลัวความตาย แต่เราไม่ใช่!”
เฉิงโซวผิงขมวดคิ้วมุ่นพลางเอ่ยออกด้วยสีหน้าจริงจัง “นี่ไม่ใช่เรื่องของความกลัว แต่เราต้องจำไว้ว่านายน้อยกำลังต้องการความช่วยเหลืออย่างแน่นอน ตอนนี้มีคนมากมายตามหาเขา เขามีแต่ศัตรูรอบตัว หากพวกเราตายไปด้วย ใครเล่าจะคอยช่วยเหลือนายน้อย!”
เฟิงต้าหนิวและคนอื่น ๆ พยักหน้า สิ่งที่เฉิงโซวผิงพูดนั้นสมเหตุสมผลสำหรับพวกเขา
เจียวซานเหอรู้สึกประหลาดใจ “ไม่เลวเลย เสี่ยวผิง! วันนี้เจ้าได้แสดงด้านใหม่ของเจ้าให้เราเห็นแล้ว!”
“ฮ่า ๆ ข้าไม่ได้โง่สักหน่อยจริงไหม?” เฉิงโซวผิงลูบคางตัวเอง แต่แล้วสีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนรวดเร็วเป็นไม่พอใจ “เดี๋ยวนะ นี่เจ้ากำลังล้อเลียนข้าอยู่นี่น่า!”
เจียวซานเหอหัวเราะ “ไม่ใช่สักหน่อย ๆ เอาล่ะ อันดับแรกเราต้องตามหานายน้อยก่อน เพราะเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน”
…
ซูอันรีบวิ่งเข้าไปในเรือนแห่งหนึ่ง โดยมีฉินหว่านหรูอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่ในขณะเดียวกัน มีร่างหนึ่งเดินสวนออกมาจากข้างในและชนกันพอดี
“อ๊ะ!” เสียงอุทานอันไพเราะดังขึ้น
ร่างเล็กนั้น ผงะไปด้านหลังทันที ซูอันเอื้อมมือออกไปจับตัวนางไว้
เมื่อสังเกตเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร เขารู้สึกตื่นเต้นทันที “เสี่ยวซี ขอบคุณสวรรค์ที่ข้าพบเจ้า ข้าต้องการ…”
ใบหน้าของจี้เสี่ยวซีเปลี่ยนเป็นสีแดงก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค นางพยายามสะบัดมือของเขาและกระทืบเท้าเขาด้วยเท้าขวา
ในที่สุดซูอันก็จำได้ว่านางยังโกรธเขาอยู่กับเหตุการณ์ ‘สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ’ แต่ก็ไม่คิดว่านางจะขุ่นเคืองเป็นเวลานานขนาดนี้
“เสี่ยวซี ข้ามีบางอย่างที่ข้าต้องการให้เจ้าช่วยจริง ๆ อย่าเพิ่งไป!” ซูอัน กล่าวอย่างกังวล ฉินหว่านหรูเกือบหมดสติอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“ข้าไม่ช่วยนาง!” จี้เสี่ยวซีเหลือบมองผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา นางยังมองไม่เห็นว่าเป็นใคร เนื่องจากใบหน้าของฉินหว่านหรูซุกอยู่ในอกของซูอัน
ผู้ชายคนนี้วิ่งมาหาข้าโดยที่อุ้มผู้หญิงอีกคนไว้ในอ้อมแขน!
ซูอันรู้สึกมึนงงเมื่อเห็นคะแนนความโกรธแค้น เด็กสาวคนนี้มักมีอัธยาศัยดี ชายหนุ่มไม่คิดว่านางจะเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้เลย!
“เสี่ยวซี เรื่องยา ‘สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ’ เป็นความผิดของข้าจริง ๆ เจ้าสามารถสาปแช่งและทุบตีข้าได้ทุกอย่างที่เจ้าต้องการ แต่เจ้าช่วยชีวิตคนก่อนเถอะนะ!” ซูอันตื่นตระหนก
ใบหน้าของจี้เสี่ยวซีเปลี่ยนเป็นสีแดง เรื่องการทดสอบยา ‘สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ’ นางไม่ได้รู้สึกโทษเขามากเท่าไหร่ สิ่งสำคัญที่ทำให้นางโกรธคือความจริงที่ว่านางต้องถอดเสื้อผ้าและแช่ในอ่างอาบน้ำ โดยที่ซูอันทั้งได้เห็นและแตะต้องตัวนาง!
นางเป็นสาวบริสุทธิ์ และไม่เคยประสบเรื่องแบบนี้มาก่อน นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมนางถึงเก็บความขุ่นเคืองนี้ไว้ตลอดเวลาและนางก็มักจะรู้สึกวุ่นวายใจทุกครั้งที่เห็นซูอัน
นางต้องการปฏิเสธเขา แต่ด้วยความใจดีอันเป็นเนื้อแท้ นางจึงหันไปสนใจผู้หญิงในอ้อมแขนของชายหนุ่มเพื่อดูว่ามีอะไรผิดปกติกันแน่ แต่ก่อนที่นางกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วลานเรือน “’สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ’? เจ้ากล้ารังแกลูกสาวข้าเหรอ!?”
จี้เติ้งถูคำรามลั่น ดูเหมือนเขาอยากจะฉีกซูอันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเต็มแก่
ซูอันถอยหลังไปสองก้าวด้วยความตกใจ ก่อนที่เขาจะมีโอกาสอธิบายตัวเอง จี้เสี่ยวซีก็ตื่นตระหนกและร้องว่า “ท่านพ่อ มันไม่ใช่แบบที่ท่านคิด!”
“จะไม่เป็นอย่างที่ข้าคิดได้ยังไง? ข้าเพิ่งได้ยินพวกเจ้าพูดคำว่า ‘สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ’ ไอ้เด็กนี่กล้าดียังไงถึงจะใช้ยาที่ชั่วร้ายกับเจ้า? ข้าจะถลกหนังมันทั้งเป็น!”
จี้เติ้งถูทำหน้าที่พ่อที่คอยปกป้องดูแลลูกสาวของเขาอย่างแข็งขัน
ไข่มุกเม็ดงามที่เขาเฝ้าถนอมเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมตลอดหลายปีที่ผ่านมากลับกลายเป็นอาหารให้ไอ้หมูโสโครกอย่างซูอัน
ยานั่นต้องมีสัมพันธ์กับชายหนุ่มสิบแปดครั้งเพื่อขจัดฤทธิ์ยา! เขากำลังจะระเบิดด้วยความโกรธ
ใบหน้าเล็ก ๆ ของจี้เสี่ยวซีแดงก่ำ นางต้องการอธิบายเรื่องต่าง ๆ แต่นางไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นที่ไหนหรืออย่างไร…
เมื่อสัมผัสได้ถึงความโกรธที่พุ่งสูงของจี้เติ้งถู ซูอันก็รู้ว่าเขาจะต้องถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ แน่ หากไม่อธิบายตัวเอง
เขาโพล่งออกมาว่า “หมอเทวะจี้ ท่านเข้าใจผิดแล้ว เราไม่ได้พูดถึง เสี่ยวซี! แต่เป็นแม่ยายข้าที่ได้รับพิษ ‘สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ’!”
ขณะที่พูด ซูอันก็ยกตัวฉินหว่านหรูให้ทุกคนเห็นชัดยิ่งขึ้น ตอนนี้ฉินหว่านหรูกำลังหมดสติ และผิวของนางก็แดงไปหมด อุณหภูมิของนางสูงจนน่าตกใจ เขารู้สึกได้ถึงความร้อนผ่านเสื้อผ้าของนาง
เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของยาหรือเปล่า แต่ทั้งร่างของนางกลับส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่ว มันมีกลิ่นคล้ายดอกกุหลาบ แต่มีบางอย่างที่ต่างไปนิดหน่อย
“หว่านหรู?” เมื่อเขาเห็นผู้หญิงในอ้อมแขนของซูอัน ดวงตาของจี้เติ้งถูก็สว่างขึ้นทันที “ไม่มีปัญหา ข้าจะรักษานาง!”
เขาเอื้อมมือไปจับฉินหว่านหรูทันที
ซูอันรีบก้าวถอยหลัง เขามองไปที่จี้เติ้งถูอย่างระมัดระวัง “ข้าคงไม่รบกวนหมอเทวะจี้เกี่ยวเรื่องนี้ ชายหญิงนั้นแตกต่าง ข้าคงต้องขอรบกวนเสี่ยวซีจะดีกว่า”
ล้อเล่นงั้นเหรอ? คิดว่าข้าไม่รู้เหรอว่าเจ้าเป็นคนยังไง?
จี้เติ้งถูเคยขอชุดชั้นในของฉินหว่านหรูจากเขา ถ้าส่งฉินหว่านหรูให้ตาแก่ตัณหากลับผู้นี้ คงไม่ต่างอะไรกับส่งแกะเข้าถ้ำหมาป่า!