ตอนที่ 1071 สตรีอสรพิษ (4) / ตอนที่ 1072 สตรีอสรพิษ (5)
ตอนที่ 1071 สตรีอสรพิษ (4)
“ถ้ามนุษย์ไม่สู้เพื่อให้ตัวเองอยู่รอด โลกก็คงถึงจุดจบ ถ้าข้ามีจุดยืนที่มั่นคงในตำหนักหวนจิต มันก็จะเป็นเรื่องดีสำหรับเมืองพันอสูรด้วยไม่ใช่หรืออย่างไร” ชวีซินรุ่ยไม่รู้สึกว่าตัวเองโหดร้าย นางต้องพยายามไปมากเท่าไร เสียสละไปมากแค่ไหนเพื่อขึ้นจากสามโลกเบื้องล่างไปสู่สามโลกชั้นกลาง นางจะไม่ยอมให้ใครมาขวางนางแน่ คนที่ขัดขวางนางจะต้องตายทุกคน!
“การจะทำเรื่องใหญ่ให้สำเร็จจะยอมให้เรื่องเล็กๆ ขี้ปะติ๋วมาคอยถ่วงอยู่ได้อย่างไร ต่อให้ต้องเหยียบไปบนซากศพของคนนับพัน ข้าก็จะขึ้นไปให้สูงกว่านี้ให้ได้ นอกจากนั้น…ตอนที่พวกเจ้าทุกคนตกลงร่วมมือกับข้า สิ่งนี้ไม่ใช่สิ่งที่พวกเจ้าทุกคนชอบในตัวข้าหรอกหรือ ตอนที่ผู้อาวุโสสั่งให้พวกเจ้าหาผู้มีอำนาจที่เหมาะสมในสามโลกเบื้องล่าง แล้วพวกเจ้าชวนข้าเข้าร่วมเพื่อควบคุมเมืองพันอสูร นั่นเป็นเพราะว่าพวกเจ้ารู้ว่าข้าไม่สนใจชีวิตของคนพวกนี้เลยสักนิดใช่หรือไม่เล่า ในเมื่อเราเลือกทำแบบนี้กันแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่นี่ที่ข้าจะเอามาใช้ไม่ได้ ถ้าข้าทำสำเร็จ ตำแหน่งของพวกเจ้าในตำหนักหวนจิตก็จะสูงขึ้นด้วย!” ชวีซินรุ่ยพูดพลางมองเสิ่นฉืออย่างยั่วยวน
เสิ่นฉือยิ้ม “เจ้าพูดถูก ในเมื่อเจ้าให้ทุกอย่างที่เจ้ามีแล้ว ข้าจะยืนอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไรเลยได้อย่างไร วางใจเถอะ เรื่องการสังเวยข้าจะจัดการให้คืนนี้ เจ้าได้ความงดงามเยาว์วัยกลับคืนมาในวันพรุ่งนี้ ส่วนเรื่องขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณ เจ้าต้องจัดการด้วยตัวเอง…ชวีเหวินเฮ่าต้องไม่ชอบความคิดที่เราจะเข้าใกล้จวนเจ้าเมืองของเขาแน่ๆ”
“ข้าจะจัดการเอง” ชวีซินรุ่ยพูดพร้อมกับหรี่ตาลง
……
ความมืดยามค่ำคืนเข้าครอบคลุมเมืองพันอสูร ชวีหลิงเย่ว์กำลังนั่งถือผ้าเช็ดหน้าที่ปักใหม่อยู่ในห้องของนาง บนผ้าเช็ดหน้าสีขาวล้วนนั้นมีตัวอักษรสองตัวปักอยู่ มันตัวเล็กและสวยงามอ่อนช้อยแต่เต็มไปด้วยความคิดคำหนึ่งและความรู้สึกในหัวใจของเด็กสาว
ชวีหลิงเย่ว์มองตัวอักษรที่อ่านได้ว่า ‘จวินเสีย’ บนผ้าเช็ดหน้า แก้มของนางเป็นสีชมพูระเรื่อ นางกัดริมฝีปากแล้วยกผ้าเช็ดหน้าปิดหน้าพร้อมกับส่งเสียงหวีดเบาๆ อย่างมีความสุข
ความคิดของเด็กสาวมักจะเหลวไหลและคาดเดาไม่ได้ แค่มองชื่อของคนคนนั้นนางก็มีความสุขอย่างล้นเหลือแล้วราวกับมองเห็นอีกฝ่ายผ่านผ้าผืนบางๆ นั้นได้ รอยยิ้มของนางอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
กำลังมีความสุขอยู่ดีๆ แสงเทียนก็ถูกบัง ทำให้เกิดเงาดำปกคลุมตัวชวีหลิงเย่ว์ นางรีบลุกพรวดขึ้นด้วยความตกใจ!
นางเห็นร่างหนึ่งในชุดสีแดง และจำได้ว่าเป็นชวีซินรุ่ยที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้านาง ผ้าเช็ดหน้าเลื่อนตกจากใบหน้านางแล้วหล่นลงบนพื้น
“ท่านยาย!” ชวีหลิงเย่ว์คุกเข่าลงบนพื้นทันทีอย่างตื่นกลัว สีชมพูบนแก้มนางหายไปอย่างรวดเร็ว
ชวีซินรุ่ยมองใบหน้าน่ารักของชวีหลิงเย่ว์ที่กำลังคุกเข่าอยู่ที่พื้น ใบหน้าของนางไม่ได้จัดว่าสวยจนตะลึง แต่รวมๆ แล้วมีชีวิตชีวาอย่างที่เด็กสาวเท่านั้นจะมี แค่ยิ้มเล็กน้อยก็สามารถทำให้คนรู้สึกว่าเด็กสาวนางนี้งดงามราวกับบุปผาเบ่งบานนับร้อยดอก หน้าตาของชวีหลิงเย่ว์เทียบไม่ได้กับความงดงามเย้ายวนของชวีซินรุ่ย แต่ความงามบริสุทธิ์ของเด็กสาวเป็นสิ่งที่ชวีซินรุ่ยไม่มีวันเอื้อมถึงไปตลอดชีวิต
ชวีซินรุ่ยหรี่ตาลง สายตาของนางไปสะดุดที่ผ้าเช็ดหน้าที่ตกอยู่บนพื้น นางก้มลงหยิบมันขึ้นมา แววตาของชวีหลิงเย่ว์สั่นไหวอย่างประหม่าขึ้นมาแวบหนึ่ง
ชวีซินรุ่ยเห็นตัวอักษรสองตัวที่อ่านว่า ‘จวินเสีย’ แววตาของนางลุกวาวขึ้นทันที
นางเงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าเล็กๆ ของชวีหลิงเย่ว์ก็ดูตื่นตระหนกและน่าสงสารอย่างมาก สายตาของชวีซินรุ่ยลุกโชนขึ้นด้วยความเกลียดชัง
“หลิงเย่ว์ เจ้าสนใจในตัวคุณชายจวินอย่างนั้นหรือ”
ตอนที่ 1072 สตรีอสรพิษ (5)
ประโยคนั้นแสดงให้เห็นว่าความคิดของนางถูกมองออก ชวีหลิงเย่ว์หน้าแดงก่ำอย่างรวดเร็ว นางก้มหน้าด้วยความอาย มือดึงชายเสื้อของตัวเองอย่างประหม่า
ท่าทีเขินอายของเด็กสาวเป็นเครื่องประดับที่สวยงามที่สุด แก้มแดงระเรื่อนั่นทำให้ใบหน้าที่ไม่ได้งดงามเป็นพิเศษดูมีเสน่ห์ขึ้นมาทันที ทำให้สายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของชวีซินรุ่ยน่ากลัวยิ่งขึ้นไปอีก
“เจ้ากับคุณชายจวินพบกันครั้งแรกที่รัฐเหยียนใช่หรือไม่”
“ใช่เจ้าค่ะ” ชวีหลิงเย่ว์ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ชวีซินรุ่ยจึงปรากฏตัวขึ้นที่ห้องของนาง ประตูห้องของนางลงกลอนอยู่และนางก็ไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวใดๆ เลย
แม้ว่าชวีหลิงเย่ว์จะพยายามหลบเลี่ยงชวีซินรุ่ยอย่างเต็มที่มาตลอด แต่ทุกครั้งที่พวกเขาพบกัน ชวีหลิงเย่ว์มักจะรู้สึกว่าชวีซินรุ่ยเกลียดนาง เรื่องที่ชวีซินรุ่ยไม่ชอบนางเป็นเรื่องที่ชวีหลิงเย่ว์รู้ดีอยู่แล้ว แล้วทำไมวันนี้ชวีซินรุ่ยถึงได้มาหานางตอนกลางดึกแบบนี้เล่า
แล้วบิดาของนางรู้เรื่องนี้หรือเปล่า
“เจ้าสนิทกับเขามากหรือไม่” ชวีซินรุ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ให้ใครรู้ว่าคิดอะไรอยู่
ชวีหลิงเย่ว์ก้มหน้าต่ำลงไปอีก
“คุณชายจวิน…ช่วยชีวิตข้า…เขา…เขาเป็นผู้มีพระคุณของข้า…”
ชวีหลิงเย่ว์พูดตะกุกตะกักเสียงเบา ชวีซินรุ่ยรู้สึกรำคาญหูยิ่งนัก แม้ว่านางจะได้ความงามเช่นตอนอายุยี่สิบกลับคืนมา แต่ท่าทีของนางก็ไม่ใสซื่อบริสุทธิ์อย่างเด็กสาวแบบนี้ได้อีก
“ข้าก็สงสัยอยู่ว่าทำไมคุณชายจวินถึงได้เฉยชานัก ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว” ชวีซินรุ่ยพูดพลางหัวเราะเหยียดหยัน
ชวีหลิงเย่ว์ตกใจกับน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยเกลียดชังของชวีซินรุ่ย นางเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย ทันใดนั้นชวีซินรุ่ยก็จับคางนางเอาไว้แน่น!
เล็บยาวๆ ของชวีซินรุ่ยทิ่มเข้าไปในเนื้อของชวีหลิงเย่ว์ และมีโลหิตสีแดงไหลซึมออกมาจากบาดแผล
“ใบหน้านี้มันมีดีอะไรนักหนา นอกจากเด็กกว่าแล้ว เจ้ามีอะไรเทียบข้าได้บ้าง ก็แค่เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ไม่ได้รู้อะไรเรื่องความรักความใคร่ เจ้าไร้ยางอายถึงเพียงนี้ได้อย่างไร นั่นคือสิ่งที่บิดาเจ้าสอนเจ้าอย่างนั้นหรือ นังแพศยา!” ชวีซินรุ่ยหรี่ตาลงพร้อมเอ่ยถ้อยคำอันร้ายกาจออกมา
นางไม่เข้าใจว่าทำไมจวินเสียถึงได้รังเกียจที่จะสานสัมพันธ์ใกล้ชิดกับนาง นางมั่นใจในใบหน้าของตัวเองอย่างถึงที่สุดว่าสามารถสะกดให้บุรุษทุกคนหลงใหลได้ แต่จวินเสียคนที่นางอยากควบคุมกลับทำกับนางเหมือนนางเป็นอากาศและเฉยเมยกับนางอย่างถึงที่สุด
จนกระทั่งนางได้เห็นผ้าเช็ดหน้าหวานเลี่ยนน่าเกลียดของชวีหลิงเย่ว์เข้า เป็นไปได้สูงว่าที่จวินเสียเมินนางก็เพราะเขาชอบยัยเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนี้!
การถูกจวินอู๋เสียปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่าสร้างความอัปยศให้แก่ชวีซินรุ่ยเป็นอย่างมาก และเมื่อนางเห็นท่าทีเขินอายและมีเสน่ห์ของชวีหลิงเย่ว์ นางก็อยากจะควักเอาลูกตาใสกระจ่างน่ามองคู่นั้นออกมาเหลือเกิน!
“ท่าน…ยาย…ท่าน…ท่านพูด…อะไร…” สังหรณ์ร้ายแล่นเข้ามาในใจของชวีหลิงเย่ว์ ความเจ็บปวดที่คางยิ่งรุนแรงขึ้น
ชวีซินรุ่ยหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงหัวเราะนั้นฟังดูโหดร้ายอย่างมาก
“ข้าพูดอะไรน่ะหรือ เจ้าชอบคุณชายจวินมากไม่ใช่หรือ อย่างนั้นเพื่อเห็นแก่อนาคตของเขา เจ้าก็น่าจะยอมทุกอย่างใช่หรือไม่”
ชวีหลิงเย่ว์มองชวีซินรุ่ยอย่างหวาดกลัว นางอยากกรีดร้องแต่ก็ถูกชวีซินรุ่ยตบจนสลบไป นางล้มลงนอนกองอยู่บนพื้น
ชวีซินรุ่ยหรี่ตาลงอย่างน่ากลัว นางมองร่างของชวีหลิงเย่ว์ด้วยแววตาอิจฉาโกรธแค้นอย่างรุนแรง
ตอนนี้นางไม่อยากใช้ชวีหลิงเย่ว์ข่มขู่ชวีเหวินเฮ่าอย่างเดียวอีกแล้ว นางมองหน้าของชวีหลิงเย่ว์ที่หมดสติอยู่พร้อมกับคิดแผนการที่ชั่วร้ายยิ่งกว่าเดิมไปด้วย