ตอนที่ 1075 ล่อเสือออกจากถ้ำ (3) / ตอนที่ 1076 ขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณ (1)
ตอนที่ 1075 ล่อเสือออกจากถ้ำ (3)
ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกำลังนอนหมอบอยู่บนเตียงในห้อง มันเอาเท้าดันกระต่ายโลหิตไม่หยุด พยายามที่จะไล่กระต่ายเจ้าเล่ห์ที่บุกรุกพื้นที่บนเตียงออกไป เจ้ากระต่ายโลหิตเอาเท้าหน้ามุดเข้าไปในผ้าห่มอย่างดื้อดึง ดูเหมือนมันยอมตายดีกว่ายอมจำนน
ก่อนที่จวินอู๋เสียจะออกไป นางเตือนพวกมันว่าถ้าก่อเรื่องกันละก็ พอนางกลับมา พวกมันได้อดข้าวแน่!
พอเป็นเรื่องของกิน เจ้าโง่สองตัวก็สงบลงเยอะทีเดียว พวกมันไม่กล้าสร้างความเสียหายใหญ่โต แต่ความขัดแย้งของเจ้าตัวเล็กพวกนี้ก็ยังเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะทิ้งรอยกีบเท้าเล็กๆ ไว้ที่หูของเจ้ากระต่ายโลหิตอยู่หลายรอย และมันก็ทำต่ออย่างมีความสุขจนเกือบส่งเสียงครางออกมาอย่างพอใจ
เจ้ากระต่ายโลหิตยังเล็ก ทางเดียวที่มันจะสู้ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะได้ก็ตอนที่มันเปลี่ยนสีขนเท่านั้น แต่ตอนนี้…
เจ้ากระต่ายเจ้าเล่ห์ทำได้แค่ยอมให้หน้ามันมีรอยเท้าของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะอยู่เต็มหน้าเท่านั้น!
เจ้าแกะโง่พยายามดันกระต่ายเจ้าเล่ห์ลงจากเตียงอย่างมีความสุข มันขยับเลื่อนตัวเองไปด้วยเพื่อจะยึดพื้นที่ให้มากขึ้น ทำให้กระต่ายเจ้าเล่ห์โกรธมากจนอยากจะกระโจนเข้าไปเอาฟันกระต่ายงับไอ้เท้าน่ารำคาญที่ถีบไม่หยุดนั้น
ขณะที่เจ้าโง่สองตัวกำลังผลักและดันกันอยู่นั้นเอง ก็มีใครบางคนผลักประตูเปิดออก!
ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายเจ้าเล่ห์หยุดสู้กันทันที พวกมันคิดว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาก็คือจวินอู๋เสีย จึงรีบพุ่งไปอยู่คนละฟากอย่างรวดเร็วพร้อมกับกระดิกหางและทำหน้าให้บ้องแบ๊วมากที่สุด
แต่ทว่า…
คนที่ปรากฏตัวขึ้นกลับไม่ใช่จวินอู๋เสีย แต่เป็นบุรุษวัยกลางคนร่างสูงที่พวกมันไม่เคยเห็นมาก่อน
“ปู้” กระต่ายเจ้าเล่ห์เอียงคอมองชวีเหวินเฮ่าที่ยืนอยู่หน้าประตู เจ้าแกะโง่ใช้โอกาสนี้เตะกระต่ายเจ้าเล่ห์ลงจากเตียงทันที!
มันเห็นเจ้ากระต่ายขนปุยกลิ้งหลุนๆ ตกเตียงลงไปอยู่ที่พื้นด้วยการเตะครั้งเดียวของมัน!
ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกระดิกหางอย่างดีใจและหมุนตัวเป็นวงกลมให้ผ้าห่มม้วนเป็นวงเข้าด้วยกัน ก่อนจะหาจุดที่นุ่มที่สุดในนั้นแล้วซุกตัวลงนอน
ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะฉลาดที่สุด!
สีหน้าของชวีเหวินเฮ่ามืดหม่น เขามองไปที่สัตว์วิญญาณสองตัวในห้อง สายตาของเขากวาดผ่านไปเจ้ากระต่ายโลหิตที่ตกลงบนพื้นและกระโดดอย่างเดือดดาลไปจับจ้องอยู่ที่ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่ดูเหมือนกำลังพอใจอย่างมาก
ดวงตาของเขามีแววของความขัดแย้งฝืนใจอยู่ภายใน มือที่เอื้อมไปด้านหลังก็แข็งทื่อ เขาสัมผัสได้ถึงพื้นผิวที่เรียบเย็นของขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณ ความเย็นเฉียบนั้นทำให้มือของเขาเย็นตามไปด้วย
“ท่านเจ้าเมือง!” สยงป้าวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา สายตาหวาดกลัวของเขามองไปที่มือของชวีเหวินเฮ่าที่แตะอยู่ที่ขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณ
ชวีเหวินเฮ่าชะงักตัวแข็งไปทันที แต่เขาก็ไม่หันกลับไปและสั่งด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ออกไป!”
ท่าทางแบบนี้ของชวีเหวินเฮ่าเป็นภาพที่สยงป้าไม่เคยเห็นมาก่อน ทั้งเก็บกดและเศร้าหมอง แม้แต่ตอนที่เมืองพันอสูรต้องเจอกับช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด ชวีเหวินเฮ่าก็ไม่เคยแสดงความเศร้าหมองหดหู่แบบนี้ เมื่อสยงป้ามาเจอเข้ากับชวีเหวินเฮ่าที่แปลกไปแบบนี้ เขาก็รู้สึกตื่นกลัวมาก
“ท่านเจ้าเมือง นั่นเป็นสัตว์วิญญาณของจวินเสีย…ท่าน…ท่านกำลังจะทำอะไร” สยงป้ามองชวีเหวินเฮ่าอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี เขาเชื่อในตัวท่านเจ้าเมืองและยินดีอุทิศทั้งชีวิตให้แก่เมืองพันอสูรเพราะชวีเหวินเฮ่าคู่ควรแก่ความจงรักภักดีของเขา แต่สิ่งที่ชิงอวี่พูดเป็นนัยเมื่อครู่และตัวเขาเองก็เริ่มตระหนักได้ว่าชวีเหวินเฮ่ากำลังจะทำอะไร เขาก็พบว่าตัวเองกำลังปฏิเสธที่จะเชื่อว่ามันเป็นความจริง
แม้ว่าชวีเหวินเฮ่าไม่ได้ติดต่อกับจวินอู๋เสียโดยตรงมากนัก แต่ทั้งสองคนก็ตกลงร่วมมือกันแล้ว และทุกๆ การกระทำที่จวินอู๋เสียทำในเมืองพันอสูรชวีเหวินเฮ่าก็ยอมรับโดยปริยายแล้ว
ตอนที่ 1076 ขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณ (1)
จากสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ จวินอู๋เสียก็คือพันธมิตรของเมืองพันอสูร
ไม่ว่าอย่างไรสยงป้าก็ไม่อาจทำใจให้เชื่อได้ว่าชวีเหวินเฮ่าจะทำร้ายพันธมิตรของตัวเอง
“ข้าบอกให้เจ้าออกไป!” ชวีเหวินเฮ่าตะคอกอย่างหมดความอดทน
“ท่านเจ้าเมือง! ท่านกำลังจะทำอะไร คุณชายจวินเป็นสหายของเรานะ!” สยงป้าไม่ยอมออกไป เขายังยืนจ้องชวีเหวินเฮ่าอยู่ที่เดิมพร้อมกำหมัดแน่น
ชวีเหวินเฮ่าเงียบ มือที่แตะขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณยังไม่ได้ดึงมันออกมา เหมือนเขากำลังลังเล
“ท่านเจ้าเมือง สหายของคุณชายจวินกำลังสืบหาสถานที่ที่ฮูหยินกับคนอื่นๆ ถูกขังอยู่ อีกไม่นานก็จะช่วยฮูหยินกับคนอื่นๆ กลับมาได้แล้ว แล้วพวกเราก็จะเป็นอิสระจากชวีซินรุ่ย อิสระที่พวกเราอยากได้กันมาหลายปี ทุกคนจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน…” สยงป้าอ้อนวอนพร้อมกับมองไปที่ชวีเหวินเฮ่า เขาไม่เข้าใจว่าทำไมชวีเหวินเฮ่าถึงได้ทำแบบนี้ แต่เขาจะไม่ยืนอยู่เฉยๆ ปล่อยให้ชวีเหวินเฮ่าทำผิดต่อไปแบบนี้แน่ๆ
ร่างของชวีเหวินเฮ่าโยกไหวขึ้นครั้งหนึ่ง นิ้วที่แตะขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณอยู่ก็ขยับเล็กน้อย
สยงป้าจับความเคลื่อนไหวนั้นได้ ไม่ว่าเหตุผลที่ชวีเหวินเฮ่าทำเช่นนี้คืออะไร เขาก็ยังเชื่อมั่นว่าท่านเจ้าเมืองที่เขาสาบานว่าจะจงรักภักดีไม่ใช่คนไม่รักษาสัญญาหรือคนที่ทรยศพันธมิตรของตัวเอง
“อีกไม่นานหรอกขอรับ แค่รออีกหน่อยเท่านั้น…รออีกแค่ไม่กี่วันฮูหยินก็จะได้กลับมาอยู่กับท่านกับคุณหนูใหญ่แล้ว” สยงป้าเกลี้ยกล่อมอย่างอ่อนโยน ไม่มีใครรู้ว่ากล้ามเนื้อทุกส่วนของเขาเครียดเกร็งไปหมดแล้ว
แต่ทันทีที่สยงป้าพูดจบ ชวีเหวินเฮ่าที่ตอนแรกยังลังเลอยู่ก็ดึงขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณออกมาทันที!
“ท่านเจ้าเมือง!” สยงป้าสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ
ชวีเหวินเฮ่าพูดเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ในฐานะเจ้าเมืองแห่งเมืองพันอสูร ข้าสั่งให้เจ้าออกไปเดี๋ยวนี้!”
ชวีเหวินเฮ่าไม่หันกลับไปเลย ทั้งไม่อยากและไม่กล้าหันไป
เขาจับน้ำเสียงของสยงป้าได้ว่ามีความตกใจและไม่อยากเชื่อจากความจงรักภักดีที่สยงป้ามีต่อเขา
แต่…
เขาไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว
ชวีเหวินเฮ่ายกขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณขึ้นจรดริมฝีปากพลางหรี่ตาลงมองไปที่ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่กำลังนอนอยู่บนเตียง
“ท่านเจ้าเมือง!” สยงป้าตะโกนด้วยความตกใจ ไม่ว่าเขาจะไม่ยอมเชื่อมากแค่ไหน แต่การกระทำของชวีเหวินเฮ่าก็แสดงถึงความตั้งใจของเขาอย่างชัดเจน!
เขาคิดที่จะใช้ขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณกับใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะจริงๆ!
ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะคือสัตว์วิญญาณของจวินอู๋เสีย สิ่งที่ชวีเหวินเฮ่ากำลังทำก็เท่ากับการกลายเป็นศัตรูกับจวินอู๋เสีย!
เสียงอันไพเราะของขลุ่ยดังขึ้นในห้อง เสียงของมันไม่เหมือนกับขลุ่ยอื่นๆ ฟังดูไม่เหมือนเสียงที่มาจากเครื่องดนตรี เสียงอันไพเราะดังอยู่ในหูแต่ก็รู้สึกเหมือนมันมาจากจิตวิญญาณ ตัวโน้ตทุกตัวกำลังดึงให้วิญญาณเต้นไปตามเสียงเพลง
ทันทีที่เสียงขลุ่ยดังขึ้น ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่กำลังนอนอยู่บนเตียงก็ส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด!
เท้าของมันงอเข้าและตัวเริ่มกระตุกไม่หยุด มันหลับตาด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างน่าสงสาร
ขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณใช้เสียงของมันบิดเบือนจิตวิญญาณ ทำให้สัตว์วิญญาณสูญเสียจิตใจของมัน เพื่อให้สัตว์วิญญาณทุกตัวในโลกนี้เชื่อฟังและยอมจำนนแก่ผู้ถือครองขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณ!