บทที่579 คุณรักษาเอาไว้ดีๆ นะ
เมื่อลี่จุนซินได้ยินคำนี้ ก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม เวียร์เองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เพราะอยากจะเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่ก็กลัวว่าเครื่องสำอางของลี่จุนซินจะหายไปหมด ถึงแม้ว่าเครื่องสำอางจะหายไปนิดหน่อยแล้วก็ตาม
“คุณ…คุณอย่าร้องไห้เลย เครื่องสำอางคุณหายไปหมดแล้ว”
ลี่จุนซินได้ยินคำนี้ ก็ยิ้มขึ้นแทน ก่อนจะทุบไปที่หน้าอกของเวียร์ทีหนึ่ง
“ทำไมคุณน่าเกลียดแบบนี้ ฉันกำลังซึ้งอยู่เลยนะ คุณกลับมาพูดแบบนี้ซะงั้น”
เวียร์จับหน้าอกของตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มขึ้น พลางพูด： “ฉันก็กลัวว่าเดี๋ยวเครื่องสำอางหายไปหมด แล้วคุณจะมาว่าว่าฉันไม่บอกไม่ใช่เหรอไง”
“หึ คุณดูมีประสบการณ์จังเลยนะ ถึงได้รู้ดีขนาดนี้”
ลี่จุนซินหันไปอีกด้าน ก่อนจะกอดอก ทำเหมือนโกรธ
เวียร์ยิ่งงุนงงขึ้นไปอีก ก่อนจะดึงชายเสื้อของลี่จุนซิน ส่ายไปมา เพื่อขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า
เมื่อลี่จุนซินเห็นท่าทีที่เวียร์ออดอ้อนเธอ ลี่จุนซินไม่ได้โกรธเลยแม้แต่น้อย แต่มันยิ่งทำให้เธอยิ้มง่ายขึ้นไปอีก
เมื่อเวียร์เห็นลี่จุนซินยิ้มแล้ว ก็จับมือเธอเข้ามา จากนั้นก็หยิบเครื่องประดับออกมาจากเสื้อของตัวเอง แล้วใส่มือของลี่จุนซิน
ลี่จุนซินรับมา จากนั้นก็มองเวียร์ด้วยความสงสัย พลางถาม： “นี่คืออะไรเหรอ？”
“คุณเปิดดูก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ” เวียร์เชยคางของลี่จุนซินขึ้น
ลี่จุนซินเพิ่งจะเปิดขึ้นมา ก็พบว่ามีมือหนึ่งที่เข้ามาห้ามไม่ให้เธอเปิดออก
“คุณกลับไปค่อยเปิดเถอะ ฉันกลัวเล็กน้อยน่ะ”
หลังจากที่ลี่จุนซินยืนมองเวียร์จากไป ก็เข้าบ้านไป ตอนที่เดินขึ้นไปนั้นก็กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข ก่อนจะฮัมเพลงไปด้วย ยังดีที่ตอนนี้โม่เสี่ยวฮุ่ยหลับไปแล้ว ไม่อย่างนั้นคงจะส่งเสียงดังมากกว่านี้อีก
ลี่จุนซินเข้าไปในห้อง จากนั้นก็เปิดกล่องออกอย่างอดใจไม่ไหว ในนั้นเป็นสร้อยเส้นหนึ่ง จี้ข้างในนั้นกลวง เหมือนลูกเต๋าเป็นอย่างมาก ส่วนในนั้นเป็นถั่วแดงเม็ดหนึ่ง
“ถั่วแดง มันหมายถึงความคะนึงหา เขากำลังจะบอกว่าเขาคิดถึงฉันตลอดงั้นเหรอ？แต่ว่ากรอบโล่งๆ ด้านนอกมันหมายความว่าอย่างไรกันนะ？”
ลี่จุนซินนอนลงบนเตียง พลางมองสร้อยนั้น แล้วพูดคนเดียว
“ติ๊ง” มีเสียงดังขึ้น ลี่จุนซินได้รับข้อความ จากเวียร์ บอกว่าเขาถึงที่พักแล้ว
จากนั้น ลี่จุนซินก็ถ่ายสร้อยไป ก่อนจะถามเวียร์ว่ามันหมายความว่าอย่างไรกันแน่
เวียร์ไม่ได้อธิบาย เพียงแค่ส่งมาข้อความหนึ่งเท่านั้น
“เหมือนถั่วแดงที่จารึกไว้ในลูกเต๋า ความคิดถึงที่จารึกในเลือดและกระดูกของฉัน”
ลี่จุนซินยังคิดถึงความหมายของประโยคนี้ไม่หยุด เวียร์ก็พูดขึ้นมาอีก
“มีลูกเต๋าที่ทำอย่างประณีตแล้วก็มีจุดสีแดงอยู่ด้วย นอกจากนี้ยังมีถั่วแดงที่หมายความว่าคิดถึงอย่างสุดหัวใจ เพื่อบอกว่าฉันคิดถึงคุณ เหมือนกับที่ฉันคิดถึงคุณอยู่ทุกเวลาไงล่ะ”
“ถั่วแดงอันนี้ฉันเป็นคนเลือกเองเลยนะ ข้างบนมีชื่อคุณอยู่ด้วย ฉันชอบคุณมากจริงๆ เวลาเห็นอะไรที่ฉันชอบ ฉันก็จะนึกถึงคุณก่อน และอยากจะแบ่งปันกับคุณ”
จากนั้น เวียร์ก็ส่งเพลงหนึ่งให้ลี่จุนซินชื่อ《เผลอใจรัก》
“เพลงนี้เป็นเพลงที่ฉันชอบมากที่สุดเลย เนื้อเพลงมันได้อธิบายความรู้สึกทั้งหมดของฉันแล้ว ฉันชอบคุณมาก แต่ว่าฉันก็รู้สึกว่าไม่คู่ควรกับคุณ แต่ว่าฉันทนความรู้สึกของตัวเองไม่ไหว ยังดีที่คุณยอมรับฉัน คืนนี้ฉันมีความสุขมากจริงๆ เลย”
เมื่อได้ยินเวียร์สารภาพอย่างจริงใจอีกครั้ง คืนนี้ลี่จุนซินนอนหลับอย่างสบายอารมณ์กว่าเดิม
เช้าวันต่อมา ลี่จุนซินเพิ่งจะมาถึงห้องทำงาน จากนั้นทางเคาน์เตอร์ก็โทรมาบอกว่ามีของมาส่ง
“ประธานลี่ ตรงเคาน์เตอร์โทรมาบอกว่ามีของมาส่งให้คุณ ตอนนี้พวกเรายุ่งนิดหน่อย คุณมารับเองได้ไหม”
วันนี้ลี่จุนซินอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก เลยรีบตอบตกลงอย่างรวดเร็ว
ลี่จุนซินออกมาจากลิฟต์ ก็เห็นว่ามีดอกกุหลาบช่อใหญ่อยู่ที่เคาน์เตอร์ มันดึงดูดสายตามาก
เธอเซ็นชื่อ ก่อนจะเอากุหลาบขึ้นไป แต่ลี่จุนถิงก็เรียกเธอเอาไว้จากทางด้านหลังพอดี
“พี่ ดอกไม้คุณสวยจังเลยนะ มีคนส่งดอกไม้ให้ตั้งแต่เช้าเลย ใครเป็นคนส่งมาเหรอ”
“คุณรู้อยู่แล้วยังจะถามอีกเหรอ”
“บอกฉันหน่อยเถอะ คุณคบกันแล้วเหรอ？”
ลี่จุนซินได้ยินลี่จุนถิงถามออกมาตรงๆ ก็เลยพยักหน้าอย่างอายๆ
“อือ เมื่อคืนเขาสารภาพรักกับฉันน่ะ ฉันก็ตอบตกลงไป จากนั้นเขายังให้สร้อยเส้นหนึ่งกับฉันอีกด้วย คุณดูสิ”
ลี่จุนซินเอากุหลาบใส่มือลี่จุนถิง ก่อนจะเอาสร้อยคอของตัวเองให้ลี่จุนถิงดู
“ข้างในมันเป็นถั่วแดง คุณรู้จักถั่วแดงใช่ไหม ข้างนอกมันเป็นลูกเต๋าโล่งๆ เขาว่ากันว่า ‘เหมือนถั่วแดงที่จารึกไว้ในลูกเต๋า ความคิดถึงที่จารึกในเลือดและกระดูกของฉัน’ ，เลยให้ฉันน่ะ คุณว่ามันสวยไหม ฉันว่ามันสวยมากเลยนะ”
ลี่จุนถิงมองท่าทีของลี่จุนซินที่อวดของที่ตัวเองชอบเหมือนเด็ก ก็รู้สึกดีขึ้นในใจ ก่อนจะมีอารมณ์ที่อ่อนโยนลงมาก
“พี่ ยินดีด้วยนะ เห็นคุณดีใจขนาดนี้ฉันเองก็ดีใจด้วย”
“คุณยินดีอะไรกัน นี่เพิ่งเริ่มคบกันเอง”
“ได้ยินน้ำเสียงของคุณ เหมือนจะเสียดายเล็กน้อยนะ หรือว่าคุณอยากจะแต่งงานตอนนี้เลยเหรอ？”
เมื่อลี่จุนซินได้ยินลี่จุนถิงหยอกล้อตัวเองแบบนั้น ก็ทำเสียงไม่พอใจ ก่อนจะแย่งกุหลาบมา ตอนนั้นลิฟต์มาพอดี ลี่จุนซินเลยขึ้นไปโดยที่ไม่หันกลับมามองเลย
ลี่จุนถิงยิ้มอยู่ด้านหลังแต่ไม่พูดอะไร ก่อนจะรีบเดิมตามลี่จุนซินเข้าไปในห้องทำงานของเธอ
“พี่สาว อยากให้ฉันช่วยคุณบอกเวียร์ว่าอยากแต่งงานไหม？”
“คุณอย่ามาล้อเล่นนะ” เมื่อลี่จุนซินเห็นลี่จุนถิงพูดอะไรที่ไม่ปรกติ เลยทท่าทีเหมือนจะหยิบของขึ้นมา แล้วทำเหมือนจะปาใส่เขา
ลี่จุนถิงรับเอาไว้ได้พอดี เลยพูดออกไปว่า “เวียร์เป็นคนดี คุณรักษาเอาไว้ดีๆ ล่ะ”
หลังจากที่กลับมาที่ห้องทำงานแล้ว ลี่จุนถิงก็นั่งลง จากนั้นซู่จี้งยี้ก็เข้ามารายงานเบื้องหลังของเกลกรุ๊ป
“เกลกรุ๊ปเป็นบริษัทใหญ่ในยุโรปเลยล่ะ บริษัทย่อยก็กว้างขวาง แถมโรงแรม ที่พักตากอากาศกับร้านเครื่องแต่งกายต่างๆ ก็กระจายอยู่ทั่วยุโรป นอกจากนี้ยังอยู่ในวงการสื่อ ทำหนังออกมาหลายเรื่อง เกลกรุ๊ปเองก็ลงทุนอยู่ด้วย”
“คู่แข่งที่แข็งแกร่งที่สุดของเกลกรุ๊ปในยุโรปก็คือเบราน์กรุ๊ป บริษัททั้งสองนี้มีส่วนเกี่ยวข้องและสำคัญไม่น้อยเลย แต่ว่าทั้งสองบริษัทนี้กลับเข้ากันได้ดี แถมทุกๆ ปีก็ยังมีโปรเจคร่วมกันมากอีกด้วย”
“ทั้งสองบริษัทนี้นอกจากทำธุรกิจร่วมกันแล้วก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”
ลี่จุนถิงใช้มือลูบคาง ก่อนจะคิดอยู่สักพัก
“เบราน์กรุ๊ปงั้นเหรอ？บริษัทของซูซานนั้น ฉันเหมือนจะเคยได้ยินพ่อของซูซานพูดอยู่บ้าง เขากับประธานของเกลกรุ๊ปนั้นเป็นทหารด้วยกันตั้งแต่ยังวัยรุ่น ตอนนั้นทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน หลังจากที่ทั้งสองคนออกจากการเป็นทหารแล้ว ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก แต่ว่า ตอนนี้เกี่ยวข้องอะไรกันไหมพวกเราก็ไม่รู้เหมือนกัน”