บทที่580 เริ่มสงสัยขึ้นมาแล้วล่ะ
จู่ๆ ซู่จี้งยี้ก็พูดขึ้นมา
“อีกอย่าง ฉันเหมือนจะเปลี่ยนผู้จัดการของเกลกรุ๊ปที่อยู่ภายในประเทศ แต่ว่ายังสืบหาข่าวคราวของเขาไม่ได้”
“ถ้าเกิดว่าทั้งสองบริษัทมีความเกี่ยวข้องอะไรกันแบบลับๆ งั้นซูซานก็น่าจะเกี่ยวข้องกับผู้จัดการคนใหม่นั่นแน่นอน เรื่องนี้ จะเกี่ยวกับซูซานไหมนะ？”
ลี่จุนถิงหรี่ตาลง พลางขมวดคิ้วแน่น
“คุณยังไม่ต้องสนใจเรื่องนี้หรอก ฉันจะหาเวลาไปลองใจซูซานเอง คุณลงไปก่อนเถอะ”
หลังจากที่ซู่จี้งยี้ออกไปแล้ว ลี่จุนถิงก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาซูซาน
ซูซานเพิ่งจะลงจากเครื่องบินก็ได้รับสายจากลี่จุนถิง เลยรู้สึกดีใจมาก ก่อนจะไปเจอในคาเฟ่ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้กลับไปเปลี่ยนชุดที่โรงแรมเลย
ระหว่างที่ลี่จุนถิงไปคาเฟ่ก็ได้โทรรายงานเจียงหยุนเอ๋อ
ตอนที่ซูซานลงมาจากรถแท็กซี่นั้น ก็เห็นลี่จุนถิงผ่านกระจกใสของร้านคาเฟ่ ลี่จุนถิงใส่ชุดสูทที่ดูเข้ารูป พลางนั่งอยู่บนเก้าอี้ ดูน่าหลงใหลเป็นอย่างมาก
เมื่อซูซานเห็นท่าทีของลี่จุนถิง ก็ยิ่งชอบลี่จุนถิงมากเข้าไปใหญ่ ซูซานรีบก้มหน้าจัดเสื้อผ้าของตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไป
เมื่อลี่จุนถิงได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูง ก็เงยหน้าขึ้นมา พลางพยักหน้าให้ซูซาน ก่อนจะเรียกพนักงานมา
“คุณดูเถอะ ว่าอยากจะดื่มอะไร”
“เอาบลูเมาท์เท่นที่หนึ่ง ขอบคุณ”
หลังจากที่ซูซานสั่งเครื่องดื่มแล้ว ก็เอามือเท้าคาง ก่อนจะมองลี่จุนถิงด้วยท่าทีออดอ้อน
“จุนถิง วันนี้คุณมาหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ ใช่เพราะคิดถึงฉันหรือเปล่า？”
ลี่จุนถิงดื่มกาแฟ แต่ไม่ได้สนใจคำถามคำหลังของเธอ
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่อยากถามว่าช่วงนี้คุณเป็นอย่างไรบ้าง ช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งมากเลย เลยไม่ได้ต้อนรับคุณดีๆ น่ะ”
เมื่อซูซานเห็นว่าลี่จุนถิงถามถึงตัวเองก่อน เลยคิดว่าลี่จุนถิงหวั่นไหวให้เธอแล้ว เลยยิ้มอย่างมีความสุขมากกว่าเดิม
“ช่วงนี้ฉันก็ดีนะ……”
ซูซานยังไม่ทันพูดจบ ลี่จุนถิงก็ตัดบทเธอ
“อันที่จริงวันนี้ที่นัดคุณออกมา ฉันอยากจะถามหน่อย ว่าเบราน์กรุ๊ปกับเกลกรุ๊ปได้ร่วมงานอะไรกันในช่วงนี้หรือเปล่า”
เมื่อซูซานได้ยินคำว่าเกลกรุ๊ป ก็ร้อนรนใจขึ้นมา แต่ว่ารอยยิ้มบนใบหน้าก็ยังมีอยู่เหมือนเดิม
“ฉันไม่รู้ ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่ยุโรป ฉันไม่รู้ว่าครอบครัวฉันได้ร่วมงานอะไรกับเกลกรุ๊ปหรือเปล่า ฉันไม่ได้กลับไปนานแล้ว พูดแล้วก็คิดถึงพ่อกับแม่เหมือนกันนะ”
“ช่วงนี้ฉันเอาแต่เที่ยวเล่นอยู่ในประเทศ S คุณดูกระเป๋าเดินทางฉันสิ ฉันได้รับสายของคุณก็ตอนเพิ่งลงจากเครื่องบิน เพราะเพิ่งจะเที่ยวทริปเล็กๆ ของฉันเสร็จ ฉันพบว่าประเทศSนั้นน่าสนใจกว่าที่ฉันคิดอีก พูดแล้ว ก็ต้องขอบคุณมากนะ ถ้าเกิดว่าคุณให้กลับมา ฉันคงจะไม่ได้มาถึงที่นี่”
ลี่จุนถิงเห็นว่าสิ่งที่ตัวเองถามลองใจนั้นกลับถูกซูซานตัดบทแบบนั้น ถึงแม้ว่าซูซานจะปกปิดได้อย่างดี แต่ว่าลี่จุนถิงก็ยังเห็นท่าทีร้อนรนจากแววตาของซูซาน
ลี่จุนถิงฟังความรู้สึกที่ท่องเที่ยวของซูซานอยู่สักพักด้วยความอดทน ก่อนจะหาข้ออ้างว่าติดธุระเพื่อบอกลา
หลังจากที่ซูซานเห็นว่าลี่จุนถิงจากไปแล้ว ก็มีสีหน้าหนักใจขึ้นมาทันที
ถึงลี่จุนถิงจะไม่ได้ถามอะไรได้มาก เขากลับไปโดยที่ไม่ได้อะไร แต่ว่าตามสัญชาตญาณของเขานั้น เรื่องนี้มันต้องเกี่ยวกับซูซานแน่นอน หลังจากกลับเข้าไปในบริษัท ก็โทรหาชิงโม่ เพื่อให้เขาจัดหาคนไปตามติดซูซาน
หลังจากที่ซูซานกลับไปถึงโรงแรมแล้ว ก็โทรหาอลัน เพื่อให้อลันมาหาเธอสักหน่อย
หลังจากที่อลันมาแล้ว ซูซานก็บอกเรื่องที่วันนี้ลี่จุนถิงมาหาให้อลันฟัง
“วันนี้ลี่จุนถิงมาถามลองใจฉัน ฉันรู้ว่าเขาเริ่มสงสัยฉันแล้ว ช่วงนี้ฉันจะพยายามไม่ติดต่อกับพวกลี่หุยแล้ว ทุกอย่างติดต่อทางโทรศัพท์ก็พอ”
“จากนั้น ฉันว่าช่วงนี้ฉันคงไม่รออยู่ที่นี่แล้วล่ะ ถึงอย่างไรวันนี้ฉันบอกเขาว่าฉันคิดถึงบ้าน จะได้ใช้เวลานี้กลับไป เท่านี้ก็สามารถเอาตัวเองออกไปได้แล้ว”
“ได้เลย จะให้ฉันไปส่งคุณกลับไปไหม？”
“ไม่ต้องหรอก พวกเราสองคนกลับไปด้วยกันจะถูกเขาพบได้ง่าย แถมทางนี้ก็ต้องการคุณด้วย”
“ฉันแค่คิดว่าไม่ได้เจอคุณมานานแล้ว ตอนนี้ฉันก็เริ่มคิดถึงคุณแล้ว ถึงแม้ว่าคุณจะมาอยู่ตรงหน้าฉันก็เถอะ”
ซูซานทำเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่อลันพูด เลยลุกก่อนจะเดินออกจากห้องไป “ฉันเก็บของก่อนนะ คุณช่วยฉันจองตั๋วเรื่องบอกเพื่อกลับไปหน่อยสิ”
อลันเห็นท่าทีของซูซาน ก็รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก พลางคิดในใจ：สักวันหนึ่งฉันจะต้องเหยียบลี่จุนถิงให้จมดิน ซูซานจะต้องเห็นความดีของฉันอย่างแน่นอน
“ซูซาน กลับไปครั้งนี้ คุณช่วยไปเยี่ยมพ่อแม่ของฉันแทนหน่อยสิ พวกเขาเจอคุณจะต้องดีใจมากแน่เลย”
อีกไม่นาน ซูซานก็จะกลับไปแล้ว เพราะซูซานไม่ให้อลันไปส่ง เขาเลยทำได้เพียงตามซูซานอยู่ด้านหลัง เมื่อเห็นว่าเธอผ่านด่านตรวจไปแล้ว ก็หันตัวกลับไป
ในขณะเดียวกัน ลี่จุนถิงเองก็รู้ข่าวว่าซูซานกลับไปแล้ว ก็ยิ่งสงสัยซูซานมากขึ้นไปอีก
ทางอีกฝั่ง ลี่หุยก็เห็นว่าธุรกิจของบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปนั้นถูกแย่งไปบ่อยๆ เมื่อได้ยินเสียงบ่นของผู้ถือหุ้นที่บ่นลี่จุนถิงนั้น ก็รู้สึกอารมณ์ดี ลี่หุยก็ให้ผู้ช่วยไปสืบข่าวของลี่จุนถิงในช่วงนี้ เมื่อรู้ว่าเขาทำงานจนดึกทุกวัน ทุกวันพยายามจะดึงโปรเจคนั้นกลับมา หน้าเคร่งเครียดอยู่ทุกๆ วัน มันยิ่งทำให้ลี่หุยมีความสุขมากกว่าเดิมอีก
ขณะนั้น ก็ได้โทรไปหาลี่หยูนห่วน บอกว่าคืนนี้จะจัดงานเลี้ยง เลี้ยงให้กับชัยชนะสักหน่อย อีกอย่างเขาก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนมานานแล้ว เลยรู้สึกอยากเป็นอย่างมาก
พวกเขานัดกันที่แม่น้ำเซน เพราะก่อนหน้านี้ที่ลี่จุนซินถูกวาเทอร์ตามฆ่า ก็ได้พบกับคลับของเวียร์
หลังจากที่อลันส่งซูซานไปแล้ว ตอนที่กลับเข้าเมืองก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ เลยขับรถไปที่แม่น้ำเซน
อลันมาถึงที่จอดรถแล้ว ตอนที่เพิ่งจะลงจากรถ ก็เห็นลี่หุยกับลี่หยูนห่วน ตอนที่คิดจะหันไปทำเป็นมองไม่เห็นพวกเขานั้น ลี่หุยก็เรียกเขาเอาไว้ ก่อนจะรีบปรี่เข้ามา
“คุณอลัน คุณเองก็มาเที่ยวเหรอ？”
อลันพยักหน้า แต่ไม่ได้สนใจเขา แต่ว่าลี่หุยเอาแต่พูดไม่หยุดจนไม่มีท่าทีจะออกไปเลย
“คุณอลัน คุณมาคนเดียวเหรอ？คุณหนูซูซานล่ะ？ถ้าเกิดไม่รังเกียจ คุณมาร่วมกับพวกเราก็ได้นะ พวกเรากำลังอยากจะเปิดงานสร้างสรรค์สักหน่อย คุณมาด้วยกันสิ เรื่องนี้เริ่มอย่างราบรื่น เพราะความลงทุนลงแรงของคุณเลยนะ”
ลี่หุยยิ้ม ก่อนจะพูดด้วยความจริงจัง
ตอนแรกอลันยังจัดการกับลี่หุยเพียงคนเดียวได้ แต่หลังจากที่ลี่หยูนห่วนเข้าร่วมด้วยแล้ว เขาก็ไม่มีทางจะขัดขืนความใจดีได้อีก ก่อนจะเข้าไปพร้อมกับพวกเขา เพราะถึงอย่างไรเขาเองก็มาคนเดียว
หลังจากที่เข้าไปในห้องรับรองแล้ว จู่ๆ อลันก็นึกถึงสิ่งที่ซูซานกำชับกับตัวเองเอาไว้
“ซูซานกลับมาแล้ว เธอให้ฉันมาบอกพวกคุณ หลังจากนี้มีเรื่องอะไรก็โทรติดต่อได้เลย รอเธอกลับมาก็เป็นแบบนี้แหละ พยายามไม่เจอจะดีกว่า เพราะลี่จุนถิงเริ่มสงสัยแล้ว”