ตอนที่ 533 ทำตามจักรพรรดินีของซีเหลียง
เมื่อเห็นท่าทีของพี่ชายในตอนนี้ ไม่แน่ว่าสาวใช้ผู้นั้นอาจตกหลุมรักพี่ชายของนางจริงๆ ก็ได้ หลัวอี๋เหนียงจึงเอ่ยถาม “พี่แน่ใจนะว่าสาวใช้ข้างกายองค์หญิงเจิ้นกั๋วสนใจพี่จริงๆ”
“แน่นอนอยู่แล้ว! พี่ชายของเจ้าพบเจอสตรีมามาก สาวใช้ผู้นั้นมองพี่ไม่วางตาทีเดียว” หลัวฟู่กุ้ยโอ้อวดอย่างได้ใจ “นางต้องตกหลุมรักพี่แน่”
แม้หลัวอี๋เหนียงไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าใด ทว่า ลองดูก็ไม่เสียหาย ไม่แน่สาวใช้ผู้นั้นอาจชอบพี่ชายของนางจริงๆ
“ข้าจะลองดู!” หลัวอี๋เหนียงกล่าวจบก็หันไปมองพี่ชายนิ่ง “ช่วงนี้พี่อย่าหาเรื่องให้ข้าเด็ดขาด องค์หญิงเจิ้นกั๋วเพิ่งเดินทางมาถึงวันนี้ นายท่านคงยังไม่มีเวลาว่าง พี่กลับไปก่อนเถิด วันหน้าค่อยมาใหม่”
“ได้ พี่รู้แล้ว ในครอบครัวของเรามีแต่เจ้าที่รักพี่ที่สุด หากเรื่องนี้สำเร็จ พี่จะตอบแทนน้องสาวคนนี้อย่างงามเลย!” หลัวฟู่กุ้ยตบอกรับประกัน
คืนนั้น ต่งชิงเยว่ไปพบต่งเหล่าไท่จวิน บอกให้ต่งเหล่าไท่จวินเดินทางกลับไปซั่วหยางพร้อมกับไป๋ชิงเหยียน จะได้ถือโอกาสไปอยู่เป็นเพื่อนต่งซื่อด้วย
ต่งเหล่าไท่จวินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเอ่ยขึ้น “แม่ไม่ไป หากแม่ไป เมื่อหรงตี๋บุกมายังเติงโจว ชาวบ้านในเติงโจวจะมองเจ้าซึ่งเป็นผู้ตรวจการเมืองเช่นไร แม่อยู่ในเติงโจวมาค่อนชีวิตแล้ว ถือว่าเป็นคนมีบารมีคนหนึ่งของที่นี่ ตอนเจ้าอพยพชาวบ้านออกจากเมือง แม้แม่จะช่วยเหลือเจ้าไม่ได้มาก ทว่า แม่มั่นใจว่าสามารถกล่าวโน้มน้าวให้ชาวบ้านยอมออกจากเมืองไปพร้อมแม่ได้ มิเช่นนั้นหากเจ้าบอกให้พวกเขาอพยพออกจากเมืองทั้งๆ ที่ยังไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น คนเก่าแก่ของเมืองไม่มีทางทิ้งบ้านไปที่ใดแน่นอน”
คนหนุ่มสาวในเติงโจวยังพอเข้าใจ หากพวกเขาเห็นสตรีของตระกูลต่งต่างอพยพออกจากเมือง พวกเขาคงหนีตามไปด้วย ทว่า คนชราที่เดินไม่ไหวคงเลือกที่จะอยู่ในบ้านของตัวเอง ไม่ยอมหนีไปด้วย
“ที่นี่เป็นที่ที่พวกเขาอยู่มาค่อนชีวิต คนชราเหล่านั้นคงกลัวว่าก่อนตายจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก” ต่งเหล่าไท่จวินถอนหายใจยาว
คนชรามักยึดติดกับถิ่นฐานบ้านเกิด สงครามไม่รู้จะสิ้นสุดเมื่อใด ต่งชิงเยว่ไม่อาจป่าวประกาศแผนการของตัวเองให้ชาวบ้านรับรู้ได้
เปลวไฟจากตะเกียงในห้องส่องกระทบใบหน้าของต่งเหล่าไท่จวิน หญิงชราหันไปมองบุตรชายคนรองของตัวเอง กล่าวขึ้นยิ้มๆ “หากแม่อยู่ อย่างน้อยก็ยังช่วยเจ้าปลอบขวัญชาวบ้านเหล่านั้นได้ แม่อายุปูนนี้แล้ว หากยังช่วยเจ้าได้แม่ก็อยากช่วย! แม่ไม่อยากเห็นลูกหลานเสี่ยงอันตรายอยู่ที่ด่านหน้า ส่วนตัวเองกลับหนีไปหลบอยู่ที่ซั่วหยาง”
“ท่านแม่…” ต่งชิงเยว่ไม่อยากได้ยินมารดาเอ่ยถึงเรื่องความเป็นความตายมากที่สุด
“เอาเถิด! ไม่กล่าวเรื่องนี้แล้ว แม่รู้ว่าเจ้าไม่ชอบฟัง พี่สาวและพี่ชายของเจ้าก็ไม่ชอบฟัง แม่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปนานๆ …” ต่งเหล่าไท่จวินยิ้มอย่างอ่อนโยน “อยู่รอเห็นอาเป่าเป็นฝั่งเป็นฝาก่อน ถึงเวลานั้นแม่ถึงจะตายตาหลับ”
สุดท้ายแล้วต่งเหล่าไท่จวินก็ยังอดเป็นห่วงไป๋ชิงเหยียนไม่ได้อยู่ดี
ต่งชิงเยว่เอื้อมมือไปกุมมือของต่งเหล่าไท่จวิน “ท่านแม่ นิสัยของอาเป่าถ่ายทอดมาจากตระกูลไป๋ ความคิดและการวางแผนเก่งกว่าบรรพบุรุษของนางมาก ปณิธานของนางไม่ได้หยุดอยู่ที่เรือนหลัง ท่านแม่รอดูวันที่นางประสบความสำเร็จในฐานะของสตรีเถิดขอรับ บางทีหลังจากนั้นอาจมีสตรีดั่งท่านแม่ ดั่งอาเป่าที่มีสติปัญญาเหนือกว่าบุรุษ มีปณิธานที่กว้างไกลปรากฏตัวออกมาอีกมากมายขอรับ ท่านแม่ลองคิดดูสิขอรับว่าเมื่อถึงเวลานั้น ใต้หล้าจะเป็นเช่นไร!”
ตอนที่ข่าวการขึ้นครองราชย์ของจักรพรรดินีแห่งซีเหลียงแพร่มาถึงต้าจิ้น ต่งเหล่าไท่จวินก็รู้สึกตกตะลึงมากแล้ว นางกล่าวว่าการขึ้นครองราชย์ของจักรพรรดินีจะทำให้สตรีที่มีสติปัญญาและความสามารถในซีเหลียงมีบทบาทในราชสำนัก หากซีเหลียงไม่เกิดความวุ่นวายภายในแคว้น ซีเหลียงจะยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งกว่าเดิมมาก
“เจ้าหมายความว่า…” ใจของต่งเหล่าไท่จวินกระตุกวูบ เงยหน้ามองไปที่ฉากกั้นไม้มู่หนานลายนกเฟิ่งหวงแวบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าด้านนอกไม่มีผู้ใด จึงเอ่ยถามเสียงเบาหวิว “อาเป่าต้องการเดินรอยตามจักรพรรดินีแห่งซีเหลียงอย่างนั้นหรือ”
“ยังไม่ต้องกล่าวเรื่องที่อาเป่าอยากเป็นเหมือนจักรพรรดินี่แห่งซีเหลียงหรือไม่ ทว่า อาเป่าต้องการรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่ง มีสติปัญญาและความสามารถที่จะช่วยเหลือชาวบ้าน ลูกยินดีช่วยเหลือหลาน หากอาเป่าต้องการครอบครองบัลลังก์นั่นจริงๆ ลูกไม่อยากทนดูอยู่เฉยๆ หากสำเร็จก็ถือว่าลูกเกิดมาไม่เสียชาติเกิดแล้วขอรับ”
ต่งชิงเยว่เติบโตมาข้างกายของต่งเหล่าไท่วิน รู้ดีว่ามารดาของตนมีสติปัญญาที่เก่งกาจเพียงใด ยามที่บิดาตัดสินใจสิ่งใดไม่ได้ มักจะมาสอบถามความเห็นของมารดาเสมอ
ด้วยการอบรมสั่งสอนจากมารดาทำให้เขาไม่เคยดูแคลนสตรี ไม่เคยคิดว่าสตรีต้องอยู่ดูแลสามี เลี้ยงดูบุตรอยู่แต่ในเรือนหลังเท่านั้น บนโลกนี้มีสตรีเช่นมารดาของเขาและไป๋ชิงเหยียนอยู่ไม่น้อย ทว่า พวกนางถูกจำกัดด้วยกฎเกณฑ์ทางสังคม ได้แต่ใช้ชีวิตอยู่แค่ในเรือนหลัง
ยกตัวอย่างเช่นมารดาของเขา แม้นางจะมีความสามารถมากเพียงใด ทว่า นางไม่อาจอยู่เบื้องหน้าได้อย่างบุรุษ ต่งชิงเยว่รู้สึกเสียดายและเห็นใจมารดามาก
ต่งเหล่าไท่จวินกัดฟันกรอด กุมมือของบุตรชายแน่น “เจ้าเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ในใจก็พอ อย่าได้แพร่งพรายออกไปเป็นอันขาด อาเป่าเชื่อใจน้าชายอย่างเจ้าถึงบอกให้เจ้ารับรู้ เจ้าจงเก็บทุกอย่างไว้ในใจ มิเช่นนั้นอาเป่าอาจเดือดร้อนได้!”
“ลูกเข้าใจที่ท่านแม่กล่าวขอรับ” ต่งชิงเยว่รับคำ “อาเป่าเดินทางมาเติงโจวเพราะต้องการสนทนากับข้า นางกล่าวสิ่งที่ต้องการกล่าวออกมาหมดแล้ว นางอยากรับท่านแม่กลับไปซั่วหยางด้วย หากท่านแม่ไม่ยอมไป อาเป่าคงอยู่ต่ออีกไม่กี่วันเท่านั้นขอรับ”
ต่งเหล่าไท่จวินพยักหน้า “อาเป่ายังมีเรื่องต้องกลับไปจัดการที่ซั่วหยางอีกมาก นางไม่อาจอยู่ที่นี่นานได้!”
ไป๋ชิงเหยียนนั่งอ่านตำราโบราณอยู่ริมหน้าต่าง ชุนเถาเช็ดผมให้ไป๋ชิงเหยียน
แสงไฟจากตะเกียงซึ่งวางอยู่บนโต๊ะส่องสะท้อนใบหน้าของไป๋ชิงเหยียนจนงดงามราวกับภาพวาด
ชิวหวนที่ใช้เทียนหอมวนรอบเตียงเสร็จรีบวางเทียนหอมลง ก้าวเข้าไปแย่งหน้าที่เช็ดผมจากชุนเถา “พี่ชุนเถาข้าทำเองเจ้าค่ะ”
ชุนเถาขมวดคิ้วแน่น ชิวหวนกลัวว่าชุนเถาจะกล่าวปฏิเสธออกมาจึงจับผ้าขนหนูในมือแน่นไม่ยอมปล่อย
“โอ๊ย…”
เส้นผมของไป๋ชิงเหยียนถูกรั้ง หญิงสาวจึงสูดลมหายใจอย่างรู้สึกเจ็บเล็กน้อย
ชิวหวนเห็นดังนั้นจึงรีบคุกเข่ารับผิด “ขออภัยเพคะองค์หญิง! บ่าวแค่เห็นว่าพี่ชุนเถาปรนนิบัติองค์หญิงอาบน้ำก็ลำบากมากแล้วจึงอยากช่วยนางเช็ดผมให้องค์หญิงแทน นึกไม่ถึงเลยว่าพี่ชุนเถาจะคิดแค้นข้าเรื่องที่เกิดหน้าห้องตำราของนายท่านวันนี้เช่นนี้…”
ไป๋ชิงเหยียนไม่รอให้ชิวหวนกล่าวจบ หญิงสาววางตำราลงบนโต๊ะอย่างแรง ก้มหน้ามองชิวหวนที่แสร้งคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าหวาดกลัว หญิงสาวรู้สึกระอากับการแสดงของสาวใช้ผู้นี้เต็มทน
“ชุนเถา ไปตามหวังหมัวมัวมา!” ไป๋ชิงเหยียนกล่าว
ชิวหวนกลัวจนตัวสั่น เงยหน้ามองใบหน้าที่เรียบเฉยของไป๋ชิงเหยียน จากนั้นรีบก้มหน้างุดอีกครั้ง
ชุนเถาติดตามรับใช้ไป๋ชิงเหยียนมานาน ผ่านประสบการณ์เรื่องสาวใช้เนรคุณอย่างชุนเหยียนและชุนจือมาแล้ว เหตุใดนางจะมองไม่ออกว่าชิวหวนกำลังต้องการทำสิ่งใด
ชุนเถารับคำพลางมองไปทางชิวหวนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นแวบหนึ่ง จากนั้นเดินอ้อมฉากกั้นออกไปตามหวังหมัวมัวข้างกายของต่งเหล่าไท่จวินมา