บทที่ 551 บดขยี้แผนการของเจ้า
บทที่ 551 บดขยี้แผนการของเจ้า
“ถุย!” ผิงถิงกลอกตามองกุ้ยซื่อผู้โกรธเกรี้ยวและพูดอย่างดูถูกว่า “นี่คือลูกสาวของเจ้าหรือ? ตัวเองไม่ดูแลลูกสาวของตนให้ดี จึงมักจะไปไหนมาไหนกับผู้ชาย และลูกสาวเจ้าก็ไม่ใช่ของดีอะไร!”
“เจ้าพูดไร้สาระ!” กุ้ยซื่อเสียใจมากที่ผิงถิงดูถูกลูกสาวของตน นางง้างมือขึ้นเพื่อจะตบผิงถิงอย่างดุเดือด!
แต่กุ้ยซื่อจะเทียบกับผิงถิงที่อยู่ที่นั่นได้อย่างไร ท่าทางราวกับผู้ชายที่เมามายออกมาจากงานเลี้ยง!
เมื่อเห็นการแสดงออกของกุ้ยซื่อ และการกระทำเพียงครั้งเดียวก็เดาว่ากุ้ยซื่อจะทำอะไรต่อไป!
ผิงถิงเอื้อมมือไปหยุดมือของกุ้ยซื่อที่ถูกยกขึ้น ใบหน้าของนางซีดเผือด “โอ้ ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าเกิดอะไรขึ้น อย่าเพิ่งลงไม้ลงมือกันเลย หากทำลายทรงผมที่ข้าเพิ่งทำขึ้นมาใหม่จะทำอย่างไรล่ะ!”
กุ้ยซื่อโกรธมากที่ลำไส้กำลังจะแตกและอยากจะพ่นเลือดใส่หน้าผิงถิง “เจ้า… เจ้า… เจ้ามันผู้หญิงเลวไร้ยางอายที่จะใส่ร้ายความไร้เดียงสาของลูกสาวข้า เจ้า… เจ้ายังเป็นคนอยู่หรือไม่?”
“ข้าไม่ชอบฟังสิ่งที่เจ้าพูด ทุกคนมีทางเดินที่แตกต่างกัน ข้าเปิดโรงเตี๊ยมเพื่อดำเนินกิจการ และโดยธรรมชาติแล้ว ข้าต้องการดึงดูดลูกค้า ลูกค้าที่ข้าดึงดูดไม่ใช่แค่ผู้ชาย แต่ยังรวมถึงผู้หญิงด้วย ข้าสนใจแค่ว่าโรงเตี๊ยมของข้าจะสามารถสร้างรายได้หรือไม่ ข้าไม่สนใจหรอกว่าใครจะมากับเด็กที่ยังไม่ถึงวัยแต่งงานหรือมากับผู้หญิงอายุเจ็ดสิบแปดสิบปี ตราบใดที่ไม่รบกวนกิจการโรงเตี๊ยมอี๋หงของข้า ทุกคนก็สามารถทำสิ่งที่ต้องการได้!”
อย่างไรก็ตาม โรงเตี๊ยมอี๋หงนี้และตัวเองก็เป็นหัวใจสำคัญ
ผู้หญิงหลังเขาที่ตนไม่รู้จักมาก่อนถึงกับใช้มีดกับตนเอง นางทำอะไรพลาดไปหรือไม่ ผิงถิงไม่ได้แม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ หลังจากสะบัดมือของกุ้ยซื่อแล้ว นางก็ตบลงไปบนใบหน้าของกุ้ยซื่อ
กุ้ยซื่อตกตะลึงเล็กน้อยที่นางถูกตบ นางกุมหน้าเป็นเวลานานและพูดไม่ออก “เจ้า… เจ้ากล้าดีอย่างไรมาตบข้า!”
“ทำไมจะไม่กล้า!” ผิงถิงดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องเช่นนี้ นางเหยียดมือและมองเล็บอย่างระมัดระวัง แล้วนางก็โล่งใจเมื่อเห็นว่ามันยังไม่เสียหาย
“เจ้ากล้าตบข้า แล้วข้าไม่สามารถตบเจ้าได้อย่างนั้นหรือ? คิดว่าตนเองเป็นต้นหอมหรือ? กล้าดีอย่างไรมาทำตัวเช่นนี้ในร้านของเถ้าแก่หลี่ และไม่แม้แต่จะมองว่าตอนนี้เจ้ายืนอยู่ในอาณาเขตของใคร!” ผิงถิงมีอำนาจเหนือกว่า ท่าทางเช่นนั้นราวกับออกมาจากงานเลี้ยงเสียจริง ดูเอาเรื่องมาก
เมื่อกู้เสี่ยวหวานเห็นว่าผิงถิงไม่ได้ไว้หน้ากุ้ยซื่อเช่นนี้ กู้เสี่ยวหวานก็อดจะปรบมือให้ผิงถิงผู้นี้ไม่ได้
“เจ้าพูดไร้สาระ! ลูกสาวข้าจะไปสถานที่อันต่ำต้อยเช่นโรงเตี๊ยมของเจ้าได้อย่างไร ลูกสาวของข้าจะเป็นอนุภรรยาของเถ้าแก่หลี่ในอนาคต เมื่อเทียบกับหญิงสกปรกอย่างเจ้าที่รอวันแก่ตาย!” กุ้ยซื่อดุด่าอย่างเจ็บแสบ และยังนำเรื่องของหลี่ฝานมาพูดด้วยเพราะกลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้เรื่องนี้
“โอ้ พระอาทิตย์กำลังขึ้นจากทิศตะวันตกจริง ๆ เถ้าแก่หลี่จะมีอนุภรรยาตั้งแต่เมื่อไรกัน? ข้าได้ยินมาว่าเถ้าแก่หลี่และภรรยาของเขารักกันอย่างสุดซึ้ง ลูกสาวของเจ้าจะเป็นอนุภรรยยาของเถ้าแก่หลี่ได้อย่างไร?” ผิงถิงหยุดชั่วคราว นางชี้ไปที่ร่างกายที่เหี่ยวแห้งของกุ้ยตงเหมยด้วยความไม่เชื่อและเยาะเย้ยว่า “เพียงเพราะผู้หญิงที่ไม่มีเนื้อแม้ครึ่งเหรียญอย่างนี้หรือ?”
“ไม่ว่าลูกสาวของข้าจะแย่แค่ไหน นางก็ยังดีกว่าสินค้าต่ำ ๆ เช่นพวกเจ้า!” กุ้ยซื่อกลัวว่ากุ้ยตงเหมยจะเสียเปรียบ ดังนั้นนางจึงดึงกุ้ยตงเหมยไปข้างหลังนางและก่นด่าผิงถิงโดยไม่แสดงท่าทีอ่อนแอ
เฟินฟางแห่งโรงเตี๊ยมชิงซานที่ไม่เคยพูดกับนางเลย ได้เอ่ยปากของนางในขณะนี้ และพูดแทรกขึ้นว่า “ข้าพูดไปแล้ว ระวังปากของเจ้าไว้เสียหน่อย! ผู้หญิงแปดในสิบคนของโรงเตี๊ยมข้าเป็นผู้หญิงจากครอบครัวที่ดีและมีเงิน พวกนางเอาร่างกายแลกกับเงิน จะไปเหมือนกับคนไร้ยางอายเช่นเจ้าได้อย่างไรที่จะกรรโชกเงินจากผู้อื่น และยังให้ลูกสาวแต่งงานกับหลี่ฝาน เจ้าเป็นคนโง่ที่ฝันกลางวันมากเกินไปเสียจริง!”
ผิงถิงกับเฟินฟางผลัดกันด่าและพูดว่ากุ้ยซื่อกับกุ้ยตงเหมยนั้นเทียบไม่ได้แม้เงินครึ่งเหรียญ เมื่อทั้งสองกำลังจะเข้ามา หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจำได้ทันทีที่หลี่ฝานบอกเขาว่ากุ้ยตงเหมยน่าจะอยู่ในโรงเตี๊ยมเหยียนฮวา
ตอนนั้นหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกลับมาเผชิญหน้ากับกุ้ยซื่ออย่างโกรธจัด!
ดูเหมือนว่าครั้งนี้ กุ้ยซื่อและกุ้ยตงเหมยกำลังหลอกตนเองอีกครั้ง
เพื่อรักษาหน้า หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจึงหันหลังและจ้องเขม็งไปที่กุ้ยซื่อด้วยสายตาเย็นชา แล้วพูดอย่างดุร้ายว่า “กุ้ยซื่อ เจ้าโกหกข้าอีกแล้ว! ข้าถูกพวกเจ้าสองแม่ลูกหลอกจนเจ็บปวด!”
เมื่อกุ้ยซื่อและกุ้ยตงเหมยเห็นว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่ได้ช่วยพวกนางอีกต่อไป พวกนางก็รู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย มันจบแล้ว จบแล้ว จบลงทั้งหมดแล้ว
คราวนี้ สองแม่ลูกได้ตระหนักถึงความจริงของเรื่องนี้ในที่สุด
ถ้าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่ช่วยพูดให้พวกนาง คราวนี้พวกนางจะต้องตายแน่นอน
ทั้งสองมองหน้ากันอย่างตื่นตกใจ แล้วโดยไม่คิด พวกนางก็คลานไปที่หน้าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงด้วยมือทั้งสองบนพื้น ดึงเสื้อคลุมของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงและร้องไห้อย่างน่าสงสาร “หัวหน้าหมู่บ้าน อย่าฟังเรื่องไร้สาระของพวกต่ำต้อยสองคนนี้ มันไม่ใช่อย่างนั้น มันไม่ใช่อย่างนั้น อย่าเชื่อพวกนางแล้วไม่เชื่อเราสิ ตงเหมย… ตงเหมย เจ้ารีบไปอธิบายให้หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”
“ท่านแม่…” กุ้ยตงเหมยไม่มีความเย่อหยิ่งเช่นในตอนแรก แต่หลังจากเวลาผ่านไปนาน นางก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ “ท่านแม่ ข้า…”
“รีบพูดสิ!” กุ้ยซื่อส่งสายตาให้กุ้ยตงเหมยอย่างสิ้นหวัง นานแค่ไหนแล้ว ถ้าไม่รีบอธิบายเรื่องโกหกนี้ ใครบางคนจะมาทำลายคำโกหกของพวกนาง ดังนั้นพวกนางจะสู้จนถึงที่สุด หากหลี่ฝานยังไม่เห็นด้วย นางจะสร้างปัญหา วันนี้นางและกุ้ยซื่อจะทำเรื่องใหญ่ที่สุดก็คือจะตายในร้านจิ่นฝูนี้ หากนางมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก นางจะไม่ยอมให้หลี่ฝานมีช่วงเวลาที่ดี!
ในตอนที่กุ้ยซื่อมา นางได้วางแผนที่จะจมเรือแล้ว
ในช่วงครึ่งหลังของชีวิตกุ้ยตงเหมย ไม่ว่าจะเป็นพรหรือคำสาป ทุกอย่างขึ้นอยู่กับสิ่งนี้
กุ้ยซื่อจ้องไปที่กุ้ยตงเหมย กุ้ยตงเหมยรู้ว่ากุ้ยซื่อหมายถึงอะไร แต่นางเป็นเพียงเด็กอายุสิบปี ดังนั้นนางจึงรู้สึกอึดอัด!
ผิงถิงและเฟินฟางล้วนเป็นคนที่นางเคยเจอมาก่อน และพวกนางก็เคยเจอตนเช่นกัน!
นางรู้อยู่แล้วว่าสองคนนี้รู้จักตน แล้วนางจะโกหกได้อย่างไร? นางไม่สามารถโกหกได้เลย
กุ้ยตงเหมยคิดอยู่นาน แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้ กุ้ยซื่อเหงื่อตก และหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่ได้โง่ คราวนี้เมื่อเขาเห็นความโง่เขลาของกุ้ยตงเหมย เขาก็รู้ว่าถ้าตนอยู่ที่นี่นานไป เกรงว่าหลี่ฝานจะเกลียดตนเองจนตาย