เห็นลี่จุนถิงเบียดฝูงชนเข้าไปด้านใน เวียร์ก็รีบตามหลังเขาเข้าไปด้วย
หลังจากเบียดเข้าไปได้แล้ว ก็เห็นถวนจื่อและลี่จุนซินตะโกนร้องเสียงแหบแห้งอยู่ข้าง ๆ เมื่อมองไปในทะเลสาบ ก็เห็นเจียงหยุนเอ๋อตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำ มีชายหนุ่มหลายคนพยายามว่ายน้ำไปหาเธอ
ลี่จุนถิงและเวียร์ก็รีบกระโดดตามลงไปด้วย เพื่อช่วยคนพวกนั้นดึงเจียงหยุนเอ๋อขึ้นมา
เพราะมีคนลงไปช่วยหลายคน ไม่นานเจียงหยุนเอ๋อก็ถูกช่วยชีวิตเอาไว้ได้ ถึงแม้จะรวดเร็ว แต่เจียงหยุนเอ๋อก็เป็นลมสลบไปแล้ว
ลี่จุนถิงรีบปฐมพยาบาลเจียงหยุนเอ๋อทันที ลี่จุนซินเอาผ้าห่มออกมาจากกระเป๋าของเจียงหยุนเอ๋อ แล้วห่มไปบนตัวเธอ เพราะไม่ให้เธอหนาวเย็น
โชคดีที่เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้เป็นอะไรมาก หลังจากที่ลี่จุนถิงช่วยเอาน้ำออกมาจากปอดของเธอ เจียงหยุนเอ๋อก็ฟื้นขึ้นมา
เมื่อเจียงหยุนเอ๋อฟื้นขึ้นมา ถวนจื่อที่คุกเข่าร้องไห้อยู่ข้าง ๆ เธอก็เข้าไปกอดเธอทันที
“ฮือ~หม่ามี้ ผมกลัวจังเลยครับ”
ลี่จุนถิงถึงถวนจื่อออกเบา ๆ แล้วพูดกับถวนจื่ออย่างอ่อนโยนว่า :
“ถวนจื่อ เด็กดี ให้แด๊ดดี้ดูหม่ามี้ก่อนนะครับ”
ถวนจื่อรีบปล่อยมือออกมันที ลี่จุนถิงยิ้มให้ถวนจื่อ แล้วรีบก้มหน้าไปถามอาการเจียงหยุนเอ๋อ
“หยุนเอ๋อ เป็นยังไงบ้าง? รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”
เจียงหยุนเอ๋อยิ้มออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอเอามือจับหน้าของลี่จุนถิง ลี่จุนถิงก็จับมือของเธอเอาไว้ แล้วลูบมือเธอเบา ๆ
“จุนถิง ฉันไม่เป็นไรแล้ว แค่สำลักน้ำนิดหน่อย ส่วนท้องก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร”
ลี่จุนซินที่อยู่ข้าง ๆ เห็นเจียงหยุนเอ๋อฟื้นแล้ว ก็โล่งใจ แล้วเอาของมีค่าพวกนั้นคืนให้พวกชายหนุ่มที่ลงไปช่วยเหลือ แล้วขอบคุณพวกเขาอย่างสุดซึ้ง
ชายหนุ่มเหล่านั้นเห็นผู้หญิงสวยขนาดนี้มองตัวเองด้วยสีหน้าจริงจัง และขอบคุณตัวเอง ก็เอามือลูบท้ายทอยตัวเองด้วยท่าทีเขินอาย แล้วพยักหน้าตอบรับ
ขณะนั้นเอง ผู้รับผิดชอบดูแลในสถานที่ท่องเที่ยวได้ยินข่าวก็รีบตามมา เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อไม่เป็นอะไรแล้ว ก็รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก
เพิ่งเดินเข้าไปหาเจียงหยุนเอ๋อ ตั้งใจจะสอบถามอาการของเธอ แต่ลี่จุนถิงเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองผู้รับผิดชอบดูแลสถานที่ท่องเที่ยวด้วยสายตาที่เย็นชา ผู้รับผิดชอบถูกลี่จุนถิงจ้องเอาแบบนั้น ก็เหงื่อแตกเต็มหน้าผาก
ผู้รับผิดชอบรีบเอ่ยขอโทษ แล้วบอกว่าจะชดเชยให้
ลี่จุนถิงกำลังจะอาละวาด แต่รับรู้ได้ว่าเจียงหยุนเอ๋อดึงเสื้อตัวเองเอาไว้ เลยก้มหน้า จึงเห็นเจียงหยุนเอ๋อส่ายหน้าให้เขา เขาจึงได้เปลี่ยนคำพูด ปฏิเสธผู้รับผิดชอบไป แล้วพูดออกไปเพียงประโยคเดียว จากนั้นก็อุ้มเจียงหยุนเอ๋อกลับไป
“จัดมาตรการรักษาความปลอดภัยในสถานที่ท่องเที่ยวของพวกคุณให้ดีก็พอแล้ว”
ผู้รับผิดชอบเห็นลี่จุนถิงกำลังอุ้มเจียงหยุนเอ๋อกลับไป ก็รีบเรียกรถมาให้คันหนึ่ง เพื่อส่งพวกเจียงหยุนเอ๋อกลับโรงแรม ก่อนที่ลี่จุนซินจะขึ้นรถ ได้ให้ผู้รับผิดชอบหารถมาอีกคัน เพื่อส่งพวกชายหนุ่มที่ได้ช่วยเหลือพวกเธอกลับไปยังที่พักของพวกเขา
หลังจากกลับมาถึงโรงแรม ลี่จุนถิงก็จะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เจียงหยุนเอ๋อ แต่เจียงหยุนเอ๋อปฏิเสธเขา
“ไม่ต้องหรอก พี่ก็อยู่ เดี๋ยวให้พี่เปลี่ยนให้ฉันก็ได้ นายกับเวียร์ตัวเปียก รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เกิดเป็นไข้หวัดขึ้นมา จะดูแลฉันยังไงล่ะ”
ลี่จุนซินก็พูดอย่างเห็นด้วย :
“จริงด้วย พวกนายรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องฉันเถอะ เดี๋ยวฉันอยู่ช่วยหยุนเอ๋อเอง นายจะได้พาถวนจื่อไปอาบน้ำด้วย เล่นมาตลอดช่วงบ่าย เหงื่อเต็มตัวหมดแล้ว เมื่อกี้ก็ร้องไห้จนหน้าเลอะเทอะไปหมด”
หลังจากนั้น ลี่จุนถิงและเวียร์ก็ได้พาถวนจื่อไปที่ห้องของเวียร์
หลังจากที่ลี่จุนถิงจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว ก็มองไปยังเจียงหยุนเอ๋อที่นั่งอ่อนแออยู่บนเตียง แล้วรู้สึกยังไม่วางใจ เลยอยากจะพาเจียงหยุนเอ๋อไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลแถวนั้น
“ไม่ได้ ฉันไม่วางใจ พวกเราไปโรงพยาบาลกันเถอะ หยุนเอ๋อ ให้หมอตรวจดูสักหน่อยเถอะนะ ฉันจะได้สบายใจ ได้ไหม?”
ที่จริงเจียงหยุนเอ๋อไม่ได้อยากไปโรงพยาบาล แต่ก็คัดค้านลี่จุนถิงไม่ได้ ดังนั้นทุกคนจึงได้ขับรถไปยังโรงพยาบาลที่อยู่แถวนั้น
หมอตรวจร่างกายให้เจียงหยุนเอ๋อ แล้วให้ลี่จุนถิงพาเจียงหยุนเอ๋อไปตรวจที่แผนกสูตินรีเวชต่อ
หมอบอกว่าทั้งเด็กและผู้ใหญ่ต่างไม่ได้มีอันตรายอะไร เพียงแค่แม่ได้รับความตกใจเลยทำให้น้ำตาลในเลือดต่ำและความดันต่ำเล็กน้อย นอนให้กลูโคสที่โรงพยาบาลสักหน่อยก็ไม่มีปัญหาแล้ว
หลังจากตรวจเสร็จ ก็กลับไปที่ห้องผู้ป่วย แต่ละคนเหนื่อยกันจนท้องร้องจ๊อกๆ ลี่จุนถิงจึงรีบสั่งอาหารมา
หลังทานข้าวกันเสร็จ ก็ได้ยินลี่จุนซินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ตำหนิตัวเอง :
“จุนถิง เป็นความผิดของพี่เอง ถ้าไม่ใช่เพราะพี่เสนอว่าจะไปที่นั่น ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก ตอนนั้นเห็นคนเยอะแยะ ฉันก็ควรพาเธอกลับเลย เป็นเพราะฉันไม่ดีเองแหละ หยุนเอ๋อ เธอยกโทษให้พี่ได้ไหม?”
เจียงหยุนเอ๋อรีบโบกมือปฏิเสธ
“พี่คะ ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกค่ะ นี่ไม่ใช่ความผิดของพี่ เป็นเพราะมีคนผลักฉัน ฉันเลยตกลงไป”
ลี่จุนถิงและลี่จุนซินรวมถึงเวียร์ต่างพากันตกใจ รีบถามเจียงหยุนเอ๋อว่าพูดจริงเหรอ
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้าอย่างจริงจัง
“ฉันมั่นใจมากว่าถูกคนผลักลงไป ก่อนที่จะตกน้ำ ฉันรู้สึกได้ว่ามีคนผลักฉัน และมือนั้น จงใจผลักมาที่ฉัน”
“วินาทีที่ตกลงไปในน้ำ ฉันยังเห็นคนคนหนึ่งที่คุ้นตาอีกด้วย รูปร่างของหล่อนเหมือนกับคนคนหนึ่ง”
ลี่จุนถิงจับมือเจียงหยุนเอ๋อ แล้วรีบเอ่ยถาม : “เหมือนใคร?”
“ฟู้ชูเหม่ย แม่เลี้ยงของฉัน”
“ก่อนหน้านี้ฟู้ชูเหม่ยเป็นหนี้พนันแล้วหายตัวไป หรือว่าจะแอบซ่อนอยู่ที่นี่?”
ลี่จุนถิงพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา
“หยุนเอ๋อ เธอพักผ่อนให้ดีนะ” จากนั้นก็หันไปพูดกับลี่จุนซินว่า : “พี่ครับ ช่วยดูแลหยุนเอ๋อกับถวนจื่อหน่อยนะ ผมจะออกไปข้างนอก”
หลังจากที่ลี่จุนถิงออกมาจากโรงพยาบาล ก็ตรงไปยังสถานีตำรวจในเขตสถานที่ท่องเที่ยว แล้วโทรศัพท์ไปหาผู้บัญชาการของสถานีตำรวจแห่งนี้ เพื่อให้เขาแจ้งไปยังผู้รับผิดชอบในสถานที่ท่องเที่ยวแห่งนี้ ให้ช่วยเขาออกไปตามหาคนที่ผลักเจียงหยุนเอ๋อ
นี่เป็นโอกาสทองที่จะได้กระชับความสัมพันธ์กับลี่จุนถิง ทำไมเขาจะไม่ตอบตกลงล่ะ
ผ่านไปครู่หนึ่งก็ถึงเวลาค่ำแล้ว ตำรวจในเขตนี้ได้ออกปฏิบัติหน้าที่ตามคำสั่ง เริ่มจากคุมเข้มทางเข้าออกทุกทางของเขตนี้อย่างเข้มงวด และตรวจสอบตัวตนของผู้คนที่เข้าออกทั้งหมด
นักท่องเที่ยวเห็นมีสายตรวจเพิ่มมากขึ้น ก็อดสงสัยไม่ได้ บางคนจึงได้เข้าไปสอบถามตำรวจ
ตำรวจตอบกลับว่า เพราะนักท่องเที่ยวมีจำนวนมาก และเมื่อตอนบ่ายก็มีคนท้องตกลงไปในน้ำ เพื่อไม่ให้เกิดอันตรายใด ๆ ในตอนกลางคืน จึงได้ส่งสายตรวจมาคอยดูลาดเลา เพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยและความปลอดภัย
บรรดานักท่องเที่ยวก็รู้สึกโล่งใจ อีกทั้งยังชื่นชมพวกเจ้าหน้าที่และตำรวจในพื้นที่ที่มีความรับผิดชอบมาก หลังจากกลับไปต้องประกาศความดีของพวกเขาสักหน่อยแล้ว
ฟู้ชูเหม่ยที่แอบซ่อนอยู่ในกลุ่มผู้คนได้ยินตำรวจอธิบาย ก็รู้สึกโล่งใจ เพราะตอนแรกเธอคิดว่าตำรวจจะมาจับเธอ
แต่ตอนนั้นคนเยอะมาก เจียงหยุนเอ๋อไม่น่าจะสังเกตเห็นตัวเองได้ เลยรู้สึกเบาใจไปไม่น้อย แต่ฟู้ชูเหม่ยก็รู้ดีว่าที่นี่ไม่เหมาะที่จะอยู่ต่อไปอีกแล้ว
ฟู้ชูเหม่ยจึงได้ไปร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่มีลูกค้าน้อยมาก เพื่อเตรียมตัวจะแอบหนีออกไปตอนกลางคืน
ฟู้ชูเหม่ยสั่งกาแฟและของว่างมาทานอย่างสบายใจ