ฟู้ชูเหม่ยนั่งมองไปนอกหน้าต่างร้านกาแฟ นึกถึงฉากที่เจียงหยุนเอ๋อถูกช่วยชีวิตเอาไว้ได้เมื่อตอนบ่าย ก็รู้สึกเคียดแค้นขึ้นมา
“เจียงหยุนเอ๋อ ครั้งนี้ถือว่าแกโชคดี ไว้ครั้งหน้าฉันมีโอกาสอีก ฉันต้องเอาแกตายแน่นอน ถ้าแกไม่ตายฉันก็จะทำให้เด็กในท้องแกตายให้ได้เลย ดูสิว่าถ้าแกไม่มีลูกแล้วโม่เสี่ยวฮุ่ยกับลี่จุนถิงยังจะเอาแกไว้ไหม แกคอยดูเถอะ เจียงหยุนเอ๋อ”
ใบหน้าชั่วร้ายของฟู้ชูเหม่ยสะท้อนอยู่บนหน้าต่าง ทำเอาบรรดานักท่องเที่ยวที่อยู่ด้านนอกตกใจจนต้องเดินอ้อม แล้วด่าเธอในใจว่าโรคจิต แน่นอนว่าฟู้ชูเหม่ยไม่รู้เรื่องพวกนี้
ทันใดนั้น ฟู้ชูเหม่ยก็หรี่ตาลง เห็นว่ามีกลุ่มผู้สูงอายุกลุ่มหนึ่งอยู่ไม่ไกลจากร้านกาแฟมากนัก เลยมีแผนขึ้นมา
“ฉันสามารถปะปนไปกับกลุ่มคนพวกนั้นได้นี่นา กลุ่มคนแก่ ตำรวจคงไม่ตรวจอะไรหรอก”
ฟู้ชูเหม่ยกินเค้กและกาแฟที่อยู่ตรงหน้าตัวเองจนหมดอย่างรวดเร็ว แล้วกลับไปยังที่พักของตัวเอง จากนั้นเก็บข้าวของ กลับมายังบริเวณร้านกาแฟอีกครั้ง คอยหลบอยู่ด้านหลังกลุ่มผู้สูงอายุ แล้วตีสนิทกับพวกเธอ
ผู้สูงอายุกลุ่มนั้นยังคิดว่าเธอเป็นคนในกรุ๊ปทัวร์เช่นกัน เลยยิ้มกับเธอ แล้วดึงเธอมาเที่ยวด้วยกัน ภายนอกฟู้ชูเหม่ยดูหัวเราะเฮฮากับพวกเธอ แต่ที่จริงในใจรังเกียจพวกเธอมาก แต่เพื่อต้องหลบออกไป เลยได้แต่อดทนไว้
จนถึงประมาณสี่ทุ่ม ฟู้ชูเหม่ยปะปนอยู่ในกลุ่มผู้สูงอายุ แล้วแอบขึ้นรถบัสไปกับพวกเธอด้วย โชคดีที่ไกด์นำเที่ยวไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นเธอคงถูกจับได้ แล้วไม่ได้ขึ้นรถแน่นอน
อีกอย่างกรุ๊ปทัวร์นี้ไม่ได้รับคนมามากมาย ทำให้ที่นั่งบนรถเหลือว่างหลายที่ ไม่อย่างนั้นเธอขึ้นไปแล้วไม่มีที่นั่งก็คงถูกจับได้แล้วถูกไล่ลงจากรถ
ฟู้ชูเหม่ยเมื่อขึ้นรถแล้วก็ตรงไปนั่งด้านในแถวสุดท้าย พวกอาม่าหลายคนที่พูดคุยกับเธอเมื่อครู่นี้ได้เรียกเธอให้ไปนั่งด้วยกัน แต่ฟู้ชูเหม่ยปฏิเสธแล้วบอกว่าตัวเองชอบที่ตรงนี้
ตอนที่ฟู้ชูเหม่ยนั่งลงบนรถได้อุทานออกมาว่าตัวเองช่างโชคดีจริง ๆ แต่ขณะที่กำลังจะผ่านทางออก ตำรวจก็ได้ขึ้นมาตรวจดูบนรถ ทำให้เธอยิ้มไม่ออกเลยทีเดียว
ฟู้ชูเหม่ยแอบอยู่มุมหลังสุดของรถด้วยความตื่นตระหนก หลังจากที่เธอเห็นตำรวจขึ้นมา ก็รีบก้มหน้าลงไปทันที แกล้งทำเป็นผูกเชือกรองเท้า อาม่าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอพูดกับเธอ เธอก็ไม่สนใจ
เธอได้ยินเสียงตำรวจลงไปจากรถแล้ว เธอก็เงยหน้าขึ้นมา เมื่อมองออกไป ก็เห็นตำรวจคนนั้นกลับมาตรวจดูอีกรอบ เลยเห็นเธอเข้าพอดี คราวนี้ต่อให้เธอก้มหน้าลงไปเร็วขนาดไหน ก็เปล่าประโยชน์แล้ว
หลังจากตำรวจตรวจเสร็จไปหนึ่งรอบ เดิมทีก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่ได้หันไปมองที่นั่งของฟู้ชูเหม่ยด้วยความสงสัยแวบหนึ่ง และขณะที่พวกเขากำลังจะลงจากรถ จู่ ๆ ฟู้ชูเหม่ยเงยหน้าขึ้นมาพอดี ตำรวจหนึ่งในนั้นรู้สึกว่าคุ้นหน้าขึ้นมา เหมือนจะเป็นคนที่พวกเขาตามหาอยู่พอดี
พวกตำรวจเลยรีบกลับมาตรวจอีกครั้งอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งมาจับฟู้ชูเหม่ยออกไป
ตอนที่พวกตำรวจเข้ามาจับฟู้ชูเหม่ย อาม่าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอก็ตกใจมาก ขณะที่ฟู้ชูเหม่ยถูกตำรวจจับออกไป เธอก็ยังด่าตามหลังฟู้ชูเหม่ยอีกด้วย
“ไอหยา ยัยสารเลวนี่ ทำเอาใจตกใจแทบแย่ นั่งอยู่ข้างฉันตั้งนานที่แท้ก็ผู้ร้ายนี่เอง เวรกรรมจริง ๆ”
ตอนที่ฟู้ชูเหม่ยถูกจับลงจากรถ ยังคิดจะหลบหนีอีก แต่ก็เปล่าประโยชน์ จากนั้นเธอก็ถูกจับไปที่สถานีตำรวจ
ก่อนที่ตำรวจจะกลับไป ก็ได้ขึ้นมาอธิบายให้พวกอาม่าบนรถบัสฟังว่า คนที่พวกเขาจับตัวไปคือฆาตกรที่จงใจผลักคนท้องตกทะเลสาบเมื่อตอนบ่าย ทันใดนั้น บรรดาอาม่าที่เพิ่งพูดคุยกับฟู้ชูเหม่ยไปเมื่อครู่นี้ก็พากันด่าทอเธอขึ้นมา
เมื่อลี่จุนถิงออกมาจากสถานีตำรวจแล้ว ก็กลับมาอยู่เป็นเพื่อนเจียงหยุนเอ๋อที่โรงพยาบาล เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้เป็นอะไรแล้ว พรุ่งนี้ก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้
หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อนอนให้กลูโคสเสร็จ ก็มองลี่จุนถิงตาปริบ ๆ แล้วเอ่ยพูดว่า : “จุนถิง ฉันหิวแล้ว”
จากนั้น ถวนจื่อก็ปีนขึ้นมาบนเตียงแล้วมองลี่จุนถิงตาปริบ ๆ ด้วยเช่นกัน “แด๊ดดี้ ผมก็หิวแล้วครับ”
ลี่จุนถิงพาถวนจื่อออกไปหาซื้อของที่พวกเขาอยากทานด้วยความจนใจ เจียงหยุนเอ๋ออยากทานถังหูลู่(ผลไม้เคลือบน้ำตาล)และเค้กชิ้นเล็ก ถวนจื่ออยากทานน้ำตาลปั้น ร้านที่ขายของพวกนี้อยู่ไม่ไกลนัก ดังนั้นตอนที่ลี่จุนถิงกลับมาถึงโรงพยาบาล ก็ได้รับข่าวว่าฟู้ชูเหม่ยถูกจับแล้วพอดี
หลังจากลี่จุนถิงได้ทราบข่าว ก็เอาของกินวางให้เจียงหยุนเอ๋อ แล้วกำชับถวนจื่ออีกรอบว่า
“ถวนจื่อ อยู่โรงพยาบาลดูแลหม่ามี้ให้ดีนะครับ”
ลี่จุนซินก็ได้ทราบข่าวเรื่องที่ฟู้ชูเหม่ยถูกจับตัวได้แล้ว จึงได้ตามลี่จุนถิงไปที่สถานีตำรวจ
พวกเขาไปดู เป็นฟู้ชูเหมยอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ฟู้ชูเหม่ยเห็นลี่จุนถิง ก็รู้ทันทีว่าตัวเองจบเห่แล้ว
หลังจากที่ลี่จุนซินเห็นฟู้ชูเหม่ย ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ตรงเข้าไปตบฟู้ชูเหม่ยหนึ่งฉาด
“ความคิดแกนี่มันชั่วร้ายจริง ๆ เดิมทีฉันคิดว่าเจียงหนิงเอ๋อชั่วร้ายแล้ว แต่แกยังชั่วร้ายยิ่งกว่าหล่อนอีก ในท้องหยุนเอ๋อยังมีเด็กอยู่อีกหนึ่งคน แกผลักไปอย่างนั้นเท่ากับทำร้ายสองชีวิตเลยนะ! แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า มีหัวใจบ้างไหม?”
ฟู้ชูเหม่ยถูกตบ ก็โกรธจนลูกตาแทบจะหลุดออกมา จ้องมองลี่จุนซินด้วยหน้าตาโหดเหี้ยมแล้วตะคอกออกมาว่า
“นังสารเลว แกเป็นใครกันห๊ะ ถึงได้กล้าตบฉัน! เจียงหยุนเอ๋อมันแพศยา กลับมาก็มาทำให้ครอบครัวฉันแตกแยก ผัวฉันไม่ต้องการฉันแล้ว ลูกสาวฉันก็ถูกมันทำร้ายจนต้องเข้าคุก ส่วนฉัน ก็ต้องหนีหัวซุกหัวซุนไปทั่ว”
“มันเป็นตัวซวย เป็นตัวกาลกิณี เด็กในท้องมันไม่มีทางเกิดออกมาได้หรอก ต้องตายอยู่ในท้องนั่นแหละ เจียงหยุนเอ๋อมันไม่มีทางได้ตายดีแน่ ตายไปมันก็ต้องตกนรกสิบแปดขุม!”
ลี่จุนถิงได้ยินหล่อนสาปแช่งเจียงหยุนเอ๋อไม่ให้ตายดี ก็เข้าไปถีบหล่อนจนล้มลงไปกับพื้น แล้วใช้เท้าเหยียบหล่อนไว้ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกลียดเคียดแค้น
“มีปัญญาแกก็ลองด่าอีกสิ! แกเชื่อไหมว่าตอนนี้ฉันไม่ให้แกได้ตายดีแน่”
ฟู้ชูเหม่ยเห็นลี่จุนถิงจ้องมองเธอด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม ก็หุบปากลงทันที ฟู้ชูเหม่ยตกใจกลัวลี่จุนถิงจนปากซีดไปหมดแล้ว
ลี่จุนถิงเรียกตำรวจเข้ามา แล้วให้ตำรวจจับฟู้ชูเหม่ยขังไว้
เช้าตรู่วันถัดมา เจียงหยุนเอ๋อก็ได้ออกจากโรงพยาบาล จากนั้นพวกเขาก็กลับไปยังเมืองจิ่งเฉิง
เจียงหยุนเอ๋อและลี่จุนถิงเพิ่งถึงบ้าน เจียงหยุนเอ๋อก็ได้รับสายจากเจียงเย่เฉิงพ่อแท้ ๆ ของเธอ พ่อของเธอถามเธอว่า ฟู้ชูเหม่ยแม่เลี้ยงของเธอได้ทำเรื่องพวกนั้นจริง ๆ หรือเปล่า
ตั้งแต่เจียงหนิงเอ๋อถูกจับเข้าคุก และฟู้ชูเหม่ยหลบหนีไป เจียงเย่เฉิงก็ไม่ได้ติดต่อเธออีกเลย
“ติดต่อมาเพราะเรื่องของฟู้ชูเหม่ยเหรอ?”
น้ำเสียงของเจียงหยุนเอ๋อเย็นชาถึงขีดสุด เจียงเย่เฉิงถอนหายใจออกมา
“ใช่ ฉันก็แค่อยากถามว่าหล่อนทำเรื่องพวกนั้นจริง ๆ หรือเปล่า แล้วแก……”
เจียงเย่เฉิงยังพูดไม่ทันจบ เจียงหยุนเอ๋อก็คิดว่าพ่อของตัวเองเข้าข้างฟู้ชูเหม่ยอีก แล้วแก้ตัวแทนหล่อน เลยตอกกลับไปเสียงแข็ง ๆ ว่า
“ใช่ หล่อนทำเรื่องพวกนั้น แล้วพ่อจะเอายังไง?”
เจียงเย่เฉิงถอนหายใจออกมา จากนั้นก็วางสายไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
หลังจากเจียงหยุนเอ๋อถูกเจียงเย่เฉิงตัดสายใส่ ก็ตะลึงงันไปเลย เธอคิดไม่ถึงว่าเจียงเย่เฉิงจะไม่พูดอะไรเลยสักคำ แม้แต่คำพูดขอร้องอ้อนวอนแทนฟู้ชูเหม่ยก็ไม่พูดออกมา