“โอเค” นัทธีเห็นความเป็นห่วงเป็นใยในตาของวารุณี ในใจก็อบอุ่น เจตนาที่จะฆ่าก็ลดลงมาก จึงพยักหน้าตกลง
เขารู้ว่าเธอเป็นห่วงเขา
เหมือนกับเขาเมื่อกี้ ที่เขาเป็นห่วงเธอเหมือนกัน
ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ใช่แค่คู่รักที่รักกันเท่านั้น แต่ยังเป็นสองคนที่รักษาบาดแผลและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
“ไปกันเถอะ” นัทธีสวมแจ็กเกตเสร็จ ก็จูงมือวารุณีเดินออกจากออฟฟิศ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ถึงบ้านของตระกูลวัฒนะศักดา
ผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดาก็มาเปิดประตูต้อนรับด้วยตัวเอง พอเห็นทั้งสองคนก็ยิ้มและยื่นมือออกมา ”
“ประธานนัทธี คุณหญิงถางยินดีต้อนรับทั้งสองท่าน มันทำให้ตระกูลวัฒนะศักดาของผมรู้สึกเป็นเกียรติเป็นอย่างมาก”
“ถ่อมตัวเกินไปแล้ว” ’ นัทธียื่นมือออกไปจับมือ
วารุณีจูงแขนของเขาแล้วยิ้มให้ผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดาเป็นการตอบรับ
“เชิญ ทั้งสองท่านเชิญเข้ามาข้างในได้เลย” หลังจากจับมือกันเรียบร้อยแล้ว ผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดาก็ทำท่าทางให้ทั้งสองเข้าไปในบ้าน
นัทธีพยักหน้าและพาวารุณีเดินตามเขาเข้าไปในบ้านของตระกูลวัฒนะศักดา
ตระกูลวัฒนะศักดาเป็นตระกูลนักวิชาการที่มีชื่อเสียงในจังหวัดจันทร์ คฤหาสน์หลังนี้ยังเป็นลานเก่าแก่ที่แปลกตาซึ่งดูมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว
วารุณีเดินไปและสังเกตอย่างละเอียด เขามีแรงบันดาลใจหลายอย่างเกี่ยวกับชุดกี่เพ้าในใจแล้ว อยากจะวาดมันหลังจากที่กลับไปในตอนเย็น
เดินตามผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดาไปที่ห้องโถง
หลังจากนั่งลง ผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดาก็พึ่งจะถามว่า “ไม่รู้เลยว่าประธานนัทธีจะมาหาฉันกะทันหันแบบนี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
นัทไม่ได้ตอบ แต่เอารูปเบลอออกมายื่นให้ “ผู้ดูแลบ้านของ ตระกูลวัฒนะศักดารู้จักเด็กผู้หญิงคนนี้ไหม”?
“เด็กผู้หญิง?” ผู้ดูแลบ้านของผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดารับรูปมาด้วยความสงสัย
ภาพถ่ายเป็นภาพที่พิมพ์มาใหม่ แต่คนในภาพเบลอมาก
มองก็รู้ว่ามันไม่ใช่ภาพที่พึ่งถ่าย แต่ตัดมาจากที่ใดที่หนึ่ง
ผู้ดูแลบ้านของผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดาจ้องมองที่รูปอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นจึงพยักหน้า “นี่มันลูกสาวของเดชาธรไม่ใช่เหรอ”
“ใครคือเดชาธร” วารุณีดึงแขนเสื้อของนัทธี ถามเบาๆ
นัทธีกำหมัด “พ่อของนวิยาประธานเดชาธร เดชาธร”
วารุณีพยักหน้า “สาวน้อยที่ถ่ายวิดีโอนั้นคือนวิยาจริงๆ”
นัทธีมองผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะ คุณแน่ใจใช่ไหมว่าเป็นลูกสาวของประธานเดชาธร?
“ทำไมจะไม่แน่ใจละ” ผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดายิ้ม แล้ววางรูปลง “ฉันกับเดชาธรเป็นเพื่อนกัน มักจะจัดงานเลี้ยงด้วยกันเป็นประจำ ลูกสาวของเขาฉันเจอบ่อย ดังนั้นต้องใช่แน่นอน นี่คือนวิยาเด็กคนนั้นแน่นอน เสื้อผ้าของนวิยาในภาพนี้ ภรรยาของฉันเป็นคนมอบให้เธอ”
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดา” นัทธีหยิบรูปกลับคืน
ผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดาถามอย่างสงสัย “ประธานนัทธีถามคำถามพวกนี้ทำไมเหรอ?
“ไม่มีอะไร เพียงแค่พบว่าตระกูลแก้วสุทธิเกี่ยวเนื่องกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ของพ่อแม่ฉันเลยมาถาม” นัทธีบีบรูป แล้วก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
ผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดาชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วยืดหลังขึ้นมา “ประธานนัทธีกำลังสงสัยว่าตระกูลแก้วสุทธิทำให้พ่อแม่ของคุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เหรอ?”
นัทธีก้มหน้าไม่ตอบ แต่ความหมายนั้นชัดเจน
ผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดาโบกมือ”มันเป็นไปไม่ได้เดชาธรเป็นคนดี ไม่มีที่จะทำเรื่องแบบนั้นได้ อีกอย่างเดชาธรกับพ่อแม่ของคุณก็ไม่มีอะไรขัดแย้งกัน ทำไมพวกเขาถึงต้องทำเช่นนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นพวกเขา ”
“ใช่หรือไม่ใช่พวกเขา เดี๋ยวผมไปตรวจสอบเอง โอเค ผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดาได้เวลาที่พวกเราต้องบอกลากันแล้ว”
พอพูดจบ นัทธีก็ยืนขึ้น
วารุณีก็ลุกขึ้นตาม
ทั้งสองพยักหน้าเล็กน้อยไปทางผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดาแล้วเดินกลับออกไป
ในรถ วารุณีเห็นทิศทางการขับรถของนัทธี ไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลไชยรัตน์ และก็ไม่ได้กลับบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปเธอรู้สึกงุนงง “ที่รัก คุณจะไปไหนอีกเหรอ?
“ไปหาคุณหญิงจารวี” นัทธีมองถนนข้างหน้าแล้วตอบ
วารุณีพยักหน้า “อย่างนี้นี่เอง”
เธอพอรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงต้องการพบคุณหญิงจารวี
คงจะเป็นการค้นหาสิ่งที่คุณหญิงจารวีได้ยินในเวลานั้น
“ที่รัก คุณว่า ผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดาพูดเรื่องจริงหรือเปล่า? วารุณีหันมามองผู้ชายที่กำลังขับรถ ผู้ชายเม้มปาก ไม่ตอบคำถามแล้วถามกลับว่า เธอคิดว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?
วารุณีหรี่ตาลง “จริง ๆ แล้วฉันก็คิดว่าสามีและภริยาของหลินไม่เคยทำร้ายพ่อแม่ ฉันยิ่งเอนไปทาง ฆาตกรคนที่สองคือนวิยามากกว่า เพราะเหตุผลตรงสุดคือสิ่งที่คุณหญิงจารวีได้ยิน คุณหญิงจารวีกล่าวว่าคุณหญิงนวิยาตำหนินวิยาว่าเหตุใดจึงต้องการฆ่าพวกเขา จากมุมมองนี้ ประธานเดชาธรไม่เคยทำ”
“ถึงจะไม่เคยทำแต่ก็ปกปิดคนผิดไม่ใช่เหรอ” นัทธีหมุนพวงมาลัยแล้วตอบอย่างแผ่วเบา
วารุณีขยับริมฝีปาก ไม่มีอะไรจะพูด
ใช่สิ แม้ว่าประธานเดชาธรจะไม่เคยทำ นวิยาเป็นคนทำทุกอย่างด้วยตัวเอง
สามีและภรรยาของประธาน หลินก็ไม่ได้เป็นผู้บริสุทธิ์ พวกเขาเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในการปกป้องนักโทษ
ไม่มีคำพูดตลอดทาง
ในไม่ช้า ก็ถึงบ้านของตระกูลราชเสภาแล้ว
นัทธีลงจากรถก่อน แล้วเดินไปรอบ ๆ รถ เปิดประตูให้วารุณีลงมา
ครอบครัวของหลีก็ได้รับนัดของนัทธีด้วยเหมือนกัน ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงรถจึงออกมาทักทาย
คุณหญิงจารวีเป็นหญิงที่สวยในวัยห้าสิบ เธอมองไปที่วารุณี ตาเป็นประกาย “นี่คือคุณหญิงวารุณีสินะ เคยได้ยินแต่ไม่เคยเห็นมาก่อน วันนี้ได้เห็นแล้วคุณหญิงวารุณีสวยมากจริงๆ”
วารุณีถูกชมจนหน้าแดงเล็กน้อย “คุณหญิงจารวีคุณก็ชมเกินไป”
“ฉันไม่ได้พูดเกินจริง ฉันพูดความจริง คุณหญิงวารุณี คุณสวยจริงๆ ประธานนัทธีมีวาสนาดีจริงๆ” คุณหญิงจารวีอย่างสนุกสนาน
นัทธีก็ยิ้มเล็กน้อย “ขอบคุณคุณหญิงจารวี”
“ขอบคุณอะไร เชิญเข้ามาทั้งสองคน” คุณหญิงจารวีส่งยิ้มให้ทั้งสองคนเข้ามาในห้อง
หลังจากเข้าไปในบ้านแล้ว คุณหญิงจารวีก็รินน้ำชาแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านั้นผู้ช่วยของประธานนัทธีบอกว่าประธานนัทธีคุณอย่าพบฉันอยากจะถามอะไรนิดหน่อย คืออะไรเหรอ?
“เรื่องของนวิยา” นัทธีมองมาที่เขา
สีหน้าคุณหญิงจารวีเปลี่ยนไปทันที เกร็งไปทั้งตัว “น…นวิยา?”
“ใช่” เมื่อมองไปยังคุณหญิงจารวีซึ่งมีปฏิกิริยาแปลกๆ นัทธีก็กัดริมฝีปาก
ดูเหมือนว่าคุณหญิงจารวีจะรู้อะไรบางอย่างจริงๆ ไม่อย่างนั้น ทำไมนางถึงมีปฏิกิริยามากกับคำว่า นวิยา
“ประธานนัทธีจะถามอะไรเกี่ยวกับนวิยาเหรอ” คุณหญิงจารวีหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบชา ระงับความตื่นตระหนกแล้วยิ้มอย่างฝืนใจ
นัทธีมองไปทางวารุณี
วารุณีปัดผม “เรื่องเป็นแบบนี้คุณหญิงจารวี กับคุณหญิงธัญญรัตน์ สนิทกันสินะ?”
“คุณหญิงธัญญรัตน์? คุณหญิงวารุณี กำลังพูดถึงตระกูลไวยนพ ที่ล้มละลายอยู่หรือเปล่า?” คุณหญิงจารวีมองมาที่เธอ
วารุณีพยักหน้า “ใช่แล้ว”
คุณหญิงจารวีหัวเราะ “แต่ก่อนก็สนิทอยู่หรอก แต่หลังจากที่ตระกูลไวยนพล้มละลายและย้ายออกไป ก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย แต่นี่เกี่ยวอะไรกับการที่คุณถามฉันเกี่ยวกับนวิยา”
“แน่นอนว่าเกี่ยวข้องกัน คราวก่อนฉันได้พบกับคุณหญิงธัญญรัตน์ คุณหญิงธัญญรัตน์ บอกกับฉันว่าเธอได้ยินเรื่องเกี่ยวกับนวิยาจากคุณ เช่นเรื่องเมื่อสิบแปดปีที่แล้วที่นวิยาฆ่าคน ดังนั้นเราจึงมาที่นี่โดยเฉพาะเพื่อที่จะทราบเรื่องราวอย่างละเอียดจากคุณ “วารุณีกล่าว
นัทธีจ้องไปที่คุณหญิงจารวี “คุณหญิงธัญญรัตน์บอกว่าคุณก็ได้ยินมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันหวังว่าคุณจะเล่าให้ฉันฟังทั้งหมดที่คุณได้ยินมานะ”
คุณหญิงจารวีเงียบไป เธอก้มหน้าลงและไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
เมื่อเห็นเช่นนี้ วารุณีก็บีบฝ่ามือ “คุณหญิงจารวี ได้โปรด สิ่งนี้สำคัญมากสำหรับพวกเรา”
คุณหญิงจารวีเงยหน้าขึ้นมองเธอ แล้วมองนัทธี สุดท้ายนางก็เข้าใจและถอนหายใจ “พวกคุณอยากรู้ว่านวิยาเกี่ยวอะไรกับการตายของพ่อแม่พวกคุณใช่ไหม” ?