เมื่อได้ยินดังนั้น นัทธีและวารุณีก็มองหน้ากัน แล้วยังมีมีอะไรที่ไม่เข้าใจอีก
คุณหญิงจารวีที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนที่รู้เรื่องราวภายในบางเรื่อง
“คุณรู้จริงๆ สินะว่านวิยาเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อแม่ฉัน” นัทธีจ้องมาที่คุณหญิงจารวีด้วยสายตาเย็นชา
นางหลี่ก้มศีรษะลง “ใช่ ฉันรู้”
“คุณจงใจปกปิด คุณแค่บอกคุณหญิงธัญญรัตน์ พวกเขา นวิยาฆ่าคนตาย แต่กลับไม่ได้บอกคุณหญิงธัญญรัตน์ ในท้ายที่สุดพวกเขา นวิยาฆ่าใครกันแน่” วารุณีกล่าว
คุณหญิงจารวีปิดหน้าและสะอื้น “ฉันขอโทษ เพราะตอนนั้นฉันพูดไม่ได้และไม่กล้าพูด คืนนั้นฉันไปร่วมงานเลี้ยง ฉันดื่มมากและเวียนหัว ก็เลยเดินไปสวนดอกไม้รับลมเพื่อที่จะให้มีสติขึ้นมาจึงได้ยินการสนทนาระหว่างคุณหญิงตระกูลแก้วสุทธิกับนวิยา”
“คุณหญิงจารวีกรุณาพูดให้ละเอียด” วารุณีกุมมือนัทธีแล้วขอร้อง
คุณหญิงจารวีพยักหน้า “แน่นอน ยังไงสะพวกคุณก็มาถามฉันแล้ว ฉันรู้ว่ายังไงก็ปิดบังไม่ได้อยู่ดี ฉันจะบอกทุกอย่างที่รู้ คืนนั้นฉันได้ยินคุณหญิงนวิยาถามนวิยา ว่าทําไมต้องฆ่าคุณชายรองตระกูลไชยรัตน์กับคุณหญิงรองตระกูลไชยรัตน์ นวิยาบอกว่าเป็นเพราะคุณหญิงรองตระกูลไชยรัตน์พบธาตุแท้ที่แท้จริงของเธอและต้องการยุติความสัมพันธ์แม่ลูกกับเธอ ดังนั้นนวิยาจึงตัดสินใจลงมือ ”
“เป็นอย่างนี้นี่เอง” วารุณีกัดริมฝีปาก
เพียงเพราะว่าแม่ของนัทธีได้เห็นธาตุแท้ที่แท้จริงของนวิยา นวิยาจึงลงมือ ปีศาจร้ายแบบนี้ไม่นึกเลยว่าจะมีชีวิตอยู่มาจนบัดนี้
นัทธีกำหมัดแน่น จิตสังหารอันแรงกล้าได้ปกคลุมร่างกายของเขา
เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่านวิยาจะต้องการฆ่าพ่อแม่ของเขาด้วยเหตุผลนี้
พ่อแม่ของเขาดีไม่พอสำหรับเธอเหรอ?
ถ้าเขารู้ทั้งหมดนี้เร็วกว่านี้ เขาจะไม่คิดว่านวิยาเป็นลูกบุญธรรมของแม่ตัวเองและปล่อยให้เขาดูแลนวิยาเป็นเวลาสิบปี
เขาควรจะตัดการรักษาของนวิยาตอนที่นวิยาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์
เป็นเขา เป็นเขาที่ที่ช่วยศัตรูของพ่อแม่ด้วยมือของเขาเอง
เขาขอโทษพ่อแม่!
สัมผัสได้ถึงอารมณ์ของนัทธี วารุณีบีบมือของเขา “นัทธี ใจเย็นๆก่อน เราฟังคำพูดของคุณหญิงจารวีก่อนดีไหม?”
เสียงอ่อนโยนของหญิงสาวได้ทำให้สติของนัทธีกลับมา
เขาหายใจเข้า หลับตาลง ฝืนใจสงบสติลง และพยักหน้าเล็กน้อย “คุณหญิงจารวีรบกวนพูดต่อ”
“โอเค” คุณหญิงจารวีพยักหน้า “ฉันตกใจมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เด็กหญิงอายุ 10 ขวบไม่คิดว่าจะแย่ถึงขั้นกล้าที่จะฆ่าคน อีกอย่างที่ทำให้ฉันตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ สิ่งที่นวิยาทำกับคุณหญิงนวิยา”
“นวิยาลงมือกับแม่ตัวเอง?” วารุณีตกใจ
คุณหญิงจารวีตอบอืม “ใช่ คุณหญิงนวิยาอาจรู้ว่าหายนะของนวิยาลูกสาวคนนี้ไม่สามารถแก้ไขได้อีกต่อไป กำลังจะพาวิยาไปมอบตัว แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงคือ นวิยาพูดว่าถ้าคุณหญิงนวิยากล้าพานางไปมอบตัว เธอจะฆ่าตัวตายและปล่อยให้คุณหญิงนวิยาจากลูกไปตลอดกาล ในตอนนั้นคุณหญิงนวิยาร้องไห้ แล้วบอกว่าทำไมถึงได้คลอดปีศาจแบบนี้ออกมา ใส่ยาทำหมันกับพ่อแม่ตัวเอง”
“ซูด…” วารุณีสูดหายใจเข้าลึกๆ
แม้แต่นัทธีก็ขมวดคิ้วอย่างตกใจ
“นวิยาเอายาทำหมันให้พ่อแม่กินเหรอ” วารุณีกลืนน้ำลายแล้วพูดด้วยความตกใจ
คุณหญิงจารวีพยักหน้า “ท่าทีในตอนนั้นของนวิยาเย่อหยิ่ง บอกกับคุณหญิงนวิยาว่าใครให้คุณคิดจะคลอดน้องให้ฉันละ มาแย่งทรัพยากรและความรักของฉัน ดังนั้นฉันจึงใส่ยาไป ทำให้พวกคุณไม่สามารถคลอดลูกได้อีก ทั้งชีวิตจะมีแค่ฉันเพียงคนเดียวที่เป็นลูก ด้วยเหตุนี้ คุณหญิงนวิยาจึงล้มเลิกความคิดที่จะนำนวิยาไปมอบตัว”
“เพราะคุณหญิงนวิยารู้ว่านวิยาเป็นลูกเพียงคนเดียวในชีวิตของเธอกับประธานเดชาธร จึงไม่น่าแปลกใจที่เธอจะยอมแพ้ในฐานะแม่” วารุณีหลับตาลง
การกระทำของคุณหญิงนวิยาบอกไม่ได้ว่าถูกหรือผิด เพราะเมื่อพานวิยาไปมอบตัว นวิยาก็จะอยู่ห่างจากพ่อแม่ตลอดไป
นวิยาตอนนั้นอายุแค่ 10 ขวบเอง ถึงแม้จะไม่โดนตัดสินจำคุกก็ตาม แต่ตามพฤติกรรมที่ต่อต้านสังคมของนวิยาในวันนั้น เบื้องบนคงก็จะไม่ให้นวิยาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอก แต่กลับกักขังนวิยาไว้ที่ใดที่หนึ่งตลอดไป
คุณหญิงนวิยาน่าจะรู้เรื่องนี้จึงยอมแพ้ในที่สุด แม้จะเข้าใจ แต่ก็ไม่สามารถยอมรับได้
“งี่เง่า” นัทธีพูดอย่างไม่ให้อภัยต่อคุณหญิงนวิยา
ปล่อยใจให้ปีศาจเช่นนี้ไม่ใช่โง่แล้วคืออะไร
คุณหญิงจารวีชำเลืองมองที่นัทธี “ประธานนัทธีพูดถูก การกระทำของคุณหญิงนวิยาโง่จริงๆ และด้วยเหตุนี้ เธอจึงชดใช้ให้กับความโง่ของเธอ”
“เอ๊ะ?” วารุณีหรี่ตา “หมายความว่ายังไง?”
“เมื่อสิบปีก่อน ตระกูลแก้วสุทธิล้มละลาย คุณหญิงนวิยาเสียชีวิต แท้จริงแล้วไม่ใช่เพราะได้รับความกระทบกระเทือนจากการที่ล้มละลาย แต่เป็นเพราะนวิยาเป็นคนทำ”คุณหญิงจารวีพูดอย่างหวาดกลัว
วารุณีทำตาโตและรู้สึกชาที่ศีรษะ “คุณหมายความว่านวิยาฆ่าพ่อแม่ของเธอ?”
“ฉันไม่รู้ว่าจะฆ่าหรือเปล่า เพราะฉันรู้ว่านวิยาทำอะไรกับพ่อแม่คุณมาก่อน ดังนั้นหลังจากที่คุณหญิงนวิยาตาย จู่ๆฉันก็อยากขอให้คนตรวจสอบพบว่าเบื้องหลังการเสียชีวิตทั้งสองผัวเมีย มีเงาของนวิยาทั้งนั้น ฉันเลยเดาว่าการตายของคุณหญิงนวิยาไม่ใช่เรื่องง่ายแน่ๆ ต้องเกี่ยวข้องกับนวิยา แต่นวิยาเป็นคนลงมือหรือไม่นั้น ฉันก็ไม่แน่ใจ” คุณหญิงนวิยาส่ายหัวแล้วพูด
นัทธียืนขึ้นแล้วพูดว่า “ไม่ว่าจะเป็นเธอหรือไม่ก็ตาม ตราบใดที่ยังมีเงาของเธออยู่เบื้องหลัง เธอก็ไม่สามารถกำจัดความสัมพันธ์นี้ได้”
“นั่นสินะ” วารุณีพยักหน้าเห็นด้วย
นัทธีมองคุณหญิงจารวี “คุณพูดก่อนหน้านี้ว่า ไม่กล้าพูดในสิ่งที่ได้ยิน ทำไมล่ะ?”
คุณหญิงจารวียิ้มอย่างขมขื่น “เพราะว่าฉันถูกจับได้ คุณหญิงนวิยาล้มเลิกที่จะพานวิยาไปมอบตัว นวิยาจากไปอย่างได้ใจ ทิ้งให้คุณหญิงนวิยานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ฉันสงสารเธอและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แต่ถูกคุณหญิงนวิยาได้ยินเข้า”
“คุณหญิงนวิยาขู่เธอเหรอ” วารุณีถาม
นางหลี่พยักหน้าและส่ายหัว “คงงั้น ตอนนั้นตระกูลแก้วสุทธิและตระกูลราชเสภาของเรามีความร่วมมือทางการค้ากัน และตระกูลราชเสภาก็เทียบไม่ได้กับตระกูลแก้วสุทธิ คุณหญิงจารวีบอกว่าอย่าเอาสิ่งที่ฉันได้ยินไปพูดกับใคร ไม่งั้นจะลงมือกับตระกูลราชเสภาฉันก็เลยไม่ได้พูด”
“ดูเหมือนว่าคนใจดีที่ผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดาพูดถึงจะมีเครื่องหมายอัญประกาศนะ”
วารุณีเหน็บแนม
ถ้าคุณหญิงของลูกแก้วแก้วสุทธิเป็นคนดีจริง ๆ เขาจะไม่ทำสิ่งที่คุกคามครอบครัวของผู้อื่น
บางทีคุณหญิงของลูกแก้วสุทธิได้ทำความดีไปบ้างแล้ว แต่คนดีคนนี้ไม่บริสุทธิ์พอ
“ในเมื่อคุณรับปากที่จะไม่พูด แล้วทำไมหลังจากนั้นถึงบอกคุณหญิงธัญญรัตน์ล่ะ” นัทธีจ้องไปที่คุณหญิงจารวีและถามอีกครั้ง
คุณหญิงจารวีถอนหายใจ “คุณหญิงธันญญรัตน์ เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับฉัน ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อที่จะเตือนเขา อย่าไปยแหย่ตระกูลแก้วสุทธิโดยเฉพาะไอปีศาจนวิยาคนนั้น ดังนั้นฉันถึงพูดว่านวิยาฆ่าคน แต่ไม่ได้พูดอย่างละเอียดว่าใครที่เป็นคนตาย”
ขณะที่พูด เธอยืนขึ้นและโค้งคำนับให้นัทธี “ฉันขอโทษ ประธานนัทธี ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดเรื่องนี้จริงๆ ฉันเพียงเพื่อที่จะปกป้องครอบครัวของฉัน ตอนนี้พวกคุณอยากรู้อะไร” ฉันก็บอกพวกคุณไปทั้งหมดแล้ว หวังว่าคุณจะไม่โทษตระกูลราชเสภา”
นัทธีไม่พูดอะไร มองเธอสักพัก แล้วหันหลังเดินออกไป
คุณหญิงจารวีไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร เธอจึงมองไปที่วารุณี
วารุณียิ้ม “อย่ากังวลไปคุณหญิงจารวีสามีของฉันไม่ได้โทษคุณ ยังไงซะตอนนั้นคุณถูกขู่เข็ญด้วย แต่ฉันหวังว่าเมื่อนวิยาถูกตัดสินในอนาคตคุณหญิงจารวีคุณจะมาขึ้นศาลเป็นพยาน”
“แน่นอน” คุณหญิงจารวีพยักหน้าและตกลง