หลังจากลี่จีถองได้ยินเจียงหยุนเอ๋อพูดว่า “ขอแค่ได้อยู่กับคุณ ไม่ว่าอะไรก็คุ้ม” ในตอนนั้น ซาบซึ้งใจอย่างสุดซึ้ง หยุดกินข้าว แล้วดึงเจียงหยุนเอ๋อมากอดไว้ที่อก พูดพึมพำออกมาว่า：
“หยุนเอ๋อ ได้เจอคุณถือว่าโชคดีมาก ได้อยู่ร่วมกันกับคุณ ถือว่าเป็นบุญแต่ชาติปางก่อนจริงๆ”
เมื่อเจียงหยุนเอ๋อเห็นลี่จุนซินพวกเขาต่างมองมาที่ตัวเธอและลี่จีถอง ทำให้เธออายจนหน้าแดง จึงรีบผลักลี่จีถองออก แต่เพราะแรงของลี่จีถองนั้นเยอะมาก ผลักยังไงก็ไม่ออก เจียงหยุนเอ๋อจึงต้องแกล้งทำตัวน่าสงสาร
“จีถอง ฉันหิวแล้ว มีเรื่องอะไรกินข้าวเสร็จค่อยคุยกันอีกทีได้ไหม？”
เมื่อลี่จีถองได้ยินว่าเจียงหยุนเอ๋อหิว จึงรีบปล่อยตัวเธอออก หยิบตะเกียบขึ้นมาคีบกับข้าวหลายอย่างให้กับเจียงหยุนเอ๋อ ถ้วยของเจียงหยุนเอ๋อนูนขึ้นมาเหมือนภูเขา ซึ่งเจียงหยุนเอ๋อกินไม่หมดอยู่แล้ว สุดท้ายเป็นลี่จีถองที่กินเข้าท้องไปหมด
จนกระทั่งกินข้าวเสร็จ ทุกคนนั่งลงตรงโซฟา ลี่จีถองยังคงเกาะติดตัวของเจียงหยุนเอ๋อไว้ ถึงแม้เมื่อก่อนมีเจียงหยุนเอ๋อที่ไหนต้องมีลี่จีถองที่นั่น แต่ตอนนี้แม้กระทั่งเจียงหยุนเอ๋อเข้าห้องน้ำ ลี่จีถองก็ต้องยืนเฝ้าอยู่ข้างนอก ทำให้ถวนจื่อทนดูไม่ได้ รีบหลบขึ้นไปห้องสมุดชั้นบนฝึกเขียนหนังสือ
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงลี่จุนซินกับเวียร์ สิ่งที่ทั้งสองคนทำได้คือทำเหมือนสองคนนี้ไม่มีตัวตนอยู่ และแกล้งดูทีวี
เจียงหยุนเอ๋อมองลี่จีถองที่เดินตามตัวเองทุกฝีก้าว ถึงแม้จะไม่คุ้นชินเท่าไหร่ แต่เธอนั้นยิ่งชอบและเพลิดเพลินกับความรู้สึกนี้เสียมากกว่า เธอรู้สึกว่าลี่จีถองในเวลานี้เหมือนเด็ก น้อยครั้งมากที่เธอจะเห็นท่าทางเหมือนเด็กแบบนี้ของลี่จีถอง ดังนั้นเธอจึงรู้สึกชอบมันมาก
สายตาของเจียงหยุนเอ๋อที่มองลี่จีถองนั้นเต็มไปด้วยความรักของแม่ เจียงหยุนเอ๋อไม่รู้ตัวว่าสายตาของตัวเองนั้นอ่อนโยนแค่ไหน น่ารักแค่ไหน ลี่จีถองมองไปที่เจียงหยุนเอ๋อ ความรักที่มีให้ยิ่งลึกซึ้งขึ้นไปอีก ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่มอบความสุขแบบนี้ให้เขามาก่อน รักที่บริสุทธิ์ และร้อนแรงที่สุด ชุ่มชื่นทุกเซลล์ในตัวเขา และเผาผลาญทุกส่วนบนร่างกายของเขาให้ละลายหมดได้
ความรักในดวงตาของลี่จีถองนั้นชัดเจนมาก ร้อนแรง จนล้นเอ่อออกมา เอ่อล้นท่วมท้นเข้าไปในหัวใจเจียงหยุนเอ๋อ อบอุ่น และอ่อนหวาน
ลี่จีถองดึงเจียงหยุนเอ๋อเข้าไปกอดไว้ในอ้อมกอด ไม่สนใจคนรอบข้างจูบเบาๆ ลงไปบนหน้าผากของเธอ
เจียงหยุนเอ๋อหลับตาลง สัมผัสความอ่อนโยนของลี่จีถอง
เจียงหยุนเอ๋อสัมผัสถึงริมฝีปากอันอ่อนโยนของลี่จีถองจูบลงไปที่หน้าผากของตัวเอง ลมหายใจเบาๆ อยู่ระหว่างเส้นผม สดชื่นน่าดมยิ่งนัก
เวียร์กับลี่จุนซินที่นั่งอยู่ข้างๆ ขนลุกซู่ไปหมด ลี่จุนซินทนไม่ได้จึงกระเถิบไปหาเวียร์ เวียร์จึงฉวยโอกาสนี้กอดลี่จุนซินเข้าไปในอ้อมกอด ลี่จุนซินเห็นท่าทางของเขาแล้ว เงยหน้าถลึงตาใส่เวียร์ พูดตักเตือนเสียงเบาขึ้นว่า：
“คุณทำตัวดีๆ หน่อย อย่าคิดขยับไม้ขยับมือ และคราวหลังก็ห้ามเลียนแบบพฤติกรรมของลี่จีถองเด็ดขาด เลี่ยนมากเลยรู้ไหม”
เวียร์ทำท่าจะเอาหน้าไปใกล้ลี่จุนซิน “ทำไม ผมจะแตะต้องตัวภรรยาของผมไม่ได้เลยเหรอ？”
ขณะลี่จุนซินเตรียมจะตีเวียร์นั้น ก็ได้ยินเสียงกระแอม “เคะ” ของลี่จีถอง ทั้งสองคนเงยหน้าขึ้น ปรากฏว่าลี่จีถองได้กลับไปอยู่ในสภาพปรกติแล้ว ทำให้ลี่จุนซินหน้าแดงเลยรีบผลักเวียร์ออก จากนั้นแกล้งหันไปดูเวลา
“ไอ้หยา ดึกมากแล้ว เวียร์คุณกลับไปก่อน ฉันไม่กลับพร้อมคุณนะ คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่”
เวียร์มองดูเวลาค่อนข้างดึกแล้ว อีกอย่างเขายังมีงานที่ต้องรายงานบริษัทแม่อีก จึงก้มลงจูบลี่จุนซิน แล้วลุกขึ้นพูดกับลี่จุนซินว่า：
“ที่รัก เล่นให้สนุกนะ ผมกลับก่อน แล้วอย่าคิดถึงผมล่ะ”
ลี่จุนซินมองท่าทางที่ล้อเล่นของเวียร์แล้ว ยื่นมือไปตบเขาสองสามครั้ง
เมื่อลี่จีถองกับลี่จุนซินส่งเวียร์มาถึงลานหน้าบ้าน เห็นโม่เสี่ยวฮุ่ยลงมาจากรถพอดี
เมื่อโม่เสี่ยวฮุ่ยลงมาจากรถแล้ว เห็นลี่จุนซินควงแขนเวียร์อย่างสนิทสนม สำรวจดูแล้วสักครู่ จึงถามออกมาว่า： “คุณคนนี้คือ？”
ลี่จุนซินกำลังจะพูด ก็เห็นเวียร์เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ก้มศีรษะให้โม่เสี่ยวฮุ่ย
“คุณป้า สวัสดีครับ ผมเป็นหุ้นส่วนของจีถองเวียร์ครับ และก็เป็นแฟนของจุนซินครับ”
โม่เสี่ยวฮุ่ยพยักหน้า แสดงให้เห็นว่าตัวเองรู้แล้ว “พวกเธออยู่ที่ลานหน้าบ้านทำไมเหรอ？”
ลี่จุนซินรีบอธิบายขึ้นว่า： “เวียร์ต้องรีบกลับไปเคลียร์งานต่อ พวกเราเดินมาส่งเขา”
โม่เสี่ยวฮุ่ยพยักหน้า ไม่สนใจอะไรอีก จากนั้นเดินเข้าไปในบ้าน ส่วนลี่จุนซินนั้นรีบส่งเวียร์กลับ แล้วเดินตามหลังของลี่จีถองและโม่เสี่ยวฮุ่ยเข้าไปในบ้าน
หลังจากที่เวียร์ขึ้นรถแล้ว ส่งข้อความมาให้ลี่จุนซินว่า：คิดไม่ถึงว่าการเจอกันครั้งแรกกับแม่ยายจะจบอย่างเร่งรีบขนาดนี้
เมื่อเจียงหยุนเอ๋อเห็นโม่เสี่ยวฮุ่ยเข้ามา รีบลุกขึ้นทักทายเธอทันที
หลังจากที่ลี่จีถองเดินเข้ามาแล้ว ดึงเจียงหยุนเอ๋อให้นั่งลง จากนั้นถามโม่เสี่ยวฮุ่ยว่าทำไมถึงกลับดึกขนาดนี้
“ช่วงนี้แกกับจุนซินค่อนข้างยุ่ง ไม่มีเวลากลับบ้านใหญ่ ฉันได้ยินว่าคืนนี้จุนซินมาที่นี่ ฉันก็เลยมาดูพวกแกหน่อย อีกอย่างกลับมาจากประเทศHนานมากแล้ว ฉันคิดถึงถวนจื่อมาก”
เมื่อเจียงหยุนเอ๋อได้ยินว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยคิดถึงถวนจื่อ จึงรีบให้แม่บ้านขึ้นไปตามถวนจื่อลงมา
หลังจากที่โม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นถวนจื่อ รีบดึงถวนจื่อเข้ามากอด อย่างรักใคร่ พูดคุยกับถวนจื่อสักพัก โม่เสี่ยวฮุ่ยเงยหน้าขึ้นแล้วถามลี่จีถองว่า：
“จีถองสถานการณ์ของบริษัทตอนนี้เป็นยังไงบ้าง？”
ลี่จีถองพูดกับโม่เสี่ยวฮุ่ยคร่าวๆ เกี่ยวกับโปรเจคช่วงนี้ที่ทำร่วมกันเวียร์และที่ทำกับคนอื่น แต่ไม่ได้พูดถึงวิกฤตของบริษัท
แต่ว่า เห็นได้ชัดว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยไม่เชื่อ น้ำเสียงจึงสูงขึ้นเล็กน้อยโดยอัตโนมัติ
“แกไม่ต้องมาโกหกแม่จีถอง แม่รู้สถานการณ์ตอนนี้ของบริษัทดี ลูกชายนอกสมรสของพ่อแกคนนั้นกินบนเรือนขี้บนหลังคา มันแค่ลูกนอกสมรส กล้าก่อเรื่องไปทั่ว แต่ที่น่าโมโหที่สุด ก็คือพ่อของแกลี่เจี้ยนหวา ที่ลำเอียงให้ลูกนอกสมรสคนนั้นหมด”
“ความจริงมีแกแค่คนเดียวเท่านั้นที่เป็นทายาทคนเดียวของลี่ซื่อ แต่พ่อแกก็ยังจะแบ่งบางส่วนให้ลูกนอกสมรสคนนั้น จีถองแกไม่ต้องห่วง ตราบใดที่แม่ยังอยู่ แผนการของเขาไม่มีทางสำเร็จแน่”
โม่เสี่ยวฮุ่ยเกลียดชังมันมาก และเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็เริ่มเสียใจขึ้นมา
เมื่อลี่จีถองเห็นท่าทางที่เสียใจของโม่เสี่ยวฮุ่ยแล้ว น้ำเสียงจึงอ่อนโยนลงโดยธรรมชาติ
“แม่ แม่ไม่ต้องไปห่วง บริษัทมีผมดูแลอยู่ แม่วางใจได้ แม่อยู่ที่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ ผมวางแผนให้แม่ไปท่องเที่ยวดีไหม เมื่อก่อนแม่อยากไปเที่ยวรอบโลกไม่ใช่เหรอ？”
ลี่จุนซินพูดเสริมตามขึ้นมา “แม่ ความคิดนี้ของจีถองไม่เลวเลยนะ ไปชมทิวทัศน์ข้างนอก จะได้ผ่อนคลายอารมณ์ตัวเอง”
โม่เสี่ยวฮุ่ยปาดน้ำตาออก ดวงตาแดงก่ำแล้วปฏิเสธข้อเสนอขอลี่จีถองกับลี่จุนซินออกมา
“แม่ไม่ไป และแม่ก็ไม่อยากไปด้วย ตอนนี้ที่บ้านวุ่นวายมาก แม่จะมีอารมณ์ไปเที่ยวได้ยังไง อีกอย่างหยุนเอ๋อก็ใกล้คลอดแล้ว พวกแกไม่มีประสบการณ์ เมื่อถึงเวลาจะวุ่นวายไปหมด”
เมื่อเจียงหยุนเอ๋อได้ยินคำพูดห่วงใยจากโม่เสี่ยวฮุ่ย รู้สึกประหลาดใจมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับความห่วงใยจากโม่เสี่ยวฮุ่ย เธอรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง
ถึงแม้ก่อนหน้านี้จะมีเรื่องที่ไม่ดีเกิดขึ้นมากมาย แต่ถึงยังไงเธอก็เป็นแม่ของจีถอง ผิดใจกันไม่ดี วันนี้ได้รับความห่วงใยจากเธอ เรื่องราวที่ทำให้เจียงหยุนเอ๋อไม่พอใจก่อนหน้านั้นหายไปเป็นปลิดทิ้งทันที