“ฉันเอง” วารุณียืนตรงข้ามเธอสองสามเมตรหยุดยิ้มและพยักหน้า
ขยานีมองรอยยิ้มบนใบหน้าของวารุณีราวกับว่าเขาถูกกระตุ้นจากบางสิ่ง อยากจะรีบไปฉีกใบหน้าของวารุณี
ในขณะที่เขาเคลื่อนไหว ก็ถูกตำรวจหญิงสองคนควบคุมไว้
หนึ่งในตำรวจหญิงคนหนึ่งใช้กระบองเคาะเธอเพื่อส่งสัญญาณให้เงียบลง
ขยานีเจ็บจนไม่เย่อหยิ่งอีก ได้แต่กัดฟันและจ้องวารุณี ราวกับมองทะลุตัวของวารุณี
“เพราะคุณนั่นแหละ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณพาตำรวจมาฉันคงไม่ถูกจับ!” ขยานีตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะวารุณี
หากวารุณีไม่ได้พาเจ้าหน้าที่ตำรวจมา เจ้าหน้าที่ตำรวจจะไม่พบเหตุการณ์ที่สุภัทราลงมือและไม่ถูกจับ
เป็นเพราะวารุณี วารุณีทำให้เธอเป็นแบบนี้!
“คุณพูดถูก ฉันเป็นคนที่พาตำรวจมา แต่ไม่ใช่เพราะฉันอยากพามา แต่สุภัทรบอกฉันเมื่อวานให้ฉันพาตำรวจมาวันนี้ตอนบ่ายสอง” วารุณีพูดด้วยรอยยิ้ม
“เป็นไปไม่ได้” ขยานีปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว
วารุณีลูบผม “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ อย่าลืมว่าสุภัทรติดต่อคุณเมื่อวานนี้ ให้คุณไปพบเขาวันนี้ และคุณโทรหาปวิชเมื่อวันก่อน ทำให้ความลับที่คุณและปวิชนอกใจถูกเปิดเผยออกมา คุณลองคิดดูทำไมสุภัทรไม่ถามคุณเมื่อวันก่อน แต่กลับโทรหาคุณเมื่อวาน และให้คุณเจอเขาวันนี้”
เห็นได้ชัดว่า สุภัทร์กำลังวางแผนขยานีและต้องการให้ขยานีถูกจับ
ขยานีไม่ได้โง่ เมื่อวารุณีพูดเรื่องนี้ก็ทำให้เธอเข้าใจได้ทันทีและกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง “อ๊าๆๆ สุภัทรา คุณวางแผนทำร้ายฉัน!”
ใช่ สุภัทรรู้เกี่ยวกับเธอและปวิชเมื่อวันก่อนแล้ว แต่เมื่อวันก่อนสุภัทรไม่ได้ถามเธอว่าทำไมเธอถึงทรยศเขา
เมื่อวานก็ไม่มี แค่โทรหาเธอให้เธอไปพบเขาวันนี้
เธอไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นเธอจึงไป แต่ไม่ได้คาดคิดว่าทั้งหมดนี้เป็นกับดักของสุภัทราที่วางไว้สำหรับเธอ และเธอก็กระโดดลงไปอย่างโง่เขลา
ขยานี เสียใจ เสียใจที่เมื่อวานตัวเองรับสายจากสุภัทร ไม่ได้คิดก่อน ไม่ได้คิดเลยว่าทำไมสุภัทรไม่ถามเธอทางโทรศัพท์เลย ต้องการถามต่อหน้าวันนี้ให้ได้
ตอนนี้เธอเพิ่งเข้าใจว่าเขาแค่อยากจะยั่วยวนเธอ ล่อให้เธอมีความคิดที่จะฆ่าเขา ปล่อยให้เธอทำร้ายเขา แล้วให้วารุณีพาตำรวจมาพบ แบบนี้เธอก็ไม่มีทางหนีไปไหนได้อีก
ขยานีตัวสั่นด้วยความโกรธรับไม่ได้ที่แพ้แก่สุภัทราเฒ่าไร้ประโยชน์คนนั้น!
“ฮึ่ม ถึงฉันจะถูกเขาวางแผนทำร้ายแล้วยังไง พวกคุณก็อย่าได้ใจไปหน่อยเลย สุภัทรเฒ่าไร้ประโยชน์คนนั้นก็อยู่ได้อีกไม่นาน เมื่อเขาตาย ฉันก็ยังสามารถลอยนวลอยู่เหนือกฎหมายได้” ขยานีมองวารุณีอย่างได้ใจ
วารุณียังคงยิ้มเหมือนเดิม แต่แววตาของเธอกลับสงสารเขามากกว่า “น่าเสียดายที่เธอออกไปไม่ได้แล้ว”
“เป็นไปไม่ได้ ถึงฉันจะลงมือกับสุภัทรา แต่สุภัทรไม่ตาย ฉันแค่พยายามฆ่าเท่านั้น ตัดสินจำคุกแค่ไม่กี่ปี ฉันก็ออกมาได้แล้ว” ขยานีตะโกนตอบ
“ฉันบอกแล้วไง คุณไม่สามารถออกมาได้เพราะคุณกำลังจะถูกตัดสินประหารชีวิต คุณคิดว่าคุณฆ่าแม่ของฉัน วางยาพิษสุภัทรา และต้องการฆ่าสุภัทร จะถูกตัดสินแค่จำคุกไม่กี่ปีง่ายๆแบบนี้เหรอ? บอกเลย เป็นไปไม่ได้ ถ้าอาชญากรรมเหล่านี้รวมกันคุณตายสถานเดียว!” วารุณีพูดอย่างเย็นชา
ขยานีหน้าซีด
โทษประหาร?
คำนี้ทำให้เธอรับไม่ได้
เธอกลืนน้ำลายและพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “เป็นไปไม่ได้ คุณมีหลักฐานไหมว่าฉันทำสิ่งนี้”
วารุณียิ้ม “แน่นอน ฉันมีหลักฐาน ตั้งแต่ที่ฉันรู้เรื่องเกี่ยวกับเธอกับปวิช ฉันก็คอยมองพวกเธอมาตลอด แม้จะไม่มีเวลา นัทธีก็ส่งคนมาเฝ้ามอง ดังนั้นเรื่องที่เธอกับปวิชวางแผนที่จะวางยา ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้ว และกำลังรวบรวมหลักฐานอยู่”
ขยานีหรี่ตาลง “อะไรนะ เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วเหรอ?”
“ใช่” วารุณีพยักหน้า
ขยานีก็หัวเราะขึ้นมา “ฮ่าฮ่าฮ่า…วารุณี คุณนี่มันใจแข็งจริงๆ รู้ตั้งแต่แรกแต่ไม่เคยหยุดได้เลย ได้แค่มองพ่อตัวเองโดนวางยาพิษ พ่อลูกคู่นี้น่าสนใจจริงๆ” เหอะๆ…”
วารุณีฟังคำเยาะเย้ยของเธอ สีหน้าของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย “เธอพูดถูก ฉันใจแข็งจริงๆ ฉันไม่เคยพูดว่าฉันเป็นคนดีตั้งแต่แรก ฉันเพียงแค่ไม่ทำร้ายคนอื่น แต่ถ้ามีคนมาทำร้ายฉัน ฉันก็จะโต้กลับ สุภัทรทำร้ายพวกเรามากทำไมฉันถึงต้องช่วยเขา นี่คือสิ่งที่เขาสมควรได้รับ สำหรับคุณ…”
วารุณีกำมือแน่น “อีกไม่นานจุดจบของเธอจะมาถึง ฉันมีหลักฐานที่เธอผลักแม่ฉันลงไป สุภัทรเป็นคนให้ฉัน คุณยังไม่รู้ คุณแอบเอาของที่คุณเอาออกจากห้องหนังสือของสุภัทรเพื่อช่วยปวิชถูกพบโดยสุภัทร ดังนั้นสุภัทรจึงติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ภายในและภายนอกห้องหนังสือ แต่ไม่ได้บอกคุณ ฉากที่คุณผลักแม่ฉันลงไปข้างล่าง ก็บังเอิญถูกจับได้โดยกล้องวงจรปิด”
“อะไรนะ” ในหัวของขยานีเหมือนมีเสียงฟ้าร้อง เธอถึงกับอึ้งไปเลย
พอเธอผลักวรยาลงไปชั้นล่าง โดนกล้องวงจรปิดจับได้!
นอกจากนี้ยังเป็นสุภัทราที่เป็นคนติดตั้ง
“สุภัทร แอบเอาวิดีโอกล้องวงจรปิดใส่เข้าไปในตู้เซฟของธนาคารอย่างเงียบๆ คิดว่าสักวันหนึ่งมันจะสะดวกที่จะใช้ แต่เขาไม่คิดว่ามันจะได้ใช้จริงๆ คุณวางยาเขาแล้วเกือบจะฆ่าเขาตาย และขยานี เพราะด้วยหลักฐานเดิมทำให้เขากำลังจะถูกตัดสินประหารชีวิต คุณสองคนเหมาะสมกันจริงๆ” วารุณีเยาะเย้ย
ขยานีตัวสั่นอย่างรุนแรง และความสยดสยองนี้กระทบเธอราวกับภูเขาทำให้เธอหายใจไม่ออก
เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าสุภัทราที่เธอดูถูกมาตลอดจะมีไม้เด็ดนี้
เธอคิดเสมอว่าถ้าเธอวางยาสุภัทรา สุภัทราตายด้วยฝีมือเธอ และวันดีๆของเธอก็จะมาถึง
แต่ทว่าสิ่งที่ได้ไม่ใช่วันที่ดีที่เธอจินตนาการไว้ แต่คือโทษประหารชีวิต
สิ่งที่น่าขำที่สุดคือเธอคิดว่าสุภัทรเป็นคนธรรมดาในกำมือที่เธอสามารถฆ่าได้ตลอดเวลา แต่ไม่คาดคิดว่าเธอก็เป็นคนธรรมดาที่สุภัทรสามารถฆ่าได้ตลอดเวลา
แม้กระทั่งคนธรรมดาอย่างเขาก็ยังต่ำกว่าสุภัทรา
“ฮ่าฮ่าฮ่า…” ขยานีหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง หัวเราะอย่างโศกเศร้า หัวเราะอย่างวังเวง
วารุณีมองดูเธออย่างเย็นชาอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันหลังเดินไปทางนัทธี
เขายังคงรอเธออยู่
“วารุณี อย่าไป อย่าไป!” ขยานีตะโกนใส่วารุณีอย่างขาดสติ
วารุณีเดินต่อไปไม่หยุด ไม่นานก็ไม่ได้ยินเสียงขยานี
ขยานีถูกจับขึ้นรถตำรวจ
“พูดจบแล้วเหรอ” นัทธีเห็นวารุณีกลับมา
วารุณีพยักหน้า “พูดจบแล้ว”
“งั้นเรากลับกันเถอะ” นัทธีจับมือเธอและไม่ได้ถามขยานีว่าพูดอะไร
วารุณีก็ไม่ได้คิดที่จะบอกเขา ปล่อยให้เขาพาตัวเองกลับ
ตกเย็น มารุตมาที่บ้านพัก “ท่านประธาน จัดการเรื่องถวิตเรียบร้อยแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ วารุณีก็วางนมในมือลง “ที่รัก คุณจัดการเรื่องถวิตแล้วเหรอ?”
นัทธีพยักหน้า “พวกขยานีโดนจับแล้ว เด็กคนนั้นไม่มีใครดูแล แถมยังเป็นผู้บริสุทธิ์ ฉันเลยขอให้คนจัดการให้”
ทันใดนั้นวารุณีก็นึกขึ้นได้ “ที่คุณว่าก็ถูก พักนี้คิดแค่จะจัดการกับพวกขยานี ลืมเด็กคนนั้นไปเลย คุณจัดการยังไง?”
“ส่งไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า รอปวิชออกมาในอีก 3 ปี ค่อยไปรับ” นัทธีตอบ
วารุณีพยักหน้า “แบบนี้ก็ได้”
ถวิตไม่ใช่ลูกของตระกูลศรีสุขคํา แน่นอนว่าเธอกับศรัณย์จะไม่ยอมรับช่วงต่อเด็ดขาด
ขยานีคือโทษประหาร พิชญาต้องถูกกักตัวในโรงพยาบาลจิตเวชตลอดชีวิต ไม่สามารถดูแลถวิตได้
ก็มีแต่ต้องส่งไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและรอปวิชออกมา
บางทีการจัดการแบบนี้อาจจะเหมาะสมที่สุดสำหรับถวิต