สุภัทรากะพริบตา
ศรัณย์ทำหน้างง “พี่ ตั้งใจทำอะไร”
วารุณีมองสุภัทรริมฝีปากแดงเล็กน้อย “สุภัทรจงใจให้เรานำตัวตำรวจมาที่นี่ตอนบ่ายสองเพียงเพื่อให้เราจับขยานีในที่เกิดเหตุ เขาติดต่อขยานีแล้วค่อยทำให้ขยานีโกรธแล้วลงมือกับเขา ขยานีจะถูกทุกคนเห็นในข้อหาฆ่าคนตายโดยเจตนาและอาชญากรรมนั้นร้ายแรงยิ่งกว่าเดิม นอกจากนี้ขยานียังวางยาพิษเขาและฆ่าแม่ของเขา เขาถูกลงโทษในอาชญากรรมหลายครั้งและขยานีไม่ได้หลบหนี”
หลังจากที่เธออธิบายแล้วศรัณย์ก็เข้าใจทุกอย่างในทันที
“จริงหรือ” ศรัณย์มองสุภัทรา
สุภัทราหัวเราะ “พี่เธอพูดถูก ฉันทำเพื่อสิ่งนี้ สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ อะแฮ่ม…”
เขาไออย่างรุนแรง
วารุณีชี้ไปที่หัวเตียง “ศรัณย์ เรียกหมอ”
“ได้” ศรัณย์พยักหน้าแล้วกดปุ่มฉุกเฉินที่ข้างเตียงอย่างรวดเร็ว
ไม่นานหมอก็มา
วารุณีกับศรัณย์ออกไป
นัทธีกับมารุตเดินเข้ามา “พวกเราเพิ่งเห็นขยานีถูกพาตัวออกไปนอกโรงพยาบาล เกิดอะไรขึ้น?”
วารุณีถอนหายใจและพูดในสิ่งที่เขาพูดในหอผู้ป่วยสุภัทรอีกครั้ง
เมื่อนัทธีฟังจบก็หรี่ตาลงและกล่าวว่า “การทำเช่นนี้นอกจากจะเป็นการแก้แค้นให้กับตัวเองแล้ว ยังเป็นการชดใช้บาปอีกด้วย”
“ถึงจะชดใช้บาปได้แล้วยังไง แม่ของฉันก็ไม่สามารถกลับมาได้” วารุณีพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
นัทธีบีบมือของเธอ “ไม่เป็นไร เธอยังมีฉัน”
“อืม” วรุณียิ้ม
ศรัณย์มองห้องคนไข้ “พี่ขยานีถูกจับ จะทำยังไงต่อไปดี”
“ผมมีหลักฐานว่าเธอผลักแม่ลงไปข้างล่าง เช่นเดียวกับหลักฐานที่ว่าเธอวางยาสุภัทรา ผมจะมอบสิ่งเหล่านี้ให้ตำรวจ แล้วรอให้สถานีตำรวจพิพากษาขยานี” วารุณีลูบแก้ม แล้วบอกว่าตั้งสติเอาไว้
ศรัณย์พยักหน้า “อย่างงี้นี่เอง ฉันรู้แล้ว”
ผ่านไปสักพักหมอก็ออกมา
วารุณีถาม “หมอ ตอนนี้อาการของเขาเป็นอย่างไรบ้าง”
แพทย์เหลือบมองคนสองสามคน “พวกคุณเป็นลูกของเขาใช่ไหม”
“ใช่” วรุณีตอบ
หมอส่ายหัว “เขากำลังจะตาย บางทีไม่กี่วันนี้เอง เขารู้ตัวเองดี เขาเลยขอให้ฉันบอกความปรารถนากับคุณว่าเขาอยากเห็นจุดจบของศัตรูก่อนที่เขาจะตาย”
“จุดจบของศัตรู?” ศรัณย์เกาหัว “พี่ มันหมายความว่าไง?”
วารุณียังไม่ได้ตอบ นัทธีจึงพูดขึ้นว่า “คำพูดของเขา พูดให้ฉันฟัง”
“ห๊ะ?” ศรัณย์ยิ่งงุนงง
วารุณีเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วหัวเราะ “เขานี่มันไร้ยางอายจริงๆ ถึงใกล้ตายก็ยังคิดร้ายกับพวกเรา”
“พี่ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร” ศรัณย์กังวลอย่างมาก
วารุณีเหลือบมองนัทธีในสายตาของเขารู้สึกผิด “สุภัทรรู้ดี ถึงแม้เราจะส่งหลักฐานการก่ออาชญากรรมของขยานีไปให้ ขยานีก็จะไม่ถูกพิพากษาในทันทีเพราะมีขั้นตอนที่ยาวนาน อาจจะหลังจากหนึ่งปีถึงจะถูกพิพากษา แต่สุภัทรรู้ดีว่าเขาอยู่ได้อีกไม่นาน อยากเห็นขยานีถูกตัดสินก่อนที่เขาจะตาย เลยต้องให้พี่เขยออกโรงเท่านั้น เพราะอำนาจของพี่เขยสามารถทำให้เบื่องบนไว้หน้าได้”
“แบบนี้นี่เอง ไม่แปลกที่พี่เขยพูดว่า คำพูดของสุภัทร เป็นคำพูดที่พูดให้เขาฟัง” ศรัณย์พยักหน้า แล้วมองนัทธีอย่างเขินอาย “ขอโทษนะพี่เขย คำพูดนี้คุณแค่รับฟังก็พอ อย่าเอาไปใส่ใจ และอย่าได้กวนใจ”
“ฉันรู้ แต่ว่าพวกคุณอยากเห็นสุภัทรเสียใจจริงๆ เหรอ” นัทธีมองหน้าพี่สาวและน้องชาย
พี่น้องทั้งสองไม่พูดอะไร
แม้ว่าพวกเขาจะเกลียดชังสุภัทร แต่ยังไงสุภัทรก็คือพ่อของพวกเขา และชายคนนั้นกำลังจะตาย พวกเขาก็หวังที่จะส่งสุภัทรไปด้วยดี ให้สุพัตราจากไปโดยไม่เสียใจ ด้วยวิธีนี้ เธอและศรัณย์ก็สามารถแยกออกจากสุภัทรได้อย่างสมบูรณ์
แต่ว่าพวกเขาไม่ต้องการรบกวนนัทธี
“ถ้าพวกคุณไม่อยาก ฉันสามารถทักไปบอกเบื่องบนได้ นี่ไม่ใช่เรื่องยากอะไร” นัทธีเห็นว่าพี่น้องทั้งสองไม่ได้พูดอะไร ก็รู้ว่าพวกเขาไม่อยากให้สุภัทราเสียใจ และไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ เขาจึงขมวดคิ้ว พูดใหม่อีกครั้ง
วารุณีกัดริมฝีปาก “ที่รัก มันไม่ยากจริงเหรอ?”
“อืม” นัทธีพยักหน้า
วารุณีมองไปที่ศรัณย์
ศรัณย์ก็มองเธออยู่พอดี และก็พยักหน้าให้เธอ
วารุณีตัดสินใจได้อย่างทันที หลังจากสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาก็หันกลับมามองที่นัทธี “งั้นก็รบกวนคุณด้วย”
“ไม่เป็นไร คุณคือเมียของฉัน พวกเราเป็นหนึ่งเดียวกัน ทุกสิ่งที่เธอคิด มันไม่เป็นปัญหา” นัทธีลูบผมของเขา
วารุณีเห็นเขาปฏิบัติต่อตนเองราวกับเป็นไอริณ โดยเฉพาะต่อหน้าศรัณย์ หน้าแดงอย่างไม่ได้ตั้งใจ จึงรีบเอามือออกแล้วพูดว่า “ศรัณย์กำลังมองอยู่”
นัทธีเหลือบมองศรัณย์
ศรัณย์สะดุ้งแล้วรีบหันหลังกลับไป “แบบนี้ฉันก็ไม่เห็นแล้ว”
การวางตัวของเขาทำให้นัทธีพึงพอใจอย่างมาก
นัทธีก้มหน้าลงไปจูบวารุณีที่หน้าผาก “กลับไปไหม”
“ไปโรงพักก่อน” วารุณีบอก
นัทธีไม่คัดค้าน พยักหน้าเห็นด้วย “งั้นไปกันเถอะ”
“พี่ ฉันไม่ไปนะ เขาเป็นอย่างนี้ ฉันก็ไม่วางใจที่จะไป” ศรัณย์ชี้ไปที่ห้องผู้ป่วย
วารุณีก็มีความคิดเช่นนี้ด้วย “โอเค ถ้าอย่างนั้นคุณอยู่ที่นี่แล้วถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรหาฉัน”
“โอเค” ศรัณย์ยิ้มตอบ
วารุณีและนัทธีออกจากโรงพยาบาลและขับรถไปที่สถานีตำรวจ
วารุณียื่นหลักฐานให้ และนัทธีก็ติดต่อตระกูลจามจุรีศิลป์
แม้ว่าตระกูลจามจุรีศิลป์จะร่ำรวยและมีอำนาจในเมืองหลวง แต่ตระกูลจามจุรีศิลป์ก็มีหน้าที่รับผิดชอบการลงโทษของประเทศ ดังนั้นจึงเหมาะที่สุดที่จะให้ตระกูลจามจุรีศิลป์ออกมาจัดการกับเรื่องของขยานีก่อน
ปัจจุบันครอบครัวของจางต้องการเงินทุนจำนวนมากในบางเรื่อง ดังนั้นเมื่อนัทธีขอให้ช่วย พวกเขาแทบไม่ต้องคิด ก็ตอบตกลงเลย
เพราะขยานีก็ทำบาปอยู่แล้ว ความช่วยเหลือของพวกเขาก็เพียงเพื่อเร่งรัดการพิจารณาคดีของเธอ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทำไมจะไม่เห็นด้วยล่ะ ถึงเบื้องบนจะไม่เห็นด้วย ก็ไม่เป็นอะไร
ยังไงก็ไม่ได้จัดการคนบริสุทธิ์อยู่แล้ว
เรื่องนี้นัทธีและฝ่ายตระกูลจามจุรีศิลป์ ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว
ด้วยเหตุนี้ ขยานีจึงข้ามขั้นตอนการสอบปากคำหลายขั้นตอน และขยานีจะถูกส่งไปยังเรือนจำโดยตรง รอผ่านไปสองสามวันหลังจากการพิจารณาคดี ก็จะอนุญาตให้มีการลงโทษได้
ส่วนปวิช มารุตก็ส่งเขาเข้าคุกด้วย
อย่างไรก็ตาม บทลงโทษของปวิชนั้นไม่หนักหนาไปกว่าของขยานี อย่างแรก ปวิชไม่ได้ฆ่าวรยา และไม่ได้วางยาสุภัทร ทุกอย่างขยานีเป็นคนทำ เขาเพียงแค่เป็นคนออกความเห็น
ดังนั้นบทสรุป ปวิชเป็นอย่างมากก็แค่ผู้สมรู้ร่วมคิด โดยมีโทษสูงสุดแค่ 3 ปี นอกเหนือจากนั้นไม่มีอีกแล้ว ยังไงซะปวิชก็มือสะอาดจริงๆ
แต่วารุณีก็ไม่ค่อยสนใจปวิชมากนัก เพราะปวิชก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเธอโดยตรง ดังนั้น ปวิชถูกตัดสินจำคุกสามปีก็ได้แล้ว
“ที่รัก ฉันอยากเจอขยานี” วารุณีเห็นขยานีที่ถูกใส่กุญแจมือและถูกล่ามโซ่ ออกมาจากห้องสอบสวนกำลังจะไปที่เรือนจำ และพูดกับชายที่อยู่ข้างๆ
ชายหนุ่มพยักหน้า “ตกลง ฉันจะรอคุณที่นี่”
ขยานีถูกใส่กุญแจมือและมีตำรวจหญิงสองคนอยู่ข้างๆ เขาไม่กังวลว่าขยานีจะทำอะไรกับเธอ
วารุณียิ้มแล้วเดินไปทางขยานี
ขยานีโดนตำรวจหญิง 2 นาย กดให้ขึ้นรถตำรวจ
วารุณีรีบเรียกเขา “ขยานี!”
เมื่อได้ยินเสียงของเธอ ขยานีก็หยุดแล้วหันกลับมา ใบหน้าบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ดวงตาของเขาเหมือนกับถูกวางยาพิษ “คุณนี่เอง!”