ไท่​จื่อ​คน​หนึ่ง​ ​ไท่​จื่อ​ที่​ไร้​อนาคต​คน​หนึ่ง​หมาย​จะ​โค่น​ฮ่องเต้​ยาก​เสีย​ยิ่งกว่า​เข็น​ครก​ขึ้น​ภูเขา

การ​จะ​สังหาร​ฮ่องเต้​นั้น​เป็นไปไม่ได้​ ​เพราะ​แม้แต่​พระพักตร์​ของ​เสด็จ​พ่อ​ ​เขา​ยัง​ไม่ได้​เห็น

ยกทัพ​?​ ​น่าขัน​สิ้นดี​ ​เขา​มี​แค่​ทหาร​ใต้​บังคับบัญชา​ใน​ตง​กง​เพียง​หยิบ​มือ​จะ​ไปร​บกับ​ใคร​ได้​ ​แค่​คิด​หาวิ​ธี​ยัง​ยาก​ยิ่ง

ไท่​จื่อ​ทึ้ง​ผม​ตัวเอง

ดูเหมือนว่า​การ​ใช้​ทางตรง​จัดการ​กับ​เสด็จ​พ่อ​คง​ยาก​เกินไป

ทำ​อย่างไร​ดี

ไท่​จื่อ​นั่ง​นิ่ง​ติด​เก้าอี้​ ​สายตา​เหม่อลอย​ไป​บน​เพดาน​ ​สมอง​ยังคง​ครุ่นคิด​อย่างหนัก

อีก​คนที​่​กำลัง​ขบคิด​อย่างหนัก​ไม่​ต่างกัน​ก็​คือ​ฉี​อ๋อง

เขา​ใคร่รู้​ว่า​ไท่​จื่อ​จะ​จัดการ​เรื่อง​นี้​อย่างไร

แม้​จะ​จุดประกาย​การ​เดิมพัน​ครั้งสุดท้าย​ของ​ไท่​จื่อ​ได้​แล้ว​ ​แต่​สุดท้าย​พี่​รอง​แสน​โง่เขลา​ของ​เขา​จะ​วางแผน​ทำ​อะไร​ ​เขา​ไม่​อาจ​รู้​ได้

นี่​เป็น​จุด​ที่​ฉี​อ๋อง​รู้สึก​เสียดาย​ยิ่งนัก

เขา​อาศัย​อยู่​ที่​นอก​พระราชวัง​ ​ยาก​ที่จะ​เข้าไป​แทรกแซง​เรื่อง​ใน​วัง​หลวง

ข้าหลวง​สอง​คนใน​ตำหนัก​บูรพา​ถูก​ชักจูง​ได้​ง่าย​เนื่องด้วย​สถานการณ์​ภายใน​ตก​อยู่​ใน​สภาพ​ง่อนแง่น

แค่​เขา​ให้​คำมั่นสัญญา​ว่า​จะ​เลี้ยงดู​ทั้งสอง​อย่างดี​ ​ทั้งคู่​ก็​ยินยอมพร้อมใจ​อย่างว่า​ง่าย

หาก​ช่วย​เป็น​ธุระ​ให้​เขา​ ​คน​พวก​นั้น​ก็​ยัง​มี​อนาคต​ ​แต่​หาก​ตาม​ไท่​จื่อ​ ​ทางรอด​เดียว​ที่​ยัง​เหลือก​็​คือ​หนทาง​สู่​ความ​มรณา​ ​หาก​มิได้​โง่​จน​เกินไป​ ​ก็​คง​รู้​ว่า​ควร​เลือก​ทาง​ไหน

ไท่​จื่อ​กระสับกระส่าย​ ​นั่ง​เหม่อ​เกือบ​ทั้งวัน​ ​คล้าย​กับ​กำลัง​ครุ่นคิด​บางอย่าง

ท่าที​ของ​ไท่​จื่อ​ทำให้​พระ​ชายา​ไท่​จื่อ​เป็นกังวล​ ​ถึงแม้ว่า​นาง​จะ​หมดหวัง​ใน​ตัว​บุรุษ​ผู้​นี้​ไป​แล้ว​ ​แต่​ก็​ยัง​มิวาย​เอ่ย​โน้มน้าว​ ​“​พระองค์​ตั้งสติ​เสียหน่อย​เถิด​เพ​คะ​ ​อย่า​ปล่อยตัวปล่อยใจ​เช่นนี้​เลย​”

อดทน​ไว้​ก่อน​ ​อดทน​กว่า​เสด็จ​พ่อ​จะ​ทรง​หาย​ดี​พอที่​จะ​จัดการ​เรื่อง​ปลด​ไท่​จื่อ​ ​ครอบครัว​จะ​อยู่​อย่างสงบ​สุข​เสียที

ครั้น​ไท่​จื่อ​ได้ยิน​พระ​ชายา​ตรัส​เช่นนั้น​ก็​เร้า​โทสะ​ขึ้น​มาทัน​ที​ ​“​เจ้า​จะ​ให้​ข้า​ตั้งสติ​อะไร​อีก​เล่า​ ​ขนาด​เจ้า​ ​เจ้า​ยัง​ตุ๋น​ข้าวต้ม​ไป​ถวาย​เอาใจ​เสด็จ​พ่อ​อยู่​ทุกวัน​ ​เจ้า​คิด​ว่าการ​ทำ​เช่นนั้น​จะ​ช่วย​ได้​หรือ​ ​ในเมื่อ​หาก​เสด็จ​พ่อ​ปลด​ข้า​ ​เจ้า​คิด​ว่า​ตัวเอง​จะ​ยัง​ได้​เป็น​พระ​ชายา​ไท่​จื่อ​ต่องั​้น​หรือ​”

พระ​ชายา​ไท่​จื่อ​ทนไม่ไหว​อีกต่อไป​ ​“​หม่อมฉัน​มิได้​เสียดาย​ตำแหน่ง​ชายา​ไท่​จื่อ​เลย​สักนิด​เพ​คะ​…​”

ไท่​จื่อ​บีบ​คาง​ของ​นาง​อย่าง​เดือดดาล​ ​เอ่ย​เสียง​ลอด​ไรฟัน​ ​“​แล้ว​เจ้า​อยาก​เป็น​อะไร​”

ไม่​อยาก​เป็น​พระ​ชายา​ไท่​จื่อ​ ​นาง​กำลัง​ดูแคลน​ไท่​จื่อ​อย่าง​เขา​อยู่​งั้น​หรือ​ ​หรือว่า​อยาก​เป็น​พระ​ชายา​เยี​่​ยน​อ๋อง

เขา​กะ​แล้ว​เชียว​ว่า​หญิง​แพศยา​นาง​นี้​จะ​ต้อง​คิด​ไม่​ซื่อ​กับ​เจ้า​เจ็ด​!

พระ​ชายา​ไท่​จื่อ​ไม่ทราบ​ว่า​ไท่​จื่อ​เอา​ความคิด​อกุศล​เช่นนั้น​มาจาก​ที่ใด​ ​ขน​ตาของ​นาง​สั่น​ระริก​ ​ริมฝีปาก​เม้ม​แน่น​ก่อน​จะ​เอ่ย​ ​“​หม่อมฉัน​แค่​อยาก​เป็นมา​รดา​ของ​ฉุน​เกอ​เอ๋อร​์​นานๆ​ ​ก็​เท่านั้น​เพ​คะ​”

ต่อให้​นาง​จะ​ต้อง​เป็น​สามัญชน​ ​นาง​ก็​ยอม​ ​นาง​กลัว​ว่า​ไท่​จื่อ​จะ​พานาง​ไป​พบจุดจบ​อัน​โหดร้าย​ ​จน​นาง​ไม่มี​โอกาส​ได้​เห็น​บุตรชาย​เติบโต​ ​ยิ่งไปกว่านั้น​คือ​นาง​กลัว​ว่า​ฉุน​เกอ​เอ๋อร​์​จะ​พลอย​ตกระกำลำบาก​ไป​ด้วย​…

ใบหน้า​ของ​พระ​ชายา​ไท่​จื่อ​ซีด​ขาว​ราว​หิมะ​ ​นาง​ไม่กล้า​คิด​ต่อ

คำตอบ​นั้น​ทำให้​ไท่​จื่อ​ชะงัก​ไป​ชั่วขณะ​ ​ก่อนที่จะ​ปะทุ​อีกครั้ง​ ​มือ​ข้าง​หนึ่ง​ฟาด​ลง​บน​หน้า​ของ​พระ​ชายา​ ​“​นาง​ตัว​ซวย​ ​นี่​เจ้า​กำลัง​แช่ง​ข้า​หรือ​!​”

พระ​ชายา​กุม​แก้ม​ข้าง​ที่​แสบ​ร้อน​ ​ไม่กล้า​สบตา​ไท่​จื่อ

ความสัมพันธ์​ของ​นาง​และ​ไท่​จื่อ​กระท่อนกระแท่น​มานาน​แล้ว​ ​แต่​นี่​เป็นครั้งแรก​ที่​ไท่​จื่อ​ลง​ไม้​ลงมือ​กับ​นาง

ครั้น​เห็น​พระ​ชายา​มีท​่า​ที​เช่นนั้น​ ​ไท่​จื่อ​ยิ่ง​ได้ใจ​ ​น้ำเสียง​ที่​เอ่ย​ออกมา​เต็มไปด้วย​ความ​เย็นชา​ ​“​ในเมื่อ​เสด็จ​พ่อ​เลิก​หวัง​ใน​ตัว​ข้า​ไป​แล้ว​ ​เจ้า​คิด​หรือว่า​ข้า​จะ​สนใจ​”

ใจ​ของ​นาง​เริ่ม​เย็นยะเยือก

เมื่อก่อน​ที่​ชาย​ผู้​นี้​ไม่​ทำร้าย​นาง​ก็​เพราะ​กลัว​ว่า​หาก​เสด็จ​พ่อ​ทรง​ทราบ​จะ​ทรงพระ​พิโรธ​ ​ในเมื่อ​บัดนี้​แก้ว​แตก​จน​ไม่มี​ชิ้น​ดี​แล้ว​ ​เขา​ถึง​ได้​เหิมเกริม​เพียงนี้

“​อีก​น้อย​ก็​เลิก​พูดจา​อัปมงคล​เสียที​!​”​ ​ไท่​จื่อ​พ่น​ประโยค​นั้นแล​้​วก​็​สะบัด​แขน​เสื้อ​เดินหนี​ไป

พระ​ชายา​ไท่​จื่อ​จดจ้อง​ไป​ที่​แผ่น​หลัง​ของ​ไท่​จื่อ​เงียบงัน​ ​ความคิด​ผุด​ขึ้น​ใน​หัว​ของ​นาง​ ​ในเมื่อ​ไท่​จื่อ​รู้​แล้ว​ว่า​ไม่​อาจ​รักษา​ตำแหน่ง​เอาไว้​ได้​ ​แล้ว​เหตุใด​เขา​ถึง​ได้​ดู​มั่นอกมั่นใจ​เพียงนั้น

ไท่​จื่อ​เดินหนี​พระ​ชายา​ออกมา​ ​และ​ตรงดิ่ง​ไปหา​นางใน​คนโปรด

นางใน​เอ่ย​ถาม​อย่างระมัดระวัง​ ​“​องค์​รัชทายาท​ไม่สบาย​พระทัย​หรือ​เพ​คะ​”

ไท่​จื่อ​ชำเลือง​มอง​ไป​ที่​หญิง​นั้น​ ​ทว่า​มิได้​โต้ตอบ

“​อารมณ์​ขุ่นมัว​จะ​เป็นการร​ทำร้าย​สุขภาพ​นะ​เพ​คะ​ ​พระองค์​เสวย​พระ​สุธา​รส​ชา​หน่อย​เถิด​เพ​คะ​เผื่อ​จะ​ดีขึ้น​เพ​คะ​”​ ​นางใน​ส่ง​ถ้วย​ชา​ให้​ไท่​จื่อ

ไท่​จื่อ​รับ​ไป​ดื่ม​ ​แต่​ใน​ใจ​ยังคง​ว้าวุ​้น​ ​เขา​วาง​ถ้วย​ชาล​งบน​โต๊ะ​พลาง​รำพึง​ ​“​จะ​ทำให้​คน​ๆ​ ​หนึ่ง​ตาย​อย่าง​ไม่มี​ผู้ใด​ทราบ​สาเหตุ​ได้​อย่างไร​”

“​พระองค์​ตรัส​ว่า​อย่างไร​นะ​เพ​คะ​”

ไท่​จื่อ​ ​‘​สนทนา​’​ ​กับ​นางใน​ผู้​นี้​มานาน​แรมปี​ ​ใน​สายตา​ของ​เขา​ ​นาง​เป็น​เหมือน​ที่พึ่ง​ ​ในเมื่อ​ไม่รู้​จะ​ถาม​ใคร​ ​เขา​จึง​ถาม​นาง​ ​“​เจ้า​ว่า​ ​มี​วิธี​ใด​ที่จะ​ฆ่า​คน​โดยที่​คนอื่นๆ​ ​ไม่รู้​หรือเปล่า​”

ใบหน้า​ของ​นางใน​ซีด​ลง​เล็กน้อย​ ​นาง​ขบ​ริมฝีปาก​พลาง​เอ่ย​ ​“​วางยาพิษ​?​”

ไท่​จื่อ​ส่าย​หัว​ ​“​วางยาพิษ​ไม่ได้​ ​เพราะ​ทำ​เช่นนั้น​สามารถ​หา​สาเหตุ​ได้​”

อันดับ​แรก​เขา​ต้อง​ไปหา​ยาพิษ​ ​ส่วน​ลำดับ​ถัดมา​เขา​ต้อง​วางยา​เสด็จ​พ่อ​ ​ซึ่ง​ทั้งสอง​ขั้นตอน​ล้วน​แล้ว​เป็นไปไม่ได้

ไท่​จื่อ​ท้อใจ

เขา​คิด​มาสา​รพัด​วิธี​แล้วแต่​ยัง​ไม่ได้​คำตอบ​ ​เขา​ถึง​ได้มา​ถาม​จาก​นางใน​ ​หาก​เขา​ยัง​คิดไม่ออก​ ​แล้ว​นางใน​ธรรมดาๆ​ ​จะ​คิดออก​ได้​อย่างไร

แต่​แล้วก็​ได้ยิน​นางใน​ผู้​นั้น​เอ่ย​แผ่วเบา​ ​“​ทำคุณ​ไสย​?​”

ไท่​จื่อ​ผงะ​ไป​ก่อน​จะ​ถาม​ซ้ำ​ ​“​เจ้า​ว่า​อะไร​นะ​”

ใบหน้า​ของ​นางใน​ขาด​สี​ ​น้ำเสียง​สั่น​ด้วย​ความขลาด​กลัว​ ​“​ที่​บ้านเกิด​ของ​บ่าว​ทำ​ไสยศาสตร์​กัน​อย่าง​แพร่หลาย​ ​ซึ่ง​วิธี​นี้​สามารถ​ทำให้​คน​เสียชีวิต​โดย​ไม่ทราบ​สาเหตุ​เพ​คะ​…​”

“​แล้ว​ต้อง​ทำ​อะไร​บ้าง​”​ ​ไท่​จื่อ​รุกคืบ​เสียงสั่น

นางใน​ขบ​ริมฝีปาก​อีกครั้ง​ ​“​ไม่ยาก​เพ​คะ​ ​นำ​ไม้ถ​งมา​แกะ​เป็น​หุ่น​คน​ ​และ​ให้​สลัก​วันเกิด​และ​คาถา​ไว้​บน​หุ่น​ไม้​ ​จากนั้น​ให้​นำ​ไป​ฝัง​…​”

ดวงตา​ของ​ไท่​จื่อ​เปล่งประกาย​พร้อม​หัวใจ​ที่​เต้น​รัว

……

โรค​มา​เยือน​ไว​ปาน​เขา​ถล่ม​ ​โรค​หาย​ใช้เวลานาน​ปาน​เก็บ​ใย​จาก​หนอน​ไหม​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ล้ม​ป่วย​มาระ​ยะ​หนึ่ง​ ​แม้​ตอนนี้​จะ​ยัง​ดู​ไร้​เรี่ยวแรง​ ​แต่​ก็​ตัดสินใจ​ออก​ว่าราชการ​ที่​ท้องพระโรง

การ​มิได้​ออก​ว่าราชการ​นานๆ​ ​คง​ไม่ดี

เมื่อ​เหล่า​ขุนนาง​ได้ยิน​ว่า​ฮ่องเต้​ทรง​มี​รับสั่ง​ให้​เข้าเฝ้า​ก็​รื่นเริง​ยินดี

ในที่สุด​พระ​อาการ​ของ​ฝ่า​บาท​ก็ดี​ขึ้น​ ​พวกเขา​จะ​ได้​เบาใจ​ลง​เสียที

สอง​สาม​วันนี้​ ​เหล่า​ขุน​นาน​ต่าง​ก็​มา​เฝ้า​อยู่​ที่​หน้า​ประตู​เฉียน​ชิง​ตั้งแต่​เช้าตรู่​ ​แต่​ก็ได้​ทราบ​ข่าว​ว่า​พระ​อาการ​ประชวร​ของ​ฝ่า​บาท​ยัง​ไม่ดี​ขึ้น​ ​จึง​งดเว้น​กิจ​ของ​ราชสำนัก​ ​แต่​เมื่อ​วันนี้​ได้​เข้าเฝ้า​ฮ่องเต้​ ​ทำให้​ทุกคน​ต่าง​ปีติ​ยินดี

มิใช่​เรื่อง​แปลก​ ​แม้​องค์​รัชทายาท​จะเข้า​สู่​วัย​ที่สามา​รถ​ขึ้น​ครองราชย์​ได้​แล้ว​ ​แต่​เพราะ​ยัง​ทำตัว​เหลวไหล​ไม่เอาถ่าน​ ​หาก​ฮ่องเต้​ทรง​เป็น​อะไร​ไป​เสียก่อน​ ​มีหวัง​ต้า​โจว​คง​ตก​อยู่​ใน​วิกฤต​เป็นแน่

พาน​ไห่​พยุง​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​เดิน​ออกมา​ประทับ​บน​บัลลังก์​มังกร​ ​รอ​จนกระทั่ง​เหล่า​ขุนนาง​ถวาย​ความเคารพ​แล้วก็​กล่าว​เสียง​เรียบ​ ​“​ยืด​หลัง​ขึ้น​เถิด​”

เหล่า​ขุนนาง​ยืด​แผ่น​หลัง​กลับ​สู่​ท่า​เดิม​แล้ว​รีบ​สอดส่าย​สายตา​ไป​ที่​ฮ่องเต้​ทันที​ ​เมื่อ​เห็น​ว่า​ไม่มี​อะไร​น่าเป็นห่วง​ก็​ลอบ​ถอนหายใจ​ออกมา​อย่าง​โล่งอก

พระพักตร์​ของ​ฝ่า​บาท​ดู​แจ่มใส​ขึ้น​มาก​แล้ว​ ​ขอบคุณ​สวรรค์

“​อ้าย​ชิง​ทั้งหลาย​มีเรื่อง​อัน​ใด​ก็​รายงาน​มา​เถิด​”​ ​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ไม่ได้​ออก​ว่าราชการ​หลาย​วัน​จึง​รู้สึก​คิดถึง​อยู่เล็ก​น้อย​ ​การ​ได้​กลับมา​อยู่​ท่ามกลาง​สภาพแวดล้อม​ที่​คุ้นเคย​ทำให้​มี​รอยยิ้ม​ปรากฏชัด​บน​ใบหน้า

เขา​ไม่ได้​ยิน​เสียง​คนแก่​หงำเหงอะ​พวก​นี้​ถก​กัน​เอาเป็นเอาตาย​มา​พักใหญ่​แล้ว

ขุนนาง​คน​หนึ่ง​ก้าว​ออกมา​ก่อน​จะ​รายงาน​สถานการณ์​ใน​ช่วง​ที่ผ่านมา

ตามมา​ด้วย​ขุนนาง​อีก​คน

พวกเขา​เฝ้ารอ​วันที่​ฮ่องเต้​จะ​เสด็จ​ว่าราชการ​ ​ถึง​ได้​กระตือรือร้น​กัน​เพียงนี้

จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​อดทน​ฟัง​อย่างใจ​เย็น​ ​แต่​ใน​ใจ​ยังคง​ใคร่ครวญ​เรื่อง​ที่จะ​ปลด​ไท่​จื่อ

การปลด​ไท่​จื่อ​ครั้ง​ที่สอง​มิใช่​เรื่องเล็ก​ ​ต้องใจ​เย็น​ไว้​ก่อน​ ​อย่างน้อย​ๆ​ ​ต้อง​ไม่ใช่​ตอนที่​เขา​เพิ่งจะ​หาย​ดี​ ​เพราะ​หาก​เอ่ย​เรื่อง​นั้น​ตอนนี้​ ​เหล่า​ขุนนาง​คงได้​ใจหายใจคว่ำ​กัน​อีก​รอบ

ฝ่าย​บรรดา​ขุนนาง​ก็​เห็น​ว่า​ ​ฮ่องเต้​เพิ่ง​หาย​จาก​อาการ​ประชวร​ ​จึง​ไม่​อยาก​ยก​ปัญหา​หนัก​ๆ​ ​ขึ้น​มารา​ยงาน​ ​ฉะนั้น​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​จึง​ไม่ได้​เห็น​ฉาก​ที่​เหล่า​ขุนนาง​ถกเถียง​กัน​เอาเป็นเอาตาย​วันนี้​ ​ไม่นาน​นัก​ ​กิจการงาน​ทั้งปวง​ก็​เป็นอัน​เสร็จสิ้น

“​หาก​มีเรื่อง​ก็​รายงาน​ออกมา​ได้​ ​แต่​หาก​หมด​เรื่อง​แล้วก็​ออก​ไป​ได้​…​”

ทั้งหมด​ค้อมตัว​ ​“​กระหม่อม​น้อม​ส่ง​ฝ่า​บาท​”

พาน​ไห่​พยุง​จิ​่ง​หมิง​ฮ่องเต้​ลุก​จาก​ที่นั่ง​ ​เดิน​ไป​ได้​เพียง​สอง​ก้าว​ก็​รู้สึก​เจ็บ​แปลบ​ที่​บริเวณ​หัวใจ​ ​จากนั้น​ร่าง​ทั้ง​ร่าง​ก็​เซล​้​มลง