บทที่ 610 ตัวตนที่แท้จริงของถิงเมี่ยน
ตลอดทางกลับมาถึงเมืองหลวง แม้ว่าเย่แจ๋หยิ่งจะไม่พูดกับนาง แต่กลับกอดนางไว้แน่นโดยตลอด เกรงว่านางจะมีโอกาสเล็กน้อยเพื่อหลบหนี
ทำอะไรไม่ได้ ถึงเมืองหลวงแล้ว พวกเขาต้องแยกกันชั่วคราว
เย่แจ๋หยิ่งต้องการไปในห้องหนังสือของพระราชวังหาตำรา ยังต้องไปดูเอกสารราชการที่แบ่งเป็นหมวดหมู่ของเหล่าขุนนางราชการที่มีการจดบันทึกไว้ทั้งหมด เพื่อป้องกันไว้ก่อนที่ภัยพิบัติจะเกิดขึ้น
แต่หลานเยาเยาต้องการไปที่แรกก็คือทะเลสาบหนานหู
ทั้งสองคนไม่สามารถไปทางเดียวกันได้ ดังนั้นทำได้เพียงแยกกันชั่วคราว
ลงรถม้า เย่แจ๋หยิ่งทำเสื้อผ้าบนร่างของนางให้แน่น “เสื้อผ้าที่เพิ่งเปลี่ยนยังคงบางไปหน่อย ข้าให้คนกลับจวนไปเอาเสื้อคลุมขนสัตว์แล้ว ป้องกันความหนาวอบอุ่นเป็นที่สุด ข้าก็วางใจขึ้นหน่อย”
ช่องลับในรถม้า มีเสื้อผ้าที่ซักให้เปลี่ยน และมีชุดกระโปรงมากมายที่เย่แจ๋หยิ่งเคยจัดเตรียมไว้เพื่อหลานเยาเยา ชุดผู้ชายผู้หญิงมีทั้งหมด ส่วนใหญ่ล้วนออกเป็นสีแดง แม้ว่าร่างกายของหลานเยาเยาตอนนี้กับก่อนหน้านี้ไม่เหมือนกัน แต่ยังสามารถสวมบนร่างกายได้
เย่แจ๋หยิ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วถึงลงรถม้า ปล่อยหลานเยาเยาให้เปลี่ยนในรถม้าผู้เดียว ทั้งๆที่เรื่องราวเร่งด่วนมาก แต่เขายังคงรอนางลงมาอย่างแน่วแน่ ทำการอำลาชั่วคราว
หลานเยาเยายังคงสวมชุดผู้ชาย มองดูเสื้อผ้าหนาๆบนตัว นางปาดเหงื่อให้ตัวเอง
“ข้าไม่เย็น”
“เชื่อฟัง” เสียงที่ดึงดูด แฝงด้วยความจริงจังดังขึ้น
นางทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงพยักหน้า : “ก็ได้! ร้อนตายแล้ว ท่านรับผิดชอบ”
เห็นนางตอบรับ สีหน้าของเย่แจ๋หยิ่งถึงอ่อนโยนขึ้น
รอจนองครักษ์ลับเอาเสื้อคลุมขนสัตว์มา ทั้งสองคนจึงได้ออกเดินทางไปตามทางของตัวเองตามลำดับ
ต้องการไปทะเลสาบหนานหู หลานเยาเยายังต้องหาคนผู้หนึ่ง คนผู้นั้นอยู่ในตลาดดำ
เข้าไปในตลาดดำอย่างชำนาญทาง คนด้านในนอกจากใบหน้าจะคุ้นเคยแล้ว ยังมีคนค้าขายเล็กๆกลุ่มหนึ่งที่ไม่คุ้นเคย
ทาสที่ถูกขาย ยังคงใช้ชีวิตที่ยังเทียบกับหมูกับหมาไม่ได้ ความน่าอนาถก็ยังคงน่าอนาถ แต่ความรู้สึกเหมือนว่าเปลี่ยนไปมาก
ราวกับว่าไม่ได้เลือดสดไหลนองเช่นนั้นแล้ว
มาถึงบ้านหลังหนึ่งที่คุ้นเคย ประตูบ้านเปิดกว้าง สถานการณ์ด้านในทำให้หลานเยาเยาตะลึงเล็กน้อย
ชายผู้หนึ่ง เสื้อเปิดออกครึ่งหนึ่ง เผยเห็นทรวงอกส่วนใหญ่ที่เป็นสีข้าวสาลี เพียงแต่บนทรวงอกนี้มีรอยแผลเป็นที่น่ากลัวสองสามแผลไขว้กัน ทำไมเมื่อมอง ก็คือบาดแผลจากการทำร้ายของมีดที่แหลมคมเหลือทิ้งไว้
มือหนึ่งของเขาจับงูไม่พิษตัวหนึ่งมาเล่น มือหนึ่งไม่หยุดที่จะหยิบเมล็ดธัญพืชห้าชนิดบนโต๊ะมาแทะอย่างสบายใจ
“ดูเหมือนว่า อยากที่จะไม่กลัวสัตว์เลือดเย็นเหล่านี้ ยังจำเป็นต้องจับตั้งแต่ยังเป็นเด็ก”
รู้สึกว่ามีคนจ้องมองตัวเองอยู่ ชายผู้นั้นมองไปทางด้านนอกประตู เห็นเป็นชายหนุ่มสง่างามผู้หนึ่ง ในใจคิดว่า : การค้ามาแล้ว
ด้วยเหตุนี้ เอางูตัวเล็กๆโยนไปในกรงสูงบนพื้น ใช้กระเป๋าหนักๆทับไว้ ต่อให้งูน้อยจะมีสามหัวหกแขน ก็ไม่มีปัญญาหนีออกไปจากกรงสูงได้
“คุณชายผู้นี้ สิ่งของที่สามารถเห็นได้ในตลาดดำทั้งหมด ข้าล้วนสามารถเอามาได้ ทั้งยังมีสิ่งของที่มองไม่เห็นอีก หากท่านสามารถพูดออกมาได้ ที่ข้านี้อาจจะมีทั้งหมด ไม่ทราบว่าคุณชายต้องการอะไร?”
“ข่าวสาร!” หลานเยาเยาเปิดปากพึมพำ
“ต้องการข่าวสารหรือ! คุณชาย ท่านหาถูกคนแล้ว ข่าวลือทั้งหมดในเมืองหลวง ทั้งหมดล้วนอยู่ในการควบคุมของข้าถิงเมี่ยน ต้องการข่าวสารอะไร? พูดมาได้หมด ราคาต้องดูระดับความสำคัญของข่าวสารเพื่อกำหนดราคา” ถิงเมี่ยนเดาไม่ผิด
แม้จะเข้ามาตลาดดำ ต้องคลุมเสื้อผ้าที่เหมือนกับกระสอบป่านถึงสามารถเข้ามาได้ แต่คนผู้นี้ที่อยู่ภายใต้ผ้าป่านเนื้อหยาบ ที่ตัวสวมใส่เสื้อผ้าที่หรูหรา เช่นนี้เมื่อเห็นก็คือคนที่ครอบครัวร่ำรวยเป็นพิเศษ
เช่นคนแบบนี้ต้องการอะไรที่ไม่มี?
โดยปกติมักจะรังเกียจการมาที่นี่
แต่ทว่าเพียงแค่มา ผู้ที่มุ่งมายังข่าวลือมีมากมาย อีกอย่างก็คือต้องการทำแผนชั่วที่ให้คนอื่นเห็นไม่ได้
“ข้าต้องการข่าวลือด้านมืดของเหล่าบรรดาขุนนางทหารในราชสำนัก ดีที่สุดต้องเป็นความจริง”
ถิงเมี่ยนหรี่ตาลงเล็กน้อย แววตาครุ่นคิด
“ข้าเป็นเพียงประชาชนธรรมดา ยืนเทียบเคียงไม่ได้กับเหล่าบรรดาขุนนางทหาร เรื่องของพวกเขา ไม่เคยรับรู้”
เมื่อมาก็ต้องการซื้อข่าวคราวเช่นนี้ อย่าบอกว่าไม่มี แม้ว่ามี เขาจะกล้าขายได้อย่างง่ายดายได้อย่างไร?
“เช่นนั้นข้าต้องการซื้อเรื่องราวของคนโดนมนต์ดำที่กระพือเป็นคลื่นลูกใหญ่อย่างฉับพลันในช่วงนี้ สาเหตุที่เกิดเรื่อง คนเบื้องหลัง ต้องการที่เป็นความจริงเช่นกัน”
“อันนี้……”
หลานเยาเยามองดูเขา เห็นสีหน้าที่เผยถึงความลำบากใจ บนใบหน้าค่อนข้างไม่พอใจแล้ว
“เช่นนั้นจุดประสงค์ที่แท้จริงของคนที่สร้างหอเฟิ่งหวง เจ้าน่าจะรู้สินะ?”
“ข่าวลือของหอเฟิ่งหวงยังมีอยู่ แต่ราคาอันนี้…….” ในที่สุดได้ถามข่าวลือที่เขารู้อย่างหนึ่งแล้ว คิ้วที่ขมวดแน่นของถิงเมี่ยน คลายออกเล็กน้อย
หลานเยาเยาหยิบตั๋วเงินออกมาปึกหนึ่ง ทำเป็นท่อนไม้เช่นนั้น ตีอุ้งมือของตัวเอง
ความหมายชัดเจนมาก ราคาหารือง่าย ที่สำคัญคือความเป็นจริงของข่าวคราว
“ดูก่อน ในท้องของเจ้ามีสินค้ามากเท่าไหร่?”
เห็นว่าเพราะเงิน ถิงเมี่ยนตอบรับแล้ว
“หอเฟิ่งหวงนี้แรกเริ่มสร้างอยู่ที่ทะเลสาบหนานหู ทะเลสาบหนานหูคือการทุ่มเทกายใจทำงานของถังเฉิงเสี้ยง ควักกระเป๋าตัวเองมาสร้าง สามารถทดน้ำเข้านาดี เพื่อให้ประชาชนใช้ได้
อีกทั้งสามารถทำเป็นทิวทัศน์ให้คนเที่ยวเล่นได้
และหอเฟิ่งหวงเป็นทิวทัศน์ทั้งหมดของทะเลสาบหนานหู ทิวทัศน์ที่งดงามเป็นพิเศษที่สุด เพื่อสร้างความสะดุดตาของทิวทัศน์นี้ หอเฟิ่งหวงห่อหุ้มโดยผ้าโปร่งสีแดง โบว์ผ้าไหมโบกสะบัดอยู่ที่ยอดหอ เหมือนดั่งหญิงชุดแดงงามเลิศเป็นที่สุดงามผู้หนึ่งเต้นระบำในสายลม ทำให้คนที่เห็นเกิดจินตนาการไปเรื่อย
บวกกับ ฮ่องเต้องค์ใหม่เคยไปหอเฟิ่งหวง ยังชื่นชมต่อสิ่งนี้มาก พระราชทานชื่อว่าหอเฟิ่งหวง ดังนั้นคนมากมายไปเที่ยวเล่นที่ทะเลสาบหนานหู และบุคคลที่ก่อตั้งทะเลสาบหนานหู ทำเงินได้อย่างมากมายเป็นธรรมดา
และเพราะทะเลสาบหนานหู ถังเฉิงเสี้ยงได้ฟื้นคืนตำแหน่งเฉิงเสี้ยง นี่นับว่ามีมูลค่าหรือไม่?”
แน่นอน!
ยังมีเรื่องที่ปิดบังเล็กน้อย ยังไม่ได้พูดออกมา
อย่างแรก ตั๋วเงินยังไม่ถึงมือ อย่างที่สอง เรื่องราวมักจะค่อยเป็นค่อยไป ตั๋วเงินถึงสามารถเข้ากระเป๋าได้ก้อนใหญ่
แต่ หลานเยาเยากลับถอนหายใจ ไม่พอใจต่อสิ่งนี้ เอาเงินที่แผ่อยู่บนมือเป็นปึกเก็บกลับไป
“เรื่องราวเหล่านี้ แค่สืบดูคร่าวๆก็รู้ได้ เจ้าทำเหมือนสิ่งนี้เป็นอาหารเรียกน้ำย่อย? ดูเหมือนว่า เจ้าถิงเมี่ยนผู้นี้ชื่อเสียงก็ไม่เท่าไหร่”
“นี่ยังไม่นับว่าเป็นอาหารเรียกน้ำย่อย? เกรงว่าคุณชายมาเพื่อก่อความวุ่นวายสินะ!” เรื่องเมื่อครู่ที่เขาพูดทั้งหมด เหล่านี้สามารถสืบออกมาได้อย่างง่ายดาย มีบางอย่างที่ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นไปไม่ได้แน่นอน
ชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าผู้นี้ ดูเหมือนเด็กที่ท่าทางเป็นผู้ใหญ่ ในกระดูกกลับแสดงปราดเปรื่องเป็นที่สุด เกรงว่าจะจะมาหลอกลวง
“ก่อความวุ่นวาย? ข่าวคราวที่ข้ารู้มากกว่าเจ้า เจ้าต้องการจะบอกว่าก่อความวุ่นวายเช่นนั้นก็ก่อนความวุ่นวายเถอะ!”
“หึ! ท่านก็พูดดูสิ ข่าวคราวที่ท่านรู้มากกว่าอย่างไร หากว่าเป็นจริง ข้าถิงเมี่ยนก็ไม่ใช่เป็นคนที่ยอมรับผู้อื่นไม่ได้ หากว่าเท็จ เกรงว่าวันนี้คุณชายจะเดินออกจากตลาดดำไม่ได้แล้ว”
ในฐานะนักเลงหัวไม้ของเมืองหลวง
อิทธิพลของเขาแผ่คลุมทั้งเมืองหลวง ในตลาดดำ เพียงมือข้างหนึ่งเขาก็สามารถคลุมฟ้าได้
แน่นอน!
เขาไม่ใช่คนขี้โกง มีหลักการของตัวเองโดยธรรมดา
“ได้สิ! ข้าก็ไม่ได้มาเพื่อตั้งใจก่อเรื่องวุ่นวาย เมื่อครู่เจ้าบอกว่า เป็นเพียงเรื่องผิวเผิน แต่ที่ข้ารู้ กลับเป็นเรื่องลับไม่ชัดเจนเป็นที่สุด
เช่นบอกว่า แม้ว่าทะเลสาบหนานหูคือถังเฉิงเสี้ยงก่อตั้ง แต่ไม่ใช่เขาคนเดียวใช้ทรัพย์สินทั้งหมดในการสร้าง เบื้องหลังเขายังมีคนอื่น
และหอเฟิ่งหวงนั่นเป็นวิวทิวทัศน์ที่งดงามที่หนึ่งจริง แต่มันไม่ได้ขึ้นเพราะเป็นวิวทิวทัศน์ แต่ใช้ลักษณะของเทพธิดาในการก่อสร้าง ห่อหุ้มด้วยเสื้อคลุมสีแดง บรรยายเป็นลักษณะของเทพธิดา จุดประสงค์ก็เพื่อหลอกล่อฮ่องเต้องค์ใหม่ กุมหัวใจของอ๋องเย่ และคนที่สร้างขึ้นไม่ใช่ถังเฉิงเสี้ยง แต่คือถังมู่หวั่นบุตรสาวของถังเฉิงเสี้ยง
ยังมีการปรากฏตัวของคนโดนมนต์ดำในระยะนี้ ก็ล้วนเกี่ยวข้องกับถังมู่หวั่นอย่างแนบแน่น
ข้ายังรู้เรื่องลับมากกว่านี้อีก นับได้ว่าเป็นข่าวลือมากกว่าที่เจ้าพูดเมื่อครู่นี้อีกใช่หรือไม่?”
เวลานี้ถิงเมี่ยนตะลึงพูดไม่ออกแล้ว
เขารู้ได้อย่างไรว่าทะเลสาบหนานหูไม่ใช่ถังเฉิงเสี้ยงก่อสร้างของเพียงผู้เดียว?
แล้วรู้ได้อย่างไรว่าหอเฟิ่งหวงก็คือถังมู่หวั่น แต่ไม่ใช่ถังเฉิงเสี้ยง?
คนผู้นี้ไม่ธรรมดา ทำไมถึงได้มาหาเขา?
“ท่านเป็นใครกันแน่?”