ตอนที่ 567 วางใจ
“เหตุใดพวกเจ้าถึงอยู่ด้วยกันได้” องค์รัชทายาทมองไป๋ชิงเหยียนและเซียวหรงเหยี่ยนยิ้มๆ ใบหน้าส่อแววยินดีอย่างปิดไม่มิด “เรานึกออกแล้ว เรารู้ว่าองค์หญิงเจิ้นกั๋วมารับต่งเหล่าไท่จวินที่เติงโจว ทว่า เจ้าล่ะหรงเหยี่ยน เจ้ารู้ว่าองค์หญิงเจิ้นกั๋วอยู่ที่นี่จึงตามมาหาอย่างนั้นหรือ”
เซียวหรงเหยี่ยนยิ้มอย่างอ่อนโยน กล่าวขึ้น “เหยี่ยนติดหนี้บุญคุณชีวิตองค์หญิงเจิ้นกั๋วพ่ะย่ะค่ะ ครั้งนี้เหยี่ยนเดินทางไปทำการค้าที่เป่ยหรง ขณะเดินทางกลับแคว้นต้าเว่ยนึกขึ้นได้ว่าสหายฉางหลานเคยเอ่ยชวนเหยี่ยนไปที่เติงโจว เหยี่ยนจึงตัดสินใจแวะไปที่เติงโจวก่อนกลับ ผู้ใดจะคิดว่าเหยี่ยนจะบังเอิญเจอกับขบวนส่งตัวเจ้าสาวของต้าเยี่ยนถูกหนานหรงลอบโจมตีเสียก่อน หากไม่ใช่เพราะองค์หญิงเจิ้นกั๋วและสหายฉางหลานมาได้ทันเวลา เหยี่ยนคงไม่มีโอกาสได้มาพบหน้าองค์รัชทายาทอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“กล่าวถึงเรื่องนี้….” องค์รัชทายาทวางถ้วยชากระเบื้องเคลือบในมือลง หันไปทางไป๋ชิงเหยียน “เราขอแสดงความเสียใจเรื่องญาติผู้น้องของเจ้าด้วย”
ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย “ขอบพระทัยองค์รัชทายาทเพคะ”
“หรงเหยี่ยนต้องจดจำและตอบแทนบุญคุณขององค์หญิงเจิ้นกั๋วด้วยล่ะ” องค์รัชทายาทกล่าวเป็นนัย
เดิมทีองค์รัชทายาทเรียกไป๋ชิงเหยียนมาพบเพราะมีเรื่องสำคัญจะถาม เขานึกไม่ถึงว่าเซียวหรงเหยี่ยนจะอยู่ที่นี่ด้วยจึงเอ่ยถามการเดินทางต่อจากนี้ของเซียวหรงเหยี่ยนแทน
“เดิมทีวันนี้หลังจากไปเคารพศพของสหายฉางหลานที่จวนต่งเสร็จ เหยี่ยนตั้งใจจะเดินทางกลับแคว้นต้าเว่ยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ทว่า เหยี่ยนได้ยินองค์หญิงเจิ้นกั๋วตรัสว่าองค์รัชทายาทเสด็จมาที่นี่ เหยี่ยนจึงตามมาคารวะองค์รัชทายาทก่อน เมื่อพบเสร็จก็จะเตรียมกลับต้าเว่ยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
พรุ่งนี้องค์รัชทายาทจะเดินทางไปถึงเติงโจวแล้ว ทว่า เขากลับเรียกไป๋ชิงเหยียนออกมาพบก่อนเดินทางเข้าไปในเมือง เซียวหรงเหยี่ยนรู้ดีว่าองค์รัชทายาทมีเรื่องต้องการสนทนากับไป๋ชิงเหยียน
เขามาที่นี่เพราะต้องการอยู่กับไป๋ชิงเหยียนให้นานอีกนิด ประการที่สองคือมาพบคนคนหนึ่ง ประการที่สามคือมากระชับความสัมพันธ์กับองค์รัชทายาท สำหรับใช้ประโยชน์ในวันข้างหน้า เมื่อบรรลุเป้าหมายแล้วเซียวหรงเหยี่ยนจึงไม่คิดอยู่ต่ออีก ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนอำลาองค์รัชทายาท “ได้ยินว่าเมืองเฝินผิงตอนกลางคืนครึกครื้นยิ่งนัก เหยี่ยนตั้งใจไปเที่ยวชมสักรอบ พรุ่งนี้จะเดินทางกลับต้าเว่ยแต่เช้า เหยี่ยนขออำลาองค์รัชทายาทตรงนี้เลยนะพ่ะย่ะค่ะ”
“องค์หญิงเจิ้นกั๋วไปส่งหรงเหยี่ยนแทนเราหน่อยเถิด ร่างกายเรารับไม่ไหวแล้วจริงๆ …” องค์รัชทายาทแสร้งเอามือมาก่ายหน้าผากสื่อให้เห็นว่าตนไม่สบาย
เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนเดินออกไปส่งเซียวหรงเหยี่ยนแล้ว องค์รัชทายาทจึงลดมือลง ยกถ้วยชาขึ้นจิบ รู้สึกดีใจมาก คิดว่าตนเองใกล้จับคู่ให้ไป๋ชิงเหยียนและเซียวหรงเหยี่ยนสำเร็จแล้ว เมื่อเซียวหรงเหยี่ยนแต่งเข้าตระกูลไป๋ เขาก็จะมีแหล่งเงินเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งแห่ง มีเงินเป็นตัวสนับสนุน ตำแหน่งองค์รัชทายาทของเขาย่อมมั่นคงยิ่งกว่าเดิมแน่นอน
นึกถึงตำแหน่งองค์รัชทายาท องค์รัชทายาทอดนึกถึงความวุ่นวายของเมืองหลวงในตอนนี้ขึ้นมาไม่ได้ เขารู้สึกปวดศีรษะขึ้นมาทันที กล่าวด้วยเสียงอ่อนล้า “เฉวียนอวี๋ไปตามฟางเหล่า ฉินเซียนเซิงและเริ่นเซียนเซิงมา บอกว่าองค์หญิงเจิ้นกั๋วมาถึงแล้ว”
“องค์ชายทรงลืมไปแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะว่าตอนมาถึงเมืองเฝินผิง เริ่นเซียนเซิงทูลขออนุญาตองค์ชายกลับไปเยี่ยมมารดาของเขา พรุ่งนี้ถึงจะกลับมาพ่ะย่ะค่ะ” เฉวียนอวี๋กล่าวยิ้มๆ
องค์รัชทายาทพยักหน้าอย่างนึกขึ้นได้ “เช่นนั้นก็ไปเชิญฟางเหล่าและฉินเซียนเซิงมา”
ไป๋ชิงเหยียนเดินออกมาส่งเซียวหรงเหยี่ยน ชายหนุ่มกล่าวขึ้น “องค์รัชทายาทมักตามเจ้ามาพบเฉพาะตอนมีเรื่องเท่านั้น เจ้าระวังตัวด้วย หากเจ้ามีเรื่องต้องการความช่วยเหลือจงส่งคนไปที่กิจการของข้าที่เติงโจว”
ที่นี่มีคนขององค์รัชทายาทอยู่ เซียวหรงเหยี่ยนไม่อาจกล่าวถ้อยคำหวานกับไป๋ชิงเหยียนได้ หญิงสาวพยักหน้าให้เล็กน้อย “วางใจเถิด ท่าน…เดินทางระวังตัวด้วย”
“เมื่อกลับถึงแคว้นต้าเว่ยอย่างปลอดภัย ข้าจะส่งจดหมายมาบอกเจ้า” เซียวหรงเหยี่ยนมองไปทางด้านหลังของไป๋ชิงเหยียนแวบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าบ่าวรับใช้ที่ติดตามมาไม่ได้มองมาทางพวกเขา เซียวหรงเหยี่ยนก้มมองข้อมือเล็กที่มีรอยช้ำของไป๋ชิงเหยียน ก้าวเข้าไปกุมข้อมือนั้นแล้วลูบไปที่รอยช้ำอย่างเบามือ กล่าวเสียงเบา “เมื่อเจ้ากลับไปเติงโจววันพรุ่งนี้ ข้าจะให้คนนำยาไปให้ ยาลืมทาด้วย ยาที่ให้ไปคราวที่แล้วต้องกินให้ตรงเวลา เดี๋ยวข้าจะให้คนส่งมาให้เจ้าอีก”
“ข้าเข้าใจแล้ว” ใบหูของไป๋ชิงเหยียนแดงก่ำเล็กน้อย
ได้ยินไป๋ชิงเหยียนเอ่ยตอบ เซียวหรงเหยี่ยนจึงถอยหลังไปก้าวหนึ่ง โค้งกายคำนับหญิงสาวด้วยท่าทีปกติ “ลาก่อนขอรับ”
“เซียวเซียนเซิงระวังตัวด้วยเจ้าค่ะ”
เมื่อเซียวหรงเหยี่ยนได้พบไป๋ชิงเหยียน ดวงตาดำขลับของชายหนุ่มมีรอยยิ้มขึ้น ความหดหู่เสียใจเนื่องจากการจากไปขององค์หญิงหมิงเฉิงลดน้อยลงกว่าเดิม
เซี่ยสวินใจสลายจนไม่เป็นผู้ไม่เป็นคนเพราะการจากไปขององค์หญิงหมิงเฉิง บัดนี้แม่ทัพที่ต้าเยี่ยนสามารถใช้งานได้มีเพียงเซี่ยสวินเท่านั้น แม่ทัพคนอื่นไม่มีความสามารถเหมือนดั่งเซี่ยสวิน แม้องค์ชายรองจะดุดันแข็งแกร่ง ทว่า บัดนี้ยังไม่อาจพึ่งพาได้
เซียวหรงเหยี่ยนรวบรวมสติ เขาต้องกลับไปเตือนสติและพาเซี่ยสวินกลับมาให้ได้
มองส่งเซียวหรงเหยี่ยนจากไป ไป๋ชิงเหยียนรวบรวมสติเดินกลับไปด้านใน หญิงสาวบังเอิญพบกับฟางเหล่าและฉินซ่างจื้อพอดี
“องค์หญิงเจิ้นกั๋ว…” ฉินซ่างจื้อโค้งกายทำความเคารพไป๋ชิงเหยียน
ฉินซ่างจื้อผอมลงกว่าตอนที่ไป๋ชิงเหยียนพบคราวที่แล้ว ใบหน้าที่เคยดูคมคายของเขา บัดนี้ เขาผอมจนเห็นเบ้าตาชัดเจน ใบหน้าตอบลงอย่างเห็นได้ชัด
ไป๋ชิงเหยียนมองฉินซ่างจื้ออยู่ครู่ใหญ่ เมื่อนึกถึงจุดจบของเขาในชาติที่แล้วก็อดรู้สึกปวดใจแทนไม่ได้
ฟางเหล่าทำความเคารพไป๋ชิงเหยียน “คารวะองค์หญิงเจิ้นกั๋วพ่ะย่ะค่ะ”
ไป๋ชิงเหยียนก้มหน้าให้ทั้งคู่เล็กน้อย จากนั้นเดินเข้าไปด้านในเป็นคนแรก
องค์รัชทายาทโบกมือไล่ให้นางกำนัลที่กำลังนวดบ่าให้เขาออกไปด้านนอก ขยับท่านั่งแล้วเอ่ยสั่งเฉวียนอวี๋ “เฉวียนอวี๋ เจ้าจงเฝ้าด้านนอกเอาไว้ อย่าให้ผู้ใดเข้าใกล้เป็นอันขาด!”
เฉวียนอวี๋พยักหน้า พานางกำนัลในห้องเดินออกไปจากห้องทั้งหมด
องค์รัชทายาทถอนหายใจออกมา “บัดนี้เหลียงอ๋องเป็นที่โปรดปรานของเสด็จพ่อมากขึ้นเรื่อยๆ เสด็จแม่ทรงตั้งครรภ์ ไม่รู้ว่าเป็นบุรุษหรือสตรี ซิ่นอ๋องกลับมาเมืองหลวงในช่วงนี้อีก ซิ่นอ๋องเป็นโอรสที่เสด็จพ่อทรงโปรดปรานมากที่สุดตั้งแต่เล็ก เป็นคนที่เสด็จพ่อเลี้ยงดูจนเติบใหญ่! ฟางเหล่าบอกว่าควรปล่อยให้ฮองเฮา ซิ่นอ๋อง และเหลียงอ๋องทะเลาะกันเอง เราคอยเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ในตอนท้ายสุดก็พอ ทว่า บัดนี้เรารู้สึกว่าบัลลังก์ที่เรานั่งอยู่ในตอนนี้มันช่างร้อนยิ่งนัก”
ฟางเหล่าเห็นองค์รัชทายาทขมวดคิ้วแน่นจึงกล่าวขึ้นอย่างจริงจัง “องค์ชาย กระหม่อมคิดว่าองค์ชายควรอดทนรอไปก่อนพ่ะย่ะค่ะ บัดนี้องค์ชายเป็นองค์รัชทายาทแล้ว ขอเพียงองค์ชายไม่ทำสิ่งที่ผิดมหันต์ ผู้ใดก็แตะต้องตำแหน่งขององค์ชายไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงเจิ้นกั๋วเห็นด้วยกับคำกล่าวของกระหม่อมหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
ฟางเหล่าบอกกับองค์รัชทายาทไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทว่า ช่วงนี้เมืองหลวงเกิดเรื่องขึ้นมากมาย องค์รัชทายาทถูกส่งมายังที่ห่างไกลอย่างเติงโจว เขาจึงร้อนใจยิ่งกว่าเดิม ฟางเหล่าจึงเบนเป้ามาหาไป๋ชิงเหยียน หวังให้ไป๋ชิงเหยียนเข้าข้างเขา ช่วยกล่าวโน้มน้าวองค์รัชทายาท
ทว่า ฟางเหล่ามีแผนที่ลึกซึ้งกว่านั้น เขาต้องการทดสอบไป๋ชิงเหยียนตอนที่นางไม่ได้ตั้งตัว
แม้ดูเหมือนองค์รัชทายาทจะทำให้ไป๋ชิงเหยียนมาเป็นพวกได้แล้ว ทว่า ฟางเหล่ายังคงหวาดระแวงในตัวของไป๋ชิงเหยียนอยู่ เพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาไป๋ชิงเหยียนคือคนเดียวที่ทำให้องค์รัชทายาทคัดค้านคำกล่าวของเขา ฟางเหล่าจะวางใจได้อย่างไรกัน