บทที่ 583 ในถ้ำคือรังงู
บทที่ 583 ในถ้ำคือรังงู
กู้เสี่ยวหวานไม่รู้ว่าในขณะนี้ฉินเย่จืออยู่ในต้าย่วนจื่อ และได้เจอกับถูหมิ่น
ถูหมิ่นกำลังคร่อมอยู่บนร่างของกุ้ยชุนเจียว
เสื้อผ้าบนร่างของกุ้ยชุนเจียวถูกถูหมิ่นถอดออกจนเปลือยเปล่า
ในช่วงเวลาวิกฤต ฉินเย่จือบุกเข้าไปทางประตู ดึงถูหมิ่นออกจากร่างกายของกุ้ยชุนเจียว แล้วโยนเขาออกจากบ้าน จากนั้นเอาดาบชี้ไปที่ถูหมิ่นและตะโกนเสียงดัง “นางอยู่ที่ไหน?”
ดวงตาของฉินเย่จือแดงก่ำและแสงในดวงตาของเขาทำให้ผู้คนสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว และรัศมีบนร่างกายทำให้เขาราวกับวิญญาณชั่วร้ายที่ปีนขึ้นจากนรก
นางที่ฉินเย่จือหมายถึงคือ กู้เสี่ยวหวาน
ถูหมิ่นรู้ดี
ไม่คิดว่าถูหมิ่นจะไม่กลัว เขาจึงลุกขึ้นยืนอย่างเหยียดหยามและถ่มน้ำลายออกมาอย่างดูถูก “เหอะ ๆ ยังหานางอยู่อีกหรือ? ไม่รู้ว่าตอนนี้นางโดนเล่นงานจนเป็นอย่างไรบ้างแล้ว เจ้ายังต้องการ…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน
“โอ๊ย… โอ๊ย…” ถูหมิ่นกุมแขนขวาของเขาซึ่งตอนนี้ไม่มีอยู่แล้ว นอนร้องไห้คร่ำครวญอยู่บนพื้น
“พูดสิ นางอยู่ที่ไหน?” ฉินเย่จือยังคงชี้ไปที่ถูหมิ่นด้วยดาบของเขา ปลายดาบจ่ออยู่ที่คอของถูหมิ่นแล้ว หากเขาไม่พูด ตราบใดที่ดาบเคลื่อนไปข้างหน้าเพียงหนึ่งชุ่น เลือดก็จะสาดกระเซ็นออกมาทันที
ในขณะนี้ มีเสียงที่ดังออกมาจากข้างใน “พี่ใหญ่ฉิน พวกนางอยู่ในกระท่อมหลังเล็กบนไหล่เขา”
กุ้ยชุนเจียววิ่งออกมาพร้อมกับผมที่ยุ่งเหยิง และสวมใส่เสื้อผ้าอย่างลวก ๆ
เมื่อครู่ นางคิดว่าชีวิตของนางจบลงแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าในช่วงเวลาที่คับขันเช่นนี้ ตอนที่ถูหมิ่นกำลังจะลงมือกับนาง
กุ้ยชุนเจียวหลับตาและไม่อยากจะเชื่อ จนกระทั่งเสียงของฉินเย่จือที่ดุร้ายดังมาจากข้างนอกนั้น กุ้ยชุนเจียวก็กลับมารู้สึกตัว และรู้ว่าตนเองได้รับการช่วยเหลือแล้ว
หลังจากที่ฉินเย่จือได้ยิน เขาก็ออกจากต้าย่วนจื่อทันที และมุ่งหน้าไปทางภูเขา
เมื่อนึกถึงสถานการณ์อันน่าเศร้าที่กู้เสี่ยวหวานต้องเผชิญ ฉินเย่จือแทบรอไม่ไหวที่จะฉีกร่างของถูหมิ่นเป็นหมื่นชิ้น
ฉินเย่จือมาถึงที่กระท่อมหลังเล็กที่กุ้ยชุนเจียวบอกเขาอย่างรวดเร็ว ประตูกระท่อมถูกเปิดออก หลังจากที่ฉินเย่จือเข้าไป เขาก็ไม่พบใครเลย!
มีโถแตกและมีคราบเลือดอยู่บนพื้น
เกรงว่าเมื่อไม่นานมานี้คงจะมีการต่อสู้เกิดขึ้นที่นี่
ไม่มีใครอยู่ในกระท่อม ดังนั้นฉินเย่จือจึงออกมาอีกครั้ง เขาเพิ่งขึ้นมาจากภูเขา และไม่ได้พบสิ่งผิดสังเกตอะไร ดังนั้นกู้เสี่ยวหวานจะต้องวิ่งขึ้นไปบนภูเขาอย่างแน่นอน
ฉินเย่จือรีบวิ่งขึ้นไปบนภูเขา มองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง และเรียกชื่อกู้เสี่ยวหวานซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ฉินเย่จือรู้สึกกระวนกระวาย และรีบค้นหากู้เสี่ยวหวานอย่างรวดเร็วในป่า
ไม่มีกู้เสี่ยวหวานอยู่ในกระท่อมเล็ก ๆ นั่น และไม่เห็นโจรที่ลักพาตัวนาง กู้เสี่ยวหวานคงจะต้องหลบหนีไปแล้วเป็นแน่
แค่อยู่ในป่าอันมืดมิดที่นางมองไม่เห็นแม้แต่นิ้วมือของตัวเอง นางจะไปที่ไหน นางจะถูกโจรจับได้อีกหรือไม่ หรือนางจะถูกสัตว์ร้ายเข้าจู่โจม?
ฉินเย่จือไม่กล้าคิดเรื่องอื่น ๆ เลย ตอนนี้เขามีเพียงความคิดเดียวเท่านั้นคือ ต้องตามหากู้เสี่ยวหวานให้พบ
ตราบใดที่เขาพบกู้เสี่ยวหวาน ไม่ว่านางจะเป็นอย่างไร เขาจะอยู่ข้างนางตลอดไปและไม่ทอดทิ้งนางอย่างแน่นอน
ต้นไม้ในป่าบนภูเขาเริ่มหนาแน่นขึ้นเรื่อย ๆ มีเพียงแสงจันทร์เล็กน้อยที่ส่องลงมาเป็นครั้งคราวจากรอยแยกของใบไม้ ส่วนที่เหลือของป่านั้นมองไม่เห็นสิ่งใดเลย
ขณะที่ฉินเย่จือเดินลึกไปในภูเขามากขึ้นเรื่อย ๆ บริเวณโดยรอบก็เงียบสงัด และไม่ได้ยินเสียงใด ๆ
“เสี่ยวหวาน เสี่ยวหวาน…” ฉินเย่จือเดินพลางตะโกนเรียก
ในเวลานี้เขามองไม่เห็นสิ่งใดเลย ทำได้เพียงตะโกนเรียกนางเท่านั้น
เสียงของเขาหายไปในป่าทันที แต่ไม่มีการตอบสนองใด ๆ กลับมาเลย
หัวใจของฉินเย่จือเริ่มบีบแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนคืนนี้จะเต็มไปด้วยความผิดหวังไม่รู้จบ
ในเวลาเดียวกัน กู้เสี่ยวหวานก็ตื่นขึ้น ไม่… นางไม่ได้ตื่นขึ้น แต่…
ถูกทำให้ตกใจตื่น
ก่อนหน้านี้นางผล็อยหลับไปด้วยความสับสน และทันใดนั้นก็มีความรู้สึกมันเลื่อมเคลื่อนผ่านผิวที่โผล่พ้นเสื้อผ้าของนาง
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้นอนต่อ นางตื่นขึ้นทันที รู้สึกเพียงว่าหนังศีรษะของนางชาและร่างกายก็แข็งทื่อ
สิ่งนั้นค่อย ๆ เลื้อยไปบนร่างกายของนาง
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกได้ถึงที่ที่มันเลื้อยผ่าน เริ่มจากน่อง ตามด้วยต้นขา แล้วก็เอวและหลัง!
งู มันคืองู!
หนังศีรษะของกู้เสี่ยวหวานรู้สึกชาไปชั่วขณะหนึ่ง ผิวสัมผัสที่เรียบลื่นและมันเลื่อมทำให้นางแทบจะเป็นลม
นางรู้ว่างูมองไม่เห็นสิ่งที่ไม่ขยับเขยื้อน และมันสามารถรับรู้ได้จากอุณหภูมิร่างกายเท่านั้น
กู้เสี่ยวหวานตัวแข็งทื่อ แม้ว่านางจะกลัวความตาย แต่ก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย
นางไม่รู้ว่างูที่เลื้อยอยู่บนตัวนางนั้นเป็นงูมีพิษหรือไม่มีพิษ! ถ้าโดนงูพิษกัด…
กู้เสี่ยวหวานไม่กล้าคิดเรื่องนี้
ในขณะนี้ มีโจรลักพาตัวที่น่ากลัวสองคนนั้นอยู่ข้างนอก และในถ้ำก็มีงูที่น่าสะพรึงกลัว
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย นางยังคงนอนนิ่งอยู่ในถ้ำ
ถ้านางต้องตายจริง ๆ นางยอมตายในถ้ำนี้ ตายในปากงูดีกว่าตายด้วยน้ำมือของชายสองคนนั้น แม้ว่านางต้องตายก็ขอตายอย่างบริสุทธิ์!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ งูก็เลื้อยขึ้นไปบนศีรษะของนาง มันเลื้อยไปที่ผมและเลื้อยขึ้นไปที่คอของนาง กู้เสี่ยวหวานรู้สึกได้ถึงความมันเลื่อมที่อยู่ระหว่างคอของนาง
โชคดีที่งูไม่รู้สึกตัว มันหยุดครู่หนึ่งแล้วเลื้อยออกไป
ในที่สุด ความรู้สึกมันเลื่อมบนร่างกายก็หายไป แต่…
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกว่ามีบางอย่างพันอยู่ใต้เท้าของนาง…
กู้เสี่ยวหวานอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตา เมื่อครู่งูตัวหนึ่งเพิ่งเลื้อยไป แต่อีกตัวก็มาแล้ว?
โชคดีที่หลังจากเพิ่งได้รับประสบการณ์ กู้เสี่ยวหวานก็นอนนิ่งอยู่บนพื้นเหมือนศพ ไม่ขยับเขยื้อนใด ๆ งูตัวนี้จึงเลื้อยผ่านร่างของกู้เสี่ยวหวานและออกไป
เป็นไปได้หรือไม่ว่า ถ้ำที่นางซ่อนอยู่ตัวนั้นเป็นรังของงูสองตัวนี้?
ไม่อย่างนั้น ทำไมจู่ ๆ งูสองตัวนี้ถึงโผล่ขึ้นมาล่ะ?
กู้เสี่ยวหวานยังคงไม่กล้าขยับ เมื่องูเลื้อยออกไปตรงหน้า กู้เสี่ยวหวานก็มองอย่างระมัดระวัง มันเป็นเพียงงูไฉ่ฮวาที่ไม่มีพิษ ไม่ว่าจะถูกกัดหรือไม่ มันก็ไม่สำคัญอะไร