เกลกรุ๊ปออกมาชี้แจงว่า ข้อมูลนี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ถูกปล่อยออกมาก่อนเท่านั้น หลังจากนี้ไปยังมีการวิจัยและพัฒนาที่ยังจะดำเนินต่อไปจนกว่าการวิจัยจะประสบผลสำเร็จ
อย่างไรก็ตาม มีบางกลุ่มออกมาชี้ให้เห็นทันทีว่า ร่างข้อมูลที่เขียนโดยเกลกรุ๊ปในตอนนั้นได้บอกว่าการวิจัยและพัฒนาได้เสร็จสิ้นลงแล้วและผลิตภัณฑ์จะออกสู่ตลาดในไม่ช้า
ดังนั้น หน่วยงานทางการแพทย์จึงออกมาชี้ให้เห็นมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าเกลกรุ๊ปขายยาปลอม เพิกเฉยต่อชีวิตของผู้คน และมุ่งความสนใจไปที่ผลประโยชน์ทางการค้าของตนเองเท่านั้น
ทันใดนั้น เกลกรุ๊ปก็ถูกด่าหนักยิ่งกว่าเดิม จนถึงกระทั่งขึ้นเป็นข่าวระดับประเทศ เพียงชั่วครู่ เกลกรุ๊ปก็ตกลงไปในโคลนทันที
อลันโกรธจนแทบบ้า เมื่อข่าวออกมาเขาก็โทรมาถามกู้เฟยหลิน
“กู้เฟยหลิน นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทางที่ดีเธอควรหาคำอธิบายดีๆมาให้ฉันซะ!”
กู้เฟยหลินเองก็แตกตื่นเช่นกัน หากเธอทำให้เรื่องนี้พังลงขึ้นมา นี่ก็หมายความว่าเงื่อนไขของเธอที่เอ่ยไป อลันก็อาจจะไม่ตกลงแล้ว
“คุณอลัน ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น วันนั้นฉันส่งข้อมูลทั้งหมดไปให้คุณแล้วจริงๆ ในสถานการณ์ตอนนี้ มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวก็คือ ข้อมูลในนั้นจะถูกแบ่งออกไป”
“คุณอลัน ตอนนี้พวกเราควรทำยังไงดี?”
“ยังจะทำอะไรได้อีก ตอนนี้พวกเราได้แต่ต้องขโมยสูตรที่เหลือมาให้ได้”
อลันแต่เดิมเคยคิดว่ากู้เฟยหลินนั้นเป็นคนน่าเชื่อถือคนหนึ่ง ดังนั้นถึงได้พบเธอ แต่สุดท้ายกลับก่อเรื่องให้เขาจนได้
กู้เฟยหลินรู้สึกลำบากใจอย่างมาก “คุณอลัน นี่มันไม่ง่ายเลย คุณกำลังพยายามทำให้ฉันตกที่นั่งลำบากหรือ?”
“ฉันไม่สนใจ เธอไปหาวิธีมา” น้ำเสียงของอลันเต็มไปด้วยความรำคาญใจอย่างยิ่ง
กู้เฟยหลินไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งต่าง ๆ จะมาถึงจุดนี้ได้ เธอเองก็อยากจะทำงานให้เสร็จเร็วๆเช่นกัน
อลันเห็นว่าทางกู้เฟยหลินที่อยู่ปลายสายของโทรศัพท์ไม่ยอมพูดจา ก็คิดไปว่าเธอไม่อยากทำ ดังนั้นก็เลยขู่เธอ
“เธอควรจำสัญญาที่เซ็นกับฉันไว้ ฉันจะจ่ายเงินตามเงื่อนไขทั้งหมดที่เธอเสนอมาทุกข้อ แต่เธออย่าได้พลิกลิ้นเชียว ระวัง….”
อลันพูดยังไม่ทันจบ นั่นเพราะเขารู้ดีว่าพูดทิ้งไว้ครึ่งๆกลางๆแบบนี้ ผลลัพธ์ที่ได้นั้นดียิ่งกว่า
กู้เฟยหลินเห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้ ก็ได้แต่ยอมตกลง
อีกด้านหนึ่ง ที่โรงแรมชั้นนำในอาบูดาบี ชายลึกลับคนนั้นนั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ ระหว่างนิ้วถือถ้วยแก้วเอาไว้ ก่อนจะเขย่าของเหลวในนั้นเบา ๆ ไวน์แดงกระเพื่อมไปบนผนังแก้วพร้อมๆกับการกระทำของเขา เขาไม่ได้ดู แต่ทำเพียงแค่มองไปที่ดอกเตอร์คูลี่
“ดอกเตอร์คูลี่ตอนนี้ยังมีโอกาสจับคนไหม?”
น้ำเสียงของชายหนุ่มฟังดูจริงจัง อีกทั้งยังน่าเกรงขามอย่างมาก
“ท่านครับ ตอนนี้ยังไม่มีโอกาสเลย ผู้หญิงคนนั้นแทบจะไม่ออกจากบ้าน แถมยังมีบอดี้การ์ดอยู่รอบๆ บ้านของเธอมากมาย คนของเราได้พยายามลองหาวิธีดูแล้ว และพบว่าในนั้นมีคนที่มีฝีมือไม่ธรรมดาอยู่มากมาย อีกทั้งยังมีพวกที่เป็นทหารกองกำลังพิเศษอีกด้วย ดังนั้น พวกเรายังไม่มั่นใจว่าเราจะเข้าไปและจับผู้หญิงคนนั้นได้สำเร็จ”
“อย่างไรก็ตาม ในอีกไม่กี่วัน ผู้หญิงคนนี้สมควรได้เวลาไปตรวจการตั้งครรภ์แล้ว ถึงตอนนั้นเธอก็จะไปโรงพยาบาล และนั่นคือเวลาที่ดีที่สุดสำหรับเราที่จะลงมือ”
ชายคนนั้นลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าต่าง เขามองออกไปยังทิศทางของบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป และดื่มไวน์ทั้งหมดในแก้วของตน
“งั้นพวกเราก็มาติดไฟเผากันอีกสักครั้งเถอะ ให้บริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปเจ้าลี่จุนถิงนั่นไม่มีทางสลัดตัวหนีได้อีก”
ดอกเตอร์คูลี่พยักหน้า “ได้ ท่านครับ ผมจะให้คำอธิบายเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด และจะต้องทำมันให้ดีแน่”
ลี่จุนถิงกำลังยุ่งอยู่กับการทำสงครามธุรกิจกับเกลกรุ๊ป ลี่จุนซินและเวียร์กลับกำลังเล่นสนุกกันอยู่ที่อังกฤษ เนื่องจากตารางการเดินทางที่แน่นมาก ลี่จุนซินเองก็ไม่ได้มีเวลาดูข่าว อีกทั้งลี่จุนถิงก็ไม่โทรมาบอกเธอ
กลับเป็นเวียร์ที่เห็นข่าวแล้วก็หาเวลาโทรไปหาลี่จุนถิง ลี่จุนถิงกล่าวว่าทางนี้ไม่มีอะไร ให้เขาพาลี่จุนซินไปเที่ยวเล่นพักผ่อนที่อังกฤษให้สนุก
ลี่จุนซินและเวียร์วันนั้นใช้เวลาทั้งวันที่ British Museum และ Oxford University แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ไปทุกๆที่ ทว่าแต่ละที่ที่พวกเขาไป ลี่จุนซินเองรู้สึกได้ว่าตนสนุกกับมันอย่างเต็มเปี่ยม
ไม่กี่วันมานี้ พวกเขาไปที่Tower of London London Bridge แม่น้ำเทมส์ และมหาวิหารเซนต์ปอล อีกทั้งยังมีไปช้อปปิ้งในลอนดอนทั้งวันอย่างบ้าคลั่ง พวกเขาซื้อของมากมายให้กับเจียงหยุนเอ๋อ โม่เสี่ยวฮุ่ย รวมไปถึงถวนจื่อและลูกของเจียงหยุนเอ๋อหลังจากซื้อของไปยกใหญ่ก็กลับมานอนบนเตียงราวกับคนแก่
พวกเขาไม่ได้อยู่ที่ลอนดอนนานนัก นั่นเพราะลี่จุนซินเอาแต่อยากไปที่กลาสโกว์ เมืองที่ใหญ่ที่สุดในสกอตแลนด์ โดยเฉพาะมหาวิทยาลัยกลาสโกว์ นั่นเพราะหนึ่งในไอดอลชายที่เธอชื่นชอบจบการศึกษาจากปริญญาโทมาจากที่นั่น
กลาสโกว์ เมืองที่ใหญ่ที่สุดในสกอตแลนด์และเมืองใหญ่อันดับสี่ในสหราชอาณาจักร ตั้งอยู่ที่ปากแม่น้ำไคลด์ทางตะวันตกตอนกลางของสกอตแลนด์ ใช้เวลามากกว่าห้าชั่วโมงโดยรถไฟจากลอนดอน
“ใช้เวลานานเกินไปแล้ว พวกเราเสียเวลาไปบนท้องถนนซะหมด” อันที่จริงเวียร์จะไม่เห็นด้วยกับความคิดของลี่จุนซิน
ลี่จุนซินจับแขนของเวียร์และเขย่าไปมา ใช้น้ำเสียงออดอ้อน
“เวียร์ ฉันแค่อยากไปเท่านั้นเอง ฉันอยากไปมานานแล้ว แต่ยังไม่เคยมีโอกาสเลย”
เวียร์มองไปที่ลี่จุนซินที่กำลังทำท่าทางออดอ้อน ในใจละลายลง เขาเอื้อมมือไปดึงลี่จุนซินเข้ามาโอบกอด จากนั้นจึงก้มหน้าลงจูบเธอหนึ่งที
“พูดมาตามจริง ทำไมถึงอยากไปที่นั่นให้ได้ล่ะ?”
“โอ๊ย ฉันก็แค่อยากไปมหาวิทยาลัยกลาสโกว์ ดาราคนโปรดของฉันเพิ่งจบการศึกษาจากที่นั่นไปเมื่อเร็วๆ นี้ ดังนั้นฉันก็เลยอยากไปที่มหาลัยของเธอดู ยังไงเสียก็มาที่อังกฤษแล้ว ไม่ไปดูสักหน่อยก็น่าเสียดาย”
“ไม่คิดเลยว่าจุนซินของผมจะแอบซ่อนได้ลึกขาดนี้ ชอบตามดาราก็ไม่เห็นเคยบอกผมมาก่อน”
“เมื่อก่อน ฉันแค่ดูการแสดงของพวกเขาหลังเลิกงาน ผ่อนคลายความเหนื่อยล้าก็เท่านั้น ตอนนี้มีคุณแล้ว ฉันไม่ได้ดูการแสดงของพวกเขานานตั้งนานแล้ว แต่คราวนี้ฉันอยากจะซื้ออะไรให้เขาสักหน่อย ขอบคุณเขาที่เคยอยู่เป็นเพื่อนในวันวานที่ผ่านมา ตอนนี้ฉันมีคนที่รักฉันห่วงฉัน ดังนั้นก็ได้เวลาบอกลาเขาแล้ว แต่หลังจากนี้ไปฉันก็ยังจะสนับสนุนเขาต่อไปในอนาคต”
“แค่เท่านั้นหรือ?”
“ใช่สิ ยังจะมีอะไรอย่างอื่นได้อีก”
“อย่างนั้นก็ได้ งั้นพรุ่งนี้พวกเราไปกันเถอะ ผมจะไปเก็บของตอนนี้เลย”
ในที่สุดลี่จุนซินก็ได้มาที่มหาวิทยาลัยกลาสโกว์ เธอดึงเวียร์ให้ถ่ายภาพจำนวนมากด้วยกัน จากนั้นก็ยังซื้อเครื่องแบบของมหาวิทยาลัยกลาสโกว์ทุกสไตล์มาอย่างละชุด รวมทั้งตรามหาวิทยาลัยกลาสโกว์และสิ่งเล็กๆน้อยๆอื่นๆ เมื่อซื้อมันหมดทุกอย่างแล้ว ในที่สุดลี่จุนซินก็พอใจ
ทางด้านหนึ่ง กู้เฟยหลินกำลังมองหาโอกาสที่จะได้รับข้อมูลที่เหลือ เธอรู้มาจากปากของเพื่อนร่วมงานผ่านการแอบถามอ้อมๆถึงที่ตั้งของเอกสารส่วนที่เหลืออยู่ซึ่งอยู่ในไฟล์เอกสารบนคอมพิวเตอร์ของกวนเซ่าเผิง
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่คอมพิวเตอร์ของ กวนเซ่าเผิงเกิดเรื่องขึ้น มันก็ถูกตั้งอยู่ในสำนักงานของลี่จุนถิงมาโดยตลอด