ตอนที่ 1181 คนไม่ผิด ผิดที่ครอบครองหยก (6) / ตอนที่ 1182 คนไม่ผิด ผิดที่ครอบครองหยก (7)
ตอนที่ 1181 คนไม่ผิด ผิดที่ครอบครองหยก (6)
ภาพวาดใบหน้านั้นเป็นภาพเดียวกับที่เขาจำได้ไม่ผิดเพี้ยนเลย จวินเสี่ยนไม่อยากเชื่อเลยว่าชายหนุ่มที่ช่วยพวกเขาในตอนนั้นเป็นราชครูของรัฐเหยียนจริงๆ!
จวินอู๋เสียเห็นปฏิกิริยาของจวินเสี่ยนก็แน่ใจว่านางเดาได้ถูกต้อง นางไล่เหลยเชินออกไปและในห้องก็เหลือแต่จวินเสี่ยนกับนางเท่านั้น
“ท่านปู่ ใช่เขาหรือเปล่า” จวินอู๋เสียถามเพื่อยืนยันความจริง
จวินเสี่ยนพยักหน้าอย่างมั่นใจ ใบหน้านั้นเป็นใบหน้าที่เขาไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต
“เขากลายเป็นราชครูของรัฐเหยียนได้อย่างไร…” ถึงจะเห็นรูปวาดของเวินอวี่ จวินเสี่ยนก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ยากจะยอมรับได้อยู่ดี “ก่อนการก่อตั้งของรัฐชี รัฐเหยียนก็ก่อตั้งมานานแล้ว และตามข่าวลือ ราชครูของพวกเขา…ก็น่าจะอายุมากแล้ว แล้วมันกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร…”
จวินเสี่ยนไม่อาจเข้าใจได้ว่าทำไมราชครูของรัฐเหยียนถึงเลือกที่จะยื่นมือมาช่วยคนอย่างพวกเขาในตอนนั้น
จวินอู๋เสียหรี่ตาลง ตอนอยู่ที่รัฐเหยียนนางก็รู้สึกอยู่ว่าราชครูไม่ใช่คนธรรมดา แต่เนื่องจากเขาเป็นมิตรและไม่ได้แสดงท่าทางเป็นพิษเป็นภัยอะไร นางจึงไม่ได้คิดมาก ไม่คิดเลยว่าเวินอวี่คือคนที่ให้หยกสงบวิญญาณของรัฐชีกับพวกเขา…
แล้วเวินอวี่ได้หยกสงบวิญญาณมาได้อย่างไร
ไขปริศนาได้อย่างหนึ่งก็มีคำถามเพิ่มให้นางต้องไปหาคำตอบอีกเสียอย่างนั้น
ใบหน้าของเวินอวี่ไม่เปลี่ยนไปเลย กาลเวลาไม่ได้ทิ้งริ้วรอยเอาไว้บนใบหน้าของเขาแม้แต่น้อย ดูจากหน้าตาของเขา เวินอวี่ก็เป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่มีอายุประมาณยี่สิบปีเท่านั้น แต่จากบุคลิกและกิริยาท่าทางของเขากลับไม่มีความใจร้อนหุนหันพลันแล่นของผู้เยาว์อยู่เลย มีแต่ท่าทางที่ถูกขัดเกลามาอย่างดีซึ่งเป็นผลมาจากประสบการณ์อันยาวนานหลายปีเท่านั้น
“อู๋เสีย ตอนนี้เจ้าเป็นฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียน และเวินอวี่ผู้นี้…” จวินเสี่ยนอดมองจวินอู๋เสียอย่างเป็นห่วงไม่ได้ ถ้าเวินอวี่คือคนผู้นั้นจริงๆ ความสามารถของเขาก็ดูถูกไม่ได้เลย แล้วตัวจริงของจวินอู๋เสียจะถูกเวินอวี่รู้เข้าหรือเปล่า
จวินอู๋เสียส่ายหน้า
“ท่านราชครูไม่ได้พยายามสร้างปัญหาให้ข้าเลย ดูเหมือนเขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของรัฐเหยียนให้มากเกินไปนักด้วยซ้ำ” ไม่ว่าจะเป็นความจริงเรื่องชาติกำเนิดของเหลยเชินหรือการที่นางล้มล้างอำนาจของฮ่องเต้ เวินอวี่ก็ยังทำตัวเป็นแค่ผู้สังเกตการณ์อยู่ด้านข้างเท่านั้น แทบไม่เคยเริ่มลงมือทำอะไรก่อนเลย ท่าทีห่างเหินไม่สนใจทุกเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้อดสงสัยไม่ได้ เพราะมันทำให้ดูเหมือนเขาไม่สนใจหรือห่วงใยรัฐเหยียนเลยสักนิด
จวินเสี่ยนถอนหายใจเล็กน้อยอย่างโล่งอก “ถ้าในวันหน้าข้ามีโอกาสพบเขา ข้าก็อยากขอบคุณเขาจริงๆ ไม่ว่าหยกวิญญาณจะนำความเดือดร้อนมาให้เราสักเท่าไร แต่มันก็ช่วยรักษาร่างของบิดาเจ้าเอาไว้ให้อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ นั่นช่วยปลอบใจข้าได้จริงๆ”
จวินอู๋เสียพยักหน้า นางรู้ว่าสองพ่อลูกสกุลจวินปรารถนาให้จวินกู้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้มาตลอด นางตั้งใจจะช่วยพวกเขาให้บรรลุความปรารถนานั้น จากสิ่งที่นางเห็นในตัวของสองพ่อลูกสกุลจวิน นางเชื่อว่า ‘บิดา’ ของนางจะต้องเป็นวีรบุรุษที่น่าเคารพนับถือเช่นกัน
“อย่าให้ข่าวเรื่องหยกวิญญาณแพร่ออกไปภายนอกเด็ดขาด การบุกโจมตีรัฐชีในครั้งนี้เป็นเพราะรัฐจิ้วต้องการหยกวิญญาณนี่ ข้าจะแก้ปัญหาเรื่องทั้งหมดเอง ท่านปู่จะต้องพักผ่อนและพักฟื้นร่างกายให้ดี” จวินอู๋เสียพูด จากการทะเลาะกันของพวกแม่ทัพทำให้นางเข้าใจได้ไม่ยากว่าพวกเขาไม่รู้ว่าหลินเซียวกำลังหาอะไรอยู่ ยกเว้นรัฐจิ้วเท่านั้น กองทัพอื่นๆ อีกทั้งสามรัฐเพียงแค่ถูกดึงเข้ามาช่วย ปัญหาสำคัญมาจากรัฐจิ้ว
“เจ้าวางใจเถอะ หยกนั่นชิ้นหนึ่งอยู่กับบิดาเจ้า ส่วนอีกชิ้นถูกเก็บไว้กับตัวอาเล็กของเจ้าตลอดเวลา นอกจากคนของกองทัพรุ่ยหลินกับฝ่าบาทแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าหยกสองชิ้นนั้นอยู่ในจวนหลินอ๋อง” จวินเสี่ยนพูด
ตอนที่ 1182 คนไม่ผิด ผิดที่ครอบครองหยก (7)
จวินอู๋เสียคิดถึงเรื่องจิตวิญญาณของตัวเองและปฏิกิริยาตอนที่นางแตะหยกสงบวิญญาณ เมล็ดถั่วสีทองได้หลอมรวมเข้ากับร่างของนางแล้ว นางจึงอยากลองดูว่าตอนนี้นางสามารถต้านผลกระทบของวัตถุวิญญาณแบบนี้ได้หรือเปล่า
“เดี๋ยวข้าจะไปพบท่านอาเล็กเพื่อดูหยกวิญญาณ” จวินอู๋เสียพูด ถ้าเมล็ดถั่วสีทองนั่นทำให้นางมีความสามารถต้านทานผลของวัตถุวิญญาณได้ละก็ ตอนที่นางไปเผชิญหน้ากับพวกสิบสองตำหนักนางก็จะวางใจได้อีกชั้นหนึ่ง…
พวกสิบสองตำหนักมีของวิเศษอยู่เท่าไรก็ไม่รู้
จวินเสี่ยนพยักหน้า
จวินอู๋เสียสังเกตเห็นว่าจวินเสี่ยนมีท่าทางเหนื่อยล้าจึงไม่อยากรบกวนท่านปู่ไปมากกว่านี้ นางออกจากห้องและไม่ได้รีบไปจัดการธุระอย่างอื่น แต่เดินไปที่ลานเรือนในจวนหลินอ๋องส่วนที่เป็นของนาง
ทหารกองทัพรุ่ยหลินเห็นจวินอู๋เสียปรากฏตัวก็พากันยืนตรงทันที ถึงพวกเขาจะทำหน้าเฉย แต่ดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ทุกคนรู้ว่าฮ่องเต้น้อยแห่งรัฐเหยียนตรงหน้าพวกเขาคนนี้ก็คือคุณหนูใหญ่ของพวกเขาเอง
จวินอู๋เสียไม่เจอใครมาหยุดนางในจวนหลินอ๋องเลย ทุกคนต่างรู้อยู่แก่ใจ นางกลับไปที่ของนางที่ไม่ได้อยู่มานานและพบว่าโต๊ะกับเก้าอี้ยังคงสะอาดเหมือนใหม่ แม้ว่านางจะให้หลงฉีนำคำพูดของนางกลับมาบอกว่านางจะไม่กลับมาอีกนาน ห้องของนางและลานเรือนทั้งหมดก็ยังสะอาดเรียบร้อยราวกับมันรอคอยต้อนรับการกลับมาของนางอยู่เสมอ
จวินอู๋เสียนอนลงในห้องของนาง ประสาทที่ตึงเครียดมาตลอดทั้งปีก็ผ่อนคลายลงทันทีที่ได้นอนลงตรงนั้น
เจ้าแมวดำตัวน้อยนั่งอยู่ริมเตียงพลางเลียอุ้งเท้าของมันอย่างเกียจคร้าน มันมองดูใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิตที่เดินผ่านประตูเข้ามา
เจ้าสัตว์วิญญาณไร้เดียงสาสองตัวนี้ทำผลงานใหญ่ทีเดียวในสงครามครั้งนี้ ตอนนี้พวกมันเลยมาขอคำชมจากจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียอุ้มเจ้าตัวน้อยใสซื่อทั้งสองตัวขึ้นมาบนเตียงและเพลิดเพลินกับช่วงเวลาแห่งความสงบสุขและเงียบสงบ
อยากให้เวลาหยุดลงที่ตรงนี้…
จวินอู๋เสียรู้สึกง่วงมากและผล็อยหลับไปโดยที่ยังไม่ทันได้ทำความสะอาดคราบโลหิตที่เปื้อนตัวนางและยังสวมเกราะเปื้อนโลหิตอยู่บนตัว กระทั่งกลิ่นคาวโลหิตที่นางมักจะทนไม่ได้ก็ไม่สามารถทำให้นางตื่นขึ้นมาได้เลย
เพื่อที่พวกเขาจะมาถึงรัฐชีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ นางจึงไม่มีโอกาสได้หลับตาลงเลยตั้งแต่ออกจากเมืองพันอสูร และตลอดทางที่รีบมาที่นี่ ทั้งความโกรธและความกังวลก็ทำให้นางไม่สามารถสงบใจลงได้เลย หลังจากการสังหารหมู่อย่างบ้าคลั่งและได้กลับมาที่บ้านเก่าของนางที่หัวใจนางปรารถนาอยากกลับมานานนั่นแหละ นางถึงสามารถผ่อนคลายและลดการระวังตัวลงได้ ความเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าจึงทำให้นางหลับลึกในทันที
เจ้าแมวดำตัวน้อยยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ข้างๆ จวินอู๋เสีย ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิตก็เหนื่อยเหมือนกัน พวกมันพิงตัวจวินอู๋เสียหลับไปด้วย ทิ้งเจ้าแมวดำตัวน้อยที่ไม่รู้สึกเหนื่อยเพราะเป็นร่างวิญญาณให้ตื่นอยู่ตัวเดียว
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เสียงฝีเท้าเบาๆ ทำให้หูของเจ้าแมวดำตัวน้อยตั้งขึ้นอย่างระวังตัว มันยกหัวขึ้นมองไปที่ประตูและเห็นจวินชิงก้าวเท้าข้างหนึ่งเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นจวินอู๋เสียกำลังหลับสนิทอยู่บนเตียง เขาก็สะดุ้งเล็กน้อยและย่องเบาๆ ไปที่เตียง ดึงเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้จวินอู๋เสียก่อนจะออกจากห้องไปเงียบๆ
เจ้าแมวดำตัวน้อยนอนต่อเมื่อเห็นจวินชิงปิดประตู มันมองไปที่ใบหน้าของจวินอู๋เสียที่หลับสนิทและแกว่งหางอย่างเกียจคร้านก่อนจะหายเข้าไปในร่างของจวินอู๋เสียอย่างเงียบๆ
นาง…
ควรได้หลับพักผ่อนจริงๆ สักที