ตอนที่ 1183 ดูหยกสงบวิญญาณอีกครั้ง (1) / ตอนที่ 1184 ดูหยกสงบวิญญาณอีกครั้ง (2)
ตอนที่ 1183 ดูหยกสงบวิญญาณอีกครั้ง (1)
เมื่อจวินอู๋เสียตื่นขึ้นมา แสงอาทิตย์ได้ส่องผ่านหน้าต่างที่เปิดแง้มเอาไว้เล็กน้อยลงบนพื้น
ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะนอนหลับขาชี้ฟ้าทั้งสี่ข้าง ขณะที่กระต่ายโลหิตกำลังนอนหลับอยู่บนพุงนุ่มๆ ของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ เท้าข้างหนึ่งของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกระตุกเป็นระยะ และกระต่ายโลหิตก็จะยื่นอุ้งเท้าของมันไปกดเท้าข้างนั้นลงโดยไม่รู้ตัว
จวินอู๋เสียยังคงงัวเงียอยู่ จมูกนางได้กลิ่นคาวโลหิตเต็มไปหมด นางนวดขมับตัวเองแล้วลุกขึ้นจากเตียง ถอดเกราะออกทีละชิ้นอย่างช้าๆ และโยนมันลงบนพื้น เหลือไว้แต่ชุดคลุมข้างใน
เกราะหล่นลงบนพื้นเสียงดัง เสียงนั้นดังไปถึงทหารกองทัพรุ่ยหลินที่ยืนเฝ้าอยู่ที่ประตู
“ฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียน พวกเราเตรียมน้ำร้อนไว้ให้แล้วพ่ะย่ะค่ะ จะอาบน้ำเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” เสียงนิ่งๆ ของทหารกองทัพรุ่ยหลินดังมาจากด้านนอกประตู
จวินอู๋เสียขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “เอาเข้ามาเลย”
“พ่ะย่ะค่ะ” ทหารกองทัพรุ่ยหลินที่อยู่ด้านนอกกลั้นยิ้มพยายามอย่างหนักที่จะสงบใจให้นิ่งเอาไว้ เขาวิ่งตรงที่ไปครัวทันทีเพื่อให้คนเอาน้ำร้อนมา
คุณหนูใหญ่ตื่นแล้ว!
เขาเบิกบานมากจนรู้สึกเหมือนจะลอยได้ขึ้นมาทันที!
เมื่อน้ำร้อนถูกนำเข้ามาในห้อง จวินอู๋เสียมองแสงบนท้องฟ้าและถามทหารกองทัพรุ่ยหลินที่เอาน้ำร้อนมาให้ว่า
“ข้าหลับไปนานเท่าไร”
“ไม่นานเท่าไรหรอกพ่ะย่ะค่ะ แค่วันครึ่งเท่านั้น” ทหารกองทัพรุ่ยหลินพูดพลางพยายามฝืนนิ่งเอาไว้และรีบผสมน้ำให้จวินอู๋เสียอาบอย่างรวดเร็ว
“…” วันครึ่งหรือ
จวินอู๋เสียไม่คิดว่านางจะหลับไปนานขนาดนั้น
“ช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างหรือไม่” จวินอู๋เสียคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องปลอมตัวต่อหน้าคนของกองทัพรุ่ยหลิน นางถามด้วยท่าทางสบายๆ กว่าที่เคยทำ ไม่เหมือน ‘ฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียน’ ในตอนที่นางก้าวเข้ามาในจวนหลินอ๋องตอนแรกเอาเสียเลย แต่นางทำท่าเหมือนเป็นสมาชิกคนหนึ่งในสกุลจวิน
ดูจากท่าทางของพวกทหารกองทัพรุ่ยหลิน นางก็รู้ว่าพวกเขาต้องเดาตัวจริงของนางได้แล้ว แล้วทำไมนางถึงจะต้องปกปิดพวกเขาต่อไปด้วยเล่า
“รายงานคุณ…อะแฮ่ม ฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียน ท่านอ๋องน้อยสั่งเอาไว้ให้กราบทูลว่าหลังจากที่ฝ่าบาทตื่นแล้ว พวกเราได้เตรียมน้ำร้อนไว้ให้พร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว หลังจากฝ่าบาทเสวยเสร็จ เราถึงจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฝ่าบาทฟังพ่ะย่ะค่ะ”
จวินอู๋เสียแปลกใจเล็กน้อย แววตาเย็นชาของนางอ่อนลงเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
“เข้าใจแล้ว เจ้าออกไปได้”
ท่านอาเล็กของนางจัดการแบบนี้ก็เพราะอยากให้นางกังวลให้น้อยลงและพักผ่อนให้มากขึ้น ไม่ว่าข้างนอกนางจะเป็นใคร แต่เมื่ออยู่ในจวนหลินอ๋อง จวินชิงก็คือท่านอาเล็กของนาง คำสั่งของเขาอย่างไรก็ต้องเชื่อฟัง
หลังจากพยายามล้างคราบโลหิตออกจากร่างกายซ้ำๆ หลายครั้ง ในที่สุดนางก็กำจัดกลิ่นคาวโลหิตที่ติดแน่นอยู่บนตัวนางออกไปได้ เสื้อผ้าที่จวินชิงเตรียมเอาไว้ให้จวินอู๋เสียเป็นเสื้อผ้าบุรุษที่เป็นขนาดตัวของนาง ท่านอาเล็กที่น่ารักของนางทั้งรอบคอบและเอาใจใส่ เขาได้คิดเผื่อทุกอย่างเอาไว้ให้นางแล้ว
กลิ่นโลหิตหายไปตัวของนางและแทนที่ด้วยกลิ่นสมุนไพรจางๆ ที่คุ้นเคย
หลังจากอาบน้ำเสร็จไม่นาน อาหารที่ส่งกลิ่นหอมน่ากินก็ถูกยกเข้ามาในห้อง ขณะที่นางเริ่มกินข้าว จวินชิงกับหลงฉีก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า
“อย่างน้อยเจ้าก็รู้ว่าตื่นมาแล้วควรจะกิน เด็กคนนี้นี่ เจ้าไม่ได้พักผ่อนมานานแค่ไหนแล้วถึงได้หลับไปตั้งวันครึ่งทันทีที่หัวถึงหมอนแบบนี้ แถมยังทนถ่างตาจนกินข้าวให้เรียบร้อยก่อนไปนอนไม่ไหวอีกต่างหาก ทำเอาข้าเป็นห่วงแทบแย่ว่าเจ้าจะหิว” จวินชิงดุขณะมองจวินอู๋เสียอย่างจนปัญญา เห็นหลานสาวที่บ้าความสะอาดของตัวเองหลับไปทันทีที่หัวถึงหมอนทั้งๆ ที่ยังสวมเกราะเปื้อนโลหิตอยู่แบบนั้น จวินชิงก็รู้สึกขำปนปวดใจเล็กๆ
ตอนที่ 1184 ดูหยกสงบวิญญาณอีกครั้ง (2)
จวินอู๋เสียมองอาเล็กของนางอย่างเขินๆ นางไม่คิดว่าจะหลับไปนานขนาดนั้นเหมือนกัน
“เอาล่ะๆ ข้าแค่ล้อเล่นน่ะ รีบกินเข้าเถอะ” จวินชิงพูดพลางหัวเราะ เขาส่ายหน้าและนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ จวินอู๋เสียหยิบชามและตะเกียบขึ้นมาเริ่มกินอาหารต่อช้าๆ
กินไปได้แค่สองคำ นางก็เงยหน้าขึ้นมองจวินชิงอีกครั้ง
“ท่านอาเล็ก ท่านมาหาข้ามีอะไรอย่างนั้นหรือ”
จวินชิงตอบว่า “ไม่ได้มีอะไรมากหรอก เจ้าบอกท่านปู่ของเจ้าไม่ใช่หรือว่าอยากไปดูหยกวิญญาณ ข้าได้ยินเรื่องนี้ก็เลยจะเอามันมาให้เจ้า แต่ไม่คิดว่าจะเจอเจ้าหลับอยู่ ข้าให้คนมายืนเฝ้าที่หน้าห้องและสั่งให้พวกเขาไปบอกข้าตอนที่เจ้าตื่น เจ้าจะได้ไม่ต้องวิ่งไปหาข้าอีกไง”
จวินชิงเป็นคนให้ทหารกองทัพรุ่ยหลินมาเฝ้าที่หน้าห้อง เขารู้ว่าจวินอู๋เสียเหนื่อยมาก นางต้องอยากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตอนที่ตื่นขึ้นมาแน่ และนางก็ต้องหิวด้วยเหมือนกัน
“อืม หยกวิญญาณอยู่ที่ไหนหรือท่านอาเล็ก” จวินอู๋เสียรู้สึกซาบซึ้งกับความเอาใจใส่ของท่านอาเล็ก และเมื่อนางได้ยินคำว่าหยกวิญญาณ นางก็ลืมความหิวและถามถึงหยกสงบวิญญาณทันที
จวินชิงยกมือขึ้นแล้วเอานิ้วดีดหน้าผากของนาง “ตอนนี้ของอยู่กับข้า มันไม่หายไปไหนหรอก เจ้าจัดการท้องตัวเองให้อิ่มก่อนเถอะ ถ้าเจ้ายังกินไม่เสร็จข้าก็จะไม่เอาหยกวิญญาณให้เจ้าดู”
หนึ่งปีมานี้จวินอู๋เสียตัวสูงขึ้นเล็กน้อย แต่นางยังคงผอมบางอยู่เลย ไม่ได้เจอหลานสาวมาหนึ่งปี เมื่อจวินชิงเห็นร่างผอมบางของจวินอู๋เสีย เขาก็รู้สึกปวดใจ ถ้าไม่ใช่เพราะสงคราม เขาก็คงให้คนไปหาอาหารที่อร่อยที่สุดทั้งหมดมาวางตรงหน้าจวินอู๋เสียเพื่อบำรุงร่างกายนางให้ดี
“ก็ได้…” จวินอู๋เสียโอดครวญพลางลูบหน้าผากที่ถูกดีด มันไม่เจ็บหรอกแต่กลับทำให้หัวใจนางรู้สึกอบอุ่น
นางไม่ได้พบกับความอบอุ่นจากครอบครัวของนางมาเป็นเวลานาน ถึงจะเล็กน้อยก็ยังมีค่ากับนางมากอย่างที่ไม่มีอะไรมาเทียบได้
เมื่อเห็นจวินอู๋เสียก้มลงไปกินข้าวอีกครั้ง จวินชิงก็ผ่อนคลายลง ตอนที่เขาบอกให้จวินอู๋เสียไม่ต้องสนใจทุกเรื่องที่เกิดขึ้นข้างนอกเขาไม่ได้จริงจังนัก นางเป็นฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียน ถ้าเขาไม่บอกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างนางก็คงยังกังวลอยู่
“กองทัพของรัฐเหยียนตั้งค่ายอยู่นอกเมือง ทหารกับประชาชนของรัฐชีกำลังยุ่งกับการซ่อมแซมเมืองจากความเสียหายที่เกิดขึ้น พวกเราส่งอาหารไปที่ค่ายของรัฐเหยียนทุกวัน นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เจอกับกองทัพของรัฐเหยียน ข้าต้องพูดเลยว่ากองทัพรัฐเหยียนนี่ฝึกฝนมาดีมาก พวกเขาอยู่ที่หน้าประตูเมืองเราเยอะขนาดนั้น แต่ไม่มีความวุ่นวายเกิดขึ้นเลย และไม่มีความขัดแย้งกับประชาชนในเมืองเลยด้วย” จวินชิงบรรยายสถานการณ์ในช่วงที่นางหลับไปหลังสงครามให้จวินอู๋เสียเข้าใจง่ายๆ
กองทัพของรัฐเหยียนภายใต้การดูแลของเหลยเชินกับเหลยชิวมีความประพฤติที่ดีมาก พวกเขาไม่เพียงไม่ก่อปัญหา แต่ยังขอช่วยซ่อมแซมกำแพงเมืองอีกด้วย แน่นอนว่าที่เป็นแบบนี้ก็เพราะตำแหน่งของจวินอู๋เสียนั่นเอง
แต่จวินชิงก็ยังรู้สึกขอบคุณในความช่วยเหลือเหล่านั้นมากอยู่ดี
“นั่นเป็นสิ่งที่ทหารควรจะเป็นอยู่แล้ว คนที่รังแกคนอ่อนแอย่อมไม่ใช่ลูกผู้ชาย กองทัพรุ่ยหลินของเราก็ยึดมั่นในเรื่องนี้มาตลอด” จวินอู๋เสียพึมพำขณะเคี้ยวอาหาร
แววตาของหลงฉีที่ยืนอยู่ด้านข้างเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจเมื่อได้ยินคำพูดพวกนั้น
จวินชิงหัวเราะเสียงดังพร้อมกับส่ายหน้า “ตอนนี้เจ้าเป็นฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนแล้ว ยังพูดแบบนี้อยู่ได้อย่างไร”
“กองทัพของรัฐเหยียนดีมาก แต่กองทัพรุ่ยหลินก็ดูถูกไม่ได้ ทั้งสองต่างเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งกล้าหาญและมีระเบียบวินัย ข้าก็แต่พูดความจริง” จวินอู๋เสียตอบ นางไม่ได้ตั้งใจเปรียบเทียบกองทัพจากทั้งสองรัฐ ก็แค่พูดถึงเท่านั้น
หลังจากจวินอู๋เสียกินข้าวจนเกลี้ยงชาม จวินชิงก็หยิบเอาหยกวิญญาณที่เขานำติดตัวมาด้วยออกมา