ลี่จุนถิงหลับตา และกำลังจะหลับไปนั้น โทรศัพท์ที่อยู่ข้างหมอนก็ดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาก็เห็นว่าเป็นวิดีโอคอลจากโม่เสี่ยวฮุ่ย
ลี่จุนถิงรับสาย ก็เห็นใบหน้าของถวนจื่อปรากฎบนหน้าจอ
“แด๊ดดี้ ผมถวนจื่อนะ นี่คุณย่า”
โม่เสี่ยวฮุ่ยมองผ่านหน้าจอ เห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของลี่จุนถิงนอนอยู่บนเตียง ก็คิดไปว่าเขาล้มป่วย
“จุนถิง ลูกเป็นอะไร? ไม่สบายเหรอ ? ”
“แม่ครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร” ลี่จุนถิงหัวเราะ “แค่เหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้น”
“แด๊ดดี้ ต้องพักผ่อนเยอะๆ กินข้าวให้อิ่มๆ และนอนหลับให้สบาย” ถวนจื่อเบียดเข้ามา แล้วพูดกำชับกับลี่จุนถิงที่อยู่อีกฝั่งของหน้าจอ
“ครับ ลูกรัก พ่อจะดูแลตัวเองดีๆ ลูกก็ต้องดูแลคุณย่าและคุณป้าให้ดีนะ”
ถวนจื่อพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ผมทำได้ครับ”
“แด๊ดดี้ หาหม่ามี้เจอหรือยัง?” ถวนจื่อลังเลไปชั่วอยู่ แต่ก็ถามออกไป
ลี่จุนถิงมองไปที่ใบหน้าของถวนจื่อ รู้สึกละอายใจ “ถวนจื่อ ไม่ต้องเป็นห่วง พ่อจะพาหม่ามี้กลับไปอย่างแน่นอน”
“แด๊ดดี้ ผมเชื่อแด๊ดดี้ครับ！แด๊ดดี้ต้องดูแลตัวเองด้วยนะครับ！”ดวงตาถวนจื่อแดงก่ำ กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา
ลี่จุนถิงสัมผัสใบหน้าของถวนจื่อผ่านหน้าจอ แล้วพูดกับโม่เสี่ยวฮุ่ยที่อยู่ด้านหลังถวนจื่อว่า ：
“แม่ครับ แม่กังวลอีกไม่นาน ผมจะรีบพาเจียงหยุนเอ๋อกลับบ้านให้เร็วที่สุด”
“ได้ ระวังความปลอดภัยด้วยนะ” โม่เสี่ยวฮุ่ยพยักหน้า ดวงตาแดงก่ำ
ลี่จุนถิงก็ถามคำถามอีกสองสามคำที่เกี่ยวกับบริษัท จากนั้นก็วางสายไป
ลี่จุนถิงหลับตาลง ก็ยังคงเห็นภาพถวนจื่อที่ตาแดงก่ำ พูดกับตัวเองว่าจะต้องหาตัวเจียงหยุนเอ๋อให้ได้โดยเร็วที่สุด ต่อไปจะดูแลปกป้องพวกเขาให้ดีที่สุด ไม่ให้พวกเขาต้องเจอกับภัยอันตรายใดๆได้อีก
หลังจากที่หลับไป ลี่จุนถิงฝันเห็นเจียงหยุนเอ๋อนั่งยิ้มอยู่บนเตียงในห้องห้องหนึ่งแล้วมองมาที่เขา ลี่จุนถิงอยากที่จะเข้าไปกอดเธอ แต่ในจังหวะที่กอดเธอนั้น ก็พบว่าเจียงหยุนเอ๋อเป็นเพียงภาพลวงตา
“จุนถิง ตอนนี้ฉันยังปลอดภัยดี แต่ที่นี่เป็นที่ที่อันตรายมาก ข้างๆเป็นหน้าผา จุนถิง คุณมาช่วยฉันออกไปจากที่นี่เร็วๆได้ไหม ไม่อย่างนั้นคุณจะไม่ได้เจอฉันกับลูกในท้องอีกเป็นแน่” เจียงหยุนเอ๋อเอียงศีรษะ และพูดกับลี่จุนถิงด้วยรอยยิ้ม
แม้ว่าเจียงหยุนเอ๋อจะยังคงยิ้ม แต่ในใจของลี่จุนถิงก็กระตุกวูบ
วินาทีต่อมา ลี่จุนถิงก็เห็นเจียงหยุนเอ๋อนอนอยู่บนเตียง ถูกมัดมือและเท้า เจียงหยุนเอ๋อมองมาที่เขาด้วยท่าทางหวาดกลัว “จุนถิง จุนถิง จุนถิงคุณช่วยฉันด้วย”
และทันใดนั้น มีชายใส่ชุดกราวด์สีขาวเดินเข้ามา สวมหน้ากาก ในมือถือมีดผ่าตัด ก่อนที่จะวางมีดลงบนท้องของเจียงหยุนเอ๋อ ยังมองมาที่ลี่จุนถิงที่ยืนอยู่ ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาด ลี่จุนถิงอยากจะเข้าไปช่วยเจียงหยุนเอ๋อ แต่เขาถูกกั้นเอาไว้ด้านนอกและเขาก็หาวิธีอยู่หลายทางที่จะเข้าไปยังด้านในแต่ก็ทำไม่ได้
เขาได้แต่มองดูเจียงหยุนเอ๋อถูกผ่าเอาเด็กในท้องออกมา และเจียงหยุนเอ๋อเองก็มองมาที่เขาไม่กะพริบตา แม้ว่าใบหน้าจะไม่แสดงอาการใดๆ แต่สายตาของเธอก็กล่าวตำหนิเขาที่เขาไม่เข้าไปช่วยเธอ ทำให้ลี่จุนถิงรู้สึกปวดใจยิ่งนัก
จากนั้น ลี่จุนถิงก็ตื่นขึ้น เขาลืมตาขึ้นมา แต่ยังไม่ได้ตื่นจากความฝัน ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตู คราวนี้ถึงได้ฟื้นคืนสติแล้วตื่นเต็มตาอย่างแท้จริง
ในตอนที่ชิงโม่เดินเข้ามานั้น เขาเห็นลี่จุนถิงจับจ้องมองไปยังฝ้าเพดาน แล้วนอนเหยียดตัวตรงอยู่บนเตียง ใบหน้าเต็มไปเหงื่อ ตรงหางตาราวกับยังมีคราบน้ำตาอยู่
“จุนถิง คุณ…คุณเป็นอะไรไป？” ชิงโม่ลังเล แล้วเอ่ยถามออกไป
ลี่จุนถิงหันมามองชิงโม่แวบหนึ่ง แล้วปาดเหงื่อบนหน้าออก “ฉันไม่เป็นอะไร แค่ฝันไปเท่านั้น ”
ชิงโม่เดินไปประคองลี่จุนถิงให้ลุกขึ้น
“คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ลุกได้แล้ว ดิ๊กเขาหาสำนักงานใหญ่ขององค์กรจักรวรรดิอเมริกาใต้เจอแล้ว แต่ลักษณะภูมิประเทศที่นั่นเป็นที่ๆอันตรายมาก มีหน้าผาอยู่ทั้งสองด้าน และอีกด้านหนึ่งยังหันไปทางทะเล”
เมื่อได้ยินคำว่าหน้าผา ลี่จุนถิงก็คิดไปถึงคำพูดที่เจียงหยุนเอ๋อพูดกับเขาในความฝัน
“เราต้องเตรียมความพร้อมให้ดีที่สุด ถึงจะเข้าไปช่วยคนได้ และยังต้องการกำลังคนเป็นจำนวนมาก คุณลุกขึ้นมาก่อน ล้างหน้าล้างตา แล้วเราค่อยมาคุยกันว่าจะวางแผนการยังไง”
ลี่จุนถิงลุก ลงจากเตียง แล้วเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ เขาเห็นน้ำตาที่หางตาของตัวเองในกระจก เพิ่งเข้าใจว่าทำไมชิงโม่ถึงถามเขาว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
หลังจากที่ลี่จุนถิงออกมาจากห้องน้ำ ก็ตีไปที่ชิงโม่เบาๆ
“นายไปจัดหาคนมาเดี๋ยวนี้ และนายก็คุยกับดิ๊กไปก่อน ฉันต้องขอตัวสักครู่”
ชิงโม่พยักหน้า แต่เขาไม่ได้ถามลี่จุนถิงว่าจะไปที่ไหน เพราะถ้าหากลี่จุนถิงอยากจะบอก เขาก็จะบอกมันเอง
…………
ทางฝั่งในประเทศนั้น หลังจากที่ลี่จุนซินกลับมาถึงบ้าน เธอก็เพิ่งรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป และเธอก็เพิ่งจะมาเข้าใจ ว่าตอนนั้นทำไมเวียร์ต้องเก็บโทรศัพท์เธอเอาไว้ด้วย คงได้คุยกับลี่จุนถิงแล้ว เพราะไม่อยากให้เธอรู้ และอยากให้เธอได้พักผ่อนให้เต็มที่
เกลกรุ๊ป ก่อนที่ลี่จุนถิงจะเดินทางไปต่างประเทศนั้น ก็ถูกบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปบดขยี้จนเป็นผุยผง ส่วนแบ่งทางการตลาดถูกบริษัทอื่นแย่งชิงไปแล้ว ตอนนี้อลันทำได้เพียงประกาศล้มละลาย และคอตกกลับอังกฤษไปอย่างโศกเศร้า ซูซานยังเอาชนะลี่จุนถิงไม่ได้ เธอจึงยังไม่ได้กลับไปพร้อมกับอลัน
ดังนั้น ทางฝั่งของเกลกรุ๊ปจึงไม่มีเรื่องอะไรให้ลี่จุนซินต้องจัดการ
ปัญหาหลักก็ยังคงอยู่ที่ลูกนอกสมรสอย่างลี่หุยกับลี่หยูนห่วน ตอนที่อยู่ในคฤหาสน์ตระกูลลี่นั้น ลี่หยูนห่วนกับลี่หุยก็ถูกลี่จุนถิงสั่งสอนด้วยวิธีที่เหี้ยมโหดจนทำให้ขลาดกลัวมาแล้ว โดยเฉพาะลี่หุยที่บาดเจ็บสาหัส และยังถูกส่งตัวเข้าคุก
แต่ว่า หลังจากที่ลี่จุนถิงเดินทางไปแล้ว ลี่หยูนห่วนกับลี่เจี้ยนหวาก็หาวิธีนำตัวลี่หุยออกมาจนได้ พอลี่หุยเห็นว่าตอนนี้ลี่จุนถิงไม่อยู่ ความโกรธแค้นในใจก็เริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้ง และเริ่มวางแผนที่จะโจมตีกลับ
ลี่หยูนห่วนถูกลี่จุนถิงสั่งพักงาน แต่ก็ไม่ได้บอกว่านานแค่ไหน ดังนั้นหลังจากที่พักอยู่ที่บ้านรักษาอาการบาดเจ็บสองวัน ก็กลับไปยังบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป
ทั้งสองคนก็มาเจอกันอีกครั้ง และสิ่งแรกที่พวกเขาจะทำหลังจากที่กลับเข้าไปยังบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป นั้นก็คือลงมือกับลี่จุนซิน กำจัดเธอให้พ้นจากตำแหน่งรักษาการประธาน
หลังจากที่ลี่จุนซินกลับมา แล้วเข้ารับตำแหน่ง ไม่เพียงต้องจัดการกับโครงการที่ถูกขโมยไป แต่ก็ยังต้องจัดการกับโครงการยาที่เกลกรุ๊ปได้ลอกเลียนแบบอีกด้วย เธอยุ่งมาก ยุ่งจนไม่มีเวลาที่จะโทรหาเวียร์
ลี่จุนซินเป็นคนแรกที่เข้ามาทำงาน และออกเป็นคนสุดท้ายอยู่ทุกวัน หลังจากนั้นเธอก็ตัดสินใจพักอยู่ที่บริษัท อย่างน้อยก็ยังมีเวลานอนเพิ่มมากขึ้น ในเวลาเที่ยงและเย็นนั้นเวียร์จะเป็นคนมาส่งอาหารให้เธอ ถือโอกาสนี้มาช่วยเธอดูด้วย หากต้องทำงานกันจนดึกดื่น เวียร์ก็จะพักที่บริษัทกับลี่จุนซิน
“นี่คุณยังไม่ได้แต่งงานกับฉันเลย ก็มาทำงานให้ครอบครัวฉันแล้ว ไหนพูดมาสิ ว่าคุณก็ตาโตกับทรัพย์สมบัติของครอบครัวฉัน และอยากจะแต่งเข้าบ้านฉัน” เมื่อลี่จุนซินเห็นภาพเหล่านี้ ก็พูดหยอกล้อไป
ทุกครั้งที่ลี่จุนซินพูดแบบนี้ เธอก็มักจะถูกเวียร์จูบจนแทบหายใจไม่ออก คำพูดของเวียร์นั้นก็คือ “อยากโดนจูบหรือไง”