แม้ว่าลี่จุนซินกับเวียร์จะยุ่งอยู่ทุกวัน แต่ชีวิตของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความสุข ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลี่หุยกับลี่หยูนห่วนกำลังคิดจะลงมือจัดการตัวเอง
ในวันนี้ ก็เป็นวันประชุมผู้ถือหุ้นรายใหญ่ประจำเดือน ตอนที่ลี่จุนซินเห็นลี่หุยกับลี่หยูนห่วนนั่งร่วมอยู่ด้วยนั้น คิ้วเธอก็ขมวดขึ้น แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรพวกเขา
หลังจากที่ฟังรายงานของแต่ละแผนกจบ ก็ได้หารือถึงเรื่องที่เกิดขึ้นของเกลกรุ๊ป ตรวจสอบและอนุมัติแบ่งปันผลกำไรและฟื้นฟูความเสียหายที่เกิดขึ้นของบริษัท
ลี่จุนซินเห็นลี่หุยกับลี่หยูนห่วนนั่งร่วมอยู่ด้วย อย่างเงียบๆ ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร และไม่ได้มองมาที่เธอ เธอก็ทำราวกับว่าไม่มีบุคคลทั้งสองอยู่ในห้องประชุมนี้ด้วยเช่นกัน
และในระหว่างการประชุมที่กำลังจะจบลงนั้น จู่ๆลี่หุยก็ลุกขึ้น
“ลี่จุนซิน ตอนนี้คุณมีหุ้นอยู่เท่าไร ？”
ลี่จุนซินมึนงงกับคำถามของลี่หุย “นายถามเรื่องนี้ทำไม？”
“ผมแค่อยากจะรู้ว่าคุณมีคุณสมบัติพอที่จะนั่งตำแหน่งรักษาการประธาน และออกคำสั่งกับพวกเราไหม”
“เท่าที่ผมรู้ หุ้นในส่วนของคุณไม่ได้เยอะอะไรมาก และตัวลี่จุนถิงกับเจียงหยุนเอ๋อเองก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ ต่อให้หุ้นของคุณจะร่วมกับโม่เสี่ยวฮุ่ยแล้ว ก็ยังไม่เท่ากับหุ้นของผมรวมกับลี่หยูนห่วน”
“อีกทั้ง รวมไปถึงหุ้นที่ผมซื้อก่อนหน้า คิดว่าคุณคงจะสู้ผมไม่ได้”
ลี่หุยไม่คิดว่าหุ้นที่อลันซื้อไว้ก่อนหน้าในชื่อของเขา ไม่ได้ถูกลี่จุนถิงยึดไป ดูท่าแล้วก่อนที่อลันจะจากไปนั้นยังได้ทำความดีเอาไว้ให้เขาอีกด้วย
“ลี่หุย นายมันหน้าไม่อาย” ลี่จุนซินโกรธจัด “หุ้นที่นายมีได้มันมายังไง นายไม่รู้เลยเหรอ? ยังกล้าป่าวประกาศไปทั่ว ช่างหน้าใหญ่เสียจริง ”
“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องมาสนใจ” ท่าทีลี่หุยไม่ยี่หระใดๆ “คุณรู้แค่หุ้นที่คุณมีมันน้อยกว่าของผม และคุณก็ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะนั่งตำแหน่งรักษาการประธาน เพราะฉะนั้นคุณควรหลีกทางให้ผมจะดีกว่า”
“นาย……” ลี่จุนซินโกรธจนหน้าแดงก่ำ “การเปลี่ยนอำนาจผู้บริหารนั้นต้องได้รับการยินยอมจากผู้ถือหุ้นทุกคน นายยังไม่ได้ถามความเห็นของกรรมการในที่ประชุมเลย ก็พูดไล่ฉันต่อหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกลี่หุย”
ลี่หุยมองลี่จุนซินอย่างเหนือกว่า “งั้นคุณก็ถามสิ ”
ลี่จุนซินมองดูท่าทีที่มั่นอกมั่นใจนั้น ก็พอรู้แล้วว่าเขาคงได้คุยกับกลุ่มคนบางกลุ่มล่วงหน้าไว้แล้ว และในตอนนี้ ลี่จุนซินก็อยู่ในสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ซู่จี้งยี้ที่อยู่ข้างๆก็กระวนกระวายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาเป็นเพียงแค่ผู้ช่วย ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรเลยด้วยซ้ำ
“ในเมื่อคุณไม่กล้าถาม งั้นผมจะถามให้เอง ” ลี่หุยเหลือบมองไปยังลี่จุนซินอย่างยั่วยุ “ผู้ถือหุ้นทุกท่าน คุณเห็นด้วยที่ผมจะแทนที่ลี่จุนซิน แล้วเป็นรักษาการประธานของบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปไหม ？”
“ในเมื่อประธานลี่ถือหุ้น มากกว่ากว่าคุณหนูลี่ เราก็ต้องเห็นด้วยและสนับสนุนแน่นอน”
ผู้ถือหุ้นส่วนใหญ่เกินกว่าครึ่งล้วนสนับสนุนลี่หุย ใบหน้าของลี่จุนซินถอดสี และบึ้งตึงด้วยความโกรธ
“ว่ายังไง ลี่จุนซิน คุณได้ยินแล้วใช่ไหม นี่คือประชามติ”
“นายมันชั่วช้า หน้าไม่อาย” ในที่สุดลี่จุนซินก็ต้านเสียงสนับสนุนของผู้ถือหุ้นไม่ไหว จึงได้สละตำแหน่งให้กับลี่หุย และลี่หุยก็ได้นั่งตำแหน่งของลี่จุนถิงอย่างสมปรารถนา
เขาวาดฝันเอาไว้ว่าในตอนที่ลี่จุนถิงไม่อยู่นั้น จะได้ครอบครองบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปเป็นของตัวเอง แต่เขาประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไป
คืนนั้น ในที่พักอาศัยของลี่หุย ได้จัดงานเลี้ยงฉลองเล็กๆขึ้น เชิญเพียงผู้ถือหุ้นที่มีตำแหน่งสูง และลี่หยูนห่วนพ่อลูกกับพ่อของเขาลี่เจี้ยนหวา
“ขอบคุณทุกท่าน ที่สนับสนุนผมในที่ประชุมวันนี้ ผมลี่หุยจะไม่มีวันลืมมันไปตลอดชีวิต ขอดื่มเพื่อแสดงความเคารพ”
ในงานเต็มไปด้วยความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียว ทุกคนต่างก็ยินดีอย่างเป็นที่สุด
แต่ว่า ในตอนที่เริ่มคุยกันนั้น ลี่หยูนห่วนกับลี่หุยมีความขัดแย้งกันเล็กน้อย หลังจากที่ลี่หยูนห่วนเห็นลี่หุยทำมันสำเร็จ ก็ยิ่งเป็นกังวลมากขึ้นไปอีก หากไม่ใช่เพราะลี่เจี้ยนเย่เกลี้ยกล่อมลี่หยูนห่วน ลี่หยูนห่วนคงไม่เข้าร่วมกับแผนการนี้แน่
ตอนที่ลี่หุยปรึกษากับลี่หยูนห่วนนั้น เขาบอกว่าต้องการใช้โอกาสนี้ตอบโต้กลับ หากครั้งนี้ทำมันได้สำเร็จ บริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปก็จะตกเป็นของเขา และถ้าหากไม่สำเร็จ อยากมากก็ถูกลี่จุนถิงจับเข้าคุกอีกครั้ง
ลี่หยูนห่วนไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้ของเขา ลี่จุนถิงใจคอโหดเหี้ยม เขากลัวว่าหากล้มเหลว เขาอาจจะสูญเสียทั้งหมดที่มี หรือแม้กระทั่งสูญเสียชีวิตตัวเอง
ลี่หุยสิ้นหวังกับความคิดของลี่หยูนห่วน และหงุดหงิดกับมันมาก
“ลี่หยูนห่วน นายพอใจกับชีวิตที่ถูกลี่จุนถิงกดขี่อยู่ตลอดแบบนี้เหรอ? ฉันได้ยินมาว่า ครั้งนี้ที่ลี่จุนถิงไปคืออเมริกาใต้ และยังไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไร เจียงหยุนเอ๋อถูกช่วยเหลือออกมาแล้วค่อยว่ากัน หากช่วยกลับมาไม่ได้ ลี่จุนถิงก็คงจะต้องโศกเศร้าและสิ้นหวัง ไม่มีกะจิตกะใจทำงานแน่นอน ”
“มันก็มีแค่สองทางนี้ ไม่ว่าจะทางไหนก็เป็นผลดีกับเราทั้งนั้น นายยังกังวลอะไรอีก ？”
ลี่หยูนห่วนนั่งเงียบ และไม่ได้ตอบอะไร ลี่หุยคิดว่าลี่หยูนห่วนหวาดกลัว แต่ลี่หยูนห่วนเพียงแค่ไม่อยากจะมีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้ก็เท่านั้น อันที่จริงแล้วเขาก็กลัวมันแล้วเช่นกัน
จากนั้นลี่หุยก็พูดว่า เรื่องนี้เขาจะออกหน้ารับเพียงคนเดียว ขอแค่ยืมหุ้นของเขามาเท่านั้น และบวกกับคำพูดโน้มน้าวของลี่เจี้ยนเย่ ลี่หยูนห่วนก็ตอบตกลง เขาคิดว่าหากลี่จุนถิงกลับมา เรื่องที่เกิดขึ้นมีลี่หุยทำเพียงคนเดียว ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา ลี่จุนถิงก็คงไม่ทำให้เขาลำบากใจอะไร
ในวันนั้นลี่จุนซินก็ถูกปลดออกจากตำแหน่ง จากนั้นเธอก็โทรเล่าให้ลี่จุนถิงฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“สารเลว！” ลี่จุนถิงโมโหมาก “ดูแล้วครั้งก่อนที่ผมสั่งสอนเขาไปจะไม่ทำให้เขาหลาบจำเลย รอผมกลับคราวนี้จะเอาให้หนักเลย”
“จุนถิงแล้วอย่างนี้เราจะทำยังไงกันต่อไปดี?”
“พี่ครับ ไม่ต้องเป็นกังวลไป พี่อยู่นิ่งๆไปก่อน ปล่อยพวกเขาให้มีความสุขไปสักสองสามวัน เวลาสั้นๆแค่นี้เขาทำอะไรไม่ได้หรอก ผมจะจัดการเรื่องทางนี้ให้เร็วที่สุด พอผมกลับไปแล้ว ผมจะให้เขาได้ลิ้มรสชาติที่ตกลงมาจากที่สูงนั้นมันเป็นยังไง”
“โอเค พี่เข้าใจแล้ว แล้วสถานการณ์ทางโน้นเป็นยังไงบ้าง? เจอเจียงหยุนเอ๋อหรือยัง ？”
“ตอนนี้ยังไม่เจอครับ แต่ตอนนี้ก็พอรู้แล้วว่าเจียงหยุนเอ๋ออยู่ที่ไหน เตรียมพร้อมทุกอย่างเรียบร้อยเราก็จะไปช่วยเธอ พี่อยู่บ้านคอยดูแลแม่และทุกคนด้วย ทางนี้พี่ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ได้ ถ้าอย่างนั้นนายก็ระวังตัวด้วย”
หลังจากที่ลี่จุนถิงวางสายไป เขาก็กลับไปรวมตัวกับชิงโม่อีกครั้ง
“ประธานลี่ สำนักงานใหญ่ขององค์กรจักรวรรดิอเมริกาใต้เราได้สำรวจเสร็จแล้ว” ชิงโม่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “เพียงแต่ว่าหาทางเข้าไปยังด้านในได้ยากเหลือเกิน อีกทั้งระบบป้องกันขององค์กรจักรวรรดิอเมริกาใต้นั้นแน่นหนามาก บางส่วนของฐานทัพก็ยังเป็นกระจก จากด้านในสามารถ มองเห็นภายนอกได้ และมันก็ง่ายต่อการถูกจับได้”
“อีกอย่าง ส่วนที่เป็นกระจกก็ยังเป็นสถานที่ที่ต้องเดินผ่าน ดังนั้น การที่เราจะแอบเข้าไปด้านใน ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย”
“เป็นไปไม่ได้ที่จะแอบซ่อนตัวเข้าไปไม่ได้เลย ที่นั่นเป็นเกาะร้าง คนที่อยู่ในนั้นตั้งมากมายยังไงก็ต้องดำรงชีวิต หาต่อไป ไม่ว่ายังไงก็ต้องหาวิธีเข้าไปให้ได้”
ชิงโม่พยักหน้า