EP 577
By loop
นักเรียนมัธยมต้นที่ขาถูกแทงด้วยตะปู เขาถึงกับนอนนิ่งสนิท
เขาไม่ร้องไห้เมื่อขาของเขามีเลือดออกไม่ร้องไห้เมื่อใช้ยาชาและเขาก็ไม่ร้องไห้เมื่อถูกพ่อของเขาทุบตีโดยใช้ถาดสแตนเลส
แต่ โจวซินเยียนอยากจะร้องไห้แทน ขณะที่พ่อของผู้ป่วยทุบตีลูกชายเขาก็ตีเขาในขณะที่เขาอยู่ที่นั่นและ โจวซินเยียน ยกแขนขึ้นเพื่อป้องกันตัวเองได้รับรอยช้ำ
“ นี่ถือเป็นการบาดเจ็บจากการทำงานใช่ไหม?” โจวซินเยียนยืนอยู่ในระยะไกลในขณะที่เขาเฝ้าดูนักเรียนมัธยมต้นเดินปวกเปียกกับพ่อของเขา
พยาบาลสาวข้างกายจ้องไปที่แขนอันหยาบกร้านของ โจวซินเยียนอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า “คุณควรทาโลชั่นเป็นประจำทุกวันแขนของคุณหยาบมากจนลอกได้แล้ว”
โจวซินเยียนไม่ใช่คนที่ใช่โลชั่นอยู่แล้ว เขาหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “คุณจะรู้สึกดีได้ก็ต่อเมื่อคุณพยายามสัมผัสคนอื่นด้วยผิวที่หยาบกร้าน”
“สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือเมื่อคุณอยู่ในอารมณ์ แต่คนอื่นไม่มีอารมณ์” เมื่อพยาบาลของแผนกฉุกเฉินทะเลาะกับแพทย์พวกเธอมักจะสามารถชนะแพทย์เหล่านั้นและปราบแพทย์เหล่านั้นได้อย่างอยู่มัด โจวซินเยียนเองก็อายุมากแล้วและเขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับการสร้างปฏิสัมพันธ์ในขณะที่เขาอยู่ในโรงพยาบาลในเมือง เขามีโอกาสเล่าเรื่องตลกตอนไปงานเลี้ยงสังสรรค์เท่านั้นและเขาอาจไม่ได้เป็นคนควบคุมการสนทนาด้วยซ้ำซึ่งแตกต่างจากแพทย์และพยาบาลที่สามารถพูดคุยและฝึกเรื่องตลกได้ทุกวันเช่นเดียวกับที่คนอเมริกันเรียนภาษาอังกฤษ พวกเขาสามารถพูดได้อย่างเป็นธรรมชาติและคำพูดแต่ละคำของพวกเขาอาจกลายเป็นเรื่องตลกร้ายได้เลย
หลิงรันลุกเก้าอี้ให้ตัวเองนั่ง เขาไม่รีบร้อนที่จะให้คำปรึกษาใด ๆ
เขาเป็นแพทย์ลำดับที่สามในศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินดังนั้นเขาจึงอยู่ในระดับเดียวกับผู้ช่วยศาสตราจารย์ เว้นแต่ผู้ป่วยอยู่ในอาการวิกฤตและแพทย์คนอื่น ๆ ยุ่งเกินไปเขาก็ไม่จำเป็นต้องรีบไปทำงาน
การรักษาของเขาคล้ายกับคนอื่น ๆ ที่รับผิดชอบทีมรักษาอื่น ๆ เมื่อเขาต้องการรักษาคนไข้คนนั้นจะถึงมือเขาทันที ทำให้แพทย์ที่อยู่อันดับต่ำกว่าเขาไม่ต้องกังวลในเรื่องการรักษาเลย
หลิงรันเปิดบันทึกภารกิจระบุว่าเขาเพิ่งทำภารกิจสำเร็จและเขามองไปที่หีบสมบัติระดับกลางที่เขาเพิ่งได้รับ เขาโบกมือและเปิดมัน
สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือครั้งนี้ร่างมนุษย์ที่มีแสงสีฟ้าลอยออกมาจากอก
[มนุษย์เสมือน (ระดับปรมาจารย์) เวลาที่เหลือ: 4 ชั่วโมง ]
หลิงรันมองไปที่คำอธิบายข้างๆ [มนุษย์เสมือนมีอวัยวะที่เลียนแบบคนจริงๆ อย่าลังเลที่จะเลือกเรื่องที่จะเลียนแบบ คุณสามารถใช้เพื่ออ้างอิงทางการแพทย์และใช้งานได้จริง สามารถมองเห็นได้และสัมผัสได้]
หลิงรันอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้างด้วยความชื่นชม
มนุษย์เสมือนไม่ใช่แนวคิดใหม่ สหรัฐอเมริกาสร้างมนุษย์เสมือนรุ่นแรกในทศวรรษที่ 1980 และมีรุ่นที่สองและสามในเวลาต่อมา เมื่อเทคโนโลยี AR ออกมามันก็ถูกใช้เพื่อสร้างร่างมนุษย์เสมือนทันที
ในยุคนี้ที่มีการขาดแคลนศพทางการแพทย์เป็นอย่างมากจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จำนวนและคุณภาพของนักศึกษาแพทย์จะถูก จำกัด เพียงบางส่วนด้วยเหตุนี้ อย่างไรก็ตามเทคโนโลยี AR ในโลกแห่งความเป็นจริงยังไม่เติบโตเต็มที่พอที่จะเลียนแบบสภาพ “มนุษย์” ที่แท้จริงได้และมันดีกว่ารูปแบบการสอนเพียงเล็กน้อย
หลิงรันอดไม่ได้ที่จะยืนและสัมผัสมันโดยไม่รู้ตัว จากนั้นเขาก็วางตำแหน่งของร่างกายมนุษย์ที่ส่องแสงสีฟ้าตรงหน้าเขา
เมื่อเขายกมือขึ้นอีกครั้งมือของหลิงรันก็ส่องแสงสีฟ้า
“พี่โจวซินเยียนให้ฉันดูแขนของคุณหน่อย” หลิงรันพูดและขยับเข้าไปใกล้โจวซินเยียน เขาใช้มือที่มีแสงสีฟ้าสัมผัสโจวซินเยียน แล้ว. เขาตระหนักว่ามนุษย์เสมือนอยู่ข้างๆเขากลายเป็นโจวซินเยียน ทันที
เขาเปลือยเปล่าและผิวหนังของเขาก็เหี่ยวย่น หลิงรันพบว่าตัวเองรู้สึกขยะแขยงเล็กน้อย
หลิงรันคิดทันทีว่า ‘กลับไปก่อนหน้านี้ได้ไหม‘
ตอนนี้มีร่างเสมือนของโจวซินเยียนที่มีสีน้ำเงินจาง ๆ เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มขึ้นในทันทีและเปลี่ยนกลับไปเป็น ร่างมนุษย์เสมือน ดั้งเดิมที่ส่องแสงสีน้ำเงิน นอกจากนี้ยังมีการแจ้งเตือนที่ด้านข้าง [มนุษย์เสมือน (ระดับปรมาจารย์) เวลาที่เหลือ: 3 ชั่วโมง 59 นาที]
‘ดังนั้นฉันสามารถเปลี่ยนมนุษย์เสมือน ให้เป็นใครก็ได้ที่ฉันต้องการจนถึง 3 ชั่วโมง 59 นาทีต่อมา?’ หลิงรันตรงไปถามระบบ
ระบบตอบกลับว่า “ใช่”
‘มนุษย์เสมือนเป็นภาพสะท้อนของตัวตรงนั้นจริงไหม‘
“มนุษย์เสมือนระดับปรมาจารน์เกือบจะเหมือนกับต้นฉบับ”
‘ฉันสามารถใช้มนุษย์เสมือนจำลองการผ่าตัดได้หรือไม่? สภาพจะเหมือนกับของที่ฉันเห็นในการใช้งานจริงหรือไม่? ‘
“มันจะให้การตอบสนองทางชีววิทยาเหมือนกัน”
“เข้าใจแล้วรางวัลในครั้งนี้ก็ไม่เลวร้ายนัก” หลิงรันชมระบบในทันทีกับสิ่งที่เขาพึงได้รับจากระบบมา
ระบบมนุษย์เสมือนที่ส่องแสงสีน้ำเงินเริ่มจางลงไป
หากเขาสามารถจำลองการผ่าตัดและมนุษย์เสมือนสามารถให้การตอบสนองทางชีววิทยาเช่นเดียวกับคนจริงนั่นหมายความว่าโดยพื้นฐานแล้วมันสามารถจำลองบุคคลที่มีชีวิต สิ่งสำคัญที่สุดคือผ่านการจำลองนี้หลิงรันสามารถสังเกตอาการของผู้ป่วยได้โดยตรงและเขาสามารถจำลองการผ่าตัดซ้ำ ๆ เพื่อเพิ่มอัตราความสำเร็จได้
เป้าหมายสำหรับแพทย์คือการลดสถานการณ์ที่ไม่คาดฝันจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยการฝึกฝนซ้ำ ๆ กับผู้ป่วยหลายรายและด้วยมนุษย์เสมือนนี้พวกเขาสามารถข้ามกระบวนการทั้งหมดเพื่อให้บรรลุเป้าหมายได้
หลิงรันอดไม่ได้ที่จะเริ่มทำการคำนวณ ด้วยความเร็วของเขาหากเขาใช้มันอย่างชาญฉลาดในสี่ชั่วโมงเขาสามารถทำการผ่าตัดจำลองได้แปดครั้ง เขาอาจจะแสดงได้มากกว่านี้
และการผ่าตัดจำลองหนึ่งหรือสองครั้งสามารถรับประกันอัตราความสำเร็จของการผ่าตัดเพียงครั้งเดียว แต่ถ้าศัลยแพทย์พบในกรณีที่ซับซ้อนเขาหรือเธออาจต้องใช้เวลาในการผ่าตัดนานขึ้น แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรการเข้าถึงมนุษย์เสมือนจริงสี่ชั่วโมงโดยทั่วไปสามารถรับประกันได้ว่าชีวิตของคนสองคนจะสามารถกลับมาเป็นปกติได้
อาจเทียบไม่ได้กับนักการเมืองที่สามารถช่วยชีวิตคนนับล้าน แต่ในฐานะแพทย์มันเป็นความสำเร็จสำหรับพวกเขาที่จะได้รับการช่วยชีวิตหนึ่งชีวิต
หลิงรันรู้สึกตื่นเต้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะสงบลงอีกครั้ง
“ขอน้ำชาให้ผมหนึ่งถ้วย” หลิงรันกระหายน้ำเล็กน้อย
ก่อนที่ โจวซินเยียนซึ่งฝึกฝนการเสิร์ฟน้ำชามายี่สิบปีจะตอบสนองได้พยาบาลสาวสองคนที่อายุน้อยกว่าเขายี่สิบปีได้ฉวยโอกาสส่งน้ำชาให้หลิงรัน
“ น้ำชาร้อนๆค่ะ หมอลิงคุณต้องระวังหน่อยนะ”
“เป็นชามะนาวค่ะเปรี้ยวนิด ๆ “
หลิงรันยิ้มขอบคุณก่อนที่เขาจะจิบจากแต่ละถ้วยและพยักหน้าให้ทุกคนพอใจ
ฮันหยูที่ถือโทรศัพท์เดินมาที่นี่อย่างระมัดระวังและถามว่า “หมอหลิงอืม … มีคนจากฝั่งฉันที่ต้องการมาโรงพยาบาลและหาคุณเพื่อรับการรักษา … “
“ เขาป่วยอะไร” หลิงรันถามทันที
“ อืม…ฉันไม่ได้ถาม” ฮันหยูตกตะลึงเล็กน้อย “ ฉันควรถามไหม”
“ ทำไมพวกเขาถึงอยากมาหาผมเพื่อรับการรักษาที่นี้”
“เพราะว่า … ” ฮันหยูกระซิบ “เพราะหลังจากที่ฉันแชร์วิดีโอพวกเขาบอกว่าพวกเขาต้องการมารับการรักษา”
“ถ้าไม่ใช่โรคฉุกเฉินหรือร้ายแรงคุณสามารถขอให้พวกเขาเข้ารับคำปรึกษาตามปกติ” หลิงรันกล่าว
โจวซินเยียนเข้าใจมันหลังจากที่เขาได้ยิน เขาหันกลับมาและถามฮันหยู “เป็นไปได้ไหมที่มีบางคนแกล้งป่วยเพื่อมาที่นี่”
“ ฉัน…ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” ฮันหยูรู้สึกผิดเล็กน้อย
“ เข้าใจแล้ว” โจวซินเยียน พยักหน้าก่อนที่เขาจะมองไปที่หลิงรัน และพูดว่า “หมอหลิง ทำไมคุณไม่ไปพักผ่อนก่อนล่ะแค่ฝากงานในห้องฉุกเฉินไว้กับเรา”
หลิงรันส่ายหัว “ ผมยังไม่อยากพัก”
“อาผมนี้มันโง่จริงๆ กำลังคิดอะไรอยู่กันเนี่ย” โจวซินเยียนตบหัวเขาแล้วพูดว่า “ทำไมคุณไม่ไปห้องผ่าตัดล่ะบางทีคุณอาจจะผ่าตัดตับและออกจากงานในห้องฉุกเฉินมาหาเราก็ได้”
หลิงรันยังคงส่ายหัว “ แผนของผมในวันนี้คือการอยู่ที่ห้องฉุกเฉินแม้ว่าผมจะไม่คิดว่ามันจำเป็นมากที่ผมจะต้องอยู่ใกล้ห้องผ่าตัดอีกต่อไปผมจะยึดแผนนี้ไว้และรอเคสในการผ่าตัดตับต่อไป “
เมื่อเขาพูดจบระบบก็โผล่ออกมาอีกครั้ง
[ภารกิจ: บรรเทาความเจ็บปวดของผู้ป่วย]
[เป้าหมายของภารกิจ: ลดความเจ็บปวดสำหรับผู้ป่วยสามร้อยคน]
[รางวัล: หีบสมบัติระดับกลาง]
หลิงรันรู้สึกเปลือกตาของเขากระตุก แม้ว่าเขาจะทำการผ่าตัดหลายครั้งและจัดการเคสทางการแพทย์มากมายนับไม่ถ้วน แต่คนไข้สามร้อยคนก็ยังคงเป็นจำนวนมากพอตัว
“เตรียมตารางเวลาไว้ผมจะอยู่ที่ห้องฉุกเฉินคืนนี้” หลังจากที่หลิงรันพูดสิ่งนี้เขาก็คว้าถ้วยและเริ่มดื่มชาอย่างสบายใจ