EP 576
By loop
ผู้ป่วยกระดูกหักได้เข้ารับการรักษาในห้องฉุกเฉินและถูกส่งตัวออกไป
ผู้ป่วยที่มีเลือดกำเดาไหลถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉินและถูกส่งตัวออกไป
ผู้ป่วยก้างปลาติดคอถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินและถูกส่งตัวออกไป
ผู้ป่วยส่วนใหญ่ในห้องฉุกเฉินเป็นเคสการรักษาเล็กๆ ส่วนบางคนที่คิดว่ามันยุ่งยากในการรอแพทย์ก็เพียงรับยาและออกไป
แม้แต่แพทย์ประจำบ้านมือใหม่ก็พบว่าอาการของผู้ป่วยเหล่านี้ไม่ยากที่จะรับมือ โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาเจองานเหล่านี้เป็นประจำอยู่แล้ว
สำหรับหลิงรันการรับมือกับผู้ป่วยเหล่านี้ถือเป็นการพักผ่อน ไม่มีผู้ป่วยหนักที่ได้รับบาดเจ็บระดับ 1 หรือ 2 ผู้ป่วยส่วนใหญ่ที่เขาเห็นในห้องฉุกเฉินวันนี้ตกอยู่ในขั้นร้ายแรงก็จะมีเพียงผู้ป่วยที่นิ้วขาดและมาทำการปลูกถ่ายนิ้ว
ท้ายที่สุดทักษะการรักษานิ้วในระดับที่สมบูรณ์แบบทำให้เขาสามารถทำศัลยกรรมให้เสร็จสิ้นได้อย่างง่ายดาย การผ่าตัดปลูกถ่ายนิ้วก็ไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิตเช่นกันและความเสี่ยงต่ำกว่าผู้ป่วยที่มีเลือดกำเดาไหลเสียด้วยซ้ำ …
อย่างไรก็ตามสำหรับผู้ป่วยการได้รับการรักษาในห้องฉุกเฉินทำให้พวกเขาสงบ นี่เป็นข้อได้เปรียบที่ชัดเจนของการตั้งแผนกภายใต้ระบบโรงพยาบาลสมัยใหม่
ในตอนแรกหลิงรัน ให้ความสนใจกับจำนวนการยอมรับที่เขาได้รับจากผู้คน ในไม่ช้าเขาก็เลิกสนใจมันและเริ่มทำสิ่งที่ตัวเองสนใจ
นี่เป็นวิธีการทำงานของเขามาโดยตลอด เมื่อตั้งเป้าหมายเขาก็จะมุ่งเน้นไปที่มัน
ความวุ่นวายรอบตัวเขาไม่เคยส่งผลกระทบต่อหลิงรันมากนัก
ยิ่งไปกว่านั้นเท่าที่หลิงรัน กังวลเมื่อเขาสามารถได้รับการยอมรับหลายร้อยครั้งโดยการทำรายงานทางการแพทย์เพียงฉบับเดียวจำนวนการยอมรับที่เพิ่มขึ้นนั้นไม่มีความหมาย
เขาจะต้องทำรายงานทางการแพทย์ประมาณสามสิบถึงสี่สิบรายงานเพื่อให้ได้รับการยอมรับจากคนหมื่นคน ในความเป็นจริงเขาอาจจบภารกิจด้วยการทำรายงานทางการแพทย์เพียงยี่สิบหรือสามสิบฉบับ
เท่าที่ภารกิจปัจจุบันเกี่ยวข้องหีบสมบัติระดับกลางในครั้งนี้ยังหาได้ง่าย
“ หมอ…หมอหลิงคุณอยากคุยกับเพื่อนของเราในช่องสตรีมไหม” ฮันหยูดันตัวเองไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังบนรถเข็นจากด้านหลัง จากรูปลักษณ์ของมันเธอคุ้นเคยกับฟังก์ชั่นบนรถเข็นเป็นอย่างดี
หลิงรันกำลังสั่งจ่ายยาให้กับผู้ป่วยที่มีอาการท้องร่วง เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณจะเปิดช่องสตรีมมิงช่องอื่นเมื่อไหร่”
ฮันหยูพูดขึ้นมาทันที “ฉันส่งวิดีโอจำนวนมากและเนื้อหาอื่น ๆ ในทีเดียวและพวกเขาทั้งหมดถูก จำกัด การเข้าถึงจากนั้นผู้ชมแนะนำให้ฉันสร้างช่องสตรีมและฉันก็ทำ มันค่อนข้างดีเริ่มมีคนมากกว่าพันคนและเกือบครึ่งหนึ่งอยู่ “
โจวซินเยียนตะคอกข้างๆแล้วพูดว่า “พวกเขาจะฆ่าเราถ้าคุณถ่ายทอดสดหมอหลิง แน่นอนถ้าคุณขอให้หมอหลิง ช่วยขายลิปสติกเขาจะช่วยคุณขายมันได้”
ฮันหยูตะลึง จากนั้นเธอก็มองลงไปที่โทรศัพท์ของเธอและอดไม่ได้ที่จะยิ้ม
โจวซินเยียนเห็นฉากนี้แล้วเสียใจกับคำพูดของเขา เขาบอกว่า “ช่องสตรีมของคุณเปิดแล้วใช่ไหม”
“ใช่.” ฮันหยูเป็นคนที่ใจกว้างมากบนอินเทอร์เน็ต แต่เมื่อพูดถึงโจวซินเยียนซึ่งแก่กว่าเธอเธอก็ยังรู้สึกแตกต่างเล็กน้อย
โจวซินเยียนไอสองสามครั้งและรีบพูดกับกล้องในโทรศัพท์ของฮันหยู “ผมทำสิ่งนี้เพื่อแสดงความชื่นชมหมอหลิงเท่านั้น”
ฮันหยูฝืนยิ้มและก้มหน้ามองโทรศัพท์ของเธอต่อไป เธอพยายามหลีกเลี่ยงการแสดงออกใด ๆ ที่อาจทำให้โจซินเยียนตกใจ
โจวซินเยียน รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาถามอย่างรวดเร็วว่า “คนในช่องสตรีมของคุณพูดอะไร”
ฮันหยูพูดด้วยความหนักใจ “หลาย ๆ เรื่องตอนนี้มีคนจำนวนมากฉันไม่สามารถอ่านความคิดเห็นทั้งหมดได้ทันเวลา”
“ใช่ไหม?” โจวซินเยียนกล่าวขณะที่เขาหันกลับมา เขาต้องการมองไปที่ไหล่ของฮันหยูและเหลือบมองโทรศัพท์ของเธอ
กล้องของฮันหยูโฟกัสไปที่หลิงรัน เป็นหลัก เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งและด้วยเหตุนี้โจวซินเยียนจึงอ่านหน้าจอ
ช่องสตรีมเต็มไปด้วยฟอนต์สีสันสดใส อย่างที่เธอพูดตอนนี้ช่องสตรีมเต็มไปด้วยคำพูด
ในหมู่พวกเขาเส้นที่ชัดเจนที่สุดบนหน้าจอคือ: เราไม่ต้องการเห็นไข่ที่ดองไว้เราอยากเห็นหมอลิง
โจวซินเยียน แทบกระอักเลือด
“ เด็กสมัยนี้มันยังไงกัน…” โจวซินเยียนรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก
ฮันหยูรีบปัดเขาด้วยท่าทางมือ
การแสดงออกของโจวซินเยียนเปลี่ยนไปและเขามองลงไปที่โทรศัพท์ของฮันหยูอีกครั้ง เขาเห็นแถวคำบนหน้าจอ
[มีเสียงจากชายชราในโรงพยาบาลมากมาย]
ใบหน้าของโจวซินเยียนเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธและเขาพึมพำในใจว่า ‘ปีนี้ฉันอายุสี่สิบสองปีและถือว่าอยู่ในวัยกลางคนที่องค์การสหประชาชาติยอมรับ!‘
ฮันหยูยุ่งมากและเธอไม่มีสนใจท่าทางของโจวซินเยียนที่แสดงออกมา
เธอพยายามหามุมที่ดีที่สุดในการถ่ายทำหลิงรันเพื่อตอบสนองความต้องการของผู้คนจากช่องสตรีม
เธอกำลังจะมีผู้ชมถึงสองพันคน เท่าที่ฮันหยูรู้นี่เป็นผลลัพธ์ที่ดี
โจวซินเยียนขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ เขารออีกสองสามวินาทีก่อนที่จะพูดว่า “อืมการสตรีมสดในห้องฉุกเฉินเป็นเรื่องผิดกฎหมายโปรดช่วยหยุดการกระทำนี้ด้วย”
ฮันหยูพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “ฉันถ่ายหมอหลิงไม่ได้เหรอ”
“ไม่เราต้องดูแลความเป็นส่วนตัวของคนไข้ในห้องฉุกเฉินคุณคงไม่อยากให้โทรศัพท์ของคุณโดนยึดใช่ไหม” คำพูดของโจวซินเยียน นั้นสมเหตุสมผล
ฮันหยูลังเลอยู่สองสามวินาทีแล้วกระซิบว่า “ให้ฉันถ่ายให้เสร็จก่อนได้ไหม”
“การถ่ายทำเท้าที่ถูกเจาะด้วยตะปูมีความน่าสนใจอย่างไร” โจวซินเยียนกล่าวขณะที่หลิงรันทำการผ่าตัดนักเรียนมัธยมต้น
ฮันหยูบังคับตัวเองให้ทำตัวตุ้งติ้ง “ขอให้ฉันถ่ายให้เสร็จแค่นี้”
“ไม่” โจวซินเยียนส่ายหัวและปฏิเสธอย่างเด็ดขาด มันจะยังดีถ้าเขาไม่พูดถึงมัน แต่เนื่องจากเขาทำไปแล้วเขาไม่สามารถปล่อยให้ฮันหยูดำเนินการถ่ายทำต่อไปได้ สื่อนั้นยากที่จะควบคุม
ฮันหยูต้องวางโทรศัพท์ของเธอลงและแสดงให้โจวซินเยียน ดู
โจวซินเยีย ยิ้ม จากนั้นเขาก็เห็นคำพูดยังคงโผล่ออกมาบนหน้าจอสีดำ
[ไข่ดองไม่ดี!]
[ไข่ที่ดองไว้ไม่ดี]
[คนน่าเกลียดคอยสร้างปัญหา]
[ฉันอยากจะทิ้งไข่ที่ดองไว้ในตู้เย็นให้หมด]
โจวซินเยียนฝืนยิ้ม “ เด็กสมัยนี้…ถ้าย้อนเวลากลับไปนะ…”
ในเวลาเดียวกันหลิงรันก็ได้ยิน “ดิง”
[ภารกิจเสร็จสิ้น: ได้รับชื่อเสียงเล็กน้อยจากการได้รับการยอมรับจากผู้คนนับหมื่น]
[เป้าหมายภารกิจ: 10000/10000.]
[รางวัลภารกิจ: หีบสมบัติระดับกลาง]
หลิงรันอดไม่ได้ที่จะยืดหลังของเขาให้ตรงขณะที่เขาพูดในใจว่า ‘ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะได้รับการยอมรับจากคนหมื่นคนในไม่ช้านี้‘
เมื่อครอบครัวของผู้ป่วยเห็นว่าหมอหยุดทำการรักษาแล้วพวกเขาก็รีบถามว่า
“โอ้เท้าของเขาเป็นยังไงบ้าง มีอะไรผิดปกติตรงไหนหรือเปล่า?” จากนั้นหลิงรันใช้กรรไกรขนาดเล็กและตัดเนื้อส่วนสุดท้ายที่เน่าในส่วนนอกของแผลก่อนที่เขาจะเริ่มทำการเย็บ
ครอบครัวของผู้ป่วยถูกโยนทิ้งด้วยคำถามชั่วขณะและพวกเขาก็ถามอย่างไม่แน่ใจว่า “เราต้องจ่ายเงินเท่าไหร่ถ้าไม่อยากมีแผลเป็น”
หลิงรันก็ถูกถามเช่นกัน
โจวซินเยียนกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเงินเลยมันขึ้นอยู่กับคำขอของคุณสำหรับแผลเป็น”
“แน่นอนว่าไม่มีใครอยากมีแผลเป็น” ครอบครัวคนไข้ยิ้ม
โจวซินเยียนมองไปที่ผู้ป่วยที่ดูเหมือนนักเรียนมัธยมต้นแล้วยิ้ม “นี่เป็นรอยสักเล็กที่เกิดจากการเย็บพูดง่ายๆคือ แผลเป็นที่ถูกปรับแต่ง แม้ว่าครูจะเจอมันก็ไม่มีข้ออ้างมากพอที่จะทำโทษเด็กคนนี้”
ก่อนที่ผู้ปกครองจะตอบสนองต่อนักเรียนมัธยมต้นที่กำลังนอนอยู่ก็ไม่สามารถกลั้นได้อีกต่อไปรีบตะโกนว่า “ขอรอยสักอุลตร้าแมนให้ผมด้วย”
ใบหน้าของโจวซินเยียนเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ‘เป็นยังไงบ้างกับนักเรียนสมัยนี้ … ‘
“เราไม่ใช่ช่างสักมืออาชีพ” โจวซินเยียน พูดอย่างช่วยไม่ได้ “มีผู้หญิงที่คุณชอบไหมเราสามารถเย็บชื่อย่อของเธอให้ได้”
นักเรียนมัธยมต้นถอนหายใจด้วยความตื่นเต้น “แล้วถ้าเป็นตัว ‘N’ จะทำยังไง”
“ เขาอยากมีแผลเป็น” โจวซินเยียนแก้ไขคำขอและเขาพูดกับ หลิงรัน ว่า “หมอหลิง คุณสามารถเย็บ ‘N’ ได้หรือไม่?
“ได้เลย” หลิงรันเริ่มเย็บตามคำขอนั้น
ในขณะที่ญาติๆที่ได้ยินการสนทนาต่างอ้าปากค้างด้วยความโกรธ
“ ลูกทำไมทำตัวอย่างงี้…ริอาจมีแฟนในโรงเรียน!” ความร้อนในเสียงของผู้ปกครองสูงพอ ๆ กับเตารีดเสื้อผ้า
“ ไม่ต้องขยับเดี๋ยวผมจะเย็บเอง” หลิงรันไม่รู้สึกถึงความร้อน เขาให้โจวซินเยียน กดที่เท้าของผู้ป่วยแล้วถามว่า “ยาชาแรงเกินไปไหมรู้สึกเจ็บไหม”
“ ไม่เจ็บ…” เสียงของนักเรียนมัธยมต้นสั่นและเขายังคงนอนลง เขาไม่กล้ามองหน้าพ่อ
เมื่อเย็บเสร็จแล้วหลิงรันก็ส่งชุดให้พยาบาลและพ่อของผู้ป่วยก็หัวเราะ
นักเรียนมัธยมต้นมองด้วยความประหลาดใจขณะที่เขาคิดว่า ‘พ่อของฉันนั้นเป็นคนใจกว้าง เขากำลังคิดที่จะเก็บเงินเพื่อเป็นของขวัญหมั้นให้ฉันหรือเปล่านะ?
ในเวลานี้พ่อของผู้ป่วยพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “ฉันอยากรู้ว่าแกจะอวดตัว ‘N’ ยังไง แก่ต้องถอดรองเท้าพร้อถุงเท้าให้เด็กสาวคนนั้นดูอย่างงั้นหรอ ก่อนจะไม่ถึงจุดนั้นสาวๆคนจะเป็นลมเพราะกลิ่นเท้าของแกก่อน! “