“ถ้างั้นก็ไม่ต้องไปสนใจพิชญาหรอก”นัทธีพูด
วารุณียักไหล่ “ก็คงทำได้แค่นั้นแหละ”
ตอนนี้นวิยาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เธอก็ไม่มีอะไรไปตอบพิชญา
ก็เลยต้องทำเป็นเหมือนว่าไม่รู้อะไรทั้งนั้น
ตอนกลางคืน เจ้าภาพการแข่งขันก็ออกประกาศมา ว่าจูเลียนถูกนายออกจากการแข่งขันแล้ว และถูกสั่งห้ามแข่งขันเป็นเวลา 3 ปี
แล้วก็หมายความว่า ในเวลา 3 ปีนี้ จูเลียนไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันการออกแบบอะไรได้เลย ไม่อย่างนั้นเธอจะโดนแบน
แต่ความจริงแล้วสถานการณ์ปัจจุบันของจูเลียน ก็ไม่ต่างอะไรจากโดนแบนเลย ถึงยังไงการกระทำเพียงเล็กน้อยนี้ในการแข่งขันระดับนานาชาติ ก็ยังถูกสมาคมทั่วไปจดชื่อไว้และแบน
สมาคมทั่วไปไม่ใช่สมาคมย่อย สมาคมทั่วไปแสดงให้เห็นถึงอำนาจ ดีไซเนอร์ที่ถูกสมาคมทั่วไปลงโทษนั้น จะมีคราบบนประวัติของตัวเอง จนถึงตอนนั้นถ้าเกิดว่ามีคนมาสืบจากประวัติของสมาคม แล้วพบว่าคุณมีประวัติที่ไม่ดี คนพวกนั้นก็จะไม่ใช้งานคุณ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งบริษัทเสื้อผ้าขนาดใหญ่บางแห่งและนิตยสารแฟชั่นบางแห่ง จะร่วมกันต่อต้านดีไซเนอร์คนนั้นด้วย
การขัดขวางแบบนี้ มันก็คือการแบนอย่างไม่ต้องสงสัย
ถึงแม้ว่าหลังจาก 3 ปีจูเลียนจะถูกยกเลิกการแบน แต่ว่าการแข่งขันพวกนั้นจะขังเธอไว้ที่หน้าประตู ไม่ให้เธอเข้าร่วม แล้วไม่ว่าเธอจะมีพรสวรรค์แค่ไหน ตลอดชีวิตนี้เธอก็จะได้อยู่แค่ชั้นล่างสุด เป็นได้แค่ดีไซเนอร์หรือช่างตัดเสื้อตัวน้อย หรือไม่ก็ไปเป็นมือปืนให้คนอื่น เหมือนกับอาจารย์ลินดา
ดังนั้นในฐานะดีไซเนอร์ ห้ามทำด้วยที่ผิดเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นคุณจะไม่สามารถรับผลที่ตามมาได้
“ตอนนี้จูเลียนทำร้ายตัวเองทำร้ายคนอื่นอยู่ เธอก็เลยมาหยุดอยู่ที่จุดจบแบบนี้ แล้วก็ลากคู่ของเธอแอ๊บบี้ให้มารับชะตากรรมด้วย เพราะว่าเธอก็ไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันหลังจากนี้ได้เหมือนกัน ต้องหยุดอยู่แค่นี้ แอ๊บบี้โกรธเป็นอย่างมาก เมื่อกี้เธอโทรมาหาฉัน บอกว่าต้องหาเวลาไปจัดการกับจูเลียนให้ได้”ลีน่าถือจานผลไม้เข้ามาและนั่งลงข้างๆวารุณี
วารุณีกำลังตรวจเช็คเนื้อผ้าของชุด พอได้ยินแบบนี้ก็ถอนหายใจออกมา “ไม่มีทางเลือก ยังไงก็เป็นคู่หูกัน ถ้าเกิดว่าไม่มีคนออกแบบเสื้อผ้าแล้ว จะให้เธอเป็นคนออกแบบเครื่องประดับด้วยแล้วก็ออกแบบเสื้อผ้าด้วยก็คงจะไม่ได้”
“ดังนั้นแอ๊บบี้ถึงได้โมโหขนาดนี้ไง ทั้งๆที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ว่าก็ถูกจูเลียนลากมามีส่วนเกี่ยวข้องจนกลายเป็นแบบนี้ เดิมทีเธอมุ่งเป้าหมายอยากจัดอยู่ใน 3 อันดับแรก อันดับแรกแต่ว่าแต่ อันดับแรกแต่ว่าแต่ว่าตอนนี้กลับติดอยู่ที่อันดับ 4 แล้วก็โดนถอดออก แถมยังถูกถอดออกด้วยวิธีแบบนี้อีก ใครจะไปทำได้กัน” ลีน่ากินแตงโมไปด้วยพร้อมกับส่ายหัวแล้วพูดไปด้วย
วารุณีวางผ้าลง เรียมสะอื้นผ้ากรองน้ำขึ้นมา แล้วเอาไปวางไว้บนชั้น
ลีน่าเห็นดังนั้นก็รีบวางซ้อนของตัวเอง แล้วก็เบียดเธอไปอีกฝั่งนึง “ฉันทำเอง เธอท้องโตขนาดนี้ไม่สะดวกหรอก แล้วผ้าผืนนึงก็ไม่ใช่จะเบานะ เธอนั่งลงพักผ่อนเถอะ”
“ก็ได้ ขอบคุณเธอมากนะ”วารุณีประคองหน้าท้องของตัวเองและนั่งลง พร้อมกับยิ้มและพูดด้วยความซาบซึ้งใจ
ลีน่าโบกมือ “เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง”
พอพูดจบเธอก็อุ้มกองผ้านั้นขึ้นมา แล้วก็เอาไปวางบนชั้น เธอวางไปด้วยพร้อมกับพูดไปด้วยว่า “ตอนนี้คนที่อยู่ประเทศภูมิหลังของแอ๊บบี้ก็ได้รู้เรื่องนี้เหมือนกัน ได้ยินมาว่าพวกเขาโกรธมาก แล้วก็ค่อนข้างจะหัวรุนแรง วิ่งไปในสถานทูตในประเทศของจูเลียนแล้วก็ก่อเรื่องวุ่นวาย”
“ฉันได้ยินมาว่าแอ๊บบี้เป็นอัญมณีแห่งการออกแบบเครื่องประดับในประเทศเธอใช่ไหม？”จู่ๆวารุณีก็ถามขึ้นมา
ลีน่าเก็บผ้าเสร็จ ก๊อตปัดมือแล้วก็เดินกลับมา “ใช่ ในประเทศของแอ๊บบี้ เป็นประเทศที่มีชื่อเสียงด้านเพชรและคริสตัลทุกชนิด นอกจากนี้ยังเป็นที่มาของนักออกแบบเครื่องประดับ ดังนั้นการออกแบบเครื่องประดับจึงได้รับการเคารพเป็นพิเศษ อย่างไรก็ตาม หลังจากการพัฒนาการออกแบบเครื่องประดับแบบตะวันตก นักออกแบบเครื่องประดับในประเทศแอ๊บบี้ก็ค่อยๆสูญเสียชื่อเสียงไป จนกระทั่ง แอ๊บบี้ปรากฏตัว และแอ๊บบี้ก็ได้รับการจัดอันดับให้เป็นอัจฉริยะที่หายากในสิบปี”
“ดังนั้นแอ๊บบี้ก็คงถูกคาดหวังอย่างมากจากคนในประเทศของเธอสินะ”วารุณีลูบคางและผู้
ลีน่าพยักหน้า “ใช่ ประเทศของแอ๊บบี้หวังว่าแอ๊บบี้จะปลุกชื่อ ประเทศแห่งการออกแบบเครื่องประดับขึ้นมาใหม่ได้ ดังนั้นก็เลยฝากความหวังไว้ที่แอ๊บบี้มากมาย และแอ๊บบี้ก็หวังว่าจะคว้าแชมป์และนำเกียรติยศกลับไปสู่บ้านเกิดอีกด้วย แต่ตอนนี้ทุกอย่างพังทลายและพลเมืองของแอ๊บบี้ก็โกรธมาก ฉันสงสัยว่ามันจะเกิดปัญหาทางการฑูตของทั้งสองประเทศด้วยซ้ำ”
“ดังนั้นเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่ห้ามทำโดยเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นคนบาปไปตลอดกาล” วารุณีบีบมือแน่น
“ใช่สิ”ลีน่ากินผลไม้ต้องไปอีกชิ้น “ประเทศของจูเลียน เนื่องจากจูเลียนกลายเป็นเรื่องตลก ประชาชนของเธอก็เกลียดเธอเป็นอย่างมาก ตอนนี้จูเลียนได้ตายจากสังคมไปแล้ว เดาว่าไม่น่าจะกล้ากลับประเทศไป กลับไปก็ต้องพ่ายแพ้”
“มันก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้ว ใช่สิ ฉันได้แยกผ้าเรียบร้อยแล้วนะ พรุ่งนี้ก็เริ่มทำชุดราตรีได้เลย กลับก่อนนะ เริ่มปวดเอวแล้ว” วารุณีนวดตรงด้านหลังข้างล่างที่เริ่มเจ็บปวดเล็กน้อย
ลีน่าโบกมือ “ไปเถอะ ตั้งท้องนี่ลำบากมากจริงๆ เดี๋ยวพอฉันกินเสร็จก็จะจัดการธุระนิดหน่อย ลากเส้นตัดบนหินออบซิเดียนที่ครูส่งมาให้ แล้วพรุ่งนี้ไปที่เวิร์กช็อปการผลิต “”
“อืม ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะ” วารุณีประคองเอวของตัวเองแล้วเดินออกมาจะห้องทำงานชั่วคราว
นี่เป็นห้องที่นัทธีจัดเตรียมไว้ให้เธอ ลีน่า แล้วก็เชอรีนโดยเฉพาะ เขาเปิดห้องหลายห้องบนคฤหาสน์และเปลี่ยนห้องเหล่านั้นให้กลายเป็นเวิร์ดช็อป
โชคดีที่คฤหาสน์แห่งนี้ใหญ่เพียงพอ มีห้องมากมาย ไม่อย่างนั้นนัทธีก็ทำแบบนี้ไม่ได้หรอก
พอกลับมาที่ห้อง นัทธีก็กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ พอเห็นประตูเปิดออกแล้ววารุณีเดินเข้ามา เขาก็พูดกับเราซะอีกแค่ 2 ประโยค แล้วก็วางสายไป
“กลับมาแล้วหรอ? ทำไมถึงได้กลับมาดึกขนาดนี้?” นัทธีเดินเข้าไปประคองเธอมาอยู่ข้างเตียงพร้อมกับนั่งลง
อันที่จริง จากการตั้งครรภ์หกเดือนของเธอ เธอไม่ต้องการความช่วยเหลือเลย
นัทธีเป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ก็เลยเอาแต่อยู่ข้างเธอและคอยประคับประคองเธอ
ในขณะที่วารุณีรู้สึกซาบซึ้งนั้น เธอก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือว่าร้องไห้ดี
“คุยกับนาน่าเกี่ยวกับเรื่องของจูเลียนกับคู่หูของเธอน่ะ ใช่สิ” ทันใดนั้นเธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ วารุณีลุกขึ้นนั่งแล้วก็มองไปที่ผู้ชายคนนั้น “จูเลียนทำแบบนี้ เพราะว่าได้รับการกระตุ้นจากนิรุตติ์กับนวิยา หรือว่าเธอทำเอง?”
“เธอทำเอง เธอยอมรับว่าตอนนั้นมีคนมาหาเธอจริงๆ แปลว่าเธอก็ไม่ได้ตอบรับไป เพราะว่าตอนแรกของเธอนั้น เธอตัดสินใจว่าระหว่างการแข่งขัน จะใช้วิธีที่ผิดกฎหมายเพื่อขจัดฝ่ายตรงข้าม” นัทธีตอบด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ
เห็นได้ชัดว่า เขารู้สึกขยะแขยงคนอย่างจูเลียนเป็นอย่างมาก
วารุณีถอนหายใจออกมา “ถ้าอย่างนั้นก็ดูเหมือนว่า นิสัยของเธอจะไม่ไหวจริงๆ”
ถ้าเกิดว่าจูเลียนทำแบบนี้เพราะว่าถูกโน้มน้าว ก็อาจจะพูดได้ว่าจูเลียนเป็นแค่คนที่จิตใจโลเลเท่านั้น
แต่จูเลียนตัดสินใจใช้วิธีการที่ไม่เหมาะสมเพื่อกำจัดคู่ต่อสู้ของเธอตั้งแต่ต้น ดังนั้นจึงพูดได้เพียงว่าจูเลียนเกิดมาพร้อมกับนิสัยที่ชั่วร้าย
“แล้วก็ไม่รู้ว่าหลังจากเจอเรื่องของจูเลียนไป ดีไซเนอร์ที่ถูกโน้มน้าวใจคนอื่นๆ หรือว่าดีไซเนอร์ที่มีจิตใจดำ จะยังกล้าลงมืออยู่ไหม”วารุณีลูบท้องของตัวเอง แล้วก็พูดอย่างเป็นห่วง
นัทธีเทน้ำให้เธอลืม “ไม่ต้องคิดเรื่องพวกนี้แล้ว การเชือดไก่ให้ลิงดูนั้นได้ผลจริงๆ พวกคนที่ไม่ค่อยมีความกล้าเท่าไหร่นัก ก็อาจจะหยุดแค่นี้ แต่ว่าบางคนที่หมกมุ่น ขอให้เห็นจุดจบของคนอื่น ก็ไม่มีทางทำลายความตั้งใจของตัวเองหรอก”
แล้วก็หมายความว่า คนที่คิดจะลงมือ ก็จะลงมาอยู่แบบนั้น แค่มีปัญหาเพิ่มขึ้นมาเท่านั้นเอง
ท้ายที่สุดแล้วในบางที ความกระหายชัยชนะนั้น ทำให้คนมองไม่เห็นจุดจบที่น่าสังเวช มันคืออะไรล่ะ?
วารุณีก็เข้าใจเรื่องพวกนี้เหมือนกัน นอกจากการถอนหายใจ ก็ไม่มีอะไรที่เธอทำได้มากขึ้นนอกจากจะระมัดระวังตัวเองเท่านั้น
ดังนั้นต่อจากนี้ไป หลังจากวารุณีทำชุดดวงดาวเสร็จแล้ว ก็ยังใช้ผ้าอื่นๆทำชุดอื่นๆด้วยเช่นกัน แล้วก็เอาชุดดวงดาวนั้นใส่ไปในตู้นิรภัยอย่างระมัดระวัง แล้วก็ใส่ชุดที่เพิ่งทำใหม่ไว้ในกระเป๋าแต่เขียนที่ถุงไว้ว่าเป็นชุดดวงดาว ทำเพื่อสร้างความสับสนให้กับคนที่คิดไม่ดี