ตอนที่ 1227 โหดร้าย (3) / ตอนที่ 1228 ต้องฆ่า (1)
ตอนที่ 1227 โหดร้าย (3)
ผู้ครองรัฐที่อยากจะช่วยฮ่องเต้น้อยถอยกลับไปทันที
ฮ่องเต้น้อยยังคงจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้างไร้เดียงสา หลงลืมความชั่วร้ายของโลกใบนี้ไปเสียแล้ว
ฮ่องเต้รัฐจิ้วมองดูฮ่องเต้น้อยด้วยดวงตาหรี่เล็กขณะที่พูดว่า “สิ่งที่เจ้าให้ได้ ข้าไม่สนใจ แต่ถ้าเจ้าอยากช่วยพี่ชายเจ้าจริงๆ เห็นโถใบใหญ่ที่มีน้ำสีแดงตรงนั้นหรือไม่”
ฮ่องเต้น้อยหันไปมองโถใบนั้น และหันกลับมาพยักหน้าให้ฮ่องเต้รัฐจิ้วพร้อมตัวสั่นระริก
“เจ้าแค่ลงไปนั่งข้างในนั้น แล้วข้าจะช่วยพี่ชายของเจ้า” ฮ่องเต้รัฐจิ้วพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างน่ารังเกียจ
ฮ่องเต้น้อยตะลึง
ผู้ครองรัฐคนอื่นๆ ไม่สามารถทนดูได้ พวกเขาอยากบอกให้ฮ่องเต้น้อยหนีไป แต่ทหารของรัฐจิ้วที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาก็วางมือลงบนด้ามดาบที่ห้อยอยู่ตรงสะโพก ถ้ามีใครพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว โลหิตคงสาดกระจายทันที
พวกเขาอยากช่วยฮ่องเต้น้อย แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะทำ
พวกเขาทำได้แค่ภาวนาอยู่ในใจ ขอให้ฮ่องเต้น้อยไม่เชื่อคำโกหกที่งูพิษตัวนั้นพ่นออกมา
ฮ่องเต้น้อยนิ่งเงียบอยู่นาน เขามองไปที่โถใบใหญ่ซึ่งมีของเหลวสีแดงอยู่พร้อมกับเม้มปากแน่น
“ท่านพูดจริงหรือ” ในที่สุดฮ่องเต้น้อยก็พูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน
ฮ่องเต้รัฐจิ้วยิ้มกว้างให้เขา และพูดว่า “ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น เจ้าไม่เคยได้ยินหรือ”
“ได้! ข้าตกลง!” ฮ่องเต้น้อยสูดหายใจเข้าลึกๆ และทำการตัดสินใจที่ร้ายแรง
ยิ้มของฮ่องเต้รัฐจิ้วยิ่งกว้างขึ้น “ดีมาก อย่างนั้นก็รีบไปสิ เจ้าลงไปนั่งในนั้น แล้วข้าจะช่วยพี่ชายเจ้า”
ฮ่องเต้น้อยกำหมัดแน่น เขามองไปที่ใบหน้าของฮ่องเต้รัฐจิ้วซึ่งยิ้มจนหน้ายับย่นน่าเกลียด ก่อนจะก้าวตรงไปทางโถใบใหญ่
เมื่อเขาเข้าใกล้โถ เขาก็ได้กลิ่นเหม็นฉุนจากมัน กลิ่นนั่นทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้พะอืดพะอม แต่เขาก็อดกลั้นไว้ ทหารของรัฐจิ้วได้นำเอาม้านั่งตัวเล็กๆ ไปให้ เพื่อที่เขาจะได้ใช้ปีนเข้าไปในโถ
ฮ่องเต้น้อยก้าวขึ้นไปบนม้านั่ง แล้วหันกลับไปมองฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้ว
“ท่านพูดแล้วนะ ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น”
ฮ่องเต้รัฐจิ้วพยักหน้า
“ถูกต้อง ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น”
เมื่อได้คำยืนยัน ฮ่องเต้น้อยก็ไม่ลังเลอีกต่อไป เขากระโจนลงไปในน้ำสีโลหิตที่อยู่ภายในโถจนน้ำสาดกระเซ็น!
น้ำสีแดงกระเซ็นขึ้นมาดูราวกับโลหิตที่ส่องประกายระยิบระยับภายใต้แสงอาทิตย์ แวววาวดุจความชั่วร้ายของปีศาจ
ฮ่องเต้น้อยเพิ่งกระโดดลงไปในโถ ของเหลวสีแดงก็ปกคลุมทั่วทั้งร่างกายของเขา เขารู้สึกเจ็บปวดเหมือนร่างถูกฉีกกระชาก และทันใดนั้นสติของเขาก็ถูกทุบทำลายทันที!
อ๊าก! เจ็บ! เจ็บจะตายอยู่แล้ว!
ฮ่องเต้น้อยไม่เคยคิดเลยว่าจะมีความเจ็บปวดทรมานแบบนี้อยู่ในโลกนี้
เสียงร้องไห้ที่น่าสงสารดังออกจากปากของฮ่องเต้น้อยในขณะที่เขาพยายามดิ้นรนอยู่ในโถใบนั้น แต่ความเจ็บปวดทรมานที่เกินจินตนาการก็ได้ผลักเขาให้ตกลงสู่ห้วงอเวจี!
ท่ามกลางเสียงร้องไห้คร่ำครวญอย่างทุกข์ทรมานของเด็กน้อย ฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้วก็กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“พี่ชายเจ้ามันโง่ เจ้าก็เป็นไอ้โง่เหมือนมัน! พี่ชายโง่เง่าของเจ้าไม่ได้บอกเจ้าหรือไง คนที่ทำให้มันกลายเป็นแบบนั้นก็คือข้าเอง ฮ่าๆ!”
เมื่อฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้วหัวเราะจนพอใจแล้ว เขาก็มองไปที่ฮ่องเต้น้อยที่ถูกกลืนหายไปในน้ำสีแดงโลหิต ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งร้าย จากนั้นเขาก็หันไปมองกลุ่มผู้ครองรัฐที่กำลังหวาดกลัวจนหัวหด
“ใช้เวลาแค่ครึ่งวัน พวกท่านทุกคนก็จะได้เห็นว่าพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดมันเป็นอย่างไร ทุกท่านที่อยู่ที่นี่ควรแสดงความยินดีกับเจ้าโง่ตัวน้อยของรัฐเฉียวที่ได้รับโอกาสอันหายากนี้ อย่างไรเสีย การได้เป็นคนที่แข็งแกร่งก็มีความหมายมากกว่าการเป็นไอ้โง่ต่อไป”
คำพูดของฮ่องเต้แห่งรัฐจิ้วทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่ใต้ดวงอาทิตย์ร้อนๆ หนาวเยือกขึ้นมา พวกเขาพากันมองไปที่โถที่มีน้ำสีแดงโลหิต เสียงร้องที่น่าสงสารของฮ่องเต้น้อยค่อยๆ อ่อนแรงลงเรื่อยๆ
ตอนที่ 1228 ต้องฆ่า (1)
“พี่ชายตัวเล็ก!”
จวินอู๋เสียตกใจตื่นขึ้นมาอย่างกระทันหัน เสียงร่ำไห้เรียก ‘พี่ชายตัวเล็ก’ ของฮ่องเต้น้อยดูเหมือนจะยังก้องสะท้อนอยู่ในหูของนาง
ด้านนอกหน้าต่าง ดวงจันทร์ลอยเด่นอยู่ท้องฟ้า มันเป็นตอนกลางดึกแล้ว ทั่วทุกแห่งในรัฐจิ้วจึงเงียบสงัด จวินอู๋เสียลงจากเตียง ความรู้สึกไม่สบายใจที่ผุดขึ้นมาทำให้นางไม่อาจนอนต่อได้ นางเดินไปที่หน้าต่างแล้วจ้องมองท้องฟ้ายามค่ำคืน ในมือกำจี้หยกเล็กๆ ที่ฮ่องเต้น้อยมอบให้
ไม่รู้ว่าเด็กน้อยนั่นทำอะไรอยู่
จวินอู๋เสียนอนไม่หลับทั้งคืน นางอยู่ในห้อง วางแผนการว่าจะจัดการกับสถานการณ์ในเมืองหลวงของรัฐจิ้วอย่างไรดี เพื่อที่จะเอาแผนที่จากมือของฮ่องเต้รัฐจิ้วมาให้ได้ พวกเขาจะต้องหลีกเลี่ยงการปะทะกับคนจากตำหนักมังกรสวรรค์
ท้องฟ้าเปลี่ยนจากมืดมิดเป็นสว่าง เมื่อลำแสงแรกจากดวงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างห้องของโรงแรมเข้ามา เสียงเคาะอย่างกระวนกระวายก็ดังขึ้นที่ประตูห้องของนาง
จวินอู๋เสียลุกขึ้นไปเปิดประตู และเห็นเฉียวฉู่ยืนอยู่ด้านนอก
“น้องเสีย เกิดเรื่องแล้ว!” เฉียวฉู่พูดขึ้น
“อะไร” จวินอู๋เสียถามพร้อมเลิกคิ้วขึ้น
“หรงรั่วส่งผีเสื้อกลืนศพเฝ้าสังเกตอยู่ที่ลานลับนั่น แต่เมื่อเช้านี้มีบางอย่างเกิดขึ้นที่นั่น” เฉียวฉู่พูดอย่างตื่นเต้น เมื่อเกิดความโกลาหลขึ้นในเมืองหลวงรัฐจิ้ว พวกเขาก็จะมีโอกาสโจมตี
“เห็นว่ามีกลุ่มคนพยายามบุกเข้าไปที่นั่น ก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ตอนนี้พวกเขากำลังสู้กับทหารจากรัฐจิ้วอยู่ เราควรไปดูหน่อยหรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น จะได้เข้าใจสถานการณ์ได้ดีขึ้น”
จวินอู๋เสียเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มีคนกล้าไปเผชิญหน้ากับทหารของรัฐจิ้วในเมืองหลวงของรัฐจิ้วอย่างนั้นหรือ ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นใคร จุดจบของพวกเขาย่อมไม่ดีแน่
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนพวกนั้นเป็นใคร”
เฉียวฉู่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “นั่น…ข้าก็ไม่แน่ใจนัก แต่ได้ยินว่าเป็นกลุ่มคนจากรัฐเล็กๆ ชื่อ…ชื่อฟังดูคุ้นๆ …ใช่แล้ว! จำได้แล้ว มันชื่อรัฐเฉียว”
ดวงตาของจวินอู๋เสียส่องประกายด้วยความประหลาดใจอย่างฉับพลัน ภาพใบหน้าของฮ่องเต้น้อยที่ดูใสซื่อไร้เดียงสาก็ปรากฏขึ้นในใจนาง!
ทันใดนั้น นางก็ไม่มีอารมณ์พูดอะไรกับเฉียวฉู่อีก และรีบหันไปคว้าตัวใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิตขึ้นมาก่อนจะพุ่งออกไป!
เมื่อเห็นจวินอู๋เสียรีบร้อนออกไปแบบนั้น เฉียวฉู่ก็ทำหน้าประหลาดใจ เขารีบไปตะโกนเรียกสหายคนอื่นๆ ให้มารวมตัวกันด้วยความกังวลว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับจวินอู๋เสีย จากนั้นก็รีบพากันออกไปข้างนอกเพื่อไล่ตามจวินอู๋เสีย
กลุ่มเมฆดำมืดทะมึนเคลื่อนตัวมาบดบังดวงอาทิตย์ ท้องฟ้ากลายเป็นสีเทา สายลมกระโชกแรงเย็นยะเยือก
จวินอู๋เสียวิ่งไปตลอดทาง ตรงไปยังสถานที่ที่เฟยเยียนเคยบอกนางไว้ แม้ว่าใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิตจะไม่รู้ว่าทำไมเจ้านายของมันถึงกังวลใจนัก แต่พวกมันก็ยังวิ่งตามหลังนางมาติดๆ
เมื่อใกล้จะถึงจุดหมาย จวินอู๋เสียก็ได้กลิ่นคาวโลหิตที่ลอยมาตามลม กลิ่นนั้นทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ
ในบริเวณพื้นที่ที่ถูกแยกเอาไว้โดยทหารของรัฐจิ้ว มีศพคนจำนวนมากนอนกระจัดกระจายอยู่บนพื้น ทุกศพอยู่ในชุดเกราะที่เป็นเครื่องแบบ มีโลหิตเปื้อนอยู่บนเสื้อผ้าและชุดเกราะ ทั่วร่างเต็มไปด้วยบาดแผล คราบโลหิตกระจายไปทั่ว ทั้งบนเสื้อผ้าและหยดลงบนพื้น แต่มือของพวกเขายังคงกำอยู่ที่ด้ามดาบ โดยมีทหารรัฐจิ้วหลายคนนอนอยู่รอบๆ ร่างของพวกเขา
ประชาชนของรัฐจิ้วอยู่ห่างจากสถานที่เกิดเหตุนองเลือดนี้ ตอนนี้ทหารของรัฐจิ้วจับตัวชายชราที่อยู่ในสภาพน่าสังเวชเอาไว้ ใบหน้าของชายชราคนนั้นเปื้อนโลหิตเต็มไปหมด เขาถูกควบคุมตัวเอาไว้จึงได้แต่ตะโกนร้องอย่างสิ้นหวัง
“รัฐจิ้ว พวกเจ้ามันชั่วร้ายสารเลว! สวรรค์จะต้องไม่ยอมแน่! สวรรค์จะต้องดูอยู่แน่นอน! สักวันพวกเจ้าจะต้องได้รับกรรมที่ทำเอาไว้! พวกเจ้าทุกคนจะต้องได้รับกรรมอย่างแน่นอน!”
เสียงนั่นทำให้จวินอู๋เสียที่เพิ่งมาถึงตกใจอย่างมาก
ชายชราที่มีบาดแผลเต็มไปหมดนั่น ใช่คนที่เคยชวนนางให้เดินทางไปด้วยกัน ราชครูเหอแห่งรัฐเฉียวไม่ใช่หรือ!