ตอนที่ 1229 ต้องฆ่า (2) / ตอนที่ 1230 ต้องฆ่า (3)
ตอนที่ 1229 ต้องฆ่า (2)
ราชครูเหอที่ใจเย็นและสง่างามคนนั้น ตอนนี้กลับตกอยู่ในสภาพน่าสังเวชเช่นนี้!
ทหารจากรัฐจิ้วไม่สนใจคำสาปแช่งด่าทอของราชครูเหอ พวกเขายกดาบขึ้นสูง และกำลังจะแทงลงมาที่ราชครูเหอ!
แต่ขณะที่ดาบกำลังจะแทงทะลุหน้าอกของราชครูเหอนั้น
เงาดำขนาดมหึมาก็พุ่งเข้าใส่กลุ่มทหารจากรัฐจิ้ว!
“โฮก!”
สัตว์ร้ายสีดำขนาดมหึมานั้นเปรียบเสมือนสายฟ้าฟาดสีดำที่ฉีกกระชากพวกทหารที่จับตัวราชครูเหอเอาไว้ให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในทันที มันโยนตัวราชครูเหอที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นบนหลังของมัน แล้วกระโจนขึ้นไปบนหลังคาที่อยู่ด้านข้าง และหายไปจากสายตาพวกทหารอย่างรวดเร็ว บรรดาทหารต่างตื่นตระหนกและพากันออกค้นหาไปทั่วอย่างเอะอะวุ่นวาย
ร่างสูงร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นเงียบๆ โดยไม่มีใครสังเกตเห็นภายใต้ความโกลาหลท่ามกลางศพคนตายเหล่านั้น
ใบหน้าของชายหนุ่มไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ อย่างสิ้นเชิง เขาก้มหน้าลงมองไปที่ทหารของรัฐเฉียวซึ่งล้มตายอยู่ที่นั่น ดวงตาที่ดูเหมือนบ่อน้ำแห้งคู่นั้นเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างกำลังดิ้นรนจะออกมา เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ ผิวสีม่วงเข้มพลันกลายเป็นสีแดงโลหิตทันที!
สัตว์ร้ายสีดำตัวนั้นแบกราชครูเหอเอาไว้บนหลัง และสลัดหลุดจากการไล่ล่าของทหารรัฐจิ้ว มันค่อยๆ เลื่อนตัวราชครูเหอลงจากหลังของมันไปอยู่ที่พื้นในตรอกมืดๆ แห่งหนึ่ง หลังจากตกอยู่ในกำมือที่ไร้ความปราณีและตกอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวัง ราชครูเหอ มองสัตว์ร้ายสีดำที่ดูเหมือนจะมีสติปัญญาสูงอย่างประหลาดใจ ทั้งร่างของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล การเสียโลหิตอย่างหนักทำให้เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเอนหลังพิงกำแพงอย่างสิ้นหนทาง
ร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นข้างๆ สัตว์ร้ายสีดำตัวนั้น ราชครูเหอพยายามเงยหน้าขึ้นมอง และเขาก็ได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยกำลังมองตรงมาที่เขา
“เป็นเจ้านี่เอง!” ราชครูเหอเบิกตากว้าง มองไปที่เด็กหนุ่มร่างบอบบางตรงหน้า ดวงตาของเขาทอแสงแห่งความหวังขึ้นมาทันที
“เกิดอะไรขึ้นที่นั่น” จวินอู๋เสียถาม นางขมวดคิ้วมองราชครูเหอ ก่อนที่เฉียวฉู่จะมาบอกข่าว นางก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่แล้ว และเมื่อนางไปถึงที่นั่น ก็เห็นโศกนาฏกรรมที่ทหารของรัฐเฉียวทุกคนนอนตายอยู่ที่พื้น ถ้านางไปถึงที่นั่นไม่ทันเวลา หัวของราชครูเหอก็คงหลุดออกจากบ่าไปแล้ว!
คณะผู้แทนของรัฐเฉียวเข้าสู่เมืองหลวงรัฐจิ้วได้ไม่ถึงสามวันเลย เกิดอะไรขึ้นกันแน่ พวกเขาทุกคนถึงได้หุนหันเข้าปะทะกับรัฐจิ้วโดยไม่ยั้งคิดแบบนั้น
“ช่วยฝ่าบาทด้วย! ช่วยฝ่าบาทด้วย!” ราชครูเหอวิงวอน ใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขาไม่สนใจความเจ็บปวดจากบาดแผล และทิ้งตัวลงที่เท้าของจวินอู๋เสีย ดึงชายเสื้อคลุมของนาง
“ช่วยฝ่าบาท…ช่วยฝ่าบาทด้วย…” เสียงที่ไร้ความหวังดังออกจากปากของราชครูเหอ น้ำตาไหลลงมาตามใบหน้าที่เหี่ยวย่นแก่ชราของเขา
จวินอู๋เสียใจหายวาบ นางนั่งลงทันที และเอาโอสถวิเศษช่วยชีวิตใส่ปากของราชครูเหอ
“เกิดอะไรขึ้น เขาอยู่ไหน” จวินอู๋เสียถาม นางพูดเร็วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
ราชครูเหอคร่ำครวญว่า “ฝ่าบาทถูกทหารของรัฐจิ้วพาตัวไปที่ลานแห่งหนึ่ง แต่จนกระทั่งตอนนี้เขาก็ยังไม่กลับมา…”
เมื่อนึกถึงคิ้วที่ขมวดกันและรอยยิ้มที่พยายามจะสร้างความมั่นใจให้เขาของฮ่องเต้น้อย ราชครูเหอก็รู้สึกเหมือนหัวใจถูกมีดเฉือน วันนั้นฮ่องเต้น้อยไม่ได้กลับมา เขาได้ไปถามหาเหตุผลจากรัฐจิ้ว แต่รัฐจิ้วก็ไม่ได้ให้คำอธิบายใดๆ กับเขาเลย ทำให้เขารู้สึกว่าฮ่องเต้น้อยต้องเจอเรื่องร้ายแรงเข้าแน่ๆ หลังจากพยายามพูดคุยกับรัฐจิ้วแต่ไม่ได้ผลแล้ว พวกเขาจึงพากันบุกเข้าไปที่นั่น หวังว่าจะสามารถช่วยเหลือฮ่องเต้น้อยออกมาได้อย่างปลอดภัย!
“ข้ามันไร้ประโยชน์! ถ้าเพียงแต่วันนั้นข้ายืนกรานปฏิเสธ ต่อให้ต้องใช้ชีวิตของข้าก็ตาม ถ้าข้าไม่ยอมให้ฮ่องเต้ไปกับพวกเดรัจฉานชั่วร้ายพวกนั้นละก็ ข้าเป็นคนที่ทำให้ฝ่าบาทต้องเจอเรื่องแบบนี้…ข้าทำให้ฝ่าบาทต้องเป็นแบบนี้…” ความสิ้นหวังและความสำนึกผิดของราชครูเหอได้ผลักเขาลงสู่เหวลึก เขาปรารถนาจะให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม เขาคิดว่าไม่ว่ารัฐจิ้วจะบ้าคลั่งร้ายกาจเพียงใด แต่พวกเขาก็คงไม่กล้าทำอันตรายผู้ครองรัฐของรัฐอื่นๆ ที่พวกเขาเชิญมายังเมืองหลวงของพวกเขาอย่างโจ่งแจ้ง แต่ราชครูเหอก็ได้รู้ว่าเขาประเมินรัฐจิ้วผิดไป
ตอนที่ 1230 ต้องฆ่า (3)
เขาคิดว่าไม่ว่ารัฐจิ้วจะบ้าคลั่งร้ายกาจเพียงใด แต่พวกเขาก็คงไม่กล้าทำอันตรายผู้ครองรัฐของรัฐอื่นๆ ที่พวกเขาเชิญมายังเมืองหลวงของพวกเขาอย่างโจ่งแจ้ง แต่ราชครูเหอก็ได้รู้ว่าเขาประเมินรัฐจิ้วผิดไป
ราชครูเหอไม่เคยคิดเลยว่ารัฐจิ้วจะอหังการจนถึงเพียงนี้ ถึงขนาดกล้าลงมือกับฮ่องเต้น้อยทั้งๆ ที่มีผู้ครองรัฐจากรัฐต่างๆ อยู่ด้วย
“คุณชาย! ข้าขอร้องท่าน! ช่วยฝ่าบาทด้วย! ชายแก่คนนี้ขอคุกเข่าวิงวอนต่อท่าน!” ราชครูเหอฝืนลุกขึ้นคุกเข่าคำนับตรงหน้าจวินอู๋เสีย หัวของเขาโขกกับพื้นเสียงดัง
“ข้าขอร้อง! ช่วยฝ่าบาทด้วย! ได้โปรดช่วยเขาด้วย! เขายังเป็นแค่เด็ก!”
หัวใจของจวินอู๋เสียรู้สึกเหมือนถูกบีบรัดจนหายใจไม่ออก นางประคองราชครูเหอขึ้นมา ไฟที่อธิบายไม่ได้กองหนึ่งแผ่กระจายเผาอยู่ในอกนาง
ความยโสอวดดีของรัฐจิ้วไม่ได้มีแค่เรื่องนี้เท่านั้น นางยังไม่ได้คิดบัญชีกับพวกเขาเรื่องที่บุกโจมตีรัฐชีเลย วันนี้พวกเขาก็เพิ่มหนี้แค้นขึ้นมาอีกเรื่องแล้ว!
แม้ว่าจวินอู๋เสียจะไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับฮ่องเต้น้อยมากนัก แต่นางก็ไม่ปฏิเสธว่าใครๆ ก็ชอบเด็กดีและน่ารักอย่างเขา ทุกครั้งที่ฮ่องเต้น้อยเรียกนางว่า ‘พี่ชายตัวเล็ก’ ด้วยน้ำเสียงใสๆ ของเด็กๆ นางก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้านางมีน้องชาย นางก็หวังว่าเขาจะน่ารักไร้เดียงสาอย่างฮ่องเต้น้อย
“ข้าจะช่วยเขา ท่านวางใจเถอะ” จวินอู๋เสียกล่าวพลางหรี่ตาลง เจตนาฆ่าในใจนางกำลังเดือดพล่านอย่างเงียบๆ
ตอนแรกนางตั้งใจจะโจมตีหลังจากที่วางแผนทุกอย่างแล้ว แต่ตอนนี้คงต้องยกเว้นเสียแล้ว!
“ขอบคุณ! ขอบคุณ!” ราชครูเหอน้ำตาไหลพลางคำนับจวินอู๋เสียต่อ
จวินอู๋เสียทิ้งโอสถวิเศษเอาไว้ให้ราชครูเหอแล้วก็หันหลังจากไป
หลังเล็กๆ นั่นแผ่รังสีโกรธแค้นและความต้องการฆ่าออกมาภายใต้เมฆดำทะมึน
“แบ๊ะ” ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะตามหลังจวินอู๋เสียมาติดๆ กีบเท้าของมันย่ำกับพื้นดังเป็นจังหวะ มันรู้สึกถึงความโกรธของจวินอู๋เสียได้อย่างชัดเจน
กระต่ายโลหิตตามมาเงียบๆ อย่างเชื่อฟัง
“เมื่อรับน้ำใจจากใครมาแล้ว ก็ต้องตอบแทนกลับไปเป็นทวีคูณ ยังจำเด็กน้อยคนนั้นได้หรือไม่ ตอนนี้ถึงคราวที่พวกเจ้าทั้งสองต้องตอบแทนน้ำใจนั่นแล้ว” จวินอู๋เสียหรี่ตาลงและพูดด้วยเสียงเย็นเยียบ
ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิตมองหน้ากัน แม้ว่าพวกมันจะไม่เข้าใจคำพูดของจวินอู๋เสียอย่างชัดแจ้งนัก แต่พวกมันก็เข้าใจว่าจวินอู๋เสียอยากให้พวกมันทำอะไร
เมืองหลวงของรัฐจิ้วถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำทะมึนที่เคลื่อนตัวลงมาต่ำเหนือหัว เสียงฟ้าร้องดังขึ้นในหูของทุกคน ผู้คนที่เดินบนถนนเงยหน้าขึ้นมองดูเม็ดฝนเล็กๆ ที่ตกลงมาทำให้เสื้อผ้าเปียก
ทันใดนั้นสายฟ้าก็วาบขึ้นสว่างไสวไปทั่วท้องฟ้า!
ร่างใหญ่ยักษ์พลันปรากฏขึ้นท่ามกลางแสงสว่างนั้น!
มันเป็นสัตว์วิญญาณขนาดยักษ์สีขาวล้วนเหมือนหิมะ ดูเหมือนมันจะร่วงลงมาจากฟากฟ้า ปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบในมุมหนึ่งของเมืองหลวงโดยไม่มีใครสังเกตเห็น!
ทหารที่ดูแลพื้นที่นั้นของเมืองหลวงรัฐจิ้วต่างจ้องมองสัตว์วิญญาณร่างยักษ์ที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างตกใจ ปากของพวกเขาอ้าค้างเหมือนมีใครเอาเสียงของพวกเขาไปหมด พวกเขาล้มลงบนพื้นด้วยความหวาดกลัว!
จากนั้นสายฟ้าสีแดงก็พุ่งผ่านเหล่าทหารของรัฐจิ้ว! ก่อนที่พวกเขาจะได้เห็นว่าแสงสีแดงนั้นคืออะไร หัวของพวกเขาก็หลุดออกจากร่างแล้ว!
โลหิตสีแดงสดสาดกระจายไปทั่ว!
สัตว์วิญญาณขนาดยักษ์และสายฟ้าสีแดงทำให้เหล่าทหารของรัฐจิ้วรู้สึกสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด!
เสียงร้องอย่างหวาดกลัวดังขึ้นทันที!
พวกที่ฆ่าทหารทุกคนของรัฐเฉียวได้เจอกับกรรมตามสนองเมื่อฝันร้ายปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา!
โลหิตและน้ำฝนผสมรวมกัน จวินอู๋เสียเหยียบข้ามลำธารสีโลหิตที่ไหลนอง บนเส้นทางโลหิตที่ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะเป็นผู้เปิดทาง ทุกจุดที่นางผ่าน จะมีร่างไร้วิญญาณของทหารรัฐจิ้วนอนอยู่
นางคือปีศาจที่ปีนขึ้นมาจากขุมนรก ไฟนรกแห่งการแก้แค้นของนางถูกจุดขึ้นแล้ว!
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นท่ามกลางเสียงคำรามกึกก้องของฟ้าร้อง ฟังดูเหมือนเสียงส่งวิญญาณเหล่าทหารของรัฐเฉียวที่ตายที่นั่นเพราะพยายามจะช่วยชีวิตคน ส่งพวกเขาให้ไปสู่สุขคติในที่สุด!