เมื่อรอบตัวมืดจนเกินไป ในที่สุดลู่โจวก็หยุดดิ่งลง เขารู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจ ลู่โจวลืมที่จะเติมเต็มพลังวิเศษ หลังจากที่ต่อสู้กับคาร์รอล ตอนนี้เขาเหลือพลังวิเศษเพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นพลังวรยุทธที่เขามีก็มีเพียงพลังอวตารดอกบัวหกกลีบเท่านั้น ถ้าหากเจออะไรที่มีพลังมากกว่าเท่ากับว่าตัวเขาจะต้องตกอยู่ในอันตราย เมื่อความมั่นใจลดลงลู่โจวก็ตัดสินใจตรวจสอบแต้มบุญที่เหลืออยู่…
แต้มบุญ: 8,103
แบบนี้แย่แน่
การ์ดการโจมตีของเพชฌฆาตจะต้องใช้แต้มบุญ 10,000 แต้มในการซื้อ!
มันแพงเกินกว่าแต้มบุญที่มี
หลังจากที่ตรวจสอบแต้มบุญที่เหลืออยู่ ลู่โจวก็รู้สึกหงุดหงิดมากกว่าเดิม ถ้าหากรู้แบบนี้ตัวเขาก็คงจะไม่ตรวจสอบแต้มบุญตั้งแต่แรก!
ลู่โจวยังคงดิ่งลงต่อไป
ในขณะเดียวกัน
เหล่าสาวกศาลาปีศาจลอยฟ้าและผู้อาวุโสทั้งหลายได้แต่รอลู่โจวอยู่ที่ขอบหุบเหว ทุกคนอดไม่ได้ที่จะกังวลเมื่อเห็นลู่โจวจากไปได้สักพัก
สีว์หยาเป็นคนแรกที่ทําลายความเงียบสงบ “ดูจากความลึกที่มี ท่านอาจารย์คงจะยังไม่กลับมาในเร็วๆนี้แน่ พวกเราควรจะรออยู่ที่หมู่บ้านคู่ลั่วแทน”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
“ไม่” ยู่เฉิงไห่ในวัยหนุ่มส่ายหัว บางทีเขาอาจจะเกลียดชังหมู่บ้านที่จากมา ทันทีที่ได้ฟังชื่อหมู่บ้านตัวเขาก็ปฏิเสธเสียงแข็งในทันที
สีวู่หยาพูดต่อ “ถ้างั้นพวกเรามากางเต็นท์ที่นี่กันเถอะ”
“อืม” ยู่เฉิงไห่พยักหน้า
ทุกๆ คนต่างก็เข้าใจว่าไม่ควรพูดถึงหมู่บ้านกลัวอีก
หมิงซูหยินเดินมาก่อนจะพูดขึ้น “ศิษย์พี่ใหญ่…ข้าจะอาสาถือกระบี่ของท่านเอง…ได้โปรดเชิญทางนี้”
“…” ยู่เฉิงไห่ไม่คุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้เท่าไหร่
แม้ว่าคนอื่นๆ จะรู้สึกอึดอัด แต่ชายหนุ่มตรงหน้าจะต้องเป็นสาวกคนแรกของศาลาปีศาจลอยฟ้าไม่ผิดแน่ นอกจากนี้ยังมีคํายืนยันจากผู้เป็นปรมาจารย์และสีว์หยา ไม่มีทางที่จะผิดคนไป
หมิงซูหยินเป็นคนเดียวที่ยังทําตัวเป็นธรรมชาติ
“ศิษย์พี่ใหญ่ นั่งนี่กัน…ข้าจะเช็ดมันให้ หวังว่าท่านจะไม่รังเกียจ” หมิงซูหยินพูดออกมาด้วยน้ําเสียงประจบประแจง
ตัวนมู่เฉิงกลอกตา เขาเดินไปหาหมิงหยินก่อนจะพูดขึ้น “ศิษย์น้องสี่ เจ้านะคงสิ้นหวังแล้วสินะ การเยินยอของเจ้าไม่ได้เพิ่มพลังวรยุทธที่มีได้หรอกนะ”
หมิงหยินถอยกลับมาด้วยท่าทีที่เขินอาย
ตัวนมู่เฉิงได้ยื่นถุงน้ําที่ถูกสร้างมาจากหนังสัตว์ให้กับยู่เฉิงไห่ “นี่คือน้ําจากในดินแดนหยาน มันทั้งหวานและสดชื่น ศิษย์พี่เชิญดื่ม”
ยู่เฉิงไห่ตกตะลึงเล็กน้อย เขามองไปที่น้ํา
หมิงซูหยินที่เห็นแบบนั้นสับสน
ยู่เฉิงไห่ยอมรับถุงน้ํา “ขอบคุณ”
ทุกๆ คนต่างก็ตกตะลึง ไม่เคยมีใครเห็นยู่เฉิงไห่ขอบคุณใครมาก่อน แม้ว่ารูปลักษณ์ที่เปลี่ยนจะเป็นสิ่งที่น่าตกใจ แต่ทัศนคติที่เปลี่ยนแปลงไปด้วยทําให้ทุกคนตกใจมากกว่า
“ศิษย์พี่ใหญ่” หยวนเอ๋อเดินมาหา
ยู่เฉิงไห่ถามออกมา “เจ้า…คือ?”
“ข้าเป็นอดีตศิษย์น้องเล็ก เป็นศิษย์คนที่เก้า…และนี่คือศิษย์คนล่าสุดของท่านอาจารย์นางมีชื่อว่าหอยสังข์…แม้ว่าท่านจะจ่าข้าไม่ได้ แต่ข้าจาท่านได้ ขอบคุณท่านที่มอบรองเท้าเหยียบเมฆาให้!” หยวนเอ๋อพูดทั้งหมดอย่างรวดเร็ว
ยู่เฉิงไห่เกาหัว ตัวเขายิ่งสับสนมากกว่าเดิม เขาจําสิ่งที่หยวนเอ่อพูดถึงไม่ได้เลย
เมื่อสีรู่หยาเห็นแบบนั้น เขาก็รีบก้าวออกมาก่อนที่จะอธิบายทุกอย่างให้กับยู่เฉิงไห่ได้ฟัง เขาเริ่มอธิบายตั้งแต่ตัวตนของยู่เฉิงไห่ ตั้งแต่ตอนที่เขาเข้าร่วมกับศาลาปีศาจลอยฟ้าก่อนที่จะก่อตั้งสํานักอเวจพิชิตมณฑลทั้งเก่าและยึดครองเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ได้
ยู่เฉิงไห่ตกใจกับสิ่งที่ได้ฟัง แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อ
ทุกคนรู้ดีว่ามันยากที่จะเชื่อ ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้ารบกวนเขา ทุกคนปล่อยให้ยู่เฉิงไห่อยู่คนเดียวเพื่อใช้เวลาไปกับการแยกแยะ
เช้าวันรุ่งขึ้น
เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก แสงสว่างก็ส่องมายังหุบเหวลึกอีกครั้ง จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววที่ผู้เป็นอาจารย์จะกลับมา
ในขณะเดียวกัน
ลู่โจวยังคงดิ่งลงมา เขาไม่ได้เพิ่มความเร็ว ตัวเขายังคงรักษาความเร็วไว้เท่าเดิม
ปัจจุบันรอบตัวของเขามืดทุกด้าน
“ฉันลงไปถึงกันของหุบเหวนี่ไม่ได้จริงๆ อย่างงั้นสินะ?” แม้แต่ลู่โจวก็ไม่อยากจะเชื่อ
ในขณะที่ลงมาลึกขึ้น แรงดูดที่มีก็ทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น
เพื่อที่จะตามหา’ฉางตง ลู่โจวพยายามใช้พลังฝ่ามือออกมาเสมอ
พลังฝ่ามือสีทองเป็นสิ่งเดียวที่ส่องประกายในความมืดมิด เมื่อลู่โจวรู้สึกมาได้ไกลพอเขาจะปล่อยพลังฝ่ามือออกมา
พลังฝ่ามือถูกความมืดมิดกลืนกินไปอย่างรวดเร็ว
“หืม?” ลู่โจวค้นพบอะไรบางอย่าง ดูเหมือนว่าพลังฝ่ามือที่ปล่อยออกไปจะไม่ได้กระทบเข้ากับกําแพงหินของหุบเหว
“ข้างล่างนี้เป็นโพรง?”
ลู่โจวหยุดก่อนที่จะควบแน่นพลังลมปราณเพื่อลอยอยู่กับที่
แรงดึงจากด้านล่างรุนแรงมากยิ่งขึ้น ดังนั้นเขาจึงใช้พลังลมปราณเพื่อทรงตัวมากขึ้น จนถึงตอนนี้ลู่โจวก็ยังสามารถรับมือได้
ลู่โจวยกพลังฝ่ามือที่เปล่งแสงสีทองขึ้น พื้นที่รอบตัวของเขาสว่างไสวขึ้นมา
ไม่มีอะไรอยู่รอบตัว ทุกสิ่งทุกอย่างมีเพียงความเหน็บหนาวและความมืด
เมื่อหยุดใช้พลังฝ่ามือ ในตอนนั้นเสียงอะไรบางอย่างก็ดังขึ้น ลู่โจวที่ได้ฟังแบบนั้นประหลาดใจ
“ใกล้ถึงก้นเหวแล้วสินะ?” ลู่โจวตัดสินใจที่จะลงต่อ
หลังจากนั้นไม่นานลู่โจวก็ปล่อยพลังออกมา พลังลูกบอลที่มีแสงสีทองขนาดเล็กได้ส่องไปทั่วตัว
เมื่อมองลงมาลู่โจวก็แทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้เห็น
มีแม่น้ําไม่มีที่สิ้นสุดอยู่ด้านล่าง! ลู่โจวมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดของมันเลย สิ่งนี้ทําให้เขาตกใจเป็นอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้นน้ําที่เห็นก็ยังเป็นสีดํา
“น้ําสีดํา?”
สิ่งที่ได้เห็นเป็นเหมือนกับโลกใบใหม่!
ลู่โจวลอยอยู่เหนือน้ําสีดํา เขาไม่กล้าที่จะสัมผัสอย่างประมาท ลู่โจวยังคงสังเกตสภาพแวดล้อมรอบตัวด้วยแสงสีทอง
หลังจากนั้นไม่นานลู่โจวก็รู้ตัวว่าตัวเองลอยไปที่อื่นทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ขยับไปไหน เป็นเพราะความมืดมิดจึงไม่มีจุดอ้างอิง
ลู่โจวขมวดคิ้ว ไม่น่าแปลกที่เขาจะหายู่ฉางตงไม่เจอ เป็นเพราะสภาพแวดล้อมแบบนี้การจะตามหายู่ฉางตงเจอจึงล่าบากมากยิ่งขึ้น
น้ําสีด่านิ่งสงบ มันเหมือนกับกระจกไม่มีผิด
ลู่โจวบินถอยไป เขาลงสู่ผิวน้ําก่อนที่จะใช้พลังลมปราณเพิ่ม
ในขณะเดียวกันลู่โจวก็พยายามสังเกตสิ่งรอบตัวอยู่ตลอดเวลา
เพื่อที่จะสังเกตทุกอย่างให้ได้ดีกว่านี้ลู่โจวก็นึกถึงพลังแห่งการฟัง…
เพื่อให้ได้มาซึ่งพลังที่จะได้ยินทุกสรรพสิ่ง พลังที่จะได้ยินเสียงจากทุกดินแดนตามความประสงค์…
หูของลู่โจวเปล่งแสงสีฟ้าจางๆ ในตอนนั้นเองระยะการได้ยินของเขาก็กว้างยิ่งขึ้น
ไม่มีเสียงการเคลื่อนไหวอะไร…
ไม่นานหลังจากนั้น…
พรึบ!
ปลาสีแดงกระโดดขึ้นมาจากผิวน้ําต่อหน้าลู่โจว
มันเป็นปลาสีแดงเรืองแสง!
ลู่โจวใช้พลังฝ่ามือจู่โจม
พลังฝ่ามือนักบวชปีศาจ!
พลังฝ่ามือสีฟ้าพุ่งเข้าชนปลาสีแดง
ตุ้ม!
พลังฝ่ามือคว้าปลาสีแดงเอาได้!
“ปลาที่สามารถให้พลังงานสีแดงได้?” สิ่งที่ได้เห็นเกินกว่าขอบเขตความเข้าใจที่ลู่โจวมี เมื่อจับปลาสีแดงได้ลู่โจวก็ได้เห็นเจตจํานงที่จะเอาชีวิตรอดของมันที่เหนือไปกว่าสิ่งมีชีวิตทั่วไป มันเหนือไปกว่าปลาธรรมดากว่า 100 เท่า ปลาสีแดงพยายามดิ้นหลุดจากพลังฝ่ามือเพื่อกลับสู่ผิวน้ําให้ได้
“ปลานี่มันอะไรกัน? แกคิดจะกลับไปสินะ?”
ลู่โจวใช้พลังฝ่ามือบีบอัดให้แน่นขึ้น
บางทีเขาอาจจะใช้แรงมากเกินไป
เสียงที่แผ่วเบาดังขึ้นก่อนที่ปลาสีแดงจะปล่อยแสงสีแดงออกมา
ลู่โจวคลายพลังฝ่ามือ ในตอนนั้นเองเขาก็ได้เห็นสิ่งที่ดูคล้ายกับทับทิมในฝ่ามือ
“ติ้ง! ได้รับหัวใจปลาสีชาด xl”
“หัวใจปลาสีชาดสามารถให้อายุขัย 100 ปี”
“นี่มัน?”
ลู่โจวได้รับอายุขัยกว่า 100 ปีเพียงแค่บีบอัดพลังฝ่ามือ
ลู่โจวตกใจมาก เขามองไปที่ศพของปลาสีแดงและหัวใจของมัน
มีแต่จะต้องเก็บไว้ก่อนละนะ”
ลู่โจวได้เก็บมันไว้ก่อนที่จะโคจรพลัง
ลู่โจวที่หาโขดหินเจอพยายามที่จะฟื้นฟูพลังวิเศษ ที่นี่มีพลังธรรมชาติหนาแน่น เพราะแบบนั้นตัวเขาจึงสามารถฟื้นฟูพลังได้อย่างรวดเร็ว
ถ้าหากไม่มีจุดอ้างอิงใดๆ ลู่โจวก็ทําได้เพียงวัดเวลาที่ผ่านพ้นไปด้วยประสาทสัมผัส
หลังจากที่ผ่านไปหลายชั่วโมงลู่โจวก็เริ่มได้ยินเสียงคลื่น
เมื่อมองไปยังจุดที่ปลาสีแดงเคยปรากฏตัว เขาก็ได้เห็นน้ําสีดํา มันเป็นคลื่นน้ําที่สูงตระหง่าน
“นั่นมันอะไรกัน?”
ซูววว!
ลู่โจวได้วัดพลังวิเศษ ในตอนนี้พลังเกือบจะเติมเต็มแล้ว เมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็ไม่รอช้า ลู่โจวกระโดดขึ้นก่อนที่จะหลบคลื่นน้ําสีดํา
ในตอนนั้นเองเขาก็ได้เห็นปลาสีแดงขนาดใหญ่ที่ปรากฏตัวออกมาจากน้ําสีดํา เนื่องจากน้ําสีดําแสงที่ส่องสว่างออกมาจึงมองเห็นไม่ชัดเจน แต่ทันทีที่ผิวน้ําแยกออก แสงสีแดงก็ระเบิดออกมา
ลู่โจวสัมผัสได้ถึงความเกลียดชังจากปลาตัวนั้น…
ดวงตาอันกลมโตของมันกลอกไปมา มันกวาดสายตาไปรอบตัวก่อนจะพบเข้ากับลู่โจว
ลู่โจวคิดว่าเขาไม่ควรจะอยู่ที่นี่นาน
เขาปล่อยพลังฝ่ามือเพื่อหักล้างกับแรงดึง
ปลาสีแดงกระโดดขึ้นจากผิวน้ําก่อนที่จะอ้าปากออกมา เห็นได้ชัดว่ามันตั้งใจที่จะกินลู่โจว
แม้ว่าจะกระโจนขึ้นไปบนอากาศแต่มันก็สามารถสร้างคลื่นน้ําที่มีความสูงขึ้นมาได้
“เจ้าสัตว์ชั้นต่ํา!” ลู่โจวปล่อยพลังฝ่ามือสีฟ้าเข้าใส่
พลังฝ่ามือสละปัญญาปรากฏขึ้น มันเป็นพลังฝ่ามือที่ใหญ่กว่าปกติ พลังฝ่ามือถูกปลดปล่อย ไปทางด้านล่าง!