สู่โจวใช้พลังวิเศษกว่าครึ่งไปกับพลังฝ่ามือครั้งนี้ เขาสัมผัสได้ถึงพลังของปลาสีแดง มันเป็นพลังที่มากกว่ายอดฝีมือผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบซะอีก
ฝ่ามือสละปัญญาถูกปลดปล่อยออกมา มันเป็นขนาดพลังฝ่ามือที่ไม่เคยมีมาก่อน แม้พลังฝ่ามือจะใหญ่โตแค่ไหนแต่มันก็เทียบกับปลาตัวยักษ์ไม่ได้เลย
ตู้ม!
เกิดระเบิดขึ้น
พลังสีทองได้แผ่ไปทั่วคลื่นน้ํา
ปลาสีแดงส่งเสียงร้องขึ้นมาก่อนที่จะตกลงไปในน้ําสีดํา
สู่โจวขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้เห็น ไม่คิดเลยว่าปลาสีแดงจะไม่ตาย การโจมตีเมื่อครู่เป็นการใช้พลังวิเศษไปกว่าครึ่งหนึ่ง
ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังอะไรแบบนี้!
ลู่โจวที่เห็นปลาสีแดงนึกถึงเฉิงกวางที่ยเทียนซินเคยเล่าให้ฟัง
ขนาดของเฉิงกวางที่ใหญ่ยักษ์ไม่ได้ทําให้เขาตื่นตกใจ แต่เมื่อได้เห็นปลาตรงหน้าสู่โจวกลับตกใจ
“สิ่งมีชีวิตที่มีพลังดอกบัวสีแดงรึเปล่า?” สู่โจวที่ลอยอยู่บนอากาศสังเกตไปรอบตัว
ในตอนนั้นเองเขาก็ยุ่งอยู่กับการใช้ความคิด
ถ้านี่คือที่ที่มีดอกบัวสีแดงจริง…มนุษย์จะไปอยู่รอดในที่ที่มืดและยังมีผืนน้ําที่ดําสนิทแบบนี้ได้ยังไงกัน?
ผู้ชี้แนะของดินแดนหยาน แม่นางแซ่หลัว หอยสังข์ ทุกคนต่างก็มีพลังดอกบัวสีแดงอยู่
แม่นางแซ่หลัวเคยอธิบายเอาไว้ในสมุดบันทึก นางบอกเอาไว้ว่าดินแดนหยานคล้ายกับที่นางได้จากมา
แล้วสถานที่ที่ว่าอยู่ที่ไหนกัน?
ในตอนนั้นเองสู่โจวก็ได้ยินเสียงน้ําอีกครั้ง เมื่อเงยหน้าขึ้นเขาก็ได้เห็นคลื่นลูกใหญ่ มันเป็นคลื่นน้ําที่ใหญ่กว่าคลื่นลูกก่อนมาก
ปลาสีแดงกระโดดขึ้นมาจากผิวน้ําด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราดอีกครั้ง
“แก้แค้นสินะ?”
ลู่โจวปลาสีแดงตัวเล็กๆ ได้ดี หัวใจปลาสีแดงดวงเล็กๆ สามารถให้อายุขัยได้ถึง 100 ปี…แล้วปลาตัวใหญ่สีแดงนี่ล่ะ?
น่าเสียดายที่พลังวิเศษของเขาเหลือแค่เพียงครึ่งเดียว ถ้าหากใช้พลังทั้งหมดในตอนนี้ลูโจวจะไม่เหลือพลังอะไรอีก
แม้ว่าที่นี่จะมีพลังธรรมชาติหนาแน่น แต่มันก็อันตรายเกินไปที่จะรวบรวมพลังที่นี่ ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าจะถูกลอบโจมตีในตอนไหน
“มีแต่จะต้องทําแล้ว!” สู่โจวยกมือขวาขึ้น ทันทีที่ยกมือขวาการ์ดการโจมตีของเพชฌฆาตก็ปรากฏขึ้นมา มันถูกทําลายในทันที
เกิดกระแสคลื่นพลังลมปราณมารวมตัวกัน ท้ายที่สุดพลังฝ่ามือก็ปรากฏขึ้น
ลู่โจวผลักฝ่ามือนั้นออกไป…
พลังฝ่ามือไร้ความกลัวจู่โจมไปที่คลื่นยักษ์!
พลังฝ่ามือไร้ความกลัวสามารถขจัดความกลัวที่อยู่ในหัวใจของมนุษย์และสามารถปัดเป่าทุกอย่างจนทําให้ผู้คนรู้สึกสบาย
พลังฝ่ามือส่องสว่างในระยะกว่าหมื่นเมตร
พลังฝ่ามือไร้ความกลัวมันยิ่งใหญ่มากแค่ไหนกัน?
ร่างกายของลู่โจวมีขนาดเท่ากับลูกปลาของปลาสีแดงเท่านั้น ปลาสีแดงตัวนี้มีขนาดมหึมามากเมื่อเทียบกับพลังฝ่ามือไร้ความกลัว
ทั่วทุกที่ส่องสว่างขึ้น
แสงสว่างเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่จะใช้ปัดเป่าความมืดและความหวาดกลัวได้
พลังฝ่ามือไร้ความกลัวพุ่งชนกับปลาขนาดมหึมา
ตู้มมม!
เสียงระเบิดที่ดังกว่าครั้งก่อนดังขึ้น น้ําสีดําที่ก่อตัวเป็นคลื่นกระจายหายไป
การระเบิดครั้งนี้ทําให้เหวลึกสว่างมาชั่วครู่
“ติ้ง! สังหารสัตว์ร้ายไชเหยา ได้รับรางวัลแต้มบุญ: 5,000”
“ไชเหยา? ปลาสีแดงตัวนี้มีชื่อว่าไชเหยา?
การระเบิดพลังงานกินเวลาไปชั่วครู่หนึ่งก่อนที่จะสลายหายไป
ลู่โจวมองดูส่วนต่างๆ ของร่างกายไชเหยาที่เหลืออยู่ มีเพียงลูกแก้วสีแดงเท่านั้นที่กําลังลอยอยู่
ลู่โจวยื่นมือออกมาอย่างไม่ลังเล
“ติ้ง! ได้รับหัวใจของไปเหยา x1”
“หัวใจของไชเหยาเพิ่มอายุขัย 1,200 ปี”
1,200 ปี? นี่มันเรื่องบังเอิญอะไรกัน? ตามที่แม่นางแซ่หลัวเคยพูดเอาไว้ อายุขัย 1,200 ปี เป็นจํานวนปีที่เท่ากับอายุขัยที่จําเป็นต้องใช้เพื่อฝึกฝนจนมีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบ!
ลูโจวถอดเสื้อคลุมออกมา เขาได้ห่อหัวใจของปลาสีชาดและหัวใจของไชเหยาเก็บเอาไว้
เมื่อเก็บของทุกอย่างเขาก็เหลือบมองไปยังเมนูระบบ
“ซื้อการ์ดการโจมตีของเพชฌฆาต!”
หลังจากที่ซื้อการ์ดวิเศษลู่โจวก็เหลือแต้มบุญเพียง 3,000 กว่าแต้ม
การฆ่าไชเหยาทําให้เขาได้รับแต้มบุญถึง 5,000 แต่สุดท้ายแล้วจู่โจวก็ต้องใช้แต้มบุญกว่า 10,000 แต้มเพื่อซื้อการ์ดใบนี้
ลู่โจวไม่สามารถใช้การ์ดวิเศษจัดการกับไชเหยาไปได้ตลอด ในตอนนี้เหลือแค่การ์ดใบเดียวเท่านั้น
หัวใจของไปเหยา…
ด้วยของวิเศษชิ้นนี้จะต้องทําให้ผู้ฝึกยุทธฝึกฝนตัวเองจนมีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบได้!
แม้ว่าจะต้องใช้แต้มบุญกว่า 20,000 แต้มเพื่อซื้อการ์ดวิเศษล่โจวก็ยอมที่จะแลกกับของวิเศษชิ้นนี้
น่าเสียดายที่ตั้งแต่นั้นจู่โจวก็ไม่เจออะไร ไม่มีไชเหยาตัวอื่น ไม่มีสัตว์ร้ายตัวไหนปรากฏตัวแม้จะรอมานาน
บางทีไชเหยาอาจจะเป็นสัตว์เจ้าถิ่น เพราะแบบนั้นจึงไม่มีสัตว์ตัวไหนกล้าเข้าใกล้
หัวใจของไปเหยาถูกห่อเก็บเอาไว้อย่างดี
ภายในหวเหวแสนฟุตมีความลับถูกเก็บซ่อนเอาไว้ แต่มันอันตรายเกินไปที่จะอยู่ที่นี่
หลังจากที่คิดอยู่สักพักจู่โจวก็รู้สึกว่าถึงเวลาที่จะต้องกลับ
ในตอนที่บินขึ้นไป เมื่อใดก็ตามที่ลูโจวรู้สึกได้ถึงแรงดึงปริศนา เขาจะปล่อยพลังวิเศษออกมา เพื่อลบล้างมัน
ไม่ว่าจะพยายามมองไปด้านบนมากเท่าไหร่สิ่งที่ลู่โจวเห็นมีเพียงความมืดมิด
ใกล้เหวลึกแสนฟุต
ที่นั่นมีเต็นท์ โต๊ะ และเก้าอี้วางกระจัดกระจายอยู่
สีวู่หยากําลังวาดอะไรบางอย่างอยู่บนแผนที่ ในที่สุดเขาก็วาดภาพของเหวลึกแสนฟุตสําเร็จ
“นี่คือโครงสร้างของเหวลึกแสนฟุต ข้าได้บินสํารวจมันประมาณแปดวันเพื่อสร้างภาพร่างนี้ขึ้น…มีจุดที่กว้างที่สุดอยู่ทางตอนใต้ และจุดที่แคบที่สุดอยู่ทางตอนเหนือ มันมีความยาวหนึ่งในห้าของคูสวรรค์ หมู่บ้านคู่ลั่วอยู่ไม่ไกลจากที่เราอยู่ อาณาเขตของชาวรั่วหรือยู่ทางทิศตะวันตก มันถูกโอบล้อมไปด้วยป่า ระหว่างทางเหนือมีหุบเขาหลายแห่งและแม่น้ําเมฆาพิโรธ ส่วนทางตะวันออกของแม่น้ําเมฆาพิโรธก็คือหรงเป่ย” สีหยาอธิบาย
“แล้วข้อมูลทั้งหมดนี่มีไว้เพื่ออะไร?” หมิงหยินไม่เข้าใจ
“ศิษย์พี่ส์…นี่คือภาพรวม หุบเหวนกว้างใหญ่ ภายในนั้นทั้งมืดมิดและกว้างขวาง ท่านอาจารย์จะต้องบินไปรอบๆ เพื่อตามหาศิษย์พี่รองแน่ และบางทีเขาอาจจะหลงทางได้ ข้าได้ส่งคนไปประจําการอยู่ใกล้ๆ กับหุบเหวเกือบทั่วทุกที่เพื่อรอการกลับมาของท่านอาจารย์แล้ว” สีว์หยาอธิบาย ต่อ “แต่ถึงทางใต้กว้างขวางมาก มันอยู่ใกล้กับคูสวรรค์อีกด้วย ที่นั่นผู้ฝึกยุทธธรรมดาไม่อาจเข้าใกล้ได้ง่ายๆ”
หมิงหยินยกนิ้วให้ “น่าทึ่งจริงๆ”
“ขอบคุณสําหรับคําชมศิษย์พี่”
ในตอนนั้นเองฝานซงได้เดินเข้ามาหา “ท่านเจ็ด มีรายงานมาจากเมืองหลวงศักดิ์สิทธิ์ ผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบถูกสังหารโดยท่านหกและลัทธินักบุญโบราณครับ”
“ข้ารู้แล้ว” สบู่หยาพยักหน้าตอบรับ
“ชาวรั่วหรี่จะต้องสับสนและหงุดหงิดที่ยอดฝีมือของพวกเขาตายไปเป็นจํานวนมากแน่” หมิงซี่หยินแสดงความเห็น
“ถ้าหากทุกอย่างยังคงราบรื่น พันธมิตรของทั้ง 12 ดินแดนจะต้องกลับมาแน่ คาร์รอลแม่ทัพที่พวกเราได้สู้ด้วยเป็นผู้มีพลังอวตารดอกบัวแปดกลีบครึ่ง เมื่อพวกเขามีผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก่ากลีบเมื่อไหร่ เมื่อนั้นสงครามที่แท้จริงก็จะเริ่มต้นขึ้น”
“เจ้าพวกไม่รู้จักที่ต่ําที่สูง” หมิงหยืนโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ
ในตอนนั้นเองยู่เฉิงไห้ในวัยหนุ่มก็เดินออกมาจากเต็นท์ “ข้ามีอะไรที่อยากจะขอร้อง”
หมิงซูหยินโค้งคํานับ “ศิษย์พี่ใหญ่ ชีวิตของพวกเราจะต้องสั้นลงแน่ถ้าหากท่านพูดแบบนั้นกับพวกเรา…แค่บอกพวกเราก็เท่านั้น”
“ทุกคนบอกว่าพลังวรยุทธของเจ้าลึกล่ามากที่สุด ดังนั้น…ข้าอยากที่จะฝึกฝนการต่อสู้กับเจ้า เจ้าพอจะมีเวลาบ้างไหม?”
หมิงซูหยิน “???”
นี่ข้าจะเลือกทางอื่นได้อย่างงั้นเหรอ?
“ข้ารู้จักที่ว่างแถวนี้ มันเป็นสถานที่ที่ดีที่จะใช้ฝึกซ้อม ข้าจะไม่ใช้เวลาของเจ้ามากเกินไป ข้ารู้สึกว่าวิชากระบี่ของข้ากําลังพัฒนาขึ้น…หม เจ้าเป็นอะไรไป? ข้าขอโทษด้วย? สิ่งที่ข้าขอทําให้เจ้าไม่สบายใจรึเปล่า?”
หมิงซูหยินส่ายหัว “ศิษย์พี่ใหญ่อย่าได้เกรงใจข้าเลย…ท่านคงจะถูกศิษย์พี่รองครอบงําแล้วสินะ?”
“ครอบง่า?”
“ไม่เป็นไร แค่ฝึกซ้อมไม่ใช่เหรอ? ไปกันเถอะ ข้าจะฝึกซ้อมกับท่านเอง” หมิงหยินได้ วางแผนทุกอย่างอย่างรวดเร็ว มันเป็นแผนการที่จะยอมแพ้ให้กับยู่เฉิงไห้ได้อย่างแนบเนียนที่สุด
สิบวันต่อไป
สู่โจวรู้สึกชากับการบิน
ถ้าหากไม่ใช่เพราะแสงจากหัวใจของไปเหยานําทาง ลู่โจวก็คงจะหลงทางไปนานแล้ว น่าเสียดายที่เขาหายู่ฉางตงไม่เจอ
กระแสลมพัดผ่าน เป็นเพราะอะไรหลายอย่างจึงทําให้ยากต่อการค้นหายู่ฉางตง แม้ว่าจะไม่เจอ แต่จู่โจวก็มั่นใจว่ายู่ฉางตงยังไม่ตาย ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่มันก็ยังมีความหวัง
สู่โจวที่จมอยู่ในความมืดมิดมานานเริ่มมองเห็นแสงสว่าง
“ดวงจันทร์!”
การที่ได้เห็นดวงจันทร์ทําให้จิตใจและความรู้สึกของลู่โจวได้รับการเยียวยา
“ฉันกลับมาแล้ว!”