บทที่ 657 หมอเทวะจี้ขวางขบวน
บทที่ 657 หมอเทวะจี้ขวางขบวน
“ข้าสงสัยว่าข้าจะมีโอกาสกลับมาอีกหรือเปล่า?” ซูอันถอนหายใจ ถึงแม้ว่าเขาจะมีแผนการรับมือ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะออกมาเป็นอย่างไรในท้ายที่สุด
จากสิ่งที่เขาได้เรียนรู้ในสถาบันจันทร์กระจ่าง โลกแห่งการบ่มเพาะนี้กว้างใหญ่กว่าโลกที่แล้วของเขามาก แต่ก็ยังขาดเครื่องบิน รถไฟความเร็วสูง และรูปแบบการคมนาคมอื่น ๆ ระยะทางกลายเป็นอุปสรรคใหญ่ระหว่างครอบครัวและเพื่อนฝูง
เจิ้งตานถอนหายใจ “จนถึงตอนนี้ข้าก็ยังไม่อยากเชื่อเลยว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง”
นอกจากซูอันแล้ว แม้แต่อนาคตของนางก็ดูน่ากลัว นางไม่รู้ว่าชะตากรรมอะไรที่รอตัวเองอยู่
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น “รอเดี๋ยว!”
รถม้าช้าลง จากนั้นได้ยินเสียงคนโต้เถียงกันอย่างชัดเจน
ซูอันตกตะลึง แม้เขาได้เปิดเผยข้อมูลเกี่ยวกับวิชาวัฏจักรหงส์อมตะออกไปเพราะเขาคาดการณ์ล่วงหน้าว่าจะดึงดูดความสนใจของฝ่ายต่าง ๆ แต่เขาไม่คิดว่าจะมีคนมารวดเร็วขนาดนี้ พวกเขาเพิ่งออกจากเมืองจันทร์กระจ่างยังไม่ถึงห้านาทีเลยด้วยซ้ำ!
เขาเอาหน้าแนบไปกับกรงขัง และได้เห็นชายวัยกลางคนและหญิงสาวตัวเล็กกำลังถูกทหารราชองครักษ์หยุดไว้
เจิ้งตานร้องออกมา “อาจารย์ซูไม่ธรรมดาจริง ๆ! ท่านมีเพื่อนสาวสวยมาช่วยแม้ในสถานการณ์แบบนี้!”
ซูอันหัวเราะคิกคัก “ตานเอ๋อร์ ได้โปรดอย่าอิจฉา นี่หมายความว่าคนที่เจ้าหมายตานั้นไม่ธรรมดาอย่างแท้จริงต่างหาก”
เจิ้งตานตื่นตระหนก นางหันขวับไปมองรถม้าของซ่างเชียน แต่นางเห็นว่าเขาหลับตาอย่างสงบ เขาคงทำเช่นนี้เพราะการฟังการสนทนาของพวกนางต่อไปอาจทำให้เขาโกรธจนตายได้
“ซูอันคืออาชญากร! ห้ามพบหน้า!” ราชองครักษ์พยายามไล่พวกเขา ถ้าไม่ใช่เพราะรูปลักษณ์ที่ไร้เดียงสาของจี้เสี่ยวซี อาจจะมีการใช้อาวุธไปแล้ว
“ข้าอยากคุยกับเขาแค่ประโยคเดียว!” จี้เสี่ยวซีขอร้อง นางกะพริบตากลมโตให้ทหารผู้นั้นอย่างเว้าวอน
แม้แต่หัวใจของทหารหาญที่เข้มแข็งเหล่านี้ก็ต้องหลอมละลายเมื่อพวกเขาเห็นดวงตากลมโตและอ่อนหวานของนาง พวกเขาจะกล้าทำอะไรรุนแรงกับนางได้อย่างไร? แต่สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ไม่กล้าตอบรับคำขอของนาง
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเจ้ายังไม่จัดการกับผู้ขวางทางเราอีก?” อ๋องเหลียงเพิ่งมาถึงพร้อมกับทหารกลุ่มหนึ่งตวาดอย่างไม่อดทน
แต่เมื่อเขาเห็นเด็กสาวไร้เดียงสาอย่างจี้เสี่ยวซี ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
ต่างจากชายวัยรุ่นที่ชอบผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่มากกว่า พวกที่อายุเยอะเท่าเขาต่างชอบเด็กผู้หญิงที่น่ารักและไร้เดียงสา
“ข้าอยากจับนาง…อะแฮ่ม ข้าหมายถึงการที่นางต้องการพบอาชญากรเช่นนี้ทำให้นางน่าจะเป็นหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิด จับนางไปด้วย!” อ๋องเหลียงที่ต้องตาจี้เสี่ยวซีผู้บริสุทธิ์ออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่เขาจับนางได้ ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับเขาว่าจะจัดการกับนางอย่างไร!
“อะแฮ่ม!” เสียงกระแอมที่ไม่พอใจดังมาจากบริเวณใกล้เคียง อ๋องเหลียงละสายตาจากจี้เสี่ยวซีอย่างไม่เต็มใจ มองหาอย่างสงสัยว่าใครกันที่กล้ามารบกวนอารมณ์ดีของเขา
เขากำลังจะระเบิดความโกรธ แต่ก็ต้องหยุดตัวเองไว้ทันทีด้วยความตกใจ “จี้…หมอเทวะจี้?”
จี้เติ้งถูเย้ยหยัน “ดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะยังไม่ลืมผู้ต่ำต้อยอย่างข้า!”
สีหน้าของอ๋องเหลียงเปลี่ยนไปเป็นขุ่นเคืองทันที เขาจะลืมได้อย่างไร? หมอประหลาดคนนี้ได้นำภัยพิบัติมาสู่ปศุสัตว์และสัตว์เลี้ยงของทุกตระกูล!
จี้เติ้งถูเรียกมันอย่างสวยหรูว่าการทดลอง แต่หลังจากที่ป้อนยาของเขาให้สัตว์ต่าง ๆ แล้ว พวกมันทั้งหมดก็ผสมพันธุ์กันอย่างบ้าคลั่ง!
จี้เติ้งถูยิ้มเผยให้เห็นฟันที่เป็นสีเหลืองจากการสูบยาเส้น “เสี่ยวซี คือลูกสาวของข้า นางและซูอันเป็นเพื่อนกันที่สถาบันจันทร์กระจ่าง ตอนนี้นางมีบางอย่างที่ต้องการจะบอกเขา ท่านอ๋องที่เคารพโปรดอนุญาตด้วย!”
“นางเป็นลูกของเจ้านี่เอง! แน่นอนว่าข้าอนุญาต” อ๋องเหลียงฝืนยิ้ม เขาจำได้ว่าหมอคนนี้เชี่ยวชาญในสารพัดพิษ แม้ว่าเขาจะมีเพียงความแข็งแกร่งมากแค่ไหน แต่ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะป้องกันตนเองจากพิษของอีกฝ่าย
ยิ่งกว่านั้นพิษของจี้เติ้งถูก็น่ากลัวอย่างยิ่ง ในตอนนั้น พ่อพันธุ์ม้าที่ดีที่สุดของตระกูลฉินถูกพิษของจี้เติ้งถูเข้าไป มันผสมพันธุ์กับม้าตัวเมียสิบแปดตัวรวดเดียวอย่างบ้าคลั่งจนท้ายที่สุดก็ขาดใจตายทั้ง ๆ ที่ ‘ไอ้นั่น’ ยังโด่อยู่เลย!
ถ้าหากเขาโดนพิษนั่นเข้าไป เขาไม่ต้องร่วมเตียงกับหญิงสาวจนขาดใจตายไปด้วยอีกคนหรอกเหรอ??
“ขอบคุณท่านอ๋อง!” จี้เสี่ยวซีกล่าวอย่างมีความสุข จากนั้นนางก็รีบวิ่งไปหาซูอัน
“หยุดก่อน!” อ๋องเหลียงรั้งนางไว้ “ฝากย่ามของเจ้าไว้ที่นี่ เจ้าไม่สามารถนำอะไรติดตัวไปด้วยได้”
แม้ว่าเขาจะกลัวจี้เติ้งถู แต่ซูอันก็เป็นอาชญากร ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถที่จะประมาทได้ เขาย่อมไม่อนุญาตให้คนอื่นมอบสิ่งใดให้หรือรับบางสิ่งจากซูอันทั้งสิ้น
จี้เสี่ยวซีหน้าแดง นางวางของทั้งหมดที่นางถืออยู่ “ได้แล้วใช่ไหมท่านอ๋อง?”
อ๋องเหลียงขมวดคิ้ว ใครจะรู้ว่านางยังคงซ่อนอะไรบางอย่างไว้ในร่างกายของนางหรือไม่? อย่างไรก็ตาม มันไม่เหมาะที่จะค้นตัวนางในตอนนี้ ถ้าเขารู้ว่าเรื่องแบบนี้กำลังจะเกิดขึ้น เขาคงพาสาวใช้จากเมืองจันทร์กระจ่างมาด้วยสักสองสามคน
“เจ้าเข้าไปได้” ขณะที่เขาพูด เขาก็ส่งเสียงเรียกหลิวเหย่า “แม่ทัพหลิว ข้าต้องรบกวนเจ้าติดตามแม่นางจี้ไปด้วย อย่าให้มีอะไรเกิดขึ้น”
หลิวเหย่าแค่นเสียง จิ้งจอกเฒ่าผู้นี้กำลังผลักความรับผิดชอบมาหาข้า! แต่เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากตามจี้เสี่ยวซีไปที่รถม้า
ซูอันถอนหายใจเมื่อเห็นหญิงสาวที่เดินเข้ามา “เสี่ยวซีขอบคุณที่มาหาข้า”
จี้เสี่ยวซีกัดริมฝีปาก “ขอโทษ ข้าไม่สามารถทำอะไรให้พี่ใหญ่อาซูได้”
ซูอันหัวเราะ “มีอะไรต้องขอโทษ? แค่เจ้ามาส่งข้าเช่นนี้ข้าก็ดีใจมากแล้ว”
“ถ้าข้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ตอนนั้นข้าจะไม่โกรธท่าน…” จี้เสี่ยวซีหน้าแดงราวกับแอปเปิ้ล
ซูอันรู้ว่านางกำลังพูดถึงช่วงเวลาที่นางได้รับพิษ ‘สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ’ โดยไม่ได้ตั้งใจ เขาหัวเราะและพูดว่า “ข้าเป็นคนผิด เป็นเรื่องปกติที่เจ้าจะโกรธ”
หลิวเหย่าและราชองครักษ์ที่อยู่รอบ ๆ พูดไม่ออก พวกเขาคิดว่านางมาขวางทางทหารที่ติดอาวุธครบครันเพราะนางมีเรื่องสำคัญจะพูด แต่สุดท้ายแล้ว สิ่งที่นางต้องการทำคือคุยปรับทุกข์กัน?
อย่างไรก็ตาม เหล่าทหารอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประทับใจเล็กน้อย ภายนอกซูอันดูค่อนข้างธรรมดา แต่เหล่าสาวหลายคนกลับมีสัมพันธ์กับเขาอย่างน่าแปลกประหลาด
ซ่างเชียนกัดฟันด้วยความโกรธ สาว ๆ พวกนี้ตาบอดหรือเปล่า? ทำไมพวกเจ้าทุกคนถึงกระโจนเข้าใส่มัน!
—
ท่านยั่วยุซ่างเชียนสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 555!
—
หลิวเหย่ากระแอมคอขัด “แม่นางจี้ ถึงเวลาที่เราต้องไปแล้ว”
เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกไม่ดีนักที่เห็นฉากนี้
“ข้าเกือบเสร็จแล้ว” จี้เสี่ยวซีส่งยิ้มขอโทษให้เขา จากนั้นนางเขย่งเท้าขยับหน้าขึ้นไปใกล้กับกรงขังของรถม้าและโบกมือให้ซูอันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “ซูอันมีบางอย่างที่ข้าต้องบอกท่านคนเดียว”