“โอเคท่านประธาน” ฝั่งผู้จัดการรับทราบ
ต่อมานัทธีวางโทรศัพท์และจัดการกับเอกสารบนเครื่องบินที่ยังจัดการไม่เสร็จต่อไป
ประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึงโรงพยาบาล
นัทธีผลักประตูและเข้าไปในห้องผู้ป่วย ป้าส้มยังไม่ฟื้น ลูกสะใภ้ดูแลเธออยู่ที่ข้างเตียง
เมื่อเห็นนัทธี ลูกสะใภ้ก็ลุกขึ้นพูดว่า “คุณนัทธี คุณมาแล้ว”
นัทธีพยักหน้า “เกิดอะไรขึ้นกับป้าส้ม”
“แม่ปวดหลังตั้งแต่เมื่อคืน ในตอนเช้าหมอได้ยาแก้ปวดก่อนที่จะผล็อยหลับไป เดาว่าเธอคงจะตื่นในไม่ช้านี้” ลูกสะใภ้มองดูหญิงชราบนเตียงคนไข้แล้วตอบ
นัทธีเม้มปาก “ขอโทษ ที่ทำให้ป้าส้มเป็นอย่างนี้”
“ไม่ๆ เกี่ยวอะไรกับคุณนัทธีเลย แม่ก็บอก มันเป็นความผิดของคนชั่วคนนั้น ดังนั้น คุณนัทธีอย่าโทษตัวเองเลย” ลูกสะใภ้โบกมืออย่างรวดเร็ว
นัทธีกดขมับ “ไม่ว่ายังไงก็ตามเกิดเรื่องขึ้นกับป้าส้มที่บ้านของฉัน ฉันจะรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลและค่ารักษาต่อสำหรับป้าส้ม”
“ขอบคุณ ประธานนัทธี” ลูกสะใภ้ยิ้มขอบคุณ
แม้ว่าครอบครัวของพวกเขาจะไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน แต่ก็ไม่ได้รวย
และเธอยังมีลูกชายอีกสองคน คนหนึ่งกำลังศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาและอีกคนกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยเร็วๆ นี้ ต้องใช้เงินมากมาย
ในเมื่อมีคนดูแลท่านย่า มันก็ย่อมดีกว่า
ขณะที่กำลังคิด โทรศัพท์มือถือของลูกสะใภ้ก็ดังขึ้น
เธอหยิบออกมาดูแล้วพูดอย่างเกรงใจ “คุณนัทธี สามีฉันโทรมา ฉันจะไปรับสายก่อน”
“ได้สิ” นัทธีพยักหน้าตกลง
ลูกสะใภ้รับโทรศัพท์แล้วเดินไปที่ระเบียง
นัทธีดึงเก้าอี้แล้วนั่งลงข้างเตียง
หลังจากนั่งได้ประมาณสองนาที หญิงชราบนเตียงคนไข้ก็ส่งเสียงฮัมและลืมตาขึ้น
เมื่อเห็นดังนั้น นัทธีจึงยืนขึ้น “ป้าส้ม คุณตื่นแล้วเหรอ”
“คุณผู้ชาย?” ตอนที่ป้าส้มเห็นเขานึกว่าเป็นภาพลวงตา อดไม่ได้ที่จะกะพริบตาสองครั้ง แต่เขาก็ยังอยู่ที่นั่น
ป้าส้มจึงรู้ว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา แต่เป็นคนจริง
“คุณผู้ชาย เป็นคุณจริงๆด้วย คุณกลับมาแล้วเหรอ” ป้าส้มมีความสุขจนอยากจะลุกขึ้นนั่ง
นัทธีนวดมือ “ป้าส้ม แผลของคุณยังไม่หายอย่าพึ่งขยับนอนลงดีกว่า”
ป้าส้มพยักหน้า “โอเค โอเค ฉันจะไม่ขยับ คุณผู้ชายคุณมาคนเดียวเหรอ คุณหญิงยังไม่กลับมาอีกเหรอ?”
เธอมองไปข้างหลังเขาไม่เห็นวารุณีกับลูกทั้งสอง แววตาของเธอดูผิดหวังเล็กน้อย
นับตั้งแต่สุภัทรเสียชีวิต คุณหญิงก็ได้พาลูกสองคนไปแข่งขันที่ต่างประเทศ และไม่ได้กลับมาเป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้ว
เธอคิดถึงอย่างมาก โดยเฉพาะลูกสองคน
เธอยังปฏิบัติต่อเด็กสองคนเสมือนเป็นหลานของเธอจริงๆ ทุกครั้งที่เธอได้ยินเด็กสองคนเรียกตัวเองว่าคุณยายส้มในวิดีโอ ใจของเธอก็จะละลายอยู่แล้ว
“วารุณีกำลังจะเข้ารอบชิงชนะเลิศ มาไม่ได้ ฉันก็ไม่สบายใจที่จะพาลูกสองคนกลับมา ดังนั้นผมจึงกลับมาคนเดียว ไม่ต้องห่วง รอฝั่งนั้นเช้าก่อนเดี๋ยวผมเปิดวิดีโอให้เจอเลย” นัทธีนั่งลงอีกครั้งแล้วพูด
ป้าส้มยิ้มตอบ “ก็ดี เรื่องการแข่งขันและความปลอดภัยของลูกทั้งสองคนสำคัญกว่า ว่าแต่ช่วงนี้คุณผู้ชายไม่ได้เจอนิรุตติ์เลยใช่ไหม?”
“เจอมาแล้ว” พูดถึงนิรุตติ์ สีหน้านัทธีก็ซีดลง
ป้าส้มถอนหายใจ “คุณว่าคนนี้ทำไมถึงเลวได้ขนาดนี้”
“เอาล่ะป้าส้ม คุณเล่าถึงสถานการณ์ของชายที่บุกเข้าไปในคฤหาสน์ก่อน” นัทธีมองมาที่เธอ
แม้ว่าผู้จัดการจะเคยบอกไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ป้าส้มพูดด้วยตัวเอง อาจมีบางที่ที่ไม่ลงรายละเอียดมากนัก
อาจจะมีอย่างอื่นที่มีเพียงป้าส้มเท่านั้นที่รู้
ป้าส้มพยักหน้า “ตกลง เมื่อคืนฉันซักผ้าในห้องซักผ้า จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาในห้อง ตอนแรกนึกว่าเป็นคุณผู้ชายที่กลับมา ฉันยังตะโกนเรียกจากชั้นล่างอยู่เลย แต่ชั้นบนไม่มีเสียงตอบแม้แต่น้อย ฉันเริ่มตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ และจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อดูให้แน่ชัดและดูว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่คิดว่าจะมีขโมย”
พูดถึงเรื่องนี้ป้าส้มก็โกรธ “ชายคนนั้นรีบวิ่งลงมา ฉันกับเข้าชนกันแล้วเขาก็ผลักฉันลงไป จริงสิคุณผู้ชายตอนฉันล้มลงกับพื้นฉันเห็นใบหน้าของเขา เขาคือนิรุตติ์!”
“อะไรนะ” นัทธีหรี่ตาลงเล็กน้อย
จริงๆด้วย เรื่องนี้มีเพียงป้าส้มเท่านั้นที่รู้
และป้าส้มก็ไม่ได้บอกผู้จัดการด้วยเพราะไม่ไว้ใจ ยังไงซะผู้จัดการก็ไม่เหมือนมารุตที่อยู่เคียงข้างเขา
“ป้าส้ม แน่ใจนะว่าคือนิรุตติ์” นัทธีกำหมัดแล้วถามเสียงเข้ม
ป้าส้มรีบตอบไปว่า “เป็นเขา แม้จะปลอมตัวมาบ้าง แต่ฉันก็ยังจำเขาได้ เป็นเขาแน่นอนและเขาก็…”
เหมือนว่ามันจะพูดยาก ป้าส้มไม่ได้กล่าวส่วนที่เหลือออกมา
นัทธีขมวดคิ้ว “เขาทำไม”
ป้าส้มสบสายตา ลังเลอยู่พักหนึ่ง แล้วพูดว่า “เขา…เขาเอาของของคุณหญิงไปเยอะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของนัทธีก็มืดมนไปหมด และเจตนาที่อยากจะฆ่าก็เต็มร่างของเขา เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนหายใจไม่ออก
“นิรุตติ์!” นัทธีกัดฟันและพูดชื่อนี้ออกมา เนื่องจากความโกรธของเขา หมัดที่กำแน่นของเขาจึงสั่นเล็กน้อย และเส้นสีน้ำเงินที่หลังมือของเขาก็ปูนมากขึ้น
นิรุตติ์มีความรู้สึกที่น่ารังเกียจต่อแม่ของเขาในตอนแรก แต่ต่อมาแม่ของเขาก็หายตัวไป และส่งต่อความรู้สึกนั้นให้ภรรยาของเขา
ผู้ชายคนใดที่เจอเรื่องแบบนี้ก็โกรธมากทั้งนั้น
สักวัน…
สักวันหนึ่งเขาจะฉีกนิรุตติออกเป็นชิ้นๆ!
นัทธีตาแดงก่ำ เห็นแล้วสยอง
ป้าส้มเป็นห่วง “คุณผู้ชาย……”
นัทธีสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความโกรธที่รุนแรงในหัวใจ หลับตาลง พยายามสงบสติอารมณ์ “ฉันไม่เป็นไร ป้าส้มดูแลตัวเองดีๆ คืนนี้ฉันค่อยกลับมา” ”
“โอเค เดินทางปลอดภัยนะคุณผู้ชาย” ป้าส้มยิ้ม
นัทธีหันหลังเดินออกจากห้องคนไข้ ตรงหน้าประตูนั้นเขาได้พบพิชิตในชุดขาว
เขาไม่ได้เห็นพิชิตมาหลายเดือนแล้ว
พิชิตเคยตามหาเขา แต่เขาก็หาไม่พบ เพราะเขาไม่สามารถปล่อยวางเรื่องที่ผู้พิชิตทรยศได้ และไม่สามารถยกโทษให้พิชิตที่ปล่อยนวิยาไป
นวิยาไม่ได้เป็นเพียงผู้กระทำความผิดที่ต้องการฆ่าภรรยาของเขาเท่านั้น แต่ยังเป็นหนึ่งในฆาตกรที่ฆ่าพ่อแม่ของเขาด้วย
ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเป็นเพื่อนกับผู้พิชิตได้เหมือนเมื่อก่อน
พิชิตก็ไม่คิดว่าจะบังเอิญขนาดนี้ เห็นนัทธีก็ชะงักไป สักพักก็ยิ้มอย่างแปลกใจ “นัทธี คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
นัทธีไม่ได้สนใจ แล้วเดินต่อไป
พิชิตรู้ว่าเขายังคงปฏิเสธที่จะให้อภัยเขา ดวงตาของเขามืดลง และเขารีบเรียกให้เขาหยุด “นัทธี ฉันมีอะไรจะบอก”
“คุณจะพูดอะไร” นัทธีหยุดและมองเขาอย่างเย็นชา
ใบหน้าที่เด็กและน่ารักของพิชิตก็เริ่มจริงจังขึ้น “นวิยาติดต่อมาหาฉันเมื่อสองวันก่อน”
“อะไรนะ” นัทธีหรี่ตามองเขา “เธอติดต่อคุณมาทำไม”
“เธออยากให้ฉันเอายาไปให้เธอ”
“ยาอะไร”
“ยาอันตรายบางชนิด” พิชิตไม่ได้ให้รายละเอียดชื่อยา แต่คำว่าอันตรายก็พอที่จะอธิบายได้ว่านวิยาไม่ได้จะทำเรื่องดีแน่
“คุณให้ไปแล้ว?” นัทธีทำสีหน้าหนักใจ
พิชิตส่ายหัว “ไม่ ตอนนี้นวิยาเป็นเหมือนระเบิดเวลา ฉันจะให้สิ่งที่อันตรายกับเธอได้อย่างไร ใครจะไปรู้ว่าเธอจะทำอะไร”
เมื่อได้ยินว่าเขาไม่ได้ให้ สีหน้าของนัทธีจึงดีขึ้น “เธอให้คุณใช่วิธีอะไรเพื่อส่งยาให้เธอ ให้ส่งจดหมายไปหรือเธอมารับเอง?”