บทที่ 621 เป็นไข้
บทที่ 621 เป็นไข้
เหล่าชาวบ้านพยักหน้าทีละคน ชื่นชมหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงที่เขาใส่ใจคนทั้งหมู่บ้าน และเขาจะไม่ทำให้ข่าวใด ๆ รั่วไหลออกไปจนกว่าทังป้านเซียนจะขับไล่วิญญาณร้ายที่สิงกู้เสี่ยวหวานไปได้ ตามความปรารถนาของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง
ฮูหยินเหลียงเดินจากไปอย่างพึงพอใจ
กู้เสี่ยวหวานถูกชาวบ้านสองคนพาไปที่หอบรรพบุรุษ
หอบรรพบุรุษของหมู่บ้านอู๋ซีไม่ได้อยู่ในหมู่บ้าน แต่อยู่ในป่าไผ่หนาแน่นทางตะวันออกของหมู่บ้าน
เมื่อกู้เสี่ยวหวานถูกพาไปที่หอบรรพบุรุษ กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกถึงลมเย็นที่พัดมาจากข้างใน คนทั้งสองที่พานางมาที่นี่ยังปฏิบัติต่อนางด้วยความสุภาพ อาจเป็นเพราะพวกเขาเคยได้รับการช่วยเหลือจากกู้เสี่ยวหวาน
เขาส่งกู้เสี่ยวหวานไปที่หอบรรพบุรุษ และไม่ลืมที่จะเตือนนางว่า “สาวน้อยเสี่ยวหวาน เจ้าเข้าไปก่อนเถอะ! เมื่อถึงเวลาจะมีคนมาส่งอาหารให้เจ้า!”
หลังจากพูดเช่นนี้ ทั้งสองคนอาจจะกลัวเล็กน้อย และหลังจากปิดประตูหอบรรพบุรุษ พวกเขาก็รีบหนีไป
หอบรรพบุรุษทั้งหนาวเย็น เปลี่ยว และมืดมน เพราะมันตั้งอยู่ในป่าไผ่ทึบ
หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานเข้าไปในหอบรรพบุรุษ นางก็เดินไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวังและมองไปรอบ ๆ
พื้นที่โถงของหอบรรพบุรุษมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก
อาจเพราะเพิ่งเสร็จสิ้นงานศพของกุ้ยซื่อเมื่อไม่นานนี้ และยังเห็นว่ายังมีเศษเงินกระดาษอยู่ในหอบรรพบุรุษ มันลอยอยู่ในสายลมและตกลงสู่พื้น
ด้านหน้าหอบรรพบุรุษมีแผ่นจารึกของบรรพบุรุษมากมายและมีน้ำมันด้วย นี่คือสถานที่สักการะบรรพบุรุษของหมู่บ้านอู๋ซี น้ำมันกำลังจะหมด เกรงว่าจะมีคนมาเติมน้ำมันในหนึ่งหรือสองวัน!
กู้เสี่ยวหวานกวาดสายตามองอย่างระมัดระวัง ยกเว้นประตูปิดหนึ่งบานในห้องโถงบรรพบุรุษทั้งหมด มีหน้าต่างไม้เพียงบานเดียวที่ด้านซ้ายของหลังคา ซึ่งสูงเกินกว่าจะปีนขึ้นไปได้
กู้เสี่ยวหวานยกเลิกแผนการหนีของนาง สูงเช่นนั้นนางปีนขึ้นไปคนเดียวอย่างนั้นหรือ? ลืมมันไปได้เลย!
มีฟูกอยู่สองอันที่ด้านหน้าของแท่นป้ายวิญญาณ กู้เสี่ยวหวานคุกเข่าลงและโค้งคำนับสามครั้งต่อหน้าแท่น
แม้ว่าจะไม่รู้จักชื่อของผู้คนเหล่านนี้ แต่พวกเขาทั้งหมดเป็นบรรพบุรุษของหมู่บ้าน ดังนั้นจึงต้องให้ความเคารพ
หลังจากกู้เสี่ยวหวานทำความเคารพเสร็จสิ้น นางก็นั่งลง
ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นเรื่อย ๆ แต่ทั้งหอบรรพบุรุษยังมืดสนิท
เดิมทีหอบรรพบุรุษตั้งอยู่ในป่าไผ่ทึบ นอกจากนี้ หอบรรพบุรุษทั้งหมดมีหน้าต่างเพียงบานเดียวจึงไม่สามารถเห็นแสงแดดได้ตลอดทั้งปี ซึ่งทำให้ร่มรื่นและเย็นมากขึ้น
กู้เสี่ยวหวานลืมตาขึ้นและมองไปที่ชื่อบนแท่น บนนั้นมีนามสกุลต่าง ๆ มากมาย ดูเหมือนว่าคนที่มีชื่ออยู่บนนั้นคงเป็นคนที่เสียชีวิตในหมู่บ้าน
กู้เสี่ยวหวานคิดเรื่องนี้และลุกขึ้นทันที อยากดูว่ามีชื่อพ่อและแม่ของนางอยู่บนนั้นหรือไม่
นางมองอย่างละเอียด
หาอยู่นาน แต่หาไม่เจอ
กู้เสี่ยวหวานสงสัยว่า เป็นเพราะทั้งกู้ฉวนฟู่และเถียนซื่อเสียชีวิตอย่างรวดเร็ว ดังนั้นจึงไม่มีชื่อของพวกเขาในหอบรรพบุรุษนี้
กู้เสี่ยวหวานไม่ต้องการดูอีกต่อไป เพราะไม่พบแผ่นจารึกของบิดาและมารดา นางทิ้งตัวนั่งลงอีกครั้ง พลางนึกถึงสถานการณ์ปัจจุบันของตัวเอง
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงบ้าไปแล้ว จึงแยกแยะไม่ได้!
ฮูหยินเหลียงบอกว่าเขาหวาดกลัว นางยังบอกด้วยว่ามีวิญญาณร้ายสิงอยู่ในร่างตนเอง!
กู้เสี่ยวหวานมุ่ยปาก ดูเหมือนว่าจะมีหลายสิ่งหลายอย่างที่นางไม่รู้ และสิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือจดจำคนเหล่าไว้ในสายตา และรอวันที่นางจะระเบิดออกมา ในที่สุดก็มาแล้ว!
ทังป้านเซียนที่ฮูหยินเหลียงกล่าวถึงคือใคร?
กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้ว ตามที่ฮูหยินเหลียงพูด ทังป้านเซียนจะมาไล่ให้วิญญาณออกจากร่างของนางได้อย่างไร?
ไล่ออก? ถ้าไล่ได้ เกรงว่านางคงจะไม่อยู่ที่นี่มานานกว่าหนึ่งปีหรอก!
กู้เสี่ยวหวานเยาะเย้ย
ออกไปไม่ได้ก็แค่หลับตาลงและพักผ่อน!
ในใจเพียงรู้สึกอึดอัดที่ถูกขังอยู่ในหอบรรพบุรุษ และไม่รู้ว่าฉินเย่จือเป็นอย่างไรบ้าง!
กู้เสี่ยวหวานปิดตาลงและพักผ่อน
นางไม่คาดคิดเลยว่านางจะเกือบตายด้วยน้ำมือของฮูหยินเหลียงและทังป้านเซียน
เนื่องจากเมื่อคืนไม่ได้พักผ่อนมากนัก เมื่อกู้เสี่ยวหวานตื่นขึ้น ท้องฟ้าก็มืดครึ้ม
ไม่รู้ว่าเป็นเวลาเท่าไรแล้ว
เสียงครวญครางจากท้องของนางเป็นการเตือนว่านางหิวแล้ว
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อย และเนื่องจากไม่ได้กินอาหารมาสักพัก จึงรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย
ไม่รู้ว่าตอนนี้ชั่วยามใด กู้เสี่ยวหวานลุกขึ้นยืนนวดขาที่ชาแล้วเดินไปที่ประตูเพื่อหาอะไรกิน แต่กลับไม่เห็นสิ่งใดเลย
ไม่มีใครมาส่งอาหารเลยหรือ?
ปากของกู้เสี่ยวหวานแห้งผาก อาจเป็นเพราะนางนอนอยู่ที่นี่ ร่างกายจึงเย็นลงเล็กน้อย นางเวียนหัว และรู้สึกไร้เรี่ยวแรง
กู้เสี่ยวหวานยกมือขึ้น ตบประตูแล้วตะโกนเสียงดัง “มีใครอยู่หรือไม่? มีใครอยู่หรือไม่?”
ข้างในรอยร้าวของประตู มองไม่เห็นข้างนอกว่าเกิดอะไรขึ้น จากหน้าต่างไม้มองเห็นว่าข้างนอกมืดสนิท เป็นไปได้หรือไม่ว่า นางหลับจนถึงเวลากลางคืน?
กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้ว ความรู้สึกไม่สบายวิ่งพล่านทั่วร่างกายราวกับว่านางกำลังไม่สบาย
นางแตะหน้าผากของตัวเองและพบว่ามันร้อนผ่าว
ดูเหมือนว่าเพราะนางนอนที่นี่ จึงเป็นไข้ขึ้นมา
กู้เสี่ยวหวานไม่รู้จริง ๆ ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ในตอนนี้
ขณะจับประตู นางก็ตบมันแรง ๆ อีกครั้ง
ไร้เสียงตอบรับ
คนเหล่านี้ลืมนางไปแล้วหรือไม่? แม้แต่น้ำหรือข้าวก็ไม่มาส่ง?
กู้เสี่ยวหวานทรุดฮวบลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง อุณหภูมิร่างกายที่ร้อนจัดทำให้นางอยากจะขดตัว ความโกลาหลในใจทำให้นางไม่อยากคิดถึงสิ่งใด
นางรู้ว่านางไม่สามารถนอนที่นี่ได้ ที่แห่งนี้หนาวเกินไป และหากหลับไปอีกครั้งเกรงว่าอาการป่วยจะรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่มีทางเลือก อาการวิงเวียนศีรษะของนางแย่มาก และร่างกายก็เริ่มอ่อนแอลง ไม่สามารถขยับตัวได้อีกต่อไป
สุดท้ายก่อนที่นางจะหมดสติลง นางยังคงเตือนตัวเองว่าห้ามหลับ ห้ามหลับ แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถห้ามความอ่อนแอของร่างกายได้ นางทิ้งตัวนอนลงและหมดสติไป
แต่ในขณะนี้ กู้หนิงผิงที่ถูกขังอยู่ในห้องเก็บฟืนก็ตื่นขึ้น