ตอนที่ 1257 ชำระแค้น (2) / ตอนที่ 1258 ชำระแค้น (3)
ตอนที่ 1257 ชำระแค้น (2)
เขาไม่เคยรู้เลยว่าจะมีความเจ็บปวดแบบนี้อยู่ในโลกนี้ด้วย กระดูกเหมือนถูกหักแตกเป็นเสี่ยงๆ เนื้อหนังเหมือนถูกไฟเผา อวัยวะภายในเหมือนถูกปั่นด้วยเหล็กร้อนๆ ที่ถูกเผาจนแดง ภายใต้ความเจ็บปวดรุนแรงเช่นนี้ เขาคิดว่าเขากำลังจะตายแล้ว แต่ความเป็นจริง สติของเขาแจ่มชัดยิ่งกว่าที่เคยเป็นเสียอีก แม้ว่าเขาจะอยากหมดสติไปเร็วๆ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
เขายังคงมีสติอย่างชัดเจน รู้สึกถึงความเจ็บปวดทุกอย่างที่สามารถทำให้คนเสียสติได้
ราชครูเหอมองฮ่องเต้รัฐจิ้วด้วยสายตาเย็นชา ขณะที่เขาชักดิ้นชักงอในสภาพที่ทนทุกข์ทรมาน น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา
“ข้า…เขียน…ข้าจะเขียน…” ความเจ็บปวดทรมานทำให้ฮ่องเต้รัฐจิ้วปรารถนาที่จะตาย แต่ก็ไม่สามารถตายได้ ความเจ็บปวดทรมานที่เขาทำกับคนอื่นไว้ทั้งหมดดูเหมือนบัดนี้มันมาอยู่ในร่างกายของเขาอย่างครบถ้วนแล้ว
เขาอยากตายมากกว่าที่จะทรมานต่อไป
“ข้า…ขอ…ร้อง…ข้า…จะ…เขียน…” เขาจะเขียนทุกอย่างที่พวกเขาต้องการ หยุดมันที!
จวินอู๋เสียมองไปที่เฉียวฉู่ที่อยู่ด้านข้าง เฉียวฉู่เอาโอสถวิเศษจากเข็มขัดของเขาที่จวินอู๋เสียให้ไว้เมื่อครู่ไปยัดใส่ปากฮ่องเต้รัฐจิ้วทันที
ทันใดนั้น ความเจ็บปวดขนาดที่ทำให้คนเสียสติได้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
เสื้อผ้าบนร่างกายของฮ่องเต้รัฐจิ้วชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ เขานอนนิ่งอยู่บนพื้นเหมือนสุนัขตาย ลมหายใจสับสนปั่นป่วนอย่างมาก
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เหมือนเป็นฝันร้ายที่น่าสะพรึงกลัว
“ลุกขึ้น อย่านอนเฉยๆ อยู่บนพื้น” เฉียวฉู่ดึงฮ่องเต้รัฐจิ้วขึ้นมา และทำให้เขาคุกเข่าตรงหน้ากระดาษเปล่าอีกครั้ง
ใบหน้าของฮ่องเต้รัฐจิ้วขาวซีดปราศจากสีโลหิต เขาหยิบพู่กันขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา และชำเลืองมองไปที่จวินเสีย แววตาของเขาแสดงถึงความหวาดกลัวเพียงอย่างเดียว ส่วนความเกลียดชังนั้น แม้แต่นิดเดียวก็ไม่กล้ามี
เขาเขียนค่าชดเชยให้รัฐเฉียวไปพลางตัวสั่นไปพลาง หลังจากฮ่องเต้รัฐจิ้วประทับตราลงบนพระราชโองการแล้ว ก็เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง คุกเข่านิ่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับเขยื้อนสักนิด
เฉียวฉู่เอาพระราชโองการที่เขียนเสร็จแล้วส่งให้ราชครูเหอ ราชครูเหอคุกเข่าลงทันทีด้วยความหวาดกลัว ถึงตีเขาให้ตาย เขาก็ไม่กล้าที่จะรับมันเอาไว้
“องค์ฮ่องเต้รัฐเหยียนได้แก้แค้นให้กับฮ่องเต้ของข้า นั่นเป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้วพ่ะย่ะค่ะ สำหรับสิ่งนี้…เราไม่กล้ารับไว้หรอกพ่ะย่ะค่ะ พวกเราไม่สมควรได้ ฝ่าบาทได้โปรดเอาคืนไปเถอะพ่ะย่ะค่ะ” ราชครูเหอรู้สึกขอบคุณจวินเสียอย่างมากและรู้สึกว่าไม่อาจจะตอบแทนบุญคุณได้ แล้วเขาจะรับดินแดนครึ่งหนึ่งของรัฐจิ้วเอาไว้ได้อย่างไร
“นี่ไม่ได้ให้เจ้า และไม่ได้ให้รัฐเฉียวด้วย” จวินอู๋เสียพูดพลางมองราชครูเหอที่กำลังหวาดกลัว “ข้าให้น้องชายของข้า”
ราชครูเหอชะงักไป แล้วเขาก็คุกเข่าลงคำนับจวินเสียอีกครั้ง เขาก้มหัวขณะที่รับพระราชโองการมาไว้ในมือ
ฮ่องเต้รัฐจิ้วคุกเข่าอยู่กับที่ สายตาหวาดกลัวของเขาไม่ละไปจากจวินเสียเลยแม้แต่นิดเดียว
“ตอนนี้…ตอนนี้…เรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่” เขาถามเบาๆ ไม่มีการแสดงอำนาจข่มขู่และความเย่อหยิ่งจองหองอยู่ในน้ำเสียงอีกแล้ว
เขาไม่อยากเจอกับความเจ็บปวดทรมานแบบนั้น และยินดีจะใช้รัฐจิ้วทั้งรัฐแลกกับสวัสดิภาพของตัวเอง คนที่น่ารังเกียจเช่นนี้ไม่เหมาะจะประกาศตัวว่าเป็นฮ่องเต้เลยจริงๆ
มั่วเฉี่ยนยวนเต็มใจที่จะอยู่และตายไปกับรัฐชี พี่ชายของเขาฮ่องเต้น้อยก็เต็มใจที่จะเสียสละตัวเองแทนองครักษ์ของเขา
ผู้ครองรัฐของรัฐเล็กๆ ทั้งสองตระหนักดีว่าประชาชนเป็นรากฐานที่สำคัญของรัฐ นี่เป็นสิ่งที่ฮ่องเต้รัฐจิ้วไม่มีวันเข้าใจ และไม่มีโอกาสที่จะเข้าใจอีกต่อไป
“ไปกันเถอะ” จวินอู๋เสียยืนขึ้น นางเดินออกไปจากท้องพระโรงของวังหลวงโดยไม่หันหน้ากลับไปมองอีกเลย
ตอนที่ 1258 ชำระแค้น (3)
ขณะที่กำลังเดินออกจากท้องพระโรง เฉียวฉู่ก็มองไปที่ใบหน้าเย็นชาของจวินเสีย และอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้ว่า “น้องเสีย…เจ้าจะปล่อยฮ่องเต้รัฐจิ้วไปแบบนั้นจริงๆ หรือ”
จวินอู๋เสียหันไปมองเฉียวฉู่อย่างสงบ
“ข้าบอกเมื่อไรว่าจะปล่อยเขา”
“แต่เจ้าไม่ได้…”
ก่อนที่เฉียวฉู่จะพูดจบประโยค เสียงร้องโหยหวนก็ดังขึ้นจากในท้องพระโรงด้านหลังพวกเขา เสียงนั้นแสบแก้วหูจริงๆ
พวกผู้เยาว์หันกลับไปทันทีและเห็นฮ่องเต้รัฐจิ้วนอนกองอยู่กับพื้น ร่างกายของเขาขดเป็นลูกบอล ขณะที่ตัวสั่นอย่างรุนแรง
“นั่น…” ดวงตาของเฉียวฉู่เบิกกว้างด้วยความตกใจขณะที่มองไปยังจวินอู๋เสีย ตอนที่พวกเขาเดินออกมา เขายังดีๆ อยู่เลย แค่ครู่เดียวฮ่องเต้รัฐจิ้วกลายเป็นแบบนั้นได้อย่างไร
จวินอู๋เสียเงยหน้ามองท้องฟ้าและพูดว่า “ข้าพูดแล้ว ให้ละเว้นเขา เป็นไปไม่ได้”
โอสถวิเศษที่เฉียวฉู่ป้อนให้ฮ่องเต้รัฐจิ้วตอนสุดท้ายนั้นไม่ใช่โอสถแก้พิษ มันเป็นแค่โอสถวิเศษที่ทำให้ประสาทชา ป้องกันไม่ให้รู้สึกเจ็บปวดชั่วคราว แม้ว่ากินโอสถวิเศษนั่นแล้วจะทำให้ไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ เลยก็ตาม แต่พอโอสถวิเศษหมดฤทธิ์ ผลกระทบอย่างอื่นของโอสถวิเศษนั่นก็แสดงออกมาทันที รวมกับฤทธิ์ของโอสถวิเศษตัวแรกที่กินเข้าไป สิ่งที่นำมาจึงไม่ได้มีแค่เพียงความเจ็บปวดที่รุนแรงเท่านั้น
โอสถวิเศษสองอย่างนี้ เมื่อจับคู่กันจะทำให้เจ็บปวดทรมานจนไม่อาจจินตนาการได้เลยทีเดียว ความทรมานที่ดูเหมือนจะไม่รู้จบนี้จะดำเนินไปเป็นเวลาเจ็ดวันเจ็ดคืน ภายในเวลาเจ็ดวันนั้น ไม่มีสิ่งใดที่สามารถรักษาอาการนั้นได้ และเมื่อครบเจ็ดวันตามกำหนด ฮ่องเต้รัฐจิ้วจะตายจากอาการบาดเจ็บ แต่ก่อนที่ความตายจะมาเอาชีวิตเขา เขาจะต้องทนทรมานอย่างทารุณตลอดทั้งเจ็ดวัน!
นั่นเป็นการแก้แค้นครั้งสุดท้ายที่จวินอู๋เสียทำกับฮ่องเต้รัฐจิ้ว
นางจะไม่ยอมให้เขาตายง่ายๆ นั่นมันดีเกินไปสำหรับเขา!
จวินอู๋เสียกับคนอื่นๆ เดินออกจากวังหลวงรัฐจิ้วโดยมีเสียงร้องโหยหวนของฮ่องเต้รัฐจิ้วอยู่ด้านหลัง พวกทหารในวังไม่กล้าขัดขวางพวกเขาแม้แต่น้อย และปล่อยให้พวกเขาเดินออกจากวังหลวงอย่างสง่างาม
ก่อนออกจากวัง จวินอู๋เสียก็หยุดเดิน ตั้งแต่ที่พวกเขาก้าวออกจากท้องพระโรง เยี่ยซาก็หายตัวไป และตอนนี้เขาได้กลับมาแล้ว
“ผู้อาวุโสหวงนั่นไม่อยู่ในวังหลวงแล้วขอรับ” เยี่ยซาทำตามคำสั่งของจวินอู๋เสีย ออกค้นหาผู้อาวุโสหวงในวังหลวง แต่หลังจากวนรอบวังจนครบรอบแล้ว เขาก็ไม่พบวี่แววของผู้อาวุโสหวงเลย
เห็นได้ชัดว่า จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นพอก้าวออกจากประตูท้องพระโรงก็รู้สึกได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว
“เขาอาจจะหนีออกจากวังหลวงไปได้ แต่คิดว่าจะออกไปจากเมืองหลวงได้อย่างนั้นหรือ ไปหาตัวเขามาให้ข้า!” จวินอู๋เสียหรี่ตา นางไม่มีวันปล่อยผู้อาวุโสหวงไปแน่ คนร้ายหลักที่รับผิดชอบเรื่องทั้งหมดนี้
“ขอรับ!” หลังจากรับคำสั่ง ร่างของเยี่ยซาก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตาพวกเขาทันที
จากนั้นจวินอู๋เสียกับสหายของนางก็ออกจากวังหลวงของรัฐจิ้ว แต่พอนางก้าวผ่านประตูวังหลวงออกมา นางก็พบกลุ่มคนที่แต่งตัวหรูหรา แต่ละคนสวมมงกุฏไว้บนศีรษะ ยืนอยู่ตรงหน้านาง
เหล่าผู้ครองรัฐหรือฮ่องเต้ของรัฐอื่นๆ ที่ถูกกักขังอยู่ในเมืองหลวงได้ข่าวว่าฮ่องเต้รัฐเหยียนมาที่นี่ และรู้ว่าจวินเสียเข้าไปในวังหลวง พวกเขาไม่กล้าพรวดพราดเข้าไปในวังหลวง จึงได้แต่รอให้จวินเสียออกมานอกประตูวัง
จวินอู๋เสียขมวดคิ้วเล็กน้อย และมองไปที่กลุ่มคนแปลกหน้าตรงหน้านาง
เฉียวฉู่กับคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างหลังนางขยับตัวมาอยู่ข้างหน้าจวินอู๋เสีย บังสายตาอยากรู้อยากเห็นของกลุ่มผู้ครองรัฐเอาไว้ สายตาของพวกเขาเปลี่ยนเป็นระแวดระวังขึ้นมาทันที