ตอนที่ 1259 รัฐต่างๆ ขอความช่วยเหลือ (1) / ตอนที่ 1260 รัฐต่างๆ ขอความช่วยเหลือ (2)
ตอนที่ 1259 รัฐต่างๆ ขอความช่วยเหลือ (1)
ผู้ครองรัฐหลายคนดูเหมือนจะรับรู้ความเป็นปฏิปักษ์จากเฉียวฉู่และสหายของเขาได้ พวกเขาจึงได้สติขึ้นมาทันที และก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยพร้อมเพรียงกัน
หนึ่งในผู้ครองรัฐรวบรวมความกล้าก้าวขึ้นมาข้างหน้าหนึ่งก้าว และมองไปที่เฉียวฉู่ซึ่งขวางอยู่ตรงหน้าจวินเสียอย่างเกรงๆ และพูดว่า “ฮ่องเต้รัฐซวี๋ คารวะฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียนพ่ะย่ะค่ะ”
จวินอู๋เสียเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นางเคยได้ยินชื่อรัฐซวี๋ แต่ไม่เคยติดต่อกับพวกเขาเลย ท่าทางของผู้ครองรัฐซวี๋ดูเป็นมิตรมาก และรออยู่ที่นี่พร้อมกับผู้ครองรัฐอื่นๆ ดูเหมือนว่ากำลังรอให้นางปรากฏตัวออกมา
“มีอะไร” จวินอู๋เสียเพิ่งจัดการกับฮ่องเต้รัฐจิ้วมา นางไม่มีอารมณ์จะคุยเล่นกับผู้ครองรัฐคนอื่นๆ
ด้วยสถานะของรัฐเหยียน จึงเป็นเรื่องธรรมดามากที่รัฐอื่นๆ จะอ่อนน้อมต่อนาง แต่จวินอู๋เสียไม่ชอบความรู้สึกนี้
ฮ่องเต้รัฐซวี๋กลืนน้ำลายอึกใหญ่ เขาได้ยินว่าฮ่องเต้รัฐเหยียนอายุน้อย ดูเหมือนว่ามันจะเป็นความจริง เด็กหนุ่มคนนี้ตัวเล็กและยังเด็ก แต่พอพูดออกมากลับทำให้ผู้คนไม่กล้ามองฮ่องเต้หนุ่มคนนี้เป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มไร้ประสบการณ์อีกต่อไป
“ข้าได้ข่าวว่าฮ่องเต้รัฐเหยียนมาที่เมืองหลวงรัฐจิ้ว จึงเข้ามาคารวะพ่ะย่ะค่ะ” เขาพูดพร้อมกับกลืนน้ำลายอีกอึกใหญ่ ด้วยระดับความแข็งแกร่งของรัฐพวกเขา ขนาดรัฐจิ้วที่แข็งแกร่งน้อยกว่ารัฐเหยียนมาก พวกเขายังไม่กล้าเป็นศัตรูด้วยเลย
จวินอู๋เสียหมดความอดทนกับท่าทางประจบประแจงของผู้ครองรัฐซวี๋แล้ว
“ไม่จำเป็น ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็อย่าขวางทางข้า” จวินอู๋เสียพูดอย่างเย็นชา
ผู้ครองรัฐซวี๋ตัวสั่น ไม่รู้ว่าทำไมเด็กหนุ่มอายุน้อยแค่นี้ถึงได้ทำให้เขารู้สึกกลัวได้ถึงขนาดนี้
เมื่อเห็นว่าจวินเสียกำลังจะไปแล้ว ผู้ครองรัฐทุกคนก็ตื่นตระหนกขึ้นมา พวกเขาทิ้งท่าทางเสแสร้งและสุภาพมีมารยาทแล้วพุ่งเข้าไปขวางหน้าจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียขมวดคิ้ว
ผู้ครองรัฐทุกคนคุกเข่าลงตรงหน้าจวินอู๋เสียทันที!
“ฝ่าบาทได้โปรดหยุดก่อน! ที่ข้ามาที่นี่วันนี้ก็เพราะมีเรื่องจะขอความช่วยเหลือ ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย!” ผู้ครองรัฐซวี๋คุกเข่าอ้อนวอน ขณะที่ผู้ครองรัฐอื่นๆ ก็เริ่มขอร้องแบบเดียวกัน
เจอเข้าแบบนี้ เฉียวฉู่กับคนอื่นๆ ก็อึ้งไป
คนพวกนี้ต่างเป็นผู้ปกครองสูงสุดของรัฐ แล้วทำไมพวกเขาถึงพากันคุกเข่าง่ายๆ แบบนี้!
พวกผู้เยาว์คิดว่าผู้ครองรัฐพวกนี้ถูกรัฐจิ้วล่อลวงให้มาที่นี่เพื่อก่อกวนสร้างปัญหา แต่จากที่เห็น ดูเหมือนมันจะไม่ได้เป็นแบบนั้น
จวินอู๋เสียหยุดมองผู้ครองรัฐทั้งหลายที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้านางโดยไม่พูดอะไรสักคำเดียว
กลุ่มผู้ครองรัฐเห็นว่าอย่างน้อยจวินอู๋เสียก็ยอมฟังพวกเขาแล้ว พวกเขาจึงรีบพูดสิ่งที่พวกเขาต้องการขอร้องทันที
พอพูดแล้ว เฉียวฉู่กับพรรคพวกก็เลิกทำท่าเป็นศัตรูกับคนพวกนี้ไปเลย
ผู้ครองรัฐเหล่านี้ถูกฮ่องเต้รัฐจิ้วเชิญให้เดินทางมาที่เมืองหลวงรัฐจิ้วโดยที่พวกเขาเองก็ไม่ได้เต็มใจ แต่เพราะอำนาจของรัฐจิ้ว พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับคำเชิญและเดินทางมาที่นี่ หลังจากมาถึงรัฐจิ้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่มันเกินความคาดหมายของพวกเขา พวกเขาทุกคนถูกกักบริเวณอยู่ในบ้านในเมืองหลวงรัฐจิ้ว และไม่ได้รับอนุญาตให้ออกข้างนอกแม้แต่ก้าวเดียว
ฮ่องเต้รัฐจิ้วได้กดดันพวกเขามาตลอด ทั้งข่มขู่และล่อลวงพวกเขาด้วยคนพิษกับโลหิตแดง บังคับให้พวกเขาเขียนราชโองการที่ระบุว่าพวกเขายินยอมให้มีการทดลองสร้างคนพิษในรัฐของพวกเขา และจะให้ความร่วมมือในการสร้างกองทัพคนพิษอย่างเต็มที่
พวกเขาได้เห็นความน่ากลัวของคนพิษกับตาตัวเองแล้ว พวกผู้ครองรัฐไม่อยากให้คนของพวกเขากลายเป็นสัตว์ประหลาดแบบนั้น พวกเขาอยากต่อต้าน แต่ก็ถูกฮ่องเต้รัฐจิ้วคุมตัวไว้และถูกกักขังให้อยู่ในเมืองหลวง หมดอิสระใดๆ ทั้งสิ้น
ตอนที่ 1260 รัฐต่างๆ ขอความช่วยเหลือ (2)
เทียบความแข็งแกร่งของรัฐกันแล้ว พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของรัฐจิ้วเลย และได้แต่ถูกกักขังเอาไว้ในเมืองหลวง กลายเป็นหุ่นเชิดที่ถูกกักบริเวณอยู่ในบ้าน ฮ่องเต้รัฐจิ้วได้ควบคุมผู้ครองรัฐเหล่านี้เอาไว้ในกำมือ ทั้งหมดก็เพื่อจะข่มขู่รัฐต่างๆ ให้ยอมจำนน
เหตุผลที่ผู้ครองรัฐพวกนี้มาที่นี่ ไม่ใช่เพราะเต็มใจจะยอมจำนน แต่พวกเขาไม่อยากให้ฮ่องเต้รัฐจิ้วมีข้ออ้างในการส่งกองทัพไปบุกรัฐของพวกเขา
สิ่งที่ฮ่องเต้น้อยรัฐเฉียวเจอได้ฝังความกลัวลงไปในหัวใจของพวกเขาทุกคน พวกเขาไม่รู้ว่าตัวเองจะกลายเป็นเหยื่อรายต่อไปหรือไม่
พอพวกเขาได้ยินว่าฮ่องเต้รัฐเหยียนมาปรากฏตัวที่นี่ ทุกคนก็เหมือนจะได้เห็นแสงริบหรี่ท่ามกลางความสิ้นหวังอันมืดมิด ถ้าจะมีใครที่สามารถปราบรัฐจิ้วได้ ก็คงมีเพียงรัฐเหยียนเท่านั้น
ดังนั้น พวกเขาจึงมารวมตัวกันและรออยู่นอกประตูวังหลวง หวังว่าจะสามารถคว้าความหวังสุดท้ายนี้เอาไว้ได้
เหล่าผู้ครองรัฐพูดไปร้องไห้ไป ทิ้งศักดิ์ศรีของฮ่องเต้ ไม่สนความยิ่งใหญ่ของชุดคลุมมังกรที่สวมใส่อยู่ พวกเขาไม่อยากกลายเป็นหุ่นเชิดของรัฐจิ้ว และไม่อยากให้ประชาชนของพวกเขาต้องทนทุกข์กับอนาคตที่น่าหวาดกลัว
พวกเขาขอให้ฮ่องเต้รัฐเหยียนช่วยพวกเขาและรัฐของพวกเขา
จวินอู๋เสียฟังพวกเขาเงียบๆ นางรู้อยู่แล้วถึงการกระทำอันชั่วร้ายของฮ่องเต้รัฐจิ้ว แต่ไม่เคยคิดว่าฮ่องเต้รัฐจิ้วจะทำถึงขนาดกักขังผู้ครองรัฐจากรัฐต่างๆ ไว้ในเมืองหลวงของรัฐจิ้ว!
“ฮ่องเต้รัฐเหยียน! ถ้าท่านยอมช่วยพวกเรา พวกเราจะยอมสวามิภักดิ์ต่อรัฐเหยียน!” ผู้ครองรัฐซวี๋ตัดสินใจว่าถึงตายเขาก็ต้องทำแบบนี้ ดีกว่าจะยอมให้รัฐจิ้วทำตามใจชอบ เปลี่ยนประชาชนของพวกเขาให้กลายเป็นคนพิษที่ไร้ชีวิตจิตใจ พวกเขายอมสวามิภักดิ์ต่อรัฐเหยียนยังดีเสียกว่า
แม้ว่ารัฐเหยียนจะมีอำนาจมาก แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่เคยข่มขู่บีบบังคับรัฐที่อ่อนแอ
“ทุกคนลุกขึ้นเถอะ” จวินอู๋เสียพูดเสียงเบา
เหล่าผู้ครองรัฐยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น เนื่องจากบนไหล่ของเขาไม่เพียงแบกชีวิตของตัวพวกเขาเองเอาไว้ แต่ยังมีชีวิตของประชาชนทั้งรัฐอีกหลายล้านชีวิตที่อยู่ภายใต้การปกครองของพวกเขา
จวินอู๋เสียมองพวกผู้ครองรัฐทั้งหลายที่ยังคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างดื้อดึง แล้วก็เริ่มจะปวดหัวขึ้นมา
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะไม่มีรัฐจิ้วอีกแล้ว พวกเจ้าทุกคนกลับไปได้แล้ว” จวินอู๋เสียบอกพวกเขา
“อะไรนะ…” พวกผู้ครองรัฐทั้งกลุ่มมองจวินอู๋เสียอย่างสับสน
ไม่มีรัฐจิ้วอีกแล้ว
ที่พูดนั่น หมายความว่าอย่างไร
เฟยเยียนยิ้ม แล้วดึงเอาพระราชโองการออกมากางให้กลุ่มผู้ครองรัฐดู
“ฮ่องเต้รัฐจิ้วได้ยกดินแดนทั้งหมดของรัฐจิ้วเป็นค่าชดเชยให้กับรัฐชีและรัฐเฉียวแล้ว ตั้งแต่นี้ไปจะไม่มีรัฐจิ้วอีกแล้ว พวกท่านทุกคนไม่ต้องกังวลว่าเขาจะทำร้ายพวกท่านได้แล้วเล่า ตอนนี้…พวกท่านสามารถกลับรัฐของตัวเองได้แล้ว ทุกอย่างจบแล้ว” เฟยเยียนพูดพร้อมหัวเราะ
พวกผู้ครองรัฐต่างทำหน้าเหลือเชื่อ พวกเขายื่นมือที่สั่นเทาออกไปรับราชโองการจากมือของเฟยเยียน แล้วก็เบียดกันเข้ามาอ่านเอกสารฉบับนั้นอย่างละเอียดอยู่พักใหญ่ กว่าพวกเขาจะยอมเชื่อคำพูดของเฟยเยียน
รัฐจิ้ว…หายไปแล้วจริงๆ หรือ
ช่วงเวลาสั้นๆ แค่สองชั่วยาม รัฐที่ยิ่งใหญ่เป็นอันดับสองก็ถูกลบออกจากแผ่นดินง่ายๆ แบบนี้เลย
ความจริงเรื่องนี้ทำให้สติของทุกคนล่องลอยไปทันที ไม่มีใครสักคนที่คิดว่าจะจบแบบนี้ได้
ผู้ครองรัฐทุกคนเงยหน้าขึ้นมองร่างเล็กๆ ที่มีใบหน้าละเอียดอ่อนบอบบางนั้นโดยไม่รู้ตัว
ฮ่องเต้แห่งรัฐเหยียน
“แต่…แต่…คนของรัฐจิ้วได้นำราชโองการของเรากลับไปที่รัฐของพวกเราแล้ว…” ฮ่องเต้ของรัฐซวี๋กระวนกระวายขึ้นมาทันที ฮ่องเต้รัฐจิ้วดำเนินการได้รวดเร็วมาก และได้เอาพระราชโองการที่บังคับให้พวกเขาเขียนพร้อมกับส่งคนออกเดินทางไปยังรัฐต่างๆ ทันที