เจียงเหวินซเช็ดเลือดออกจากริมฝีปากก่อนที่จะลอยตัวขึ้นไปอีกครั้ง
ลู่โจวได้เรียกพลังอวตารออกมา ในเวลาเดียวกันเขาก็ได้ใช้สุดยอดเคล็ดวิชาในการเคลื่อนไหวอีกครั้ง “คิดจะหนีอย่างงั้นเหรอ?”
ไม่ว่าเจียงเหวินซูจะวิ่งหนีไปทางไหน ลู่โจวก็จะตามเขาทันอยู่เสมอ ลู่โจวอยู่เหนือเจียงเหวินซูมาโดยตลอด
ตุ้ม!
เมื่อร่างอวตารที่สูงกว่า 150 ฟุตของลู่โจวบินผ่านรถม้าลอยฟ้าขนาดใหญ่ยักษ์ทั้งสองคัน รถม้าลอยฟ้าที่ถูกแรงกระแทกได้แตกเป็นเสี่ยงๆ ท้ายที่สุดมันก็ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า
ผู้ฝึกยุทธที่กําลังสวดมนต์อยู่ต้องหนีอย่างกะทันหัน
เจียงเหวินซูหนีไปอย่างรวดเร็ว เขาตั้งใจที่จะใช้ผู้ฝึกยุทธบนรถม้าลอยฟ้าเพื่อซื้อเวลาของลู่โจวเอาไว้ แต่ดูเหมือนว่าจะเปล่าประโยชน์ ลู่โจวยังคงไล่ตามต่อไปพร้อมกับร่างพลังอวตาร เจียงเหวินซูที่เห็นลู่โจวใช้พลังอย่างต่อเนื่องได้ถามออกมาด้วยความสงสัย “ยังจะใช้พลังอวตารอีกอย่างงั้นเหรอ?”
“แล้วทําไมกันล่ะ?”
“ทําไมฉันจะต้องเลิกใช้พลังล่ะในเมื่อพลังไม่มีวันหมด
เจียงเหวินซูสับสน ลู่โจวใช้พลังลมปราณโดยที่ไม่ยับยั้งชั่งใจได้ยังไงกัน? เจียงเหวินซูมั่นใจมากว่าพลังสีฟ้าลึกลับของจีเทียนเด่ต้องหมดไปมากแล้วแน่ แต่เมื่อเห็นลู่โจวยังคงใช้พลังอย่างไม่หยุดพัก เจียงเหวินซูก็เริ่มตื่นตระหนก
ในขณะที่ผู้ฝึกยุทธทั้งหลายกลังกระจัดกระจาย ในตอนนั้นเองเจียงเหวินซ์ก็ได้สั่งการออกมาซะก่อน “พวกเจ้ากําลังรออะไรกัน? จับเขาซะ!”
ผู้ฝึกยุทธที่สละรถม้าของตัวเองมองไปยังร่างอวตารที่สูงกว่า 150 ฟุต ที่ร่างอวตารมีแรงกดดันอันมหาศาลแผ่ออกมา
เมื่อต้องพบกับพลังอันสูงส่งของลู่โจว ฝูงชนที่มารวมตัวกันก็เริ่มที่จะเสียสติ ใครกันจับผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบที่เก่งกาจถึงขนาดนั้นได้?
“ดูให้ดีซะ เจียงเหวินซู!” ลู่โจวยกฝ่ามือขึ้น
เจียงเหวินซูที่ได้ฟังแบบนั้นตกตะลึง จากสัญชาตญาณที่มีเขารู้ได้ทันทีว่าลู่โจวยังไม่ได้ปลดปล่อยพลังอย่างเต็มที่
“พลังฝ่ามือมหาจักรวัชระ!”
ผู้ฝึกยุทธที่มารวมตัวกันเหลือบมองไปยังพลังฝ่ามือสีทองที่เปล่งประกายออกมา ในขณะที่อ้าปากค้าง
เจียงเหวินซูขมวดคิ้ว ร่างของเขาสั่นสะท้านไปทั่วตัว สุดท้ายแล้วตัวเขาก็ประเมินพลังของลู่โจวต่ําเกินไปจริงๆ
“ท่านเอาจริงแล้วสินะ?”
พลังฝ่ามือมหาจักรวัชระรวดเร็วจนน่าตกใจ มันเป็นพลังฝ่ามือที่มีพลังเทียบเท่าได้กับพลังฝ่ามือไร้ความกลัว แม้ว่าจะเป็นสุดยอดวิชาแต่ลู่โจวก็สามารถปลดปล่อยมันราวกับว่ามันเป็นพลังฝ่ามือธรรมดา
พลังฝ่ามือมหาจักรวัชระทําลายผู้ฝึกยุทธทุกคนที่ขวางทางมัน…
“ติ้ง! สังหารเป้าหมายผู้มีพลังขั้นมหาภัยพิบัติศักดิ์สิทธิ์สําเร็จ 10 คนได้รับรางวัลแต้มบุญ: 10,000
“ติ้ง! สังหารเป้าหมายผู้มีพลังขั้นศักดิ์สิทธิ์สําเร็จ 30 คนได้รับรางวัลแต้มบุญ: 300
เจียงเหวินซูพยายามเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วต่อไป เขาพยายามที่จะหนีโดยแทบที่จะไม่มีเวลาได้พักหายใจ
พรึบ!
เจียงเหวินซูใช้สุดยอดเคล็ดวิชาในการเคลื่อนไหวก็เพื่อที่จะหลบพลังฝ่ามือของลู่โจว
“ใครอนุญาตให้เจ้าหนี้กัน?”
ตู้ม!
เจียงเหวินซถูกโจมตีจนกระเด็นลอยไป มันเป็นการโจมตีที่ไร้ซึ่งพลังอวตารในการตั้งป้องกัน
“พลังอวตาร!” เลือดลมในร่างของเจียงเหวินซูปั่นป่วน เขาฝืนใช้ร่างอวตารร้อยวิถีอีกครั้ง
พลังอวตารสีแดงที่สูงถึง 150 ฟุตยืนเผชิญหน้ากับพลังอวตารสีทอง
ลู่โจวเหลือบมองเวลาที่เหลืออยู่…ราชครูเจียงเหวินซู เขาเป็นคนแรกที่อยู่ได้นานขนาดนี้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับพลังจากการ์ดระเบิดจุดสุดยอด
เจียงเหวินซูมองขึ้นไปพร้อมกับร่างอวตาร เขากางฝ่ามือขึ้น ไม่นานนักอักษรโบราณสี่แดงจานวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏออกมาก่อนที่จะเรียงตัวกันจนกลายเป็นดาบพลังงานขนาดใหญ่
“ท่านคิดว่าผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบจะไม่มีไพ่ตายอย่างงั้นสินะ?” เจียงเหวินซูชี้ดาบพลังงานไปยังด้านบน
ลู่โจวรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว เขาเหลือบมองดาบพลังงานอักษรสีแดงในขณะที่ถืออาวุธนิรนามอยู่ในมือ ลู่โจวเริ่มสร้างดาบพลังงานรอบอาวุธนิรนามเช่นกัน!
หัวใจของเจียงเหวินซูเต้นไม่เป็นจังหวะ “อักษรสีด่า? อาวุธระดับว่างเปล่า?”
ถ้าหากเฉียงเหวินซูประหลาดใจที่ลู่โจวสามารถใช้พลังขั้นสูงสุดได้อย่างต่อเนื่อง โดยที่ไม่เหนื่อยล้า การใช้พลังอวตารตลอดเวลาไม่ใช่เรื่องง่าย การได้เห็นอักษรสีดํานั้นทําให้เกิดความกลัวในตัวเขา แม้ว่าจะได้เห็นพลังฝ่ามือสีฟ้ามันก็ยังไม่พอที่จะทําให้เจียงเหวินซูกลัวได้
“ถอนพลัง!” เฉียงเหวินซูหวาดกลัวอย่างไม่เคยเป็น
“ช้าไป!”
อาวุธนิรนามที่ถูกห่อหุ้มไปด้วยอักษรสีดาถูกฟันใส่อากาศด้านล่าง
ดาบพลังงานสีแดงถูกดาบพลังงานของอาวุธนิรนามแยกออกเป็นสองส่วน ดาบพลังงานจากอาวุธนิรนามยังคงจู่โจมต่อไป
เจียงเหวินซูรีบถอนพลังอวตาร! เขารีบสกัดจุดพลังลมปราณของตัวเองในทันที เปลวไฟสีแดงเดือดพล่านมาจากร่างกายของเขา เจียงเหวินซูเลือกที่จะเผาผลาญจุดพลังลมปราณของตัวเอง
ลู่โจวเคลื่อนไหวอย่างลื่นไหล การเคลื่อนไหวของเขาช่างแสนจะเรียบง่าย ลู่โจวใช้อาวุธนิรนามโจมตีไปที่เจียงเหวินซ์
ตุ้ม!
เฉียงเหวินซูคําราม
ลู่โจวไล่ตามเฉียงเหวินซูไปพร้อมกับร่างอวตาร ไม่ว่าจะเป็นความเร็วหรือพลังที่เหลืออยู่ลู่โจวอยู่เหนือไปกว่าเฉียงเหวินซูไปมาก
หลังจากที่เผาผลาญจุดพลังลมปราณของตัวเองเจียงเหวินซูก็เร่งความเร็วขึ้น เขาหนีไปทางทิศตะวันออก แต่น่าเสียดายที่ความพยายามของเขาช่างไร้ความหมาย เจียงเหวินซูยังคงไม่ยอมแพ้ มีเพียงความคิดเดียวเท่านั้นที่หลงเหลืออยู่ในใจเขา มีแต่จะต้องหนี!”
ท้องฟ้าถูกย้อมไปด้วยแสงสีแดง
พลังอักษรโบราณสีแดงเป็นพลังที่เจียงเหวินซูสะสมมากว่าหลายร้อยปี มันเป็นพลังที่สามารถใช้สังหารผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบได้อย่างง่ายดายก่อนหน้าจะเจอลู่โจว
“เจ้าคิดว่าจะหนีข้าได้อย่างงั้นเหรอ?” เสียงคารามของลู่โจวดังมาจากด้านหลัง
เจียงเหวินซ์รีบมุ่งตรงไป ไม่ว่าจะใช้ความเร็วมากแค่ไหนแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นเขาก็จะมองเห็นร่างอวตารอันใหญ่ยักษ์ของลู่โจว
เมื่อพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบเคลื่อนไหว ไม่ว่าจะเป็นภูเขาหรือว่าป่าไม้ทุกสิ่ง ทุกอย่างก็จะถูกทําลายจนราบเรียบ มีเพียงความพินาศเท่านั้นที่จะถูกเหลือทิ้งไว้
ลู่โจวไม่ได้สนใจอะไร พลังลมปราณที่เขามีไร้ขีดจํากัด ถ้าหากไม่ใช้พลังให้เต็มที่ ในระหว่างที่ใช้การ์ดระเบิดจุดสุดยอดตัวเขาก็คงจะเสียดายที่หลังแน่
เจียงเหวินซูเหลือบมองขึ้นไป “ทําไมกัน?”
“เรื่องใบนี้เต็มไปด้วยเรื่องมหัศจรรย์ มนุษย์เป็นเพียงส่วนเล็กๆ ของสิ่งที่เรียกว่า โลกเท่านั้น…เจ้าคิดหรอว่าจะสามารถหลอกคนทั้งโลกได้น่ะ?” ลู่โจวยกฝ่ามือขึ้น
พลังฝ่ามือสีทองที่มีขนาดใหญ่กว่าเดิมหลายสิบเท่าได้พุ่งมาจากบนฟ้า
นกที่อยู่ใกล้ต่างก็บินหนีไปด้วยความหวาดกลัว ปลาในแม่น้ําเองก็พยายามกระโจนไปให้ไกลที่สุดเพื่อที่จะหนี้
เพียงแค่ใบไม้แค่ใบเดียวไม่อาจจะบดบังทัศนวิสัยการมองเห็นของทุกคนได้
พลังฝ่ามือของลู่โจวปกคลุมไปทั่วฟ้า!
ดวงตาของเจียงเหวินซูแดง… ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมานี้เขามีสถานะสูงส่ง และเป็นคนที่มีอํานาจมากที่สุดที่นี่ เจียงเหวินซูจะทําใจยอมรับจุดจบได้ยังไงกัน?
“มนุษย์ล้วนโง่เขลา! ท่านน่ะสําคัญตัวเองผิด! สุดท้ายท่านจะต้องชดใช้งี่เง่าของตัวเอง!” เจียงเหวินซูเรียกพลังอวตาร พลังอวตารที่ส่องแสงสีแดงสว่างกว่าครั้งไหนๆมาก เจียงเหวินวได้ใช้พลังอวตารดอกบัวเก๋กลีบทั้งหมดเพื่อสกัดกั้นการโจมตีของลู่โจว
เพียงแค่มดตัวเดียวคงจะสั่นสะเทือนต้นไม้ทั้งต้นไม่ได้
ตุ้ม!
เกิดคลื่นกระแทกไปทั่วรัศมีกว่า 100 ไมล์
คลื่นเสียงที่ตามมากระจายไปทั่ว
ผู้ฝึกยุทธทุกคนที่มารวมตัวต่างก็เหลือบมองไปทางทิศตะวันออก
ผู้ฝึกยุทธในนครหลวงลั่วหลานหยุดสิ่งที่กําลังทําทั้งหมดก่อนที่จะหันไปทางทิศตะวันออก ที่ตรงนั้นมีเสียงดังก้องกังวานรวมไปถึงแผ่นดินไหวอันรุนแรง
แม้ว่าเจียงเหวินซูจะปลดปล่อยพลังทั้งหมดในฐานะผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบแล้วก็ตาม แต่ถึงแบบนั้นเขาก็หยุดพลังฝ่ามือของลู่โจวได้เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น หลังจากนั้นไม่นานพลังฝ่ามือก็กดลงไปบนร่างของเขาโดยที่ไม่มีอะไรมาขวางกั้น
ตุ้ม!
พลังฝ่ามือนี้ไม่ได้เป็นเพียงพลังฝ่ามือของผู้มีพลังอวตารดอกบัวเก้ากลีบเท่านั้น มันยังเป็นพลังฝ่ามือที่เกิดขึ้นจากพลังลมปราณอันไร้ขีดจํากัดของลู่โจวด้วยนั่นเอง
ตลอดเวลาการโจมตี ลู่โจวได้ปลดปล่อยพลังฝ่ามืออย่างต่อเนื่อง แม้แต่ตัวเขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ําว่าใช้พลังฝ่ามือไปมากแค่ไหน และเมื่อพลังฝ่ามือถึงพื้น ลู่โจวก็หยุดการโจมตี
ทุกอย่างเงียบสงบ
ลู่โจวยังคงใช้ร่างอวตารเอาไว้ เขามองไปที่เวลาคงเหลือ จนถึงตอนนี้ลู่โจวเหลือเวลาอีกครึ่งหนึ่ง
บนพื้นมีหลุมพลังฝ่ามือปรากฏขึ้น
ลู่โจวสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวรอบตัว…แม้ว่าลู่โจวจะอยู่ในจุดที่มีระดับพลังสูงสุดก็ตาม แต่เขาก็ต้องตัดหนทางที่ราชครูคนนี้จะหาทางหนีได้ ระหว่างที่รอผลลัพธ์ลู่โจวไม่ได้ประมาทเลยแม้แต่เพียงนิดเดียว
ไม่มที่นกหรือสัตว์ร้ายตัวไหนกล้าเข้ามาใกล้ลู่โจว
ทุกอย่างเงียบลงจนผิดสังเกต
ลู่โจวเหลือบมองไปที่หลุมพลังฝ่ามือ
เจียงเหวินซูกําลังนอนอยู่ในนั้น ใบหน้าของเขากําลังมองไปบนท้องฟ้าที่หน้าอก ของเขาเต็มไปด้วยเลือด พลังฝ่ามือได้ทําให้พลังอวตารของเจียงเหวินซูถูกทําลาย เจียงเหวินซูได้ใช้ทุกอย่างออกมาแล้ว จุดพลังลมปราณที่เผาผลาญไปก็ไม่เหลือพลังอีก เจียงเหวินซูไม่สามารถใช้พลังวรยุทธได้ ในตอนที่หมอกควันจางหายไปเขาก็ได้หัวเราะออกมา
มันเป็นเสียงหัวเราะที่สิ้นหวัง ลู่โจวรู้ดี เจียงเหวินซูราชครูผู้ยิ่งใหญ่ได้ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์แล้ว
ในเสียงหัวเราะของเขามันแฝงไปด้วยหลายความรู้สึก ทั้งความไม่พอใจ ความสิ้นหวัง ความขุ่นเคือง หรือแม้แต่การยอมรับ
“ท่านน่ะแพ้แล้ว” เสียงของเจียงเหวินซูอ่อนแอลงมาก
“เจ้าคิดว่าตัวเองจะชนะได้อย่างงั้นเหรอ?” ลู่โจวถามกลับอย่างไม่ไยดี
“แล้วถ้ําข้าชนะล่ะ?” เจียงเหวินซูหายใจแผ่วเบาก่อนจะพูดต่อ “เจ็ดดินแดนพันธมิตรได้เคลื่อนทัพไปนานแล้ว ดินแดนหยานจะต้องกลายเป็นนรกบนดิน”
ลู่โจวเหลือบมองไปทางมณฑลเหลียง “ในเมื่อไม่เห็นกับตาก็อย่าด่วนตัดสินใจ
ลู่โจวใช้พลังฝ่ามือจับตัวของเจียงเหวินซูเอาไว้
“ท่าน…กําลังพยายามจะทําอะไรกัน?” เจียงเหวินซูที่ถูกจับถามออกมาด้วยความสับสน
ลู่โจวหันกลับไปมองมณฑลเหลียงเช่นเดิมก่อนจะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว!
เจียงเหวินซูที่ถูกพาตัวไปคิดว่ามันเปล่าประโยชน์ “เปล่าประโยชน์ ท่านจะพยายามรีบไปหยุดสงครามอย่างงั้นสินะ? ยอมแพ้ซะเถอะ…พวกเรานะต่างก็พ่ายแพ้ด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ”