ตอนที่ 1271 ‘จิน’ (2) / ตอนที่ 1272 ‘จิน’ (3)
ตอนที่ 1271 ‘จิน’ (2)
ถึงอย่างไรหยกสงบวิญญาณก็ไม่สมบูรณ์ แม้ว่าจะเอาไปใช้กับร่างวิญญาณ แต่พลังงานที่วิญญาณต้องการนั้นมากเกินไป พึ่งแค่หยกสงบวิญญาณอย่างเดียวไม่สามารถทำให้วิญญาณสมบูรณ์ได้ หยกสงบวิญญาณต้องการพลังงานเพิ่มอีก จึงต้องให้ฮ่องเต้น้อยดูดซับจากแหล่งภายนอกเพื่อเปลี่ยนให้เป็นพลังงานวิญญาณ
ไม่เพียงแต่หินหยกเท่านั้น อะไรก็ตามที่มีกลิ่นไอวิญญาณ หยกสงบวิญญาณในร่างของฮ่องเต้น้อยก็ต้านทานไม่ได้ทั้งนั้น
มันไม่ใช่ความหิวโหยของร่างกาย แต่เป็นความว่างเปล่าของจิตวิญญาณ
“มันจะไม่เป็นอันตรายกับร่างกายเขาใช่หรือไม่” จวินอู๋เสียถามพร้อมขมวดคิ้ว แม้ว่านางจะเข้าใจสิ่งที่จวินอู๋เย่าอธิบายคร่าวๆ แล้ว แต่ร่างกายมนุษย์จะสามารถย่อยหินหยกได้อย่างไร ถึงจะเคี้ยวไปแล้ว แต่การมีหินหยกอยู่ในท้องก็อาจจะทำให้เกิดปัญหาอื่นๆ ได้
จวินอู๋เย่าเดินไปข้างหน้า ง้างปากฮ่องเต้น้อยที่ดวงตายังคงจับจ้องอยู่ที่หยกหรูอี้
ในปากของฮ่องเต้น้อยมีเขี้ยวเพิ่มมาอีกสอง แม้ว่ามันจะไม่ใหญ่เกินไป แต่ก็แหลมคมเป็นพิเศษ
“เด็กคนนี้ไม่ได้เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาอีกต่อไปแล้ว ของพวกนี้ไม่ทำให้เกิดอันตรายกับเขาหรอก”
ฮ่องเต้น้อยมองไปที่จวินอู๋เสีย ดวงตาของเขามีแววเชื่อฟัง
นี่เป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เสียเจอกับเรื่องแบบนี้ ถ้าคำพูดพวกนั้นไม่ได้มาจากจวินอู๋เย่า นางก็คงจะไม่เชื่อ แต่เนื่องจากจวินอู๋เย่าเป็นคนพูด เช่นนั้นก็ไม่มีทางผิดแน่
เมื่อเห็นฮ่องเต้น้อยจ้องไปที่หยกหรูอี้ด้วยสายตาอยากได้ขนาดนั้น จวินอู๋เสียก็ไม่มีทางเลือกนอกจากยืนขึ้นและเอาหยกหรูอี้ลงมาวางไว้ในมือของฮ่องเต้น้อย
ฮ่องเต้น้อยถือหยกหรูอี้ด้วยท่าทางที่เหมือนคนที่หิวมาเป็นเวลานานแล้วและกำลังถือไก่ย่างอย่างตื่นเต้น ดวงตาโตใสแจ๋วของเขาหันไปมองจวินอู๋เสียอีกครั้ง และเมื่อจวินอู๋เสียพยักหน้าน้อยๆ เขาก็เอาหยกหรูอี้ใส่ปากแทะ
กร้วม กร้วม กร้วม…
เสียงพวกนั้นทำให้หัวใจของจวินอู๋เสียกระตุกไปตามเสียงเคี้ยว
เมื่อเฉียวฉู่กับคนอื่นๆ เข้ามาหาจวินอู๋เสีย พวกเขาก็เห็นฮ่องเต้น้อยกอดหยกหรูอี้ที่เหลือครึ่งอันนั่งอยู่ทางด้านหนึ่ง…กร้วม กร้วม…ทันใดนั้น พวกผู้เยาว์ก็พากันตกตะลึง
“นี่…นี่มันอะไรกันเนี่ย ขนมชนิดใหม่จากครัวของจวนหลินอ๋องหรือ ฮ่าๆ…ฮ่าๆ…ดูเหมือนหยกหยกหรูอี้มากเลยเนอะ…” เฉียวฉู่พูด ขณะที่มุมปากของเขาเริ่มกระตุก เขาบอกตัวเองว่าตาของเขาต้องฝาดไปแน่ๆ เด็กตัวเล็กๆ อย่างนั้นจะแทะหยกหรูอี้ได้อย่างไร
“ข้าว่า นั่นไม่ใช่ขนมจริงๆ หรอก” ฟ่านจัวพูดเสียงเย็น
“…” เฉียวฉู่ทำหน้าประหลาดใจ
“เขาหายดีแล้วหรือ” หรงรั่วเดินเข้ามาข้างใน พลางมองไปที่ฮ่องเต้น้อยที่กำลังก้มหน้าก้มตาเคี้ยวหยกหรูอี้ แล้วถามจวินอู๋เสียด้วยความประหลาดใจ
จวินอู๋เสียเล่าอาการของฮ่องเต้น้อยให้สหายของนางฟังคร่าวๆ พวกผู้เยาว์ต่างไม่รู้ว่าจะมีปฏิกิริยากับเรื่องนี้อย่างไรดี
ฮ่องเต้น้อยดูเหมือนจะสบายดีกว่าเมื่อก่อน แต่…ก็ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่!
หยกหรูอี้ยาวเกือบเท่าแขนเด็ก ฮ่องเต้น้อยเคี้ยวเสียเกลี้ยงไม่มีเหลือ จากนั้นสายตาของเขาก็มองหาไปทั่วห้อง และทันใดนั้นดูเหมือนเขาจะพบบางอย่าง เขายกมือขึ้นแตะจี้หยกที่ห้อยอยู่ที่คอของเขา
ขณะที่จวินอู๋เสียคิดว่าเขากำลังจะเริ่ม ‘จิน’ อีกครั้ง เด็กน้อยก็ไม่มีทีท่าสนใจจี้หยกมากนัก เขาปล่อยมือจากมันอย่างรวดเร็ว
“เห็นแบบนี้ เขาจะไม่เป็นไรจริงๆ ใช่หรือไม่” เฉียวฉู่เกาหัว รู้สึกว่ามันค่อนข้างแปลก
“พี่ใหญ่อู๋เย่า นอกจากหินหยกแล้ว มีอะไรที่ปกติกว่านี้ที่สามารถเพิ่มพลังของหยกสงบวิญญาณได้หรือไม่” เฉียวฉู่ถาม
จวินอู๋เย่ายิ้มแล้วตอบว่า “มี”
“มันคืออะไร”
“ภูติวิญญาณ”
ตอนที่ 1272 ‘จิน’ (3)
“…” เฉียวฉู่ทำตาโต
เชี่ยไรเนี่ย!
มนุษย์กินภูติวิญญาณ!
เขามองไปที่จวินอู๋เสียโดยไม่ได้ตั้งใจ ราวกับว่าคนเดียวที่มีความสามารถพอจะทำแบบนั้นได้ก็มีแค่…
จวินอู๋เสียจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา เฉียวฉู่สงบเสงี่ยมขึ้นมาทันที
“มันต่างจากเสี่ยวเสียเอ๋อร์ เสี่ยวเสียเอ๋อร์กลืนกินภูติวิญญาณเพื่อทะลวงขั้นพลังวิญญาณ แต่กรณีของเจ้าเด็กน้อยคนนี้ มันคือการซ่อมแซมวิญญาณของเขา” จวินอู๋เย่าพูด
“ที่จริง อะไรที่มีแก่นวิญญาณ เขาก็กินได้ทั้งนั้นแหละ”
จวินอู๋เย่าพูดยังไม่ทันขาดคำ ฮ่องเต้น้อยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ดูเหมือนจะค้นพบบางสิ่ง เขากระโดดลงจากเก้าอี้และเดินไปหาหรงรั่ว จากนั้นก็เอียงคอมองใบหน้าของหรงรั่วอย่างอยากรู้อยากเห็น
หรงรั่วยิ้มหวานให้เด็กน้อย
“จินพี่ชาย” ฮ่องเต้น้อยพูดพร้อมกับกระโดดดึ๋งๆ อย่างตื่นเต้น
หรงรั่วยิ้มไม่ออกอีกต่อไป…
คนอื่นๆ ในห้องก็พากันตัวแข็งด้วยความตกใจ
เขาคิดอยู่แค่เรื่อง ‘จิน’ อย่างเดียว และตอนนี้เขาก็อยากกินคนขึ้นมา!
เฟยเยียนพุ่งเข้าไปยืนข้างหน้าหรงรั่วทันที เอาตัวเองกั้นกลางระหว่างฮ่องเต้น้อยและหรงรั่ว
“คนนี้กินไม่ได้!” เฟยเยียนตะโกนออกมาด้วยความร้อนใจ
ฮ่องเต้น้อยทำคอตกมองเฟยเยียนอย่างขลาดกลัว มือเล็กๆ กุมอยู่ที่หน้าอก ไหล่สั่น ดวงตากลมโตมีน้ำตาคลอ ดูน่าสงสารมาก
เฟยเยียนที่กระโดดออกมาปกป้อง ‘ว่าที่ฮูหยินในอนาคต’ ของเขา เห็นฮ่องเต้น้อยใกล้จะปล่อยโฮ ความร้อนใจกระวนกระวายของเขาก็สลายกลายเป็นควัน ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เหมือนว่าเขากำลังรังแกสัตว์ตัวเล็กๆ
“เฮ้…ไม่ต้องร้องไห้น่า” เฟยเยียนเริ่มปลอบ
ถ้าเขาไม่ได้พูดก็คงไม่เป็นไรหรอก แต่พอเขาพูดว่า ‘ร้องไห้’ เท่านั้นเล่า น้ำตาที่ปริ่มๆ อยู่ในดวงตาของฮ่องเต้น้อยก็ไหลลงมาทันที สีหน้าขลาดกลัวกับการร้องไห้แบบไม่มีเสียง ยิ่งทำให้ดูเหมือนเด็กน้อยน่าสงสารที่ถูกรังแก
เฟยเยียนรู้สึกจนปัญญา เขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะ
เจ้าเด็กนี่อยากจะกิน ‘ว่าที่ฮูหยิน’ ของเขา เขาก็แค่พูดปฏิเสธไปประโยคเดียวเอง ทำไมถึงร้องไห้แล้วเล่า…
ตั้งแต่เขาเข้าไปเจอฉากร้อนแรงโดยไม่ได้ตั้งใจ เฟยเยียนก็แปะป้าย ‘ว่าที่ฮูหยิน’ เอาไว้บนหัวหรงรั่ว แม้ว่ามันจะไม่ได้รู้สึกแตกต่างไปจากวันอื่นๆ มากนัก แต่ถ้าสังเกตดีๆ แล้วละก็ จะรู้สึกได้ว่าเฟยเยียนเอาใจใส่และอ่อนโยนต่อหรงรั่วเป็นพิเศษ
แต่สหายทั้งกลุ่มก็เลือกที่จะมองข้าม มีเพียงหรงรั่วเท่านั้นที่ไม่รู้จะทำอย่างไรกับเรื่องนี้
นางอยากพูดคุยกับเฟยเยียนเป็นการส่วนตัว แต่เฟยเยียนที่ปกติเป็นคนปากจัด เมื่ออยู่กับหรงรั่วตามลำพัง ถ้าไม่หน้าแดงวิ่งหนีไป ก็จะไม่มีสติจนไม่ได้ฟังที่หรงรั่วพูดเลย
หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง หรงรั่วก็ล้มเลิกความคิดที่จะพยายามอธิบายให้เฟยเยียนฟัง และปล่อยให้เขารู้สึกภาคภูมิใจกับตัวเอง
เฟยเยียนรู้สึกถึงสายตากล่าวหาจากเด็กน้อย เขาพูดอะไรไม่ออก เขาแค่ปกป้องฮูหยินในอนาคตของเขาก็ผิดด้วยหรือ!
เจ้าเด็กนี่สามารถเคี้ยวหินหยกแข็งๆ ได้ แล้วเนื้อเนียนนุ่มของว่าที่ฮูหยินเขาจะไปต้านทานฟันอันแหลมคมของฮ่องเต้น้อยได้อย่างไร
พอโดนจ้องมากๆ เข้า เฟยเยียนก็ไม่มีทางเลือก เขาเอาหยกชิ้นเล็กๆ ชิ้นหนึ่งมายัดใส่มือของฮ่องเต้น้อย
“กิน กิน กิน ห้ามกินพี่ชาย กินไอ้นี่!”
เฉียวฉู่ตาไว เห็นหยกชิ้นนั้นก็พูดว่า “นั่นไม่ใช่อันที่เจ้าเพิ่งซื้อมาจะเอาไปให้…”
เฉียวฉู่ยังพูดไม่ทันจบ สายตาคมกริบของเฟยเยียนก็ทำให้เขาหุบปากทันที
ฮ่องเต้น้อยถือจี้หยกมองเฟยเยียนอย่างลังเล และกะพริบตาปริบๆ ใส่เขา “ห้ามจินพี่ชาย จินจี้หยก…”
เฟยเยียนแทบจะหลั่งน้ำตา เขาพยักหน้าขณะที่ในใจโลหิตไหลซิบๆ
“ใช่!”
พอมีของ ‘จิน’ ฮ่องเต้น้อยก็ยิ้มกว้างทันที มือกุมจี้หยกที่เฟยเยียนใช้เงินจำนวนมากซื้อมา แล้วไปซ่อนตัวอยู่มุมหนึ่งพลางเคี้ยวกร้วมๆ อย่างมีความสุข…