ตอนที่ 1273 มอบให้เจ้า (1) / ตอนที่ 1274 มอบให้เจ้า (2)
ตอนที่ 1273 มอบให้เจ้า (1)
เฟยเยียนมองฮ่องเต้น้อยกินอย่างมีความสุข น้ำตาของเขาไหลรินราวสายน้ำ
“ข้าเพิ่งคิดอะไรออก” เฉียวฉู่พูดพร้อมกับลูบคาง
“อะไร” ฮวาเหยาถาม
“ตอนไปที่สุสานเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิ เราจะพาเด็กนี่ไปกับเราด้วยหรือเปล่า เห็นว่าที่สุสานเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิมีสมบัติกับวัตถุเวทมนตร์อยู่นับไม่ถ้วนเลยไม่ใช่หรือ หยกกับพวกของที่มีแก่นวิญญาณก็ต้องมีเยอะเหมือนกันซิ ถ้าเด็กนี่ต้องการจริงๆ พาเขาไปกับเราด้วยก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมากนี่นา จะได้ให้เขากินจนพอใจเลย แบบนั้นไม่ดีหรือ” เฉียวฉู่พูด
“สุสานเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิเต็มไปด้วยอันตรายนับไม่ถ้วน ให้เขาไปด้วยอาจจะไม่ปลอดภัยสำหรับเขานะ” หรงรั่วพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว นางไม่กลัวอะไรนอกจากความปลอดภัยของฮ่องเต้น้อยเท่านั้น พวกเขาเคยไปผาสุดขอบฟ้ากันมาแล้ว และรู้ว่าที่นั่นอันตรายขนาดไหน จะปกป้องตัวเองยังยากเลย ไม่ต้องพูดถึงว่าจะพาฮ่องเต้น้อยที่ยังเด็กมากและวิญญาณอ่อนแอไปด้วยเลย
“เรื่องนั้น พวกเจ้าทุกคนไม่ต้องกังวลไปหรอก” จวินอู๋เย่าพูดขึ้น “ในด้านพลังการต่อสู้ พวกเจ้าทุกคนที่นี่ ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้เขาได้สักคน” ดวงตาของเขาหันไปมองฮ่องเต้น้อยที่ยังคงเคี้ยวจี้หยกอยู่
ผู้เยาว์ทุกคนที่นั่นทำตาโตอย่างเหลือเชื่อ ต่างมองไปที่ฮ่องเต้น้อยที่รู้จักแค่ ‘จิน จิน จิน’
“โลหิตแดงถูกสร้างขึ้นเพื่อให้พลังที่แข็งแกร่ง ถึงเขาจะไม่ตายเพราะโลหิตแดง แต่พลังที่มาพร้อมโลหิตแดงก็อยู่ในร่างของเขาแล้ว” จวินอู๋เย่าอธิบายให้ฟัง
“จริงหรือ” จวินอู๋เสียถาม พร้อมกับหันไปทางจวินอู๋เย่า
จวินอู๋เย่ายิ้มและตอบว่า “ข้าเคยโกหกเจ้าเมื่อไหร่”
จวินอู๋เสียประหลาดใจ “ท่านจะบอกว่าเราสามารถพาเขาไปด้วยได้อย่างนั้นหรือ”
จวินอู๋เย่าพยักหน้า
“ไม่ใช่แค่เขา แต่ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”
ตอนที่พูดเช่นนั้น สายตาของจวินอู๋เย่าไม่ละไปจากใบหน้าของจวินอู๋เสียเลย แม้ว่าปากจะยิ้ม แต่คำพูดของเขาก็จริงใจจริงๆ
จวินอู๋เสียก้มหน้าโดยไม่รู้ตัว หัวใจของนางเริ่มเต้นเร็วมาก
“เย้ มีพี่ใหญ่อู๋เย่าไปด้วย ก็ไม่มีอะไรที่เราต้องกลัวอีกแล้ว!” เฉียวฉู่เป็นแฟนตัวยงของจวินอู๋เย่า เขาเคารพบูชาความแข็งแกร่งของจวินอู๋เย่าอย่างถึงที่สุด เมื่อได้ยินว่าจวินอู๋เย่าจะไปกับพวกเขาด้วย เขาก็ดีใจยิ่งกว่าใคร
“เราเหลือแผนที่อีกแค่สองส่วนสุดท้าย ออกไปรวบรวมพวกมันให้เร็วที่สุดกันเถอะ เราจะได้ไปที่สุสานเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิกัน!” เฉียวฉู่พูดพร้อมกับลูบกำปั้น เตรียมตัวพร้อมรบเต็มที่
พวกผู้เยาว์ในห้องเผยรอยยิ้มกว้าง เนื่องจากวันที่พวกเขารอมานานแสนนานใกล้จะมาถึงแล้ว ตอนนี้ความหวังอยู่ตรงหน้าแล้ว โลหิตพวกเขาแทบเดือดพล่านด้วยความปรารถนาที่จะแก้แค้น
“พวกเจ้าทุกคนไม่จำเป็นต้องไปค้นหาแล้ว” จวินอู๋เย่าพูดขึ้น
จวินอู๋เสียมองเขาอย่างงุนงง
จวินอู๋เย่าพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเยี่ยเม่ยที่ยืนอยู่ด้านข้างก็เอากล่องเล็กๆสองกล่องออกมายื่นให้ตรงหน้าจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียมองไปที่จวินอู๋เย่า ไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร
“เพราะช่วงนี้ข้าอยู่ข้างกายเจ้าไม่ได้ ข้าเลยรวบรวมของขวัญเล็กๆ น้อยๆ นี้มาให้เจ้า หวังว่าเสี่ยวเสียเอ๋อร์จะชอบ” จวินอู๋เย่าพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ยกมือขึ้นลูบหัวจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียก้าวเข้าไปเปิดกล่องในมือของเยี่ยเม่ย
แผนที่หนังมนุษย์เก่าๆสองแผ่นนอนนิ่งอยู่ในกล่องสองใบนั้น!
“แผนที่!” เฉียวฉู่อุทานด้วยความประหลาดใจ!
ในกล่องสองกล่องนั้น มีแผนที่อีกสองส่วนที่จวินอู๋เสียกับสหายกำลังหาอยู่!
จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ นางอยากถามเขาเรื่องพวกมัน แต่พอหันหน้าไป จวินอู๋เย่าก็เข้ามาใกล้และฉวยโอกาสจุมพิตปากที่อ้าเล็กน้อยของจวินอู๋เสีย
ตอนที่ 1274 มอบให้เจ้า (2)
จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ นางอยากถามเขาเรื่องพวกมัน แต่พอหันหน้าไป จวินอู๋เย่าก็เข้ามาใกล้และฉวยโอกาสจุมพิตปากที่อ้าเล็กน้อยของจวินอู๋เสีย
มันไม่เหมือนสัมผัสเบาๆ อย่างที่แมลงปอสัมผัสกับผิวน้ำเช่นเมื่อก่อน จุมพิตจากจวินอู๋เย่าครั้งนี้ไม่ใช่แค่ชิมรสชาติเล็กน้อยแล้วถอนกลับ แต่เขาเอาแขนโอบรอบเอวของจวินอู๋เสียและดึงนางเข้ามากอด พร้อมกับจุมพิตอย่างลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม
เฉียวฉู่กับคนอื่นๆ ที่อยู่ด้านข้างมองอย่างตะลึงงัน
พวกเขาไม่นึกไม่ฝันเลยว่า…
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกระทันหันเกินไป พวกเขาจึงรู้สึกตื่นตกใจไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไรดี!
เฉียวฉู่สับสนปั่นป่วนไปหมด เขาไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
ทำไมจู่ๆ พี่ใหญ่อู๋เย่าถึงจุมพิตน้องเสียแบบนี้…
ฟ่านจัวกระแอมในลำคอเล็กน้อย แล้วส่งสายตาให้สหายของเขา ฮวาเหยาจัดการลากเฉียวฉู่ที่ปากอ้าตาโตออกไปจากห้อง แม้แต่เยี่ยเม่ยก็วางกล่องลงบนโต๊ะด้านข้าง แล้วแบกฮ่องเต้น้อยที่ยังเคี้ยวกร้วมๆ อยู่ หลบออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
ไม่นานภายในห้องก็เหลือแค่จวินอู๋เสียกับจวินอู๋เย่าเท่านั้น
จุมพิตนี้มาอย่างกระทันหันเกินไป จวินอู๋เสียจึงไม่ทันระวังตัว ร่างเล็กๆ ของนางซุกอยู่ในอกกว้าง ทำให้นางรู้สึกมึนงงทำอะไรไม่ถูก
กลิ่นที่เขาคิดถึงมานานกระจายอยู่ในปากเขา จวินอู๋เย่าอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ที่ตรงนี้ ไม่อยากจะปล่อยไปเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“หายใจ” แต่สุดท้ายเขาก็ปล่อยปากเล็กๆ ของจวินอู๋เสียไป และเอ่ยเตือนนางเมื่อเห็นว่าเด็กสาวตกใจมากจนลืมหายใจ จวินอู๋เย่ามองใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงของนาง แล้วหัวเราะออกมาดังๆ อย่างร้ายกาจที่สุด
“ท่าน…” จวินอู๋เสียพึมพำขณะที่จ้องมองจวินอู๋เย่า แก้มของนางเป็นสีแดง ดวงตาที่เย็นชาก็ลดความเย็นชาลงจากเดิม เพิ่มเติมด้วยความไร้เดียงสาของเด็กสาว
นั่นเกือบทำให้จวินอู๋เย่าใจละลาย
เพื่อดวงตาคู่นั้น เขายินดีจะทำทุกอย่าง
ตราบใดที่ดวงตาคู่นั้นมีเพียงเขาแค่คนเดียวเท่านั้น
“ชอบหรือไม่” เสียงของจวินอู๋เย่าแหบพร่าเล็กน้อยขณะที่พูดเบาๆ
จวินอู๋เสียมองเขาอย่างมึนงง “อะไรนะ…”
จวินอู๋เย่าส่งยิ้มหยอกล้อให้นาง
“คิดว่าอะไรเล่า”
จวินอู๋เสียกะพริบตา ยังคงสับสนเล็กน้อย
จวินอู๋เย่าหัวเราะและอุ้มนางไปนั่งที่เก้าอี้ด้านข้าง เขาหยิบแผนที่สองส่วนจากกล่องมาวางไว้ในมือนาง
“ชอบหรือไม่”
จวินอู๋เสียมองแผนที่ในมือแล้วถามว่า “ท่านไปหามาตั้งแต่เมื่อไร”
จวินอู๋เย่าพูดพร้อมหัวเราะ “ข้าพบหนึ่งแผ่นก่อนที่รัฐชีจะถูกโจมตี และอยากหาที่เหลือก่อนจะเอาให้เจ้าเป็นของขวัญ ก็เลยไม่ได้บอกเจ้าก่อน” มันคือเซอร์ไพรซ์ที่เขาเตรียมเอาไว้ให้นาง
“ขอบคุณ…” จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เย่าอย่างจริงจัง ตัวจวินอู๋เย่าเองนั้นลึกลับมาก เป็นเทพมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง มักจะหายตัวไปอยู่เสมอ จวินอู๋เสียเดาว่าเขาอาจมีเรื่องของตัวเองให้ต้องจัดการ และเรื่องพวกนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
ทุกครั้งที่เขาหายตัวไป จวินอู๋เสียก็สันนิษฐานว่าเขากำลังจัดการธุระของตัวเอง ไม่เคยคิดเลยว่าสองครั้งสุดท้ายที่หายไปนั้นจะด้วยจุดประสงค์อื่น
เขาออกไปเพื่อค้นหาแผนที่สุสานเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิที่เหลือให้กับนาง
“ระหว่างเจ้ากับข้า ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก” จวินอู๋เย่าพูดด้วยรอยยิ้มและจุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากของนาง ตราบใดที่มันทำให้นางมีความสุข เขาก็ไม่คิดว่าการทำเรื่องทั้งหมดนี้จะไม่เหมาะสม
จวินอู๋เสียมองจวินอู๋เย่า หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางก็เงยหน้าขึ้น และก่อนที่จวินอู๋เย่าจะทันได้ตอบสนอง นางก็จุมพิตเขาที่ริมฝีปาก
ตอนที่ริมฝีปากนุ่มของนางแตะที่ปากของเขาเบาๆ ดวงตาของจวินอู๋เย่าก็ฉายแววตกใจทันที!