ตอนที่ 1275 มอบให้เจ้า (3) / ตอนที่ 1276 จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (1)
ตอนที่ 1275 มอบให้เจ้า (3)
มันเป็นเพียงสัมผัสแผ่วเบาที่หายวับไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ทำให้จวินอู๋เย่าตัวแข็งไปทั้งร่าง เขามองไปที่จวินอู๋เสีย ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นมีแสงสีม่วงหมุนวนอยู่ภายใน
จุมพิตเล็กๆ เบาๆ นั่นทำให้จวินอู๋เย่าสมองว่างเปล่าในทันที ความคิดถูกตัดขาด รอบตัวดูเหมือนจะเงียบไปหมด การรับรู้ทั้งหมดปิดลงในทันที มีเพียงความอบอุ่นจางๆ บนริมฝีปากที่แจ่มชัดอยู่ในใจของเขา
มันไม่ใช่จุมพิตแรก แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นจุมพิตแรก
และครั้งนี้มันตื้นตันยิ่งกว่าครั้งอื่นๆ
หลังจากจวินอู๋เสียจุมพิตปากจวินอู๋เย่าอย่างรวดเร็วแล้ว นางก็ถอยห่างออกมาเล็กน้อย ใบหน้าเป็นสีแดงเรื่อ ดวงตาที่มองจวินอู๋เย่ามีแววงุนงงเล็กน้อย
ปกติตัวเขาจะมีบรรยากาศที่ร้ายกาจล้อมรอบอยู่ แต่ตอนนี้จวินอู๋เย่าดูเหมือนสติหลุดลอย เขามองนางอย่างตกใจและประหลาดใจอยู่เช่นนั้น ดวงตาไม่สามารถคงสภาพสีดำสนิทเอาไว้ได้ ความรู้สึกของเขาสับสนปั่นป่วนไปหมด เหมือนกระแสน้ำที่ไหลบ่าเข้ามาอย่างไม่อาจหยุดได้
จวินอู๋เสียกะพริบตา นี่เป็นครั้งแรกที่นางเป็นฝ่ายจุมพิตจวินอู๋เย่าก่อน แต่ปฏิกิริยาของเขาดูแตกต่างไปจากเมื่อก่อน…
นางทำอะไรผิดไปหรือเปล่า
แต่ก่อนที่จวินอู๋เสียจะคิดหาคำตอบในเรื่องนี้ได้…
วงแขนที่โอบรอบเอวนางก็รัดแน่นเข้า ร่างเล็กๆ ของนางถูกดึงเข้าไปแนบชิดกับอกกว้าง จนนางเกือบรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงหัวใจที่เต้นแรงภายใต้หน้าอกที่กำยำนั้น
วินาทีต่อมา จุมพิตอันเร่าร้อนราวกับไฟก็กลืนกินจวินอู๋เสียในทันที
จุมพิตนี้แตกต่างกับจุมพิตที่แผ่วเบาและรวดเร็วของนางอย่างสิ้นเชิง ไม่เหมือนจุมพิตหยอกล้อเบาๆ อย่างเมื่อก่อนด้วย
มันเต็มไปด้วยความปรารถนาที่รุนแรง และยังอ่อนโยนอย่างถึงที่สุด มันรุกล้ำเข้ามาในปากของนาง เอาลมหายใจของนางไปหมด รวมทั้งกลิ่นหอมทั้งหมดของนางด้วย
จุมพิตที่เร่าร้อนนั้นทำให้จวินอู๋เสียแขนขาอ่อนแรง ได้แต่อาศัยวงแขนที่โอบรอบเอวนางพยุงตัวเอาไว้เท่านั้น เหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดถูกสูบออกไปจากตัวนาง ในหัวว่างเปล่าไปชั่วขณะ สิ่งเดียวที่รับรู้ได้คือลมหายใจอันคุ้นเคยของจวินอู๋เย่าแทรกซึมอยู่ในลมหายใจของนาง
มือข้างที่ว่างของเขาแนบอยู่ที่หลังของนาง เคลื่อนไหวอยู่บนเสื้อผ้าด้านหลังของนาง และดูเหมือนเขาจะไม่พอใจ มือนั้นจึงเลื่อนเข้าไปใต้เสื้อผ้า จุดไฟอันเร่าร้อนขึ้นบนแผ่นหลังที่นุ่มเนียนของนาง
เหมือนมีกองไฟลุกไหม้อยู่บนหลัง ไฟจากฝ่ามือของเขาค่อยๆ กระจายไปทั่วแผ่นหลังของนาง
เหมือนลมหายใจกำลังจะหยุดลงในทันทีนั้น
ร่างที่อ่อนปวกเปียกของจวินอู๋เสียหงายหลังไปอย่างไร้การควบคุม แต่วงแขนรอบเอวนางไม่ยอมปล่อยนางไป ราวกับมันกำลังหลอมนางให้เข้าไปในกระดูกของเขา
จวินอู๋เย่ายกแขนของนางขึ้นโอบรอบคอเขา มือของเขาเคลื่อนไหวไปเรื่อยๆ โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยสักนิด
ดูเหมือนว่าเขากำลังประทับร่างกายของนางทั้งร่างลงในจิตวิญญาณของเขา ปลายนิ้วสัมผัสผิวหนังของนางไปทุกส่วนโดยไม่ยอมปล่อย
ชุดบางๆ ของนางถูกฉีกขาดหลุดรุ่ย เสียงเสื้อผ้าขาดดังขึ้นในหูของนาง ราวกับปีกจั๊กจั่นที่หล่นลงมา เผยให้เห็นไหล่ขาวราวกับหยก อากาศที่หนาวเย็นในฤดูหนาวทำให้จวินอู๋เสียตัวสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
แต่ในตอนที่หนาวสั่นนั้น อ้อมแขนของเขาก็โอบล้อมนางเอาไว้ มือที่ร้อนราวกับไฟเคลื่อนผ่านไหล่ของนาง ไล่ความหนาวเย็นออกไป นำความอบอุ่นเข้ามา
สัมผัสอันนุ่มนวลที่ปลายนิ้วของเขาค่อยๆ ทำลายความมีเหตุผลของจวินอู๋เย่าไปทีละนิด
ตอนที่ 1276 จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (1)
ไม่พอ!
ยังไม่พอ!
ข้าต้องการอีก
จวินอู๋เย่าลุกขึ้นทันที เขาอุ้มจวินอู๋เสียก้าวยาวๆ เข้าไปยังห้องด้านใน เขาอุ้มนางอย่างอ่อนโยน ให้นางพิงอยู่ที่ไหล่ของเขา
ระยะทางแค่ไม่กี่ก้าว แต่หน้าผากของจวินอู๋เย่ากลับเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาวางจวินอู๋เสียลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน แขนที่แข็งแรงทั้งสองข้างยันเอาไว้ข้างๆ ตัวของจวินอู๋เสีย เขาก้มมองจวินอู๋เสียที่นอนอยู่บนเตียง ดวงตาของนางยังคงพร่ามัว
เม็ดเหงื่อไหลลงมาจากหน้าผากของเขา หยดลงบนคอของจวินอู๋เสีย
เม็ดเหงื่อใสๆ นั้นไหลลงไปตามผิวหนังที่เนียนละเอียดไร้ที่ติ สายตาของจวินอู๋เย่ามองตามจนกระทั่งเม็ดเหงื่อนั้นซึมลงไปในผมสีดำของนาง
ลำคอของจวินอู๋เย่าสั่น ดวงตาของเขาเข้มขึ้น กระทั่งลมหายใจก็ช้าลง ราวกับมีลูกไฟลุกไหม้อยู่ในหน้าอกของเขา ทำให้เซลล์ทุกเซลล์ในตัวเขากรีดร้อง
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์…” เสียงของเขาเบาและแหบพร่า มันฟังเหมือนถูกถูด้วยกระดาษทราย
จวินอู๋เย่าจ้องที่ไหล่สีชมพูระเรื่อของนาง สายตาของเขาเหมือนมีเปลวไฟลุกโชน ขณะที่เคลื่อนไปตามผิวที่นุ่มนวล มองดูความงดงามที่ปกคลุมด้วยเสื้อผ้า
ปกติแต่งตัวด้วยชุดของบุรุษ มันจึงไม่ชัดเจนนัก แต่จวินอู๋เสียนั้นมีเสน่ห์และความงดงามน่าหลงใหลของหญิงสาวอยู่แล้ว นั่นเป็นแค่ความแตกต่างเล็กน้อย แต่ก็ทำให้ใจของจวินอู๋เย่ากระตุกได้ ทำให้เขาปรารถนาจะเผาเสื้อผ้าที่กีดขวางพวกนั้นเสีย ไม่อยากให้มีสิ่งใดมาปกคลุมความงดงามของนาง
ทั้งหมดนี้…
ให้เขาเห็นได้แค่คนเดียวเท่านั้น
และเป็นของเขาแค่คนเดียวเท่านั้น
นิ้วยาวเรียวของเขายกขึ้นเล็กน้อย ปลายนิ้วเกี่ยวปกเสื้อของจวินอู๋เสีย เวลาดูเหมือนจะช้าลง จวินอู๋เย่าไม่ได้สังเกตเลยว่านิ้วของเขากำลังสั่นอยู่ มันหลุดออกจากการควบคุมของเขาแล้ว
ก็แค่ต้องกระตุกเบาๆ หนึ่งครั้งเท่านั้น อะไรที่กีดขวางอยู่ก็จะไม่มีอีกต่อไป
สัตว์ร้ายในอกเขากระตือรือร้นที่จะพังกรงออกมา มันคำรามเพื่อจะให้เป็นอิสระ
“พี่ชาย” ในหัวของจวินอู๋เสียว่างเปล่า ความร้อนที่อธิบายไม่ได้กำลังเผาไหม้ร่างกายนาง ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัว ดวงตาพร่าจนแทบมองไม่เห็นใบหน้าของจวินอู๋เย่า เสียงที่อ่อนแรงของนางดังพึมพำเบาๆ เหมือนสัตว์ตัวเล็กๆ ที่มึนงงทำอะไรไม่ถูก
แต่เสียงที่แทบไม่ได้ยินนั้นกลับเป็นเหมือนสายฟ้าที่ฟาดเข้ามาในใจของจวินอู๋เย่า ลากเอาสติของเขากลับมาในทันที!
เขามองจวินอู๋เสียที่ปากเผยออ้าเล็กน้อย เห็นแววตาที่ปกป้องตัวเองไม่ได้ กล้ามเนื้อที่แขนของเขาเกร็งขึ้นมา เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ นิ้วที่เกี่ยวปกเสื้อก็ค่อยๆ ขยับออกไปอย่างช้าๆ
“เจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ” จวินอู๋เย่าจุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากนาง แล้วก็ถอยออกห่างทันที เขาก้าวยาวๆ ออกจากห้องไป!
ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นของนาง เขาไม่รู้ว่าเขาจะรักษาความตั้งใจเดิมของเขาเอาไว้ได้หรือเปล่าถ้ายังขืนอยู่ที่นั่นต่อไป
ประตูห้องถูกปิดดังปัง จวินอู๋เสียค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ เมื่อไม่มีความอบอุ่นจากร่างของจวินอู๋เย่า นางก็รู้สึกหนาวที่แขนและไหล่ ความเย็นทำให้นางต้องขดตัวเล็กน้อย นางคว้าเอาผ้าห่มมากอดแนบอกขณะที่นั่งอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าตอนนี้นางกำลังคิดอะไรอยู่
ที่นอกประตูห้อง เยี่ยเม่ยเห็นจวินอู๋เย่าโผล่ออกมา เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ร่างของจวินอู๋เย่าก็ผ่านแวบไปเหมือนสายฟ้า!
จวินอู๋เย่าปิดประตูขังตัวเองอยู่ในห้อง แม้ว่าเขาจะทิ้งนางเอาไว้ที่นั่น แต่เขาก็ยังรู้สึกได้ถึงนางบนร่างกายของเขา กลิ่นที่เป็นของนางเพียงคนเดียวอยู่ทั่วร่างเขา ท้าทายสติของเขาในทุกวินาทีที่ผ่านไป
ทันใดนั้น จวินอู๋เย่าก็ฉีกเสื้อของเขาออกและโยนมันไว้บนเก้าอี้ข้างอย่างไม่ใส่ใจ ด้วยร่างกายท่อนบนที่กำยำและเปลือยเปล่า เขาก้าวยาวๆ ตรงไปที่ข้างอ่างอาบน้ำ