ตอนที่ 625 พอใจ
หลู่จิ้นมองดูจงเส้าจงแล้วส่ายหน้าน้อยๆ “ข้าหมายถึงเหลียงอ๋อง…”
บัดนี้เหลียงอ๋องนั่งอยู่หน้าโต๊ะ แสงไฟจากตะเกียงสะท้อนเห็นใบหน้าของชายหนุ่มอย่างริบหรี่ เขาไม่ได้พักผ่อนทั้งคืน หนวดใต้คางเริ่มขึ้นเล็กน้อย ใต้ตาลึกและคล้ำลงกว่าเดิมมาก ไม่เหลือคราบของชายหนุ่มผู้อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ทว่า กลับดูดุดันและโหดเหี้ยมมากกว่าเดิม
“เสียนอ๋องไปตรวจสภาพศพเองหรือไม่” เหลียงอ๋องถาม
หงเชี่ยวซึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้นพยักหน้า “เพคะ บ่าวมองดูอยู่ไกลๆ เมื่อเห็นท่าทีโล่งใจของเสียนอ๋อง บ่าวจึงคิดว่าศพที่หัวขาดศพนั้นคงเป็นศพของฝูรั่วซีแน่เพคะ เพราะแขนของฝูรั่วซีขาดไปข้างหนึ่ง คงไม่มีผู้อื่นที่แขนขาดเหมือนกันบังเอิญเสียชีวิตในตอนนี้หรอกเพคะ”
“เจ้าสำรวจเสื้อผ้าของศพละเอียดดีแล้วหรือไม่” เหลียงอ๋องถามต่อ
“คนของเสียนอ๋องคุ้มกันไว้แน่นหนา บ่าวไม่สามารถเข้าไปสำรวจใกล้ๆ ได้เพคะ ทว่า บ่าวคิดว่าเป็นฝูรั่วซีไม่ผิดแน่เพคะ!” หงเชี่ยวกล่าวอย่างมั่นใจ
เหลียงอ๋องถอนหายใจยาวออกมาอย่างโล่งอก ขอเพียงเรื่องทุกอย่างในครั้งนี้สำเร็จลุงล่วงไปด้วยดี สิ่งแรกที่เขาจะทำหลังได้ขึ้นครองบัลลังก์คือการทำให้ตระกูลไป๋ล่มสลาย ไม่มีที่ยืนอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป
“องค์ชาย ยังมีอีกเรื่องเพคะ เมื่อวานหนานตูจวิ้นจู่ส่งคนไปลอบสังหารองค์หญิงเจิ้นกั๋ว ทว่า ถูกเสียนอ๋องจับตัวได้ก่อน พระองค์ทรงโมโหมากเพคะ” หงเชี่ยวกล่าว
หนานตูจวิ้นจู่บุตรสาวคนเดียวของเสียนอ๋องผู้นี้ถูกเสียนอ๋องตามใจจนเสียนิสัย นางได้สมญานามว่าหญิงงามอันดับหนึ่งในต้าจิ้น เมื่ออยู่ที่หนานตูนางได้ทุกอย่างที่อยากได้ มีชีวิตที่สูงศักดิ์ยิ่งกว่าองค์หญิง! ทว่า งานเลี้ยงในวังหลวงคราวที่แล้ว องค์ชายแห่งต้าเหลียงเข้าใจผิดคิดว่าหนานตูจวิ้นจู่คือองค์หญิงเจิ้นกั๋วทำให้นางขายหน้าคนทั้งแคว้น หนานตูจวิ้นจู่โทษองค์ชายต้าเหลียงไม่ได้ นางย่อมหันมาโกรธเกลียดไป๋ชิงเหยียนเข้ากระดูกดำแทน
หงเชี่ยวเงยหน้ามองเหลียงอ๋องที่กำลังใช้ความคิด นางก้มศีรษะคำนับ “บ่าวต้องรีบกลับไปก่อนที่หนานตูจวิ้นจู่จะตื่นขึ้นมา บ่าวขอตัวก่อนเพคะ” หงเชี่ยวก้มศีรษะคำนับเหลียงอ๋อง
พรุ่งนี้เหลียงอ๋องจะเข้าพิธีแต่งงานกับหนานตูจวิ้นจู่ หงเชี่ยวจึงถูกเหลียงอ๋องส่งตัวไปอยู่กับหนานตูจวิ้นจู่หลิ่วรั่วฟูตั้งแต่เนิ่นๆ เพื่อช่วยให้หลิ่วรั่วฟูเข้าใจและคุ้นเคยกับจวนเหลียงอ๋องมากขึ้น ประเด็นสำคัญคือหลิ่วรั่วฟูชอบใจในความสามารถของหงเชี่ยว มีหงเชี่ยวคอยดูแล นางมักจะทำทรงผมที่งดงามและประณีตให้หลิ่วรั่วฟูเป็นประจำ
“เจ้าไปเถิด!” เหลียงอ๋องกล่าวกำชับหงเชี่ยวเสียงเบา “สองสามวันมานี้ใช้ยากับหลิ่วรั่วฟูแล้วหรือไม่”
หงเชี่ยวพยักหน้า กล่าวเสียงหนักแน่น “องค์ชายไม่ต้องเป็นห่วงเพคะ บ่าวผสมยาเข้ากับน้ำมันหอมทาผมของหนานตูจวิ้นจู่ทุกวันเพคะ หนานตูจวิ้นจู่ต้องแท้งก่อนอายุครรภ์ครบกำหนดคลอดแน่นอนเพคะ ต่อให้อยู่ถึงครบกำหนด ทว่า เด็กที่คลอดออกมาไม่เสียชีวิตก็ต้องพิการเพคะ องค์ชายทรงวางพระทัยได้เพคะ”
เหลียงอ๋องพยักหน้า “ลำบากเจ้าแล้ว บัดนี้ข้างกายของข้าเหลือเพียงเจ้าเท่านั้น!”
เหลียงอ๋องเป็นคนวางแผนส่งหงเชี่ยวไปอยู่ข้างกายหนานตูจวิ้นจู่
เหลียงอ๋องไม่มีทางปล่อยให้เด็กในครรภ์ของหลิ่วรั่วฟูคลอดออกมาอย่างปลอดภัยเด็ดขาด มิเช่นนั้นทันทีที่เด็กคนนี้คลอดออกมาเป็นบุรุษ เสียนอ๋องมีใจทะเยอทะยาน ต้องคิดกำจัดเขาอย่างแน่นอน
“องค์ชายจะทรงตัดพ้อเช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาดเพคะ องค์ชายคือโอรสแห่งสวรรค์ ควรได้ครอบครองบัลลังก์แห่งนั้น ใต้หล้านี้ควรตกเป็นขององค์ชายเพคะ!” หงเชี่ยวกล่าวอย่างจริงใจ
เมื่อหงเชี่ยวจากไป เหลียงอ๋องเรียกคนเข้ามาช่วยเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย
เมื่อแต่งกายเสร็จเรียบร้อย เหลียงอ๋องเดินออกมาจากฉากกั้นแกะสลักลายดอกไม้ เขายืนมองท้องฟ้าที่เริ่มมีแสงสว่างปรากฏขึ้น ทว่า ดูเหมือนเมฆหมอกมืดครึ้มกำลังจะเริ่มก่อตัวขึ้น เขายืนอยู่บนระเบียงทางเดินนิ่ง ฟ้ากำลังจะเปลี่ยนแล้ว
เหลียงอ๋องยกยิ้มมุมปาก เขาจะสานต่อสิ่งที่เสด็จพี่รองทำไม่สำเร็จในตอนนั้นให้สำเร็จเอง
ความเจ็บปวดที่ตระกูลไป๋เคยมอบให้ถงกุ้ยเฟยและเสด็จพี่รองในตอนนั้น เขาจะมอบมันคืนให้ตระกูลไป๋เป็นร้อยเท่า
ขันทีที่มารายงานสถานการณ์เดินข้ามธรณีประตูเข้าไปด้านใน เมื่อเห็นเหลียงอ๋องยืนอยู่ตรงระเบียงทางเดิน ขันทีรีบทำความเคารพพลางรายงาน “องค์ชาย เสียนอ๋องส่งคนมาเชิญให้องค์ชายเสด็จไปที่จวนอย่างลับๆ พ่ะย่ะค่ะ รถม้ารออยู่ที่ประตูข้างแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
แม้เสียนอ๋องไม่ส่งคนมาเชิญเขา เขาก็จะไปที่จวนของเสียนอ๋องอยู่แล้ว เหลียงอ๋องพยักหน้า “ได้ พวกเราไปทางประตูด้านข้าง!”
เสียนอ๋องไม่ได้พักผ่อนทั้งคืนเช่นเดียวกัน ซิ่นอ๋องและจงเส้าจ้งลงมือเร็วกว่าที่เสียนอ๋องคาดการณ์ไว้
เสียนอ๋องคาดการณ์ว่าซิ่นอ๋องและจงเส้าจ้งจะลงมือในวันแต่งงานของเหลียงอ๋อง
ทว่า เมื่อครู่เสียนอ๋องได้ข่าวว่าแม่ทัพปี้เหิง ลูกน้องคนสนิทที่สุดของจงเส้าจงนำกองกำลังรักษาพระองค์บุกไปโจมตีวังหลวงโดยอ้างว่าทำไปเพื่อช่วยฮ่องเต้แล้ว
คนที่เสียนอ๋องส่งไปสังเกตการณ์กลับมาบอกว่าปี้เหิงเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยหมดแล้ว อีกไม่นานเขาคงทำลายประตูอู่เต๋อและบุกเข้าไปในวังหลวงได้
กองกำลังรักษาพระองค์ที่ปี้เหิงพาไปกำลังปะทะอยู่กับกองกำลังรักษาพระองค์ที่มีหน้าที่คุ้มกันวังหลวง
นอกจากนี้ปี้เหิงยังแบ่งทหารจำนวนหนึ่งมุ่งหน้าไปจับตัวองค์รัชทายาทในข้อหากบฏที่จวนองค์รัชทายาทอีกด้วย บัดนี้หน่วยตรวจเมืองกำลังคุ้มครององค์รัชทายาทอยู่ ยังไม่รู้ว่าเหตุการณ์ลำดับต่อไปจะเป็นเช่นไร ทว่า เสียนอ๋องอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว เขาตัดสินใจตามเหลียงอ๋องมาที่จวนของเขาก่อน เมื่อหน่วยตรวจเมือง กองกำลังรักษาพระองค์ ซิ่นอ๋องและองค์รัชทายาทต่อสู้กันจนสูญเสียยับเยินและเหนื่อยล้ามากแล้ว ทหารกองทัพหนานตูซึ่งซ่อนตัวอยู่ในเมืองหลวงพร้อมที่จะเป็นคนเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ในภายหลัง
ทว่า หากเสียนอ๋องต้องการทำให้เรื่องนี้เป็นไปอย่างชอบธรรม เขาต้องอาศัยโอรสของฮ่องเต้อย่างเหลียงอ๋อง
ถึงเวลานั้นจะได้อ้างได้ว่าซิ่นอ๋องสังหารองค์รัชทายาทและฮ่องเต้ เหลียงอ๋องต้องการมาช่วยปราบกบฏ ทว่า มาถึงช้าเกินไป
ต่อให้ซิ่นอ๋องยังไม่ได้สังหารองค์รัชทายาท ทว่า หากกองทัพหนานตูสังหารองค์รัชทายาท ซิ่นอ๋อง ฮ่องเต้และฮองเฮาจนหมด ผู้ใดจะกล้าปฏิเสธว่าเหลียงอ๋องไม่ใช่สายเลือดของราชวงศ์ ไม่มีสิทธิ์ขึ้นครองราชย์กัน
แม้การกักตัวบรรดาสตรีของขุนนางในเมืองหลวงที่จะมาร่วมงานแต่งงานของเหลียงอ๋องในวันพรุ่งนี้จะเป็นแผนการที่ไม่มีช่องโหว่
ทว่า เมื่อสถานการณ์เกิดการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ พวกเขาก็ต้องเปลี่ยนแผนรับมือเช่นเดียวกัน
วันนี้หลิ่วรั่วฟูตื่นเช้ากว่าทุกวัน เมื่อไม่เห็นหงเชี่ยวหญิงสาวจึงอาละวาดยกใหญ่ ยิ่งได้ยินว่ากองกำลังรักษาพระองค์กำลังปะทะกับทหารรักษาพระองค์ที่คุ้มกันวังหลวง หลิ่วรั่วฟูจึงให้คนช่วยเปลี่ยนเครื่องแต่งกายให้ จากนั้นมุ่งหน้าไปยังจวนเสียนอ๋อง
“เสด็จพ่อ!” หลิ่วรั่วฟูถลกชายกระโปรงเดินเข้าไปด้านในอย่างรีบร้อน
เมื่อเสียนอ๋องที่กำลังปรึกษาเรื่องสำคัญอยู่กับบรรดาแม่ทัพเห็นบุตรสาวของตัวเองเดินเข้ามาจึงรีบหยุดบทสนทนา เดินออกไปต้อนรับแล้วหันไปตวาดนางกำนัลข้างกายของหลิ่วรั่วฟู “เจ้ามาได้อย่างไรกัน เหตุใดจึงไม่ประคองจวิ้นจู่!”
นางกำนัลตกใจจนรีบเข้าไปประคองหลิ่วรั่วฟู
บรรดาแม่ทัพในห้องโถงล้วนเห็นหลิ่วรั่วฟูมาตั้งแต่เด็ก พวกเขาเป็นเสมือนญาติผู้ใหญ่ของหลิ่วรั่วฟู หญิงสาวจึงไม่ได้วางมาดแม้แต่น้อย “คารวะท่านลุงท่านอาเจ้าค่ะ!”
เสียนอ๋องกล่าวกับหลิ่วรั่วฟูยิ้มๆ “ฟ้ายังไม่สว่างเลย เหตุใดเจ้าถึงตื่นเช้าเช่นนี้”
“แม้อยู่ในห้องข้ายังได้ยินเสียงสู้รบของเหล่าทหาร องครักษ์ของจวนเราต่างพากันเดินไปเดินมาไม่หยุด ข้าจะนอนหลับได้อย่างไรกันเพคะ” หลิ่วรั่วฟูกล่าวจบจึงกล่าวต่อ “เสด็จพ่อ บัดนี้เมืองหลวงกำลังวุ่นวาย ข้าถือโอกาสนี้ส่งคนไปสังหารไป๋ชิงเหยียนได้หรือไม่เพคะ ตอนนี้ไป๋ชิงเหยียนคือคนขององค์รัชทายาท หากไม่กำจัดนาง ปล่อยให้นางนำทหารสองหมื่นนายของค่ายผิงอันเข้ามาในเมือง สิ่งที่เสด็จพ่อทรงทำมาทั้งหมดจะสูญเปล่าทันทีนะเพคะ”
เสียนอ๋องลูบหลังมือของบุตรสาวอย่างแผ่วเบา “ตอนนี้เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี เตรียมพร้อมสำหรับการเป็นฮองเฮาก็พอ ปล่อยให้พ่อเป็นคนจัดการไป๋ชิงเหยียนเอง พ่อจะทำให้เจ้าพอใจแน่นอน!”