หลังจากที่ซู่จี้งยี้จดจำคำสั่งของลี่จุนถิงเรียบร้อยแล้ว ก็ทำการรายงานต่อ
“ลี่หุยเขาทำร้ายโปรเจกต์งานของท่านมากมายขนาดนี้ ทำให้อำนาจที่อยู่ในบริษัทของท่านอ่อนแอลงไม่น้อยเลย ตัวเขาเองยังดึกการลงทุนมาเยอะมาก ทำงานโปรเจกต์ไปเยอะมาก ภายในนั้นลงเงินไปไม่น้อยเลย”
“แต่ว่าโปรเจกต์งานพวกนั้น พวกเราไม่เคยรับเลยตั้งแต่แรก ยังมีโปรเจกต์ที่เคยทำก่อนหน้านี้ ผมลองคำนวณดูแล้ว โปรเจกต์งานสองสามโปรเจกต์นี้ของเขา หาเงินกลับมาไม่ได้สักบาทเลย แล้วยังขาดทุนไม่น้อยอีกด้วย”
“ตอนนี้กองทุนของสำนักงานที่สามารถหมุนเวียนได้ ได้ถูกลี่หุยหมุนไปหมดแล้ว อีกอย่างเพื่อที่เขาจะซื้อคน ออกมือได้ใจกว้างมาก สองสามวันนี้เขารูดไปหลายสิบล้านเลย นี่ยังไม่นับเงินที่เขาพาคนออกไปเที่ยวตอนกลางคืนนะครับ”
“สองวันก่อน ฝ่ายการเงินยังบอกกับเขาว่า ตอนนี้กองทุนของบริษัทจะหมุนไม่ทันแล้ว ให้เขารีบหมุนกองทุนกลับมาทดแทน แต่ว่าเขาคิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่ไม่มีเงินชั่วคราวเท่านั้น”
“แต่ว่าเพื่อที่จะเปลี่ยนแปลงแผนกต่างๆ ของบริษัท เขาไปกู้เงินก้อนหนึ่งกับธนาคาร หลังจากที่เขาเซนต์สัญญาแล้ว ทางธนาคารยังโทรมาหาผมอีกด้วย ผมบอกเขาว่าไม่จำเป็นต้องห้ามลี่หุยไว้”
ลี่จุนถิงหัวเราะด้วยความเย็นชาไปเสียงหนึ่ง “เขานี่ใช้เงินเก่งจริงๆ เลย นายทำได้ดีมาก นายเมื่อเขาอยากยืมเงิน งั้นก็ให้เขายืมมากๆ หน่อย”
“วันนี้ถึงตรงนี้ก่อน เดี๋ยวรอกลางคืนฉันวางแผนเรียบร้อยแล้ว ฉันค่อยบอกนาย นายดูการกระทำของเขาต่อไป”
ลี่จุนถิงคิดว่า นายเมื่อจะให้เขายืมเงิน ก็ไม่สามารถใช้เงินกองทุนของสำนักงานได้แล้ว ถึงแม้ว่ากองทุนของสำนักงานจะหมุนไม่ทัน แต่ว่าก็ยังสามารถเอาออกมาได้เล็กน้อย ดังนั้นจะให้ต้องให้เขาใช้เงินกองทุนของต่างประเทศที่ไม่สามารถหมุนเวียนได้
นั่นก็คือการร่วมมือกับบริษัทใหญ่ต่างประเทศ เขาจึงจะคิดหาวิธีไปยืมเงิน
ดังนั้น ลี่จุนถิงต้องวางแผนก่อน ติดต่อกับลูกค้าที่ต่างประเทศ แล้วบอกว่าจะร่วมมือกับบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปจำกัดด้วยตัวเอง อีกอย่างคือจำเป็นต้องเป็นเงินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง
ตามนิสัยไก่ๆ แบบนั้นของลี่หุยแล้ว ต้องคิดว่านี่เป็นของดีที่ตกลงมาจากฟ้าแน่นอน บวกกับตอนนี้ที่เขาพยายามจะเอาแต่โปรเจกต์ใหญ่ เพื่อที่ยืนอย่างมั่นคงที่บริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป พอเป็นแบบนี้ เขาจะต้องทานอาหารไม่เลือกแน่นอน แล้วรับโปรเจกต์ไปทั้งหมด
หลังจากที่ลี่จุนถิงคิดแผนการออกแล้ว ก็ส่งไปให้ซู่จี้งยี้
ในเมื่อสิ่งที่ให้ลี่หุยคือโปรเจกต์ใหญ่ งั้นก็ต้องหาบริษัทที่มีชื่อเสียงมากๆ ในระหว่างประเทศ ทันใดนั้นลี่จุนถิงก็นึกถึงบริษัทของสมิทธ์ แต่ว่าเขาและสมิทธ์มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันใครๆ ก็รู้ ดังนั้นทุกคนต่างก็รู้ว่าสมิทธ์ไม่มีทางมาร่วมมือกับบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปโดยภายใต้สถานการณ์ที่เขาไม่อยู่
พอเป็นแบบนี้ ก็จำเป็นต้องหาเพื่อนส่วนตัวของลี่จุนถิงแล้ว เขาคิดไปคิดมา สุดท้ายก็ตัดสินใจเลือกบริษัทสองสามที่ แบ่งออกเป็น บริษัทบริษัท บริติช เวดิโน อินฟอร์เมชั่น เทคโนโลยี จำกัด บริษัท อิงรังตะ ขั้นสูงดิจิตอลข้อมูลคอร์ปอเรชั่น กลุ่มการศึกษาการพิมพ์ภาษาฝรั่งเศส เบอร์เทอร์เสมาน และSymantec Internet Security Technology Co., Ltd.
หลังจากที่ลี่จุนถิงตัดสินใจแล้ว ก็เริ่มโทรหาผู้ดูแลของแต่ละบริษัท แน่นอนว่าโทรเบอร์ส่วนตัว
ตอนแรกทุกคนต่างก็ถามว่าตอนนี้เขาตกอยู่ในสถานการณ์อะไร ลี่จุนถิงอธิบายให้กับทั้งสี่คนภายในลมหายใจเดียวอย่างสงบ หากเป็นเมื่อก่อน ลี่จุนถิงคงขี้เกียจมากที่จะอธิบายเรื่องพวกนี้กับพวกเขา
“อัยโย ประธานลี่ หากเมื่อก่อนฉันถามละก็ นายคงไม่สนใจฉันแล้ว ทำไมตอนนี้เริ่มมาทำดีกับเราเพราะคนนี้ล่ะ เมื่อกี้อิงรังตะโทรมาบอกฉันแล้ว สีหน้าที่ได้ใจของเขานั้น ทำเอาฉันโมโหจะตายแล้ว”
“คิดไม่ถึงว่านี่ผ่านไปไม่กี่นาที ประธานลี่ก็โทรมาแล้ว”
ยากมากนะเนี่ยที่วันนี้ลี่จุนถิงจะอารมณ์ดี ไม่ได้คิดอะไรมากกับพวกเขา “นายแค่พูดว่าจะช่วยหรือไม่ช่วยละกัน”
“ช่วยช่วยช่วย ประธานลี่เปิดปากพูดเองแล้ว จะไม่ช่วยได้ยังไงล่ะ อีกอย่างฉันก็มีโปรเจกต์งานที่อยากจะร่วมมือกับนายพอดี รอนายกลับไปแล้ว จะได้รับโปรเจกต์นี้พอดีเลย”
หลังจากที่ลี่จุนถิงโทรหาแต่ละคนเรียบร้อยแล้ว อารมณ์ก็ดีขึ้น ตอนนี้เขาก็รอแค่ดูว่าลี่หุยจะล้มละลายยังไง
หลังจากที่ลี่จุนถิงประกาศบอกทุกคนเรียบร้อยแล้ว ทางนั้นก็เริ่มดำเนินการ ส่วนการตอบสนองของลี่หุยก็เป็นเหมือนกับที่ลี่จุนถิงคิดไว้
บริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป ห้องทำงานของท่านประธาน หลังจากผู้ช่วยได้รับบัตรเชิญของแต่ละบริษัทที่ส่งมาแล้ว ก็รีบส่งไปให้ลี่หุย จากนั้นก็วิ่งไปที่ห้องทำงานของลี่หุยไปหาเขา แต่ว่าเป็นเวลาเย็นแล้ว ลี่หุยก็ยังไม่มาทำงาน
ผู้ช่วยโทรไปหาลี่หุย ลี่หุยกำลังเดินช้อปปิ้งซื้อเสื้อผ้ากับคนรักใหม่ของเขาอยู่ ในตอนที่เห็นเบอร์โทรศัพท์ของผู้ช่วยโทรมาก็แอบรำคาญ
“เธอทำอะไร เธอรู้ไหมว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์ วันอาทิตย์ฉันไม่ทำงาน วันอาทิตย์ของฉันมีไว้อยู่กับเหยาเหยาของฉัน” ลี่หุยพูดจบ ก็จูบไปทางเหยาเหยาหนึ่งที
เหยาเหยาส่งสายตาให้เขา จากนั้นตัวเองก็เข้าไปลองเสื้อผ้าแล้ว
“รีบพูด เกิดเรื่องอะไรขึ้น โทรมาหาฉันในวันหยุดแบบนี้”
ผู้ช่วยเหลือกตาขาวไปทีหนึ่ง แต่ว่าก็ยังนำเรื่องราวบอกกับลี่หุยไป
“ประธานลี่ โปรเจกต์ใหญ่มาแล้ว โปรเจกต์ใหญ่”
“โปรเจกต์ใหญ่? จะใหญ่ได้เท่าไหน? คงจะแค่ชื่อภายนอกหรือเปล่า” ลี่หุยไม่พอใจมาก
“โปรเจกต์ใหญ่จริงๆ ค่ะ เจ้านาย ในโปรเจกต์นี้อันดับชื่อเสียงที่ต่ำที่สุดคือเวดิโนของประเทศอังกฤษค่ะ”
“เวดิโน? อันดับต่ำที่สุด?” ลี่หุยมีสติขึ้นมาทันที
“ใช่ค่ะ ประธานลี่”
“แล้วยังมีใครอีก?” ลี่หุยรีบถาม
“ท่านกลับมาดูเองเถอะค่ะ ฉันไม่กล้าพูดออกมาเลย”
“ได้ได้ได้ ฉันกลับไปตอนนี้เลย” หลังจากที่ลี่หุยวางสายแล้ว ก็วิ่งเข้าไปในร้านเสื้อผ้าให้บัตรใบหนึ่งกับเหยาเหยาไป จูบเธอไปทีหนึ่ง “ที่รัก ฉันยังมีธุระอีก ตอนนี้ต้องกลับบริษัทสักพักน่ะ”
“นายบอกว่าวันนี้จะอยู่กับฉัน ทำไมนายถึงไม่ทำตามคำพูดเลย” เหยาเหยาสะบัดหน้าแกที่ใหญ่ของเธอ แล้วขยับไปมาตรงข้างหน้าของลี่หุย
ลี่หุยรีบผลักเหยาเหยาออก “ที่รัก ฉันมีธุระจริงๆ บัตรใบนี้ให้เธอ เดี๋ยวรอบหน้า ฉันอยู่กับเธอแน่นอน”
หลังจากที่เขาพูดจบแล้ว ก็รีบปล่อยมือเหยาเหยาออก แล้วกลับบริษัท
เขากลับถึงบริษัท เปิดดูอีเมลที่ผู้ช่วยส่งให้ตัวเอง หลังจากที่เห็นตัวหนังสือข้างบนแล้ว ก็ตกใจมาก
“นี่……อีเมลของเบอร์เทอร์เสมานนี่เป็นของจริงเหรอ?”
“คือความจริงค่ะ ฉันได้ลองตรวจสอบที่อยู่IPที่ส่งอีเมลมาแล้วค่ะ เป็นสำนักงานของเบอร์เทอร์เสมาน”
“ฮ่าฮ่าฮ่า พระเจ้ากำลังช่วยเหลือฉัน บริษัทสองสามแห่งนี้อยากจะร่วมมือกับพวกเรา พวกเขาต้องเห็นถึงความสามารถของฉันลี่หุยแน่นอน ดังนั้นถึงได้อยากร่วมมือกับฉัน ถ้าหากรับโปรเจกต์พวกนี้ไว้ได้ ไม่พูดว่าทั้งหมด สามารถรับเอาไว้ได้หนึ่งโปรเจกต์ รอให้เซนต์สัญญาแล้ว ฉันก็สามารถยืนนิ่งอยู่บนบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปแล้ว”
ลี่หุยเห็นชื่อพวกนี้แล้ว ดีใจมากๆ เขารู้สึกว่าอนาคตที่ดีของตัวเองมาแล้ว
“ฉันจะบอกให้นะ ไม่ว่าจะต้องเสียอะไรบางไม่ว่าจะกรณีใด ก็ต้องเอาพวกเขาไว้ให้ได้”
ผู้ช่วยเองก็ดีใจมาก ถึงแม้ว่าจะมีความสงสัยในใจ แต่ว่าความดีใจได้กดทับความสงสัยไปแล้ว