ลี่จุนถิงกลัวว่าร่างกายของเจียงหยุนเอ๋อและกุ่นกุ่นจะไม่สามารถรับอากาศหายใจบนเครื่องบินได้ จึงลากเวลากลับประเทศนานไปอีก ดังนั้นจึงพักผ่อนไปอีกช่วงเวลาหนึ่ง
รอให้ร่างกายของเจียงหยุนเอ๋อและกุ่นกุ่นดีขึ้นแล้ว ลี่จุนถิงยังไม่มีความหมายที่จะกลับประเทศ ถึงแม้ว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยจะชอบชีวิตในที่นี่มาก แต่ว่าในใจก็ยังเป็นห่วงบริษัทภายในประเทศ ไม่ว่ายังไงแล้วตอนนั้นลี่จุนถิงก็ใช้เวลาจำนวนมากและภาระกำลังมากมาย ถึงได้พัฒนาบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปมาถึงขั้นนี้ได้
วันนี้ โม่เสี่ยวฮุ่ยดึงลี่จุนถิงที่กำลังจะเข้าไปเติมน้ำให้เจียงหยุนเอ๋อไว้ “จุนถิง นายตัดสินใจจะอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไรเหรอ ทางภายในประเทศนายไม่ตัดสินใจทำอะไรสักหน่อยเหรอ?”
ลี่จุนถิงค่อยๆ เดินไปทางห้องครัว หลังจากที่เติมน้ำให้เจียงหยุนเอ๋อเรียบร้อยแล้ว ก็วางแก้วอยู่ที่ข้างๆ ดึงโม่เสี่ยวฮุ่ยมานั่งคุยที่ข้างโต๊ะ
“ช่วงนี้ภายในประเทศลี่หุยเกรี้ยวกราดมาก ตอนนี้คนในบริษัทส่วนใหญ่เกรงว่าจะถูกเขาเปลี่ยนเลือดไปแล้ว ดังนั้นกลับไปตอนนี้ ก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่แล้ว”
“หรือว่าจะปล่อยเขาไปแบบนี้เหรอ? แล้วบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปที่นายสร้างขึ้นมาอย่างยากลำบากก็ปล่อยให้ไปง่ายๆ แบบนี้” โม่เสี่ยวฮุ่ยจับแขนของลี่จุนถิง สีหน้ากระวนกระวายมาก
ลี่จุนถิงตบมือของโม่เสี่ยวฮุ่ยเบาๆ “แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วครับ”
“ตอนนี้ยังไม่ถึงขั้นยอมปล่อยบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปให้กับคนอื่น ถึงแม้ว่าผมมีใจที่จะให้บริษัทกับเขา เขาก็ไม่มีความสามารถขนาดนั้นนิครับ ถึงแม้ว่าตัวผมจะอยู่ที่นี่ แต่ว่าซู่จี้งยี้ยังอยู่ในประเทศนิครับ เรื่องของบริษัทเธอรู้ดีอยู่แล้วครับ”
“ก่อนหน้านี้ตอนที่พี่สาวมา ลี่หุยก็ได้รับการข่มขู่จากเพื่อนผมคนหนึ่งแล้ว จากนั้นเขาโมโหไม่ไหว ไปเป็นโทษกับลูกค้าเกือบครึ่งบริษัทอีก เขาใช้ตำแหน่งท่านประธานของเขา มาสั่งนิ้วชี้กับโปรเจกต์งานแบบนี้ ทำให้มีโปรเจกต์งานหลายๆ โปรเจกต์ที่ไม่ได้ผลตามที่หวังไว้ ลูกค้าต่างก็ไม่พอใจมาก”
“ลี่หุยยังทำเป็นยืนอยู่ที่สูงสั่งสอนพวกเขา พอเป็นแบบนี้ ลูกค้ามากมายของเราในก่อนหน้านี้ก็ถูกเขาเป็นโทษเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้มีโปรเจกต์งานมากมายที่ยังไม่สำเร็จ ก็หยุดงานไปแล้ว”
“ลี่หุยยังคิดว่าตัวเองเก่งมากๆ ท่าทีความอวดเก่งที่ไม่รู้เรื่องของเขา ก็ไปเป็นโทษกับผู้ถือหุ้นของบริษัทในก่อนหน้านี้อีกด้วย ตอนนี้พวกเขาไม่พอใจในตัวลี่หุยมากๆ”
“เวลานี้ ผมไม่ต้องไปออกหน้า แค่ตีสนิทในที่ลับก็ได้แล้ว”
“อีกอย่าง ขอให้ผมไม่ออกหน้าหนึ่งวัน ลี่หุยก็จะเกรี้ยวกราดหนึ่งวัน เขาก็จะเป็นโทษคนจำนวนหนึ่งอีกอย่างเรื่องของบริษัทผมจัดการในที่ลับคนเดียวก็มีค่าเท่ากันครับ”
โม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นลี่จุนถิงพูดอย่างแน่วแน่ สีหน้ามั่นใจมาก ก็วางใจลงแล้ว จึงไม่ได้เร่งให้เขากลับประเทศอีก ไม่ว่ายังไงแล้วอยู่ที่นี่เธอยิ่งเป็นตัวของตัวเองมากกว่า
หลังจากที่โม่เสี่ยวฮุ่ยไปแล้ว ลี่จุนถิงก็ยกน้ำกลับไปที่ห้อง
หลังจากที่เข้าห้องแล้ว ลี่จุนถิงก็มองเห็นภาพที่มีความอบอุ่นและความสุข เจียงหยุนเอ๋อกำลังให้นมกับกุ่นกุ่นอยู่ ตั้งแต่ที่กุ่นกุ่นถูกลี่จุนถิงอุ้มออกมาจากกล่องออกซิเจน ก็เริ่มดื่มนมแม่แล้ว
เจียงหยุนเอ๋อก้มหน้ามองดูกุ่นกุ่นด้วยความรักความเอ็นดู หลังจากได้ยินเสียงเคลื่อนไหวแล้ว ก็เงยหน้าขึ้น เห็นลี่จุนถิงกำลังมองตัวเองด้วยใบหน้าที่หลงใหล พูดให้ชัดเจนเลยก็คือกำลังมองหน้าอกของตัวเองอยู่
หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อสังเกตเห็นสายตาของลี่จุนถิงแล้ว ก็รีบดึงเสื้อลงไป แล้วปิดข้างที่กุ่นกุ่นไม่ได้ดื่ม
ลี่จุนถิงเห็นการกระทำของเจียงหยุนเอ๋อแล้ว ก็หัวเราะออกเสียง “ฉันเห็นหมดแล้ว เธอยังปิดขึ้นมาจะมีประโยชน์อะไร”
พูดจบ ก็เดินไปยังข้างเตียงแล้วนั่งลง นำน้ำดื่มใส่ไว้ที่ข้างปากของเจียงหยุนเอ๋อ มองดูเจียงหยุนเอ๋อดื่มน้ำลงไป แล้วจ้องเจียงหยุนเอ๋อด้วยรอยยิ้มที่ดูร้ายๆ
“ตอนนี้ฉันป้อนเธอแล้ว เป็นการตอบแทน เธอสามารถป้อนฉันกินหน่อยได้ไหม”
เจียงหยุนเอ๋อได้ยินคำพูดที่ชัดเจนขนาดนี้ ใบหน้าก็ “แดง” กระหน่ำขึ้นมาทันที ด่าไปประโยคหนึ่งว่า “ไอ้บ้า”
“ทำไมฉันถึงกลายเป็นไอ้บ้าไปแล้วล่ะ ที่เธอฉันดื่มไปตั้งเท่าไร ทำไมเธอยังเขินขนาดนี้อยู่”
“นายพูดบ้าอะไร ลูกยังอยู่ที่นี่อยู่เลย ทำไมนายถึงพูดประโยคไม่ดีแบบนี้” เสียงของเจียงหยุนเอ๋อมีความสั่นอยู่ กลัวว่าลี่จุนถิงจะทำอะไรกับเธอ
“กุ่นกุ่นเล็กขนาดนี้ ฟังไม่ออกอยู่แล้ว อีกอย่างเธอก็นอนแล้ว ไม่ต้องให้เธอทานแล้ว ที่เหลือให้ฉันเถอะ”
ลี่จุนถิงยิ้มแฉ่งมองเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อไม่เคยเห็นท่าทีแบบนี้ของลี่จุนถิงเลย ทันใดนั้นก็เริ่มมีความกลัว
“อัยยา ทำไมนายหน้าด้านแบบนี้ นายทำฉันตกใจแล้วรู้ไหม หน้าตานายแบบนี้น่ากลัวมากจริงๆ”
“ในเมื่อเธอบอกว่าฉันหน้าด้าน งั้นฉันก็จะหน้าด้านให้เธอดู” ลี่จุนถิงพูดจบ ก็ยืนมือไปทางหน้าอกของเจียงหยุนเอ๋อ เพราะว่าเจียงหยุนเอ๋อเป็นห่วงกุ่นกุ่น ก็ไม่ดีที่จะทำท่าทางอะไรใหญ่ ได้แต่ปฏิเสธเล็กน้อย
เจียงหยุนเอ๋อเห็นมือของลี่จุนถิงยิ่งอยู่ก็ยิ่งใกล้ กังวลจนน้ำตาจะไหลออกมาแล้ว ลี่จุนถิงเห็นสีหน้าของเธอแล้ว ตัดสินใจไม่แกล้งเธออีก
“เธอร้องไห้อะไร ฉันแค่แกล้งเธอ เดี๋ยวฉันก็ไม่สามารถอยู่กับเธอได้แล้ว นี่ก็เพราะว่าอยากจะล้อเล่นกับเธอไงล่ะ”
ลี่จุนถิงเช็ดน้ำตาที่อยู่รอบดวงตาให้เจียงหยุนเอ๋อ จับใบหน้าของเธอแล้วพูด
เจียงหยุนเอ๋อยื่นมือออกมา ตีไปที่ลี่จุนถิงเบาๆ “มีการล้อเล่นอะไรที่ทำแบบนี้”
ลี่จุนถิงยิ้มออกมาแล้ว ลุกขึ้นจูบไปยังหน้าผากของเจียงหยุนเอ๋อเบาๆ “อย่าโกรธเลย ฉันผิดไปแล้ว เธอพักผ่อนก่อนเลย ฉันไปจัดการกับงานก่อน”
เจียงหยุนเอ๋อเองก็รู้ ตอนนี้ลี่จุนถิงต้องเริ่มจัดการกับงานของบริษัทภายในประเทศแล้ว ก็ไม่ได้ถ่วงเวลาเขา เร่งให้เขารีบไปจัดการ
ลี่จุนถิงพยักหน้า แล้วหันไปมองกุ่นกุ่นหนึ่งที จากนั้นก็หันหลังเดินไปที่ห้องทำงาน สถานที่ที่พวกเขาอยู่ตอนแรกไม่มีห้องทำงาน แต่เพื่อที่ให้ลี่จุนถิงสะดวกต่อการจัดการงาน เจียงหยุนเอ๋อจึงหาคนมาเก็บห้องที่ไม่มีคนอยู่ แปลงกลายเป็นห้องทำงานให้เขา
ลี่จุนถิงพึ่งเข้ามาในห้องทำงาน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นแล้ว
“ประธานลี่ ผมจัดการเอกสารเรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้สามารถให้ท่านดูได้แล้วครับ”
“ได้ วิดีโอคอลล์เลย”
ลี่จุนถิงเปิดคอมออก ให้ซู่จี้งยี้โทรวิดีโอคอลล์ไป พอถูกตอบรับ ลี่จุนถิงก็เห็นเอกสารที่อยู่เต็มพอ ขมวดคิ้วนวดไปที่หน้าผากหนึ่งที
“ประธานลี่ นี่ต่างก็เป็นโปรเจกต์งานที่ลี่หุยเคยทำ โปรเจกต์งานมากมายที่ท่านได้คุยและวางแผนไว้ก่อนไปต่างก็ถูกลี่หุยทำลายทิ้งแล้ว ยังมีโปรเจกต์อีกมากมายที่กำลังเดินเงินงานอยู่ ไม่ใช่เพราะถูกลี่หุยหยุดงาน ก็เพราะถูกฝ่ายตรงข้ามหยุดไปแล้ว”
“ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ ลี่หุยแค่พยายามติดต่อกับโปรเจกต์งานของประธานว่าน เพราะว่าเบื้องหลังของโปรเจกต์นั้นมีรัฐบาลสนับสนุน เขายังบอกอีกว่าทางรัฐบาลนั้นไม่ต้องห่วง เขาสร้างความสัมพันธ์เรียบร้อยไว้แล้ว หากรัฐบาลหาเรื่องขึ้นมา ก็แค่มาหาลี่หุยคนเดียว จะไม่เชื่อมโยงมาถึงบริษัท”
“แต่ว่าหากไม่ถึงขั้นที่จำเป็นจริงๆ เขาไม่มีให้รัฐบาลดำเนินงานแน่นอน”
ลี่จุนถิงพยักหน้า “ช่วยฉันบอกกับประธานว่านหน่อยว่า ขอบคุณในการช่วยเหลือของเขา รอฉันกลับไปแล้วต้องไปขอบคุณเขาดีๆ แน่นอน”