เพราะตัวเองบุ่มบ่ามไป รีบร้อนแก้แค้นนิรุตติ์มากไป ดังนั้นจึงตกหลุมพรางของนิรุตติ์！
“เอาเถอะสามี ผ่านไปแล้ว”วารุณีรู้ว่าในใจของนัทธียังลืมเรื่องนั้นไม่ได้ ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
นัทธีบีบมือของเธอ ไม่พูดจา มองเด็กน้อยที่อยู่ในตู้อบเงียบๆ
วารุณีกับเด็กทั้งสองคนก็อยู่ดูกับเขาเงียบๆ
มองดูได้ประมาณหนึ่งชั่วโมง ก็มีพยาบาลเข้ามาไล่ บอกว่าถึงเวลาแล้ว
นัทธีจึงละสายตากลับ พาวารุณีกับลูกทั้งสองออกไปจากโรงพยาบาล
สี่คนพ่อลูกอยู่ต่างประเทศสองวันถึงกลับไปในประเทศ
ครั้งนี้ที่กลับไปกับพวกเขาด้วย ก็ยังมีเชอรีนกับลีน่า
เพราะว่าจะถึงงานแต่งของวารุณีกับนัทธีแล้ว พวกเธอจึงมาร่วมงานแต่งโดยเฉพาะ
ที่จริงวารุณียังเชิญอาจารย์เมอร์เซเดอด้วย
ยังไงตอนนี้อาจารย์เมอร์เซเดอ ก็เป็นผู้อาวุโสเพียงคนเดียวของเธอ แต่ที่น่าเสียดายก็คือ การแข่งขันระดับนานาชาติในรอบสุดท้ายกำลังจะเข้าสู่ช่วงแสดงความคิดเห็นรอบสุดท้ายแล้ว
และช่วงแสดงความคิดเห็น เป็นวันแต่งงานพอดี เมอร์เซเดอในฐานะกรรมการจึงขาดไม่ได้ ดังนั้นจึงไปไม่ได้
เช้าวันนี้ เดิมทีวารุณียังอยู่ในความฝัน แต่จู่ๆมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปลุกเธอตื่น
เธอลืมตาที่สะลึมสะลือขึ้นมา เอื้อมมือไปแตะหัวเตียง จะหยิบโทรศัพท์
สุดท้ายเพิ่งยื่นมือไป ก็มีคนส่งโทรศัพท์มาในมือของเธอ
เธอเงยหน้ามอง เป็นนัทธีที่กำลังผูกเนกไทยื่นโทรศัพท์มาให้เธอ“ศรัณย์โทรมา”
เขาพูด
วารุณีได้สติคืนมาทันที นั่งขึ้นมาจากเตียง“ฉันคิดว่าคุณออกไปแล้ว”
เขาตื่นเช้ากว่าเธอเสมอ ปกติแล้ว ตอนที่เธอตื่นมา เขาก็ออกไปแล้ว วินัยในตัวเองทำให้คนรู้สึกกลัว
และก็มีแค่บางครั้งที่เป็นข้อยกเว้น
เช่นครั้งนี้ เขาก็เป็นข้อยกเว้น
“รับปากแล้วว่าจะส่งอารัณไปโรงฝึกซันดา ดังนั้นเลยตื่นสายหน่อย”นัทธีผูกเนกไทเสร็จ ก็จูบลงที่หน้าผากเธอ“รีบรับสายสิ”
วารุณีพยักหน้ายิ้มๆ“โอเค”
เธอหยิบโทรศัพท์มา ปากไปที่ปุ่มเขียว แล้วกดรับ“ศรัณย์！”
“พี่”เสียงอ่อนโยนของศรัณย์เข้ามา“พี่ ผมได้รับคำเชิญที่พี่กับพี่เขยให้ผมแล้ว ยินดีกับพวกพี่ด้วยนะ ในที่สุดพวกพี่ก็จัดงานแต่ง”
ถึงแม้พี่กับพี่เขยจดทะเบียนกันแล้ว และเป็นสามีภรรยาตามกฎหมาย
แต่พี่เขยยังไม่จัดงานแต่งให้พี่สาว ในใจของเขาก็รู้สึกเสียใจต่อพี่สาว
แต่ตอนนี้ดีแล้ว ในที่สุดพี่ก็มีงานแต่งงาน ความเสียใจในใจของเขา ก็ถูกทำลายไป
วารุณีได้ยินคำอวยพรของศรัณย์ ในใจก็รู้สึกอบอุ่น“ขอบคุณนะศรัณย์ นายจะกลับมาไหม？”
“แน่นอน งานแต่งของพี่สาว ผมจะพลาดได้ไง ผมลากับครูแล้ว บินคืนนี้ น่าจะถึงพรุ่งนี้เที่ยง ไปถึงงานแต่งมะรืนพอดี”ศรัณย์พูด
เวลาเขาได้วางแผนดีแล้ว
วารุณีได้ยินว่าเขาจะกลับมาร่วมงานแต่งของเธอ ก็ดีใจสุดๆ พยักหน้าไปมา“โอเค ถึงตอนนั้นพี่จะไปรับนายที่สนามบิน”
“อือ”ศรัณย์ตอบ จากนั้นพูดต่อ：“โอเคพี่ ผมไม่คุยละ งานที่ครูให้ผมทำผมยังทำไม่เสร็จเลย ตอนนี้ผมต้องทำให้เสร็จทันที ไม่งั้นตอนกลางคืนก็ไปไม่ได้”
“ไปเถอะ”วารุณีพยักหน้ายิ้มๆ
โทรศัพท์เสร็จ นัทธีนั่งถามที่ข้างเตียง“ศรัณย์กลับมาคืนนี้เหรอ？”
“ใช่ค่ะ บินคืนนี้”วารุณีเอาโทรศัพท์วางไว้ข้างๆ“กระหายหน่อยๆ”
นัทธีหัวเราะเบาๆ ยื่นมือไปหยิบน้ำอุ่นที่หัวเตียงที่เตรียมไว้ให้เธอ“ดื่มสิ ตอนที่คุณรับสาย ผมเทให้คุณ”
ถึงแม้ทุกเช้าเขาจะไปเช้า แต่ทุกเช้าเธอตื่นมาก็ชินแล้วที่จะดื่มน้ำอุ่น เขากลับรู้อย่างดี
เพราะว่าส่วนมากแล้ว ก่อนเขาไป ก็จะวางน้ำอุ่นแก้วหนึ่งที่หัวเตียงให้เธอ แค่บางครั้งที่รีบไป จึงให้ป้าส้มเสิร์ฟมาให้เธอหลังจากลงไป
สามเดือนนี้ เขาก็กำชับคนใช้ในคฤหาสน์ที่ต่างประเทศเช่นนี้
“ขอบคุณค่ะสามี”วารุณีมองน้ำที่นัทธียื่นมา ก็ยิ้มอย่างมีความสุข
นัทธีลูผมของเธอ“ดื่มเถอะ”
“อือ”วารุณีพยักหน้า เงยหน้าขึ้นดื่มน้ำ
น้ำไม่เยอะ ดื่มไม่กี่คำก็หมดแล้ว
นัทธีมองริมฝีปากของเธอที่ชุ่มน้ำ สายตาหม่นลง จากนั้นยื่นมือไปโอบท้ายทอยของเขา ก้มหน้าลงจูบ
วารุณีตะลึงก่อน จากนั้นผลักเขาออก“ทำอะไรเนี่ย ฉันยังไม่แปรงฟัน！”
“ไม่เป็นไร”นัทธีพูด แล้วก้มหน้า
วารุณีผลักเขาอีกครั้ง“คุณไม่กลัวมีกลิ่นปากเหรอ？”
“ผมไม่รังเกียจ！”มุมปากนัทธียกขึ้น
วารุณีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก“ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ งั้นฉันต้องถือสาอะไรอีก”
พูดจบ เธอก็ดึงเนกไทของเขา ดึงคอของเขาลงมา แล้วจูบก่อน
นัทธีตะลึง ยังไงก็คิดไม่ถึงว่า เธอจะรุกก่อนแบบนี้ และก็รุกได้อย่างรุนแรง
แต่เขาชอบ
นัทธีเอามือไว้ที่ท้ายทอยเธออีกครั้ง เป็นฝ่ายรุกเอง แย่งชิงอำนาจฝ่ายรุกคืนมา จากนั้นกดวารุณีไปด้านล่าง จูบอย่างรุนแรง
ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ประตูห้องก็มีเสียงเคาะ ทั้งสองจึงหยุดลง
วารุณีผลักนัทธีออก จัดชุดนอนกระโปรงด้วยหน้าแดงทั้งใบหน้า
เธอรู้สึกขอบคุณมากที่มีคนมาเคาะประตูเวลานี้ ถ้าไม่เคาะ เธอเดาว่าพวกเขาจะไม่ใช่แค่จูบ แต่จะดำเนินกิจกรรมที่ใกล้ชิดมากกว่านี้อีก
เธอกลับรู้สึกยินดี เพราะตอนนี้แผลที่ท้องของเธอยังไม่ดี ยังทำกิจกรรมพวกนี้ไม่ได้ชั่วคราว
ที่จริงนัทธีก็รู้ว่าไปต่อไม่ได้ ดังนั้นเขาไม่คิดจะยังไง แค่อยากกัดเธอสักที
สุดท้ายความคิดนี้ยังไม่เป็นจริง ก็ถูกคนขัดจังหวะ
นัทธีมองหน้าประตูด้วยสีหน้าไม่ดี คิดว่าใครหน้าไหนมารบกวนเขา
วารุณีเห็นแบบนี้ ก็กลอกตาใส่เขา จากนั้นผลักเขาออก“เอาน่า รีบไปเถอะ”
นัทธียืนขึ้นมา จัดเนกไทกับสูทที่ตัว ก้าวเท้ายาวๆออกไปจากประตู
ประตูเปิดออก ด้านนอกก็มีเด็กตัวเล็กสองคนยืนอยู่ เป็นอารัณกับไอริณ
เด็กทั้งสองคนจูงมือกัน เงยหน้ามองไปที่นัทธี“พ่อ สวัสดีตอนเช้า”
“สวัสดีตอนเช้า！”เห็นเด็กทั้งสองแล้ว สีหน้าไม่ดีของนัทธีก็ดีขึ้นมาทันที พยักหน้าอย่างอ่อนโยน
“หม่ามี๊ยังไม่ตื่นเหรอครับ？”อารัณยื่นหน้าเข้ามามอง
นัทธีสื่อว่าให้เด็กทั้งสองเข้ามาได้“ตื่นแล้ว”
“งั้นพวกเราไปดูหม่ามี๊”ดวงตาของเด็กทั้งสองคนเป็นประกาย วิ่งผ่านตัวนัทธี เข้าไปในห้อง
นัทธีมองดูร่างอันร่าเริงของเด็กทั้งสอง ในดวงตาเต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู
ครึ่งชั่วโมงถัดมา สี่คนพ่อแม่ลูกก็จูงมือกันลงมา คนใช้ก็เตรียมอาหารเช้าเสร็จแล้ว
ทานอาหารเช้าเสร็จ สี่คนพ่อแม่ลูกออกไปจากบ้าน วารุณีขับรถไปบริษัทเอง ส่วนนัทธีพาเด็กทั้งสองคนไปที่ฝึกซันดา
อารัณไปเรียนซันดา ไอริณก็ไปเป็นเพื่อนด้วย
ที่จริงนัทธีอยากให้ไอริณเรียนซันดา ต่อไปจะได้ป้องกันตัวเองได้
แต่ไอริณกลัวเจ็บตั้งแต่เด็ก และยังมีสภาพอ้อนแอ้นอีก หลังจากเรียนได้หนึ่งวัน ก็บอกว่าไม่เรียนแล้ว นัทธีก็ได้แต่ปล่อยไป
ลูกสาวเขาไม่เรียนก็ไม่ต้องเรียน เขาเป็นพ่อปกป้องเธอได้ และยังมีบอดี้การ์ดอีก
ลูกสาวของเขา แข็งแรงมีความสุขก็พอ
ส่งเด็กทั้งสองคนไปถึงที่ฝึกซันดา ก็ทิ้งบอดี้การ์ดสองสามคนให้คุ้มกันรอบๆ จากนั้นนัทธีก็ขับรถไปบริษัท
มารุตรอเขาอยู่หน้าห้องทำงานแล้ว เห็นเขามา ก็รายงานกระบวนการของวันนี้ทันที
“คุณบอกว่าตอนบ่ายมีประชุม？”นัทธีดึงเก้าอี้ออกมานั่ง มองมารุตแล้วถาม