ลี่จุนซินถูกเขาทำให้ตกใจขึ้นมา จากนั้นก็รีบปรับกลับมา เธอหยิบโทรศัพท์มา ก่อนจะส่งให้เวียร์ ตอนที่ส่งให้เขา ก็ยิ้มให้เขาอย่างลึกลับด้วย
เวียร์รับโทรศัพท์มา สีหน้าก็เปลี่ยนไป สีหน้าก็ดูไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ ลี่จุนซินที่ยิ้มอยู่ข้างๆ ตัวสั่น แต่ว่าเธอก็ไม่กล้าหัวเราะออกมา
หลังจากที่เวียร์ดูจบ ก็โยนโทรศัพท์ไปด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม ก่อนจะปรี่เข้าไปหาลี่จุนซิน
“คุณยิ้มมีความสุขหน่อยนะ หือ？เมื่อครู่ไม่ได้บอกว่าง่วงมากเลยเหรอ ทำไมตอนนี้ยังดูสดใสอยู่เลย”
ลี่จุนซินยิ้มอย่างมีความสุขมากกว่าเดิม จนน้ำตาแทบไหลออกมาเลย
“คุณยังดูสดใสอยู่จริงๆ ด้วย งั้นพวกเรามาทำอะไรสักหน่อยกันเถอะ”
ลี่จุนซินยังไม่ทันขัดอะไร เวียร์ก็โน้มตัวเข้ามาปิดปากของเธอแล้ว
ตอนแรกเวียร์อยากจะจูบเบาๆ เท่านั้น แต่เขานั้นประเมินความน่าดึงดูดของลี่จุนซินที่มากขึ้นเรื่อยๆ ต่ำเกินไป เขาคุมไม่ไหว เลยอยากจะเข้าใกล้มากกว่าเดิม
ลี่จุนซินถูกเขาพลิกตัวมา จากนั้นก็กอดเธอเอาไว้ ปากของเขาขยับจากปากของเธอไปที่ใบหู ก่อนจะใช้ฟันกัดเบาๆ
ลี่จุนซินคิดว่าใบหูร้อนขึ้น จนทั้งตัวชาขึ้นมา
เธอกอดเขา เธอตัวสั่นขนาดนั้น เวียร์เองก็รู้สึกได้ เลยยิ้มขึ้นเบาๆ
ลี่จุนซินแอบกัดริมฝีปากเบาๆ ก่อนจะคิดว่าเพิ่งกินข้าวเสร็จ เขายังมีงานต้องจัดการ เขาเลยไม่กล้าทำอะไรกับเธอเท่าไหร่ เลยทำท่าทีเหมือนเขา โดยการจูบที่หลังหูเขาเบาๆ
ผู้ชายที่กอดเธอนั้นก็ตัวสั่นเหมือนกับ เธอภูมิใจไม่น้อยเลย ก่อนจะยิ้มขึ้นมา “ที่รัก คุณมันก็เท่านั้นเอง”
“เท่านี้งั้นเหรอ？” เวียร์กัดฟันพูด ก่อนจะโอบเอวเธอขึ้นมา
ลี่จุนซินถูกเขากอดเอาไว้จนทำอะไรไม่ได้ ขาทั้งสองข้างเลยโอบเอาของเขาอยู่ “คุณจะทำอะไรเหรอ！”
“ให้คุณรู้ไงว่าอะไรที่เรียกว่าก็เท่านี้” เขาขบคางของเธอ ก่อนจะอุ้มเธอกลับไปที่ห้องนอน พลางเดินไปที่เตียง ก่อนจะกดเอาไว้
เพื่อพิสูจน์ว่าเขา “มีเพียงเท่านี้” เขานั้นกดเอาไว้ทั้งตัว ด้วยความหนัก เหมือนกับภูเขา ลี่จุนซินรู้สึกหายใจไม่ออก เลยใช้มือผลักเขา “ทับจนจะตายแล้ว คุณลุกขึ้นมาหน่อยเถอะ！ฮ็อตพอตที่ฉันกินมันจะออกมาแล้ว”
เวียร์ได้ยินดังนั้นก็ค่อยๆ ดันตัวเองขึ้นมา
เมื่อลี่จุนซินรู้ว่าตัวเองอยู่ในท่านี้ เวียร์ก็ทำให้เธอมัวเมาแล้ว
ครั้งนี้เวียร์เอาจริงแล้ว
เขาใช้มือถอดเสื้อคลุมของเธอออก ก่อนจะเอามือเข้าไป
นิ้วของเขานั้นมันเรียวบางเป็นอย่างมาก เมื่อเอามือเข้าไปแกล้งเธอแบบนั้น ด้านบนของเธอนั้นมีสีชมพูเล็กน้อย พลางคิดว่าหน้าอกก็ถูกกระตุ้นขึ้นมาเล็กน้อยเช่นกัน
ลี่จุนซินใจสั่นเล็กน้อย แต่เวียร์กลัวจูบอย่างอ่อนโยน
เขาเรือนร่างสูงใหญ่ จนบังเธอได้มืดหมดเลยล่ะ
ลี่จุนซินหลับตา พลางคิดว่ามึนเล็กน้อย แล้วถูกเขาจูบไปเรื่อยๆ เลยอ้าปากเพื่อแกล้งเขาบ้าง
ไม่รู้ว่าเขาปลดกระดุมของเธอโดยไม่มีเสียงได้อย่างไร ลี่จุนซินคิดว่าตัวหนาวขึ้นมา ตัวเองนั้นปกป้องอะไรไม่ได้แล้ว เพราะขนาดกางเกงยังถูกดึงลงไปครึ่งหนึ่งแล้วเลย
แต่ว่าความอบอุ่นในห้องนั้นมันกลับค่อยๆ มากขึ้น
เธอซบเขา ก่อนจะทำไปตามท่าทีของเขา ถ้าตอนนี้เขาทำมากกว่านั้นอีกนิด……เธอก็คิดว่าเธอเองก็ ยินยอม
สุดท้ายเวียร์ก็หยุดท่ามกลางเสียงโทรศัพท์ของลี่จุนซิน เขาขมวดคิ้วเบาๆ หน้าผากก็ก้มมองเธอเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นมาเบาๆ พลางออกไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากข้างนอก
เวียร์หยิบมาดู ก็เห็นว่าเป็นเจียงหยุนเอ๋อที่วิดีโอคอลล์มา
เวียร์กดฟัง ก่อนจะเห็นว่าเป็นลี่จุนถิงกับเจียงหยุนเอ๋อเลยเลิกคิ้วขึ้น “พี่น้องนิสัยนี้ไม่ดีเลยนะ”
เจียงหยุนเอ๋อในสายนั้นหัวเราะอย่างอ่อนโยน “ฮ่าๆ …ไม่เกี่ยวกับฉันนะ จุนถิง…จุนถิงอยากโทรมา”
ลี่จุนถิงหรี่ตามองเธอ เจียงหยุนเอ๋อรีบวิ่งมา โดยที่ยังยิ้มอยู่ตลอด
“พี่สาวฉันล่ะ”
“คุณคิดว่าอย่างไรล่ะ” เวียร์เลิกคิ้วขึ้นอีกครั้ง
“ได้ยินว่า วันนี้มีคนอ้วกในโรงหนังระหว่างดูหนังสยองขวัญ” ลี่จุนถิงหรี่ตาลง พลางพูดด้วยความสบายอารมณ์
เมื่อเวียร์ได้ฟังดังนั้น ก็ขมวดคิ้ว สีหน้าก็ร้อนขึ้นมาทันที เลยพูดด้วยความร้ายกาจกับลี่จุนถิง ก่อนจะวางสายไป
“คุณไม่ต้องยุ่งหรอก”
เวียร์กลับไปที่ห้องอีกครั้ง ลี่จุนซินลากผ้าห่มมาคลุมแล้ว
เวียร์รู้สึกสำนึกย้อนไปอย่างไม่หยุด
เขานั่งลงที่เตียง ก่อนจะถลกผ้าห่มเข้ามากอดเธอ “อารมณ์ไม่ดีเหรอ？”
ลี่จุนซินหน้าแดงเหมือนมีกุ้งที่ถูกต้ม ใครจะไปกล้ามองเขาในตอนนี้ มันรู้สึกเหมือนทำผิดแล้วถูกจับได้เลยล่ะ เมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขา ก่อนจะเอาใบหน้าซุกในอ้อมอกของเขา
“ห้ามมองฉันนะ”
“ได้ ฉันไม่มอง” เขาตอบอย่างว่าง่าย แต่มือกลับอยู่ไม่นิ่ง เลยค่อยๆ เอามือลูบไล้ในเสื้อผ้าบางๆ ของเธอ “ฉันไม่มองคุณหรอก พวกเรามาทำเรื่องที่ถูกขัดจังหวะเมื่อกี้ต่อกันเถอะ”
ประโยคหลังของเขานั้นมันเบามาก มากเสียงจนเหมือนตั้งใจแหย่ลี่จุนซิน หน้าแดงมากขึ้นกว่าเดิมอย่างไม่ผิดไปจากที่คาดหวังเลย……
ลี่จุนถิงที่ถูกตัดสายไป หันกลับไปมองเจียงหยุนเอ๋อที่ยิ้มอย่างเบิกบานบนโซฟา ก่อนจะหรี่ตาลง พลางคิดว่าเจียงหยุนเอ๋อไม่ได้อยู่ไฟแล้ว สามารถช่วยเขาลดไฟในตัวได้แล้ว
เจียงหยุนเอ๋อที่ตอนแรกยังยิ้มอย่างมีความสุข จู่ๆ ก็เห็นแววตาของลี่จุนถิง ก็นึกถึงคำพูดที่ลี่จุนถิงพูดกับเธอ ก็ตัวสั่นเล็กน้อย ก็หยุดชะงักไป แล้วก็ลุกขึ้นมา ก่อนจะรีบปรี่เข้าไปในห้องเพื่อดูกุ่นกุ่น
“แหะๆ ฉันไปดูกุ่นกุ่นก่อนนะ คุณพักก่อนเถอะ”
ลี่จุนถิงเองก็ลุกจากโซฟาตามเธอเข้าไป พลางสาวเท้ายาวๆ ก้าวเข้าไป เพื่อขวางเจียงหยุนเอ๋อเอาไว้
“ฉันไปกับคุณนะ”
เมื่อพูดจบ ลี่จุนถิงก็จูงมือของเจียงหยุนเอ๋อเข้าไปในห้องของกุ่นกุ่น ตอนที่อยู่หน้าห้องของกุ่นกุ่น ก็โน้มตัว ก่อนจะพูดข้างหูเจียงหยุนเอ๋อ
“หยุนเอ๋อ คุณไม่ลืมเรื่องที่วันก่อนฉันพูดกับคุณไหม คุณวางใจเถอะ คืนนี้คุณหนีไปไหนไม่ได้แล้วล่ะ”
เจียงหยุนเอ๋ออึ้งไปอยู่ตรงนั้น เมื่อลี่จุนถิงพูดจบก็ลุกขึ้นมา แล้วยิ้มให้เธอ จากนั้นก็เข้าไปคนเดียว
หลังจากเข้าไปแล้ว ก็ยืนดูอยู่ข้างๆ เตียงของกุ่นกุ่น “หยุนเอ๋อ ทำไมคุณยังยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น รีบเข้ามาสิ”
เจียงหยุนเอ๋อเข้าไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก