ทั้งสองคนเล่นกับถวนจื่อกับกุ่นกุ่นเล็กน้อย จากนั้นลี่จุนถิงก็อ้างว่ามีธุระเพื่อพาเจียงหยุนเอ๋อไป ก่อนจะกำชับโม่เสี่ยวฮุ่ยเล็กน้อย
“แม่ คืนนี้ฝากถวนจื่อกับกุ่นกุ่นด้วยนะ ฉันกับหยุนเอ๋อมีเรื่องสำคัญต้องไปทำ”
โม่เสี่ยวฮุ่ยยิ้มอย่างเบิกบาน เธอเองก็เคยมีประสบการณ์มาก่อน จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าลี่จุนถิงกำลังพูดอะไรอยู่
“ได้ๆ ฉันเข้าใจแล้วล่ะ คุณสองคนสนุกกันให้เต็มที่เลยนะ”
เจียงหยุนเอ๋อคิดไม่ถึงว่าลี่จุนถิงจะกล้าพูดกับโม่เสี่ยวฮุ่ยขนาดนี้ และคิดไม่ถึงว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยจะตอบแบบนี้ด้วย เลยหน้าแดงขึ้นมา พลางรู้สึกกระอักกระอ่วนเป็นอย่างมาก
เจียงหยุนเอ๋อถูกพาเข้าไปด้วยความ “เศร้า” ตอนที่กลับไปยังคิดอยู่ว่าคืนนี้ไปไหนไม่รอดจริงๆ เลย
ตอนที่เดินไปใกล้ประตูแล้ว ลี่จุนถิงอุ้มเจียงหยุนเอ๋อขึ้นมาอย่างราบรื่น แล้วถีบประตูเดินเข้าไป
ในห้องนั้นยังไม่ได้เปิดไฟ พลางสะท้อนระยิบระยับกับแสงของตึกสูงใหญ่ พร้อมกับแสงจันทร์ที่สาดมาจากด้านนอกหน้าต่าง ดูอ่อนโยนไม่เบา
“หยุนเอ๋อ” จู่ๆ เขาก็เรียกชื่อของเธอขึ้นมา
เจียงหยุนเอ๋อถูกเขาวางลงบนเตียง แต่ก็ยังแข็งทื่อไปทั้งตัว เธอรู้ว่าจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นในตอนนี้สมองเลยสับสนเล็กน้อย
“จากนี้จับมือของฉัน ถึงหลับตาคุณก็จะไม่หลงทางแล้ว จากนี้ ฉันจะไม่ให้ใครมาทำร้ายคุณ ฉันจะปกป้องคุณเป็นอย่างดี” เขาพูดอย่างจริงจัง ประโยคนี้ออกมาจากปากเขา เหมือนเป็นคำสัญญาเลยล่ะ
จากนั้นเธอก็ได้ยินตัวเองถาม “คุณเตรียมตัวหรือยัง？”
เธอรู้สึกได้ว่าลี่จุนถิงนั้นอึ้งไป จากนั้นก็ตอบกลับด้วยการจูบเธอ
จูบเบาๆ นั้น ถึงจะเบาบางแต่ก็ทำให้ในใจของเจียงหยุนเอ๋อสั่นไหวเป็นระลอก เธอคิดเล็กน้อย จากนั้นก็ยื่นมือมาโอบเขา “อันที่จริงฉันคิดว่าคุณจะอดทนไปจนพวกเรากลับประเทศนะ”
ลี่จุนถิงยิ้มด้วยความไม่สบอารมณ์เล็กน้อย “ตอนแรกฉันก็คิดแบบนั้นแหละ……” เขาชะงักไป “แต่ตอนนี้รอไม่ไหวแล้ว”
อันที่จริงลี่จุนถิงอยากพูดอะไรมากกว่านี้
เช่น เขายังไม่ได้บอกเจียงหยุนเอ๋อ หลังจากที่เธอถูกช่วยกลับมาแล้ว แม่เจียงก็พูดกับเขา “หยุนเอ๋อกับถวนจื่อเป็นชีวิตของฉัน ตอนนี้ส่งต่อให้คุณแล้ว ฉันไม่บังคับให้คุณยอมเธอไปทุกอย่าง ฉันเข้าใจความเอาแต่ในใจบางครั้งของเธอเหมือนกัน ฉันแค่หวังว่าคุณจะเข้าใจเธอสักหน่อย”
“จากนั้นก็ปกป้องเธอให้ดี คุณเองก็รู้ว่าก่อนหน้านี้เธอลำบากคนเดียวมามากขนาดไหน หลังจากที่มาอยู่กับคุณก็เกิดเรื่องมากมาย ดังนั้น ฉันหวังว่าจากนี้คุณจะสามารถปกป้องเธอกับลูกได้ อย่าให้ได้เกิดอะไรอีกเลย”
“ในฐานะที่เป็นแม่ ฉันเพียงหวังว่าเธอจะมีชีวิตที่ปลอดภัย และสุขภาพแข็งแรงนะ”
“ฉันหวังว่าคุณ จะไม่หักหลังฉันอีก”
เขาไม่รู้ว่าจะบอกเจียงหยุนเอ๋ออย่างไร วันนี้เขามีความสุขขนาดไหน มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว มันดีกว่าตอนที่เขาได้โปรเจคทุกอันมาอีก
“ได้ ฉันเตรียมเอาไว้หมดแล้ว” เตรียมจะส่งผ่านความปลอดภัยภายในใจทั้งหมดให้คุณแล้ว และจะปกป้องคุณให้ได้ดีที่สุดในโลก และก็เตรียมจะเอาทุกอย่างที่อยากได้ให้คุณ
เขาจูบเธอ จากปากลงมาที่คาง และกลับมาจูบที่ดวงตาของเธอ หน้าผาก จมูก สุดท้ายก็มาจูบที่หู
เจียงหยุนเอ๋อตัวสั่นเล็กน้อย จากนั้นก็ยกขาทั้งสองข้างขึ้นมาโอบเอวของเขา
ปากของเธอถูกเขาจูบจนเร่าร้อนขึ้นมา ตอนที่เขาเร้าอารมณ์เธอขนาดนั้น เธอก็ใช้มือวางไปบนหลังของเขา จากนั้นก็วาดเป็นวงกลมท่ามกลางเสื้อผ้าที่กั้นอยู่
อันที่จริงความอ่อนโยนของลี่จุนถิงนั้นมันไม่ใช่ของจริง เพราะเจียงหยุนเอ๋อถูกเขาจูบจนเรือนร่างเร่าร้อน ตอนแรกคิดว่าเขาจะยอมรอเธอเปิดด้วยตัวเอง
เมื่อทั้งสองคนเปลือยแล้ว ลมหายใจของเขาก็ค่อยๆ แรงมากขึ้นเรื่อยๆ
เธอตัวอ่อนไปหมด แสงไฟจากด้านนอกที่สาดส่องลงมาบนใบหน้าลี่จุนถิงมีความคลุมเครือขึ้นมา
ลี่จุนถิงงับหูของเธอ ก่อนจะเป่าลมใส่หูของเธอ พลางรู้สึกว่าเธอไวต่อความรู้สึกจนหดตัวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา ก่อนจะจับเขาเอาไว้อย่างไม่เกรงใจ ครั้งนี้พลิกตัวขึ้นไปกดตัวเองแทน
“วันนี้……คงจะไม่หยุดเท่านี้แล้วล่ะ”
เจียงหยุนเอ๋อถูกเขากัดหู จนตัวขยับเล็กน้อย
มือของเขาที่จับหน้าอกของเธออยู่นั้นชะงักไป ก่อนจะกดเธอเอาไว้ “อย่าขยับ การควบคุมตัวเองของฉันไม่ได้ดีเหมือนที่คุณคิดนะ”
เธอถูกเร้าอารมณ์จนเริ่มรู้สึกขึ้นมา เลยบอกตัวไปมาตามเขา แถมยังจับใบหน้าของเขาแล้วถามเพื่อเปลี่ยนเรื่องกับ “จุนถิง วันนี้เป็นวันที่น่าจดจำ คุณอยากจะพูดอะไรไหม”
ลี่จุนถิงนั้นอดทนเป็นอย่างมาก ตอนนี้เธออยากแกล้งตายเหลือเกิน เขาเองก็ทำไปตามความต้องการของเธอ มือที่จับเอวของเธออยู่ก็เลื่อนมาจับบริเวณที่ลับของเธอ
มือของเขานั้นเย็นเล็กน้อย กดเธอลงไป มันทำให้เจียงหยุนเอ๋อชะงัก แล้วพูดอะไรไม่ออก
เขาก้มหน้างับกระดูกไหปลาร้าและจุดอ่อนของเธอ ก่อนจะกลืนน้ำลายเล็กน้อย นิ้วที่มือด้านล่างนั้นไม่หยุด จนสุดท้ายก็เข้าไปสำรวจด้านใน
การมีอะไรแปลกปลอมเข้าไป มันทำให้เจียงหยุนเอ๋อที่ไม่ได้มีอะไรมานาน เลยขยับตัวด้วยความไม่ชิน ก่อนจะร้องออกมาว่า “โอ้ย”
เสียงนั้นมันเร้าอารมณ์เป็นอย่างมาก ทำให้ลี่จุนถิงอดไม่ได้ที่จะมีแววตามีเลศนัยออกมา
“หยุนเอ๋อ……”
ความรู้สึกทั้งหมดของเจียงหยุนเอ๋อนั้นมันอยู่บริเวณของนิ้วมือเขาทั้งหมด ทั้งเนื้อทั้งตัวเลยชะงักไปหมด
เธอหลับตาลง จากนั้นก็ส่งเสียงอย่างไม่ชัดเจนเล็กน้อย โดยมีความครวญครางเบาๆ ขึ้นมาด้วย
ลี่จุนถิงหลับตาลง และคิดว่ามันพอได้แล้ว เลยลูบไล้เรือนร่างของเธอ ก่อนจะจูบลงบนริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของเธอ ด้วยความอ่อนโยน
จากนั้นเจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกว่าเขายกขาของเธอขึ้นมา ก่อนจะรุกล้ำเข้าไป อย่างเต็มเหนี่ยว และเรือนร่างนั้นก็ถูกเปิดออกอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด
ลี่จุนถิงคิดไม่ถึงเลยว่าเจียงหยุนเอ๋อเพิ่งจะคลอดลูกคนที่สองมาแล้ว แต่ยังแน่นได้ขนาดนี้
เจียงหยุนเอ๋อเจ็บ เลยเอามือไปจับหลังของเขาโดยไม่รู้ตัว เธอคิดไม่ถึงเลยว่า หลังจากที่ไม่ได้มีอะไรมานาน จะเจ็บปวดขนาดนี้
ถึงเธอจะเจ็บปวด แต่ว่าลี่จุนถิงนั้นไม่มีท่าทีจะหยุดลงเลย และจูบที่จูบบนเรือนร่างของเธอนั้นมันก็อบอุ่นมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะปลอบประโลมเธอ “อีกไม่นาน เดี๋ยวคุณก็ชินแล้วล่ะ”
เจียงหยุนเอ๋อเจ็บเพียงไม่นาน จากนั้นก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกแปลกๆ ด้วยความอ่อนแรง ไปเล็กน้อย แต่เพียงไม่นานก็ถูกเรือนร่างของเธอจับเข้าให้แล้ว
จากนั้น ลี่จุนถิงก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเดิม ในที่สุดเจียงหยุนเอ๋อก็ยอมรับเขาได้อีกครั้ง
เจียงหยุนเอ๋อจำไม่ได้แล้วว่าลี่จุนถิงใช้เวลาประโลมเธอไปนานแค่ไหน เธอรู้เพียงว่าตัวเองนั้นง่วงจนแทบจะหลับไป
ลี่จุนถิงรู้สึกได้ว่าเธอนั้นเหมือนจะไม่ได้รู้สึกเท่าไหร่แล้ว เลยเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น ก่อนจะเร่งความเร็ว
ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาเหมือนภูเขาลูกใหญ่ ขาทั้งสองข้างของเธอโอบเอวของเขา ก่อนจะรู้สึกว่าทั้งตัวมีสายฟ้าพาดผ่าน จนหัวขาวโพลนไปหมด
เธอตัวสั่นเป็นอย่างมาก ลี่จุนถิงถูกเธอบีบรัดขนาดนั้น เลยร้องออกมา จนแทรกซึมเข้าไปยันกระดูก