บทที่ 649 โดนพังร้าน
บทที่ 649 โดนพังร้าน
Content warning: มีฉากคุกคามทางเพศ
วันหยุดเหลืออีกไม่เยอะ และยังเหลือเวลาอีกไม่มากก่อนพี่ใหญ่จะแต่งงาน ปัญหาเรื่องเงินเสร็จสิ้นแล้ว เสี่ยวเถียนจึงล้มเลิกวางแผนลงใต้
เช่นนั้นช่วงนี้เธอจึงออกมาจัดการเรื่องโรงงาน ส่วนคนอื่น ๆ จัดการเรื่องงานแต่งของโส่วเวิน
ถึงในยุคนี้จะค่อนข้างเรียบง่าย แต่เพราะชายหนุ่มเป็นลูกคนแรกและหลานคนโต คุณปู่คุณย่าซูจึงอยากจัดให้มันดี ๆ ไปเลย
แถมแกยังบอกอีกว่าถ้าแต่งงานในเมืองแล้ว ไว้รอปีใหม่ค่อยกลับบ้านฉลองที่หงซินด้วยจึงจะถือว่าเสร็จสมบูรณ์
พวกเราร่วมแรงกันทำความสะอาดลานบ้านให้โส่วเวิน
ทาผนังใหม่ด้วยสีขาวดูเป็นประกายมาก
หลังจากทำความสะอาดประตูหน้าต่างอย่างระมัดระวัง เราก็ลงเคลือบเงาอีกรอบ จากนั้นก็ติดฝาเพดาน
บ้านดูดีกว่าเดิมมากเมื่อจัดการเสร็จสิ้น
ขณะที่ทุกคนกำลังร่วมแรงกันทำงาน หออีหมิงกำลังเละไม่เป็นท่า
ใช่แล้ว ร้านของเราโดนคนมาพัง
ช่วงเที่ยง คุณปู่ซูนั่งอยู่เคาน์เตอร์เห็นชายหนุ่มหลายคนใส่เสื้อผ้าเรียบหรูเข้ามา
เขาขมวดคิ้ว ไม่ชอบใจอีกฝ่ายเท่าไร ถึงสองปีมานี้เราจะแต่งตัวมีสีสันกันมากขึ้น
แต่พวกที่แต่งตัวแบบนี้ก็มีแค่อันธพาลเท่านั้นล่ะ ต่อให้ไม่อยากรับลูกค้าแต่ก็ทำได้เพียงเดินไปต้อนรับเท่านั้น
“สหายทุกท่านอยากสั่งอะไรครับ?”
ชายชราเข้ามาหา
ทว่าหนึ่งในนั้นกลับเข้ามาผลักเสียก่อน
คุณปู่ซูเซจนกระแทกกับเคาน์เตอร์ บริเวณเอวเจ็บจนต้องกลั้นหายใจ ขนาดยืนยังแทบไม่ไหว
“ไอ้แก่ ขืนเดินเข้ามาอีกก้าวฉันจะต่อยแกให้ตายเลย”
ชายคนนั้นพ่นคำผรุสวาท
ตอนนี้คุณปู่ซูรู้ทันทีว่าคนพวกนี้ไม่เป็นมิตรแล้ว ไม่ได้มากินข้าวแน่ ๆ
จิตใจได้แต่ปั่นป่วน ไม่รู้ว่าจะโทรหาตำรวจดีไหม
ยิ่งโดนสายตาเพ่งเล็งมา เขาก็คิดว่าคงไม่มีโอกาส ตอนนั้นเองที่พนักงานบางส่วนเดินออกไปห้ามเอาไว้
“สหายทุกท่าน หากต้องการสั่งอาหารเชิญเข้ามาด้านในก่อนค่ะ”
ยามได้เห็นพนักงานหน้าตาสละสลวย แววตาพวกมันก็แปลกไป ก่อนหนึ่งในนั้นจะยื่นมือสกปรกออกมาสัมผัสใบหน้าเธอ
“คนสวย ไม่มาดื่มกับพี่สักหน่อยหรือ?”
คำพูดคำจาทำหญิงสาวหน้าแดง
เธอพยายามทำตัวให้สงบ “ทุกท่าน ร้านเราเป็นร้านอาหารนะคะ”
“ร้านอาหาร? ใครที่ไหนมันจะไปรู้ล่ะ?”
พอมีคนหนึ่งพูดจาลามก คนอื่น ๆ ก็พากันหัวเราะร่า
“ลูกพี่ คนงามคนนี้อาจจะไม่ได้ทำงานร้านอาหารก็ได้”
เธออยากจะตายเสียเดี๋ยวนั้น
เธอทำงานมาตั้งแต่ร้านเปิดทำการ รักร้านแห่งนี้มากจึงกล้าออกมาปกป้อง
ตอนนี้รู้แล้วว่าเจ้าพวกนี้มาเพื่อสร้างปัญหา แต่เธอไม่สามารถหยุดไว้ได้เลย อาจจะเสียเปรียบด้วย
แถมในร้านก็มีแต่คนสูงอายุ กับพนักงานเสิร์ฟสี่คนเอง
ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนพวกนี้เลย
“ซิ่วหง มาตรงนี้เถอะ”
คุณปู่ซูกลัวว่าเธอจะโดนลูกหลง
“เฮ้ยไอ้แก่ แกยังรักหยกถนอมบุปผา*[1]อยู่หรือ? นังนี่คงไม่ใช่เมียน้อยแกใช่ไหม? แก่ขนาดนี้ยังจะกินเนื้ออีกหรือ? ให้พวกเราช่วยไหมล่ะ?”
คำพูดพวกนั้นทำเราโมโหหนักกว่าเก่า
ตอนนั้นพวกลูกค้าในร้านเริ่มสังเกตเห็นถึงความผิดปกติแล้ว จากนั้นก็มีคนคนหนึ่งก้าวออกมาอย่างกล้าหาญ แต่กลับมีอีกสองคนขัดไว้เสียก่อน
“ไสหัวออกไปซะ!”
คนผู้นั้นไม่กล้าเดินต่อ
“ไอ้แก่ แกล่วงเกินท่านผู้นั้น ทั้งยังไม่รู้จักไปขอขมาอีก วันนี้พวกเราจึงมาสั่งสอนไงเล่า!”
หลังจากตัวหัวหน้าว่าจบ ก็โบกมือ “พังร้านให้เละไปเลย!”
จากนั้นพวกอันธพาลก็ลงมือคว่ำโต๊ะ และในขณะเดียวกันก็มีคนออกมาขับไล่พวกมันไป
“พวกแกทำตัวแหกกฎแบบนี้ได้ยังไง…” ชายคนหนึ่งที่กำลังลิ้มรสอาหารถูกต่อยโดยที่ยังพูดไม่ทันจบ
“ฉันมาทำธุระ แล้วแกจะมาจุ้นเพื่อ? แหกกฎงั้นหรือ เหล่าจื่อต่างหากคือตัวแหกกฎ!”
และชายคนนั้นก็โดนจัดการโดยไม่ทันตั้งตัว เขาไม่กล้าพูดต่อได้แต่ส่งสายตามองแทน
“มองหาอะไร ลองมองอีกสิ ฉันจะควักลูกตาแกออกมา!”
แล้วก็เขาโดนเตะอีกรอบจนล้มกลิ้งลง
ลูกค้าคนอื่น ๆ กรีดร้องลั่น ความคิดที่จะช่วยเหลือหายไปจนหมดสิ้น
พวกนี้ไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่าย ๆ เลย
เป็นปกติของมนุษย์ที่มักจะเอาเปรียบเสมอ พวกเขามักจะทำเรื่องเลวร้ายและไม่คิดจะทำเพื่อผู้อื่นด้วย
“ถ้าพวกแกกล้ามากินข้าวที่ร้านนี่อีก ฉันจะจัดการแกไปพร้อมกันเลย”
พวกอันธพาลล่วงรู้ความคิดและเอ่ยดักคอ
เพราะโดนข่มขู่ ลูกค้าบางส่วนจึงหนีกระเจิดกระเจิง บางส่วนก็วางเงิน บางส่วนก็หนีหน้าตั้ง
สุดท้ายก็เหลือเพียงชายวัยกลางคนบนพื้นเท่านั้น
อีกฝ่ายยืนขึ้นอย่างทุลักทุเล
“ทำไม แกอยากโดนกระทืบอีกหรือ?” อันธพาลจ้องเขม็ง
เขาไม่กล้าพูดต่อ ก่อนจะหันหลังวิ่งหนีไป
จากนั้นพวกอันธพาลก็หัวเราะเยาะอย่างมีชัย
“สาวน้อย มานี่มะ มาสนุกกับพวกพี่ชายเร็ว!” ชายที่มีไฝเม็ดใหญ่บนใบหน้ามองซิ่วหงด้วยสายตาโลมเลีย
“ต้าอู้จื่อ ทำเรื่องสำคัญก่อน!” ตัวหัวหน้าตวาดลั่น
วันนี้เรามาเพื่อขู่ไอ้บ้านตาไร้แวว จะมาหยอกเย้ากับผู้หญิงไม่ได้
ชายที่ชื่อต้าอู้จื่อมองซิ่วหงอย่างไม่เต็มใจ และทำได้แค่ระบายความโกรธใส่โต๊ะเก้าอี้เท่านั้น
ฉือเก๋อและตู้ถงเหอที่กำลังดื่มชาอยู่ด้านบนได้ยินเสียงโหวกเหวกด้านล่างจึงลงมาดู
“ทำไมยังเหลือไอ้แก่ตายยากสองตัวอีก? ไสหัวออกไปซะ!”
ต้าอู้จื่อโมโหจนแทบจะพุ่งเข้าไปกระทืบ
“พวกแกเป็นใคร ทำแบบนี้ในที่สาธารณะได้ยังไง?” ฉือเก๋อตะคอก
“ที่สาธารณะ? แกตาบอดหรือ?”
พอเห็นร้านพังจนเละไม่เป็นท่า ฉือเก๋อพูดไม่ออกเลย
[1] ผู้ชายควรอ่อนโยนต่อผู้หญิง