อันที่จริง ลี่เจี้ยนหวาไม่อยากไปเลย ก่อนหน้านี้ลี่จุนซินบอกเขาอย่างแน่วแน่แล้ว ดังนั้นเขาคิดว่าถึงพวกเขาจะไปเอง เธอเองก็ไม่มีทางกลับมาแน่นอน
อีกอย่าง จะได้เจอไหมก็อีกเรื่องหนึ่ง
“ลุง พวกเราไม่ลองไปหน่อยเหรอ จะไปรู้ได้อย่างไรว่ามันไม่ได้ล่ะ ถึงคุณจะหย่ากับป้าฉันแล้ว แต่ว่าถึงอย่างไรทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันมานาน เธอเห็นคุณไร้ชีวิตชีวาแบบนี้ อาจจะใจอ่อนก็ได้”
“ป้าใจอ่อน จากนั้นก็จะช่วยคุณไปช่วยโน้มน้าวพี่สาวฉัน พี่สาวฟังป้าพูดมากที่สุด เมื่อเป็นแบบนี้ พวกเราก็จะบรรลุเป้าหมายแล้วไม่ใช่เหรอ”
ลี่เจี้ยนหวาได้ฟังลี่หยูนห่วนพูดแบบนี้ ก็ไม่เชื่อขึ้นมาทันที เพราะเขากับโม่เสี่ยวฮุ่ยอยู่ด้วยกันมานาน เขาเลยรู้ว่าเธอนั้นแข็งกร้าวขนาดไหน อีกอย่างเพราะเรื่องที่หย่ากัน ทั้งสองคนทะเลาะกันหนัก โม่เสี่ยวฮุ่ยเลยยิ่งเกลียดเขา
แต่ว่า เหมือนที่ลี่หยูนห่วนพูด ถ้าเกิดไม่ได้ก็ตื๊อพวกเธอสักหน่อย จนกว่าลี่จุนซินจะยอมกลับมากับพวกเขา ในเมื่อลี่จุนซินด่าว่าเขา ก็หมายความว่าในใจเธอยังมีเขาอยู่
เมื่อคิดมาถึงตอนนี้ ความอยากสู้ของลี่เจี้ยนหวาก็เกิดขึ้นมา
ตอนที่พวกเขาไปต่างประเทศนั้น ทางลี่จุนถิงเองก็ได้รับข่าว จากนั้นก็ปล่อยคนของพวกลี่หุยไป เมื่อทำแบบนี้ลี่จุนถิงเองก็ไม่กลัวว่าคนนั้นจะบอกลี่หุย เพราะคนคนนี้ต่อต้านจริงๆ เลย
อีกอย่าง ลี่จุนถิงยังมีหลักฐานที่เขาทำผิดด้วย อีกอย่างเขายังติดตั้งเครื่องดักฟังและเครื่องติดตามเอาไว้ด้วย
หลังจากที่ลี่หุยกลับมา ก็ต้องได้เจอเขาแน่นอน แต่ว่าไม่มีทางเก็บเขาเอาไว้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ หลังจากที่ลี่หุยได้เจอเขาแล้ว เขาจะต้องรีบกลับไปที่ที่ลี่จุนถิงจัดเอาไว้ให้เขา
ตอนนี้ หลังจากที่เตรียมทุกอย่างเสร็จ ลี่จุนถิงก็รอพวกเขามา
หลังจากที่ทั้งสามคนถึงแล้ว ก็ไปพักที่โรงแรม แต่ว่าพวกเขารู้เพียงว่าพวกเขาอยู่ที่ประเทศนี้ แต่ไม่รู้ที่อยู่แน่ๆ ของพวกเขา
ถ้าเป็นไปตามที่ลี่จุนถิงคิด หลังจากที่ลี่หุยถึงแล้ว ก็จะรีบเรียกสายสืบของตัวเองมา
ลี่หุยถามเรื่องเกี่ยวกับลี่จุนถิงขึ้นมา อันที่จริงการไม่มีข่าวอะไรก็เป็นข่าวดีสำหรับเขา เพราะการไม่มีข่าวอะไรก็หมายความว่าลี่จุนถิงยังไม่รอดจากอันตราย มันก็ถือว่าดีมากสำหรับพวกเขา
“ที่ให้คุณไปหาที่อยู่ที่แน่ๆ ของพวกเขา คุณหาได้หรือยัง？”
“ประธานลี่ ขอโทษด้วย พวกเขาเจ้าเล่ห์มาก พวกเราเองก็เคยพบพวกเขา แต่ว่าระหว่างที่พวกเราไล่ตามพวกเขากลับไป มักจะไปถึงที่ที่หนึ่ง ก็ถูกสลัดทิ้งแล้ว”
“เศษสวะ คุณมีประโยชน์อะไร ไสหัวไป”
สายสืบเหล่านั้นต่างพากันออกจากโรงแรม หลังจากที่ขึ้นรถลู่ฉวินก็ถามเขา “เป็นอะไรเหรอ ไม่สบายใจงั้นเหรอ？”
“ยังพอได้อยู่ ไม่ได้ไม่สบายใจมาก ฉันทำตามที่ประธานลี่กำชับแล้ว บอกไปหมดแล้ว”
“ทำได้ไม่เลย ตั้งใจต่อไป”
ลี่หุยกับลี่เจี้ยนหวาไม่รู้ที่อยู่ที่แน่นอนของโม่เสี่ยวฮุ่ย เลยไม่สบอารมณ์ แต่ว่าลี่หยูนห่วนกลับไม่รู้สึกอะไร
“ในเมื่อไม่รู้ที่อยู่ของพวกเธอ ก็โทรนัดพวกเขาออกมาสิ ตอนนี้ดึกแล้ว คืนนี้พวกเราพักก่อนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยโทร”
เช้าตรู่ ลี่เจี้ยนหวาโทรหาลี่จุนซิน เมื่อลี่จุนซินเห็นว่าเป็นสายของลี่เจี้ยนหวาก็ตัดสายไป แต่ว่าลี่เจี้ยนหวาก็ยังโทรหาอย่างไม่ยอมแพ้
สุดท้าย ลี่จุนซินก็รำคาญจนบล็อกเขาไป
“ลุง คุณไม่ต้องโทรแล้ว ลี่จุนซินคงจะไม่รับสายคุณหรอก พวกเราโทรหาป้าเถอะ แต่เพื่อความแน่นอน พวกเราเปลี่ยนเบอร์โทรหาเธอหน่อยเถอะ”
ลี่หุยรีบจัดหาผู้ช่วยไปหาเบอร์ให้ แล้วก็โทรไปหาโม่เสี่ยวฮุ่ย
ถึงแม้โม่เสี่ยวฮุ่ยจะรู้ว่าพวกเขามาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะมาหาเธอหรือเปล่า แต่ว่าเธอคิด ว่าขอเพียงแค่ลี่เจี้ยนหวายังรู้ผิดชอบชั่วดี ก็ไม่มีทางโทรหาเธอ
ดังนั้น ตอนที่เธอเห็นเบอร์แปลก ก็ไม่ได้คิดว่าเป็นลี่เจี้ยนหวา เลยรับ
หลังจากที่รับสายแล้ว เธอก็ได้ยินเสียง แล้วก็รู้ว่าเป็นเสียงของลี่เจี้ยนหวา เธอกำลังอยากจะตัดสาย ลี่เจี้ยนหวาก็ขัดเธอเอาไว้
“เสี่ยวฮุ่ย เดี๋ยวก่อน คุณฟังฉันพูดก่อนได้ไหม”
“ระหว่างฉันกับคุณมีอะไรต้องคุยกันอีก”
ตอนที่โม่เสี่ยวฮุ่ยอยากจะวางสาย ลี่จุนถิงก็ขัดเธออีก
“แม่ อย่าเพิ่งวางสายเลย เปิดลำโพงเลย” ลี่จุนถิงพูดกับเธอเบาๆ จากนั้นก็ดึงเจียงหยุนเอ๋อไปนั่งลงด้านหน้าโม่เสี่ยวฮุ่ยตรงโซฟา
ซูม่านลีเห็นว่าพวกเขากำลังยุ่ง เลยอุ้มกุ่นกุ่น แล้วลากถวนจื่อกลับมาเล่นที่ห้อง
“โอเค ฉันเมตตามาก จะให้โอกาสคุณสักครั้ง พูดมาเถอะ” โม่เสี่ยวฮุ่ยเปิดลำโพง แล้วก็เปิดเสียงดังขึ้นมา ก่อนจะวางลงบนโต๊ะ
“เสี่ยวฮุ่ย คือแบบนี้ ฉันไม่รู้ว่าจุนซินได้บอกสถานการณ์ของบริษัทลี่ซื่อกับคุณในตอนนี้หรือเปล่า ฉันอยากให้คุณไปโน้มน้าวจุนซินสักหน่อย เพื่อให้เธอกลับมา พวกเราต้องการให้เธอช่วยเหลือ”
“ตอนแรกพวกคุณไล่ลูกสาวของฉันออกจากบริษัทลี่ซื่อ ตอนนี้ลำบากแล้ว ก็อยากให้ลูกสาวฉันกลับมาช่วยพวกคุณ พวกคุณโง่ หรือว่าพวกเราโง่ เรื่องนี้เราไม่ต้องมาคุยกัน ไม่ว่าพวกคุณจะพูดอย่างไร พวกเราก็ไม่มีทางตกลงหรอก”
“ถ้าเกิด…ถ้าเกิดสุดท้ายบริษัทลี่ซื่อล้มลง ถึงอย่างไรลูกสาวฉันก็ยังมีบริษัทอยู่ที่ต่างประเทศ ก็สามารถเลี้ยงพวกเราได้ ดังนั้น บริษัทลี่ซื่อล้มไปพวกเราก็ไม่สนใจหรอก”
ลี่เจี้ยนหวาคิดไม่ถึงว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยจะไม่สนใจเลย ก่อนจะรีบปฏิเสธเขา ตอนที่อยากจะระบายอารมณ์ ก็ถูกลี่หยูนห่วนขวางเอาไว้
ลี่หยูนห่วนดึงลี่เจี้ยนหวาเอาไว้ ก่อนจะส่ายหัวใส่เขา เขาทำอะไรไม่ได้ ขอเพียงแค่กดความโกรธเอาไว้ ก็กดเอาไว้
“เสี่ยวฮุ่ย คุณอย่าปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยเลย คุณดูสิ ไม่งั้นคุณก็ออกมาเจอพวกเราหน่อย เป็นไง？บางที ถ้าคุณไม่อยากออกมา พวกเราไปหาคุณก็ได้”
“คุณยอมแพ้เถอะ ฉันไม่มีทางออกไปเจอคุณหรอก หรือไม่ ถ้าคุณอยากมาหาฉันที่นี่ คุณยิ่งไม่ต้องคิดเลย”
“เสี่ยวฮุ่ย เสี่ยวฮุ่ย คุณดูสิว่าก่อนหน้านี้พวกเรารักกันมากแค่ไหน ออกมาคุยกันหน่อยได้ไหม？”
เมื่อโม่เสี่ยวฮุ่ยได้ฟังเขาพูดถึงเรื่องเมื่อก่อน ก็ทำเสียงเย็นชาขึ้นมา พลางทำหน้ารังเกียจ
“เหอะ！คุณยังมีหน้ามาพูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้อีกเหรอ คุณลืมหรือเปล่า ว่าคุณทำร้ายฉันเพราะนังแพศยานั่น ตอนแรกที่หย่ากัน คุณมั่นใจขนาดนั้น คุณคิดถึงแต่นังนั่นกับลูกนอกสมรส โดยไม่สนใจฉันกับลูกสองคน ตอนนี้คุณกลับมาพูดถึงเรื่องความรู้สึกกับฉัน”
“ฉันผิดหวังกับคุณมาก ตอนนี้ฉันอยากอยู่ในบ้านแล้วใช้ชีวิตเพื่อครอบครัวเท่านั้น ไม่อยากสนใจเรื่องในบริษัทแล้ว อีกอย่างลูกสองคนของฉันที่ทำกับบริษัทลี่ซื่อ ฉันเองก็ไม่สนใจแล้ว”
“พวกเขาอยากได้บริษัทลี่ซื่อไหม ฉันไม่สนใจหรอก ส่วนพวกคุณ ไม่ต้องโทรมาหาฉันอีกแล้ว ฉันไม่มีทางช่วยพวกคุณโน้มน้าวจุนซิน พวกคุณยอมแพ้เถอะ”
พูดจบ โม่เสี่ยวฮุ่ยก็วางสายไป
ลี่เจี้ยนหวานั้นอึ้งไป ไม่รู้ว่าควรจะเถียงเธออย่างไร ตอนแรกที่เขาป่วยอยู่นั้น มันยิ่งแย่เข้าไปใหญ่